en nog meer...

...goed nieuws!

Zwager heeft een kwaadaardige tumor in zijn buik, die niet operatief verwijderd kan worden. Na drie chemokuren werd er een scan gemaakt en de tumor is gelukkig kleiner geworden. Een ander verdacht plekje in zijn lichaam is bijna niet meer te zien. We zijn heel erg blij dat de chemokuren aanslaan, want anders was het einde verhaal geweest voor hem. 

Drie maanden geleden zag het er allemaal erg somber uit: met mijn broer en mijn zwager was het voor beiden erop of eronder. De ene bloedvergiftiging, de ander kanker. En kijk nu toch eens hoe het tij gekeerd is!

Vanmiddag ga ik broer ophalen en naar huis brengen. Zwager kan aan de volgende drie chemokuren beginnen. We gaan goed het nieuwe jaar in. 

Hierbij wil ik je een fijn 2022 wensen! 

🤎🧡💛💜

goed nieuws

Hoe lang ik mijn wasmachine heb, weet ik niet meer. Wat ik wel weet is dat een schoonzus twee jaar nadat ik deze aangeschaft had zeer toevallig dezelfde kocht. Alleen is zij alweer aan de volgende bezig. Ik heb deze dus al eventjes en ben er nog altijd zeer tevreden over, alleen pompte hij de laatste weken niet meer iedere keer af en daardoor centrifugeerde hij ook niet. Manlief bestelde een nieuwe pomp en afgelopen weekend verving hij de oude pomp voor de nieuwe. Probleem opgelost!

De afgelopen tijd nam ik het wasgoed van mijn jongste broer uit het ziekenhuis mee om te wassen. Dat waren steeds een paar shirts en onderbroeken, dus dat stelde niet zoveel voor. Op een dag vertelde ik, tussen neus en lippen door, over mijn wasmachine die niet afpompte. Toen ik de keer daarop naar mijn broer ging, was het eerste wat hij vroeg hoe het met de wasmachine ging. Hij wilde mij een nieuwe geven... Heel erg lief natuurlijk, maar voor mij hoefde dat niet. Hij lag toen nog in Brugge in het ziekenhuis en we spraken af dat we later een keer uit eten zullen gaan: hij, mijn oudste broer en ik. Hij wil namelijk graag iets teruggeven voor alles wat mijn oudste broer en ik voor hem gedaan hebben de afgelopen maanden. 

Aan het eind van deze week wordt broerlief uit het ziekenhuis ontslagen. Hij heeft ruim elf weken in het ziekenhuis gelegen, waarvan acht weken in Brugge in het ziekenhuis en daarna nog drie weken op een revalidatieafdeling hier in Nederland. En ook al zal het nog heel lang duren voordat hij weer de oude is, hij gaat goed vooruit. Hij oefent veel en merkt zelf ook dat hij sterker wordt en steeds meer kan. Inmiddels is hij ook alweer een paar kilo aangekomen. Dat mocht ook wel na eerst eenentwintig kilo afgevallen te zijn. 

We zijn heel erg blij dat het zo goed afgelopen is, want door de stafylokokkenbacterie in zijn bloed is hij doodziek geweest en er kwamen steeds meer complicaties bij. De eerste weken hebben we echt voor zijn leven gevreesd. 

Toen broer in Brugge in het ziekenhuis lag, ging ik twee keer in de week op bezoek. Zestien keer, honderd km per bezoek. In het begin was hij zo ziek dat ik na een minuut of tien alweer wegging. Hier in Nederland ging ik drie keer in de week naar hem toe want dat was slechts dertig km per bezoek. Mijn andere broer kon door zijn werk alleen tijdens de weekenden langsgaan, wat hij dan ook trouw ieder weekend deed. Mijn zus is helaas nooit geweest en heeft zelfs niet de moeite genomen om een kaartje of een berichtje naar haar zieke broer te sturen... :(

stenen

Een keertje geen All You Need Is Love, dit jaar. Ik had er geen zin in en manlief geeft er al helemaal niet om. We keken naar Langs de Maas en De slimste mens. Daarna ging ik verder met waar ik de afgelopen dagen mee bezig geweest was: stenen schilderen.

Een deel van de stenen op de foto moet ik nog vernissen. 

Verder heb ik nog een voorraadje stenen in huis die ik nog in de primer (gesso) moet zetten, voordat ik ze kan beschilderen. Als ik wandel raap ik mooie gladde stenen op die ik thuis was en als ze goed droog zijn kunnen ze beschilderd worden. Daarna kunnen ze gaan zwerven. Ik heb plezier in het maken en ik hoop dat ik de vinders er ook een plezier mee doe. Soms hou ik een steen zelf. 

🎄 🎄 🎄 🎄 🎄 🎄 🎄 🎄

Vandaag is het Eerste Kerstdag en ik ga straks, net zoals iedere zaterdag, morgen (vandaag is ijzel afgegeven) naar mijn moeder toe. Morgen ga ik bij mijn broer op de revalidatieafdeling langs. En voor de rest... niks!

Fijne Kerstdagen!

waardering

Nog een mooie dag!  

Daar wilde ik toch even van genieten, voordat het regenseizoen weer verdergaat.

Na mijn werk reed ik naar de kust, at een boterham in de auto en daarna ging ik wandelen.

Op het beeld, dat Breskens in 2009 ter ere van het 500 jarig bestaan gekregen had, zat een kraai:

Hij bleef gewoon zitten terwijl ik erlangs liep.

Het was rond het vriespunt en in de zon was het heerlijk, maar op plaatsen waar de zon de boel nog niet opgewarmd had bleef de rijp zitten, zoals op deze paddenstoelen:

 En op de paaltjes langs het pad:

Toen ik na mijn wandeling thuiskwam had de postbode deze kaart gebracht:

Een kennis had deze kaart naar mij, zorgmedewerker, laten sturen voor een mentale oppepper. "Lieve zorgmedewerker, jij bent goud waard!" stond erop en ik kon een qr-code scannen, waarmee ik een filmpje kon bekijken waarin er voor mij (en alle zorgmedewerkers) geapplaudisseerd werd. Hoe lief is dat!

feestmaal

De winter kon niet mooier beginnen:

Eigenlijk was ik iets te laat buiten en stond de zon net iets te hoog, maar ik ben toch tevreden over mijn foto's.

En er komt vast nog wel een herkansing deze winter. 

❅ ❅ ❅ ❅ ❅ ❅ ❅ ❅

Voor de vogeltjes in de tuin kocht ik het volgende:

In het tasje zat dit:

Makkelijk om te maken: dennenappels met gesmolten pindakaas insmeren en deze daarna door vogelzaad rollen.  

Hopelijk vinden de vogeltjes het ook een feestmaal.

afgezegd

De dagen kabbelen voort. Ik ga naar mijn werk, naar mijn broer, naar mijn moeder, om boodschappen en dat is het. Ik beleef niet veel en vandaar dat ik ook weinig op mijn weblog post. 

We waren voor eerste kerst uitgenodigd voor een kerstdiner, maar we hebben afgezegd. Gezien de huidige situatie met de omicronvariant van het coronavirus, leek ons dat verstandiger. Wij waren niet de enige genodigden en we hebben geen zin om in een woonkamer met tien andere mensen te zitten. Degene die ons uitgenodigd heeft begreep ons niet, maar laten wij nou maar gewoon onze verantwoording nemen. Het is jammer, maar we zitten nou eenmaal in een moeilijke situatie.

En daarnaast... de feestdagen zijn nou ook niet direct onze favoriete dagen. Er zijn mensen die dat snappen, maar helaas is niet iedereen zo. Gisteren nog zei zoonlief dat die hele kerst hem gestolen kan worden... We blijven thuis en gaan er met ons drieën wel iets van maken.

Of ik deze week nog een bericht (of meerdere) ga schrijven, weet ik nog niet. Er zit bij mij toch geen vast patroon in. Wel wil ik je alvast hele fijne kerstdagen wensen. 

 

kerststuk

 De workshop van de personeelsvereniging om een kerststuk te maken kon niet doorgaan, dus haalde ik de workshop naar huis toe. Met een instructiefilm erbij kwam het gewoon allemaal goed:

Wat je dan wel mist is de gezelligheid en het kunnen kletsen met anderen en dat vind ik wel jammer. Door corona werden alle activiteiten van de pv afgelast. Bij deze workshop hadden we best wel afstand van elkaar kunnen houden, maar ik begrijp het wel: binnen de zorginstellingen gelden strenge regels en die worden ook door de pv doorgevoerd. En eigenlijk is dat niet meer dan logisch. 

De ring van dit kerststuk heeft een diameter van 35cm. Om de foto te nemen had ik hem even voor een effen achtergrond gezet en nu staat hij voor het keukenraam, waar de lichtjes in het glas gespiegeld worden. Ik heb nog genoeg groen over om nog een kerststukje mee te maken en dan heb ik genoeg kerst in huis. 

🎁🎁🎁🎁🎁🎁🎁🎁

Met de cadeaubon van de Hema, die ik van de Postcodeloterij kreeg, ben ik een cadeautje voor iemand anders wezen kopen. Niet dat er iets te vieren valt, maar gewoon zomaar. 

slik

Al heel lang speel ik mee met de Postcodeloterij. Eén keer per jaar ontvang je hier een cadeaukaart van die bij AH te besteden is: de vega cadeaukaart ter waarde van 12,50 €. Dit jaar zat ik verwachtingsvol op deze cadeaukaart te wachten, maar hij kwam niet. Ik besloot daarom een e-mail naar de Postcodeloterij te sturen en een week later kreeg ik antwoord: de cadeaukaart was wel naar me opgestuurd, maar waarschijnlijk onderweg ergens kwijtgeraakt. Ze konden zien dat deze persoonlijke kaart daardoor ook niet geactiveerd was. Maar ze gingen me iets anders toesturen en dat viel zaterdag op de mat: een Hema cadeaukaart van 12,50 €. Ook leuk!

🎁 🎁 🎁 🎁 🎁 🎁 🎁 🎁

Zaterdagmorgen was ik naar mijn moeder toe en daarna moest ik in een ander dorp nog iets ophalen. Man, zoon en ik lunchten daardoor aan de late kant en zodoende gingen man en ik ook pas halverwege de middag wandelen. Het was 's morgens zonnig geweest, maar inmiddels begon de bewolking toe te nemen, wat voor mooie luchten zorgde.

We parkeerden de auto in Retranchement en vandaaruit liepen we de polder in.

(Bron: Google Maps)

Door alle regen van de afgelopen weken, staan er grote plassen op het land waarin van alles gespiegeld wordt.

Op de onverharde paden is het ook één grote modderzooi en voorlopig zal het er niet op verbeteren.

Zolang het blijft regenen en zolang er nog suikerbieten uitgereden en opgehaald moeten worden, wordt alles kapotgereden. 

Tijdens de bietencampagne, waarin suikerbieten geoogst en naar de suikerfabriek vervoerd worden is het een komen en gaan van bietenrooiers, tractors, vrachtwagens en graafmachines. In deze periode was ik mijn auto ook niet, want ik rij veel door de polder waar overal modder ligt en daarnaast zijn de bermen ook nog eens erg zacht en staan er overal plassen. Hier in het Zeeuwse zeggen wij trouwens niet modder, maar noemen we het slik. Er ligt slik op de weg, het is slikkerig, mijn schoenen zitten onder de slik, ik gleed uit in de slik...

Tegenwoordig worden de bieten in grote vrachtwagens geladen, maar toen ik klein was reden de boeren met hun tractors met aanhangwagen naar de haven toe, vanwaar de bieten verscheept werden. Ik herinner me de lange rijen tractors nog die stonden te wachten. Vroeger, nog voor mijn tijd, werden de bieten met de hand geoogst en ik heb regelmatig de verhalen van cliënten gehoord die vroeger in weer en wind op hun knieën op het land hadden moeten zitten werken. Het boerenleven was vroeger behoorlijk ploeteren. 

Na ons rondje door de polder kwamen we weer terug in Retranchement. Meestal lopen we daar over de vestingwallen, maar ik wilde nu graag eens door het dorpje lopen. 

Deze molen is uit 1818 en staat op de plaats waar sinds 1643 al een molen stond. Het is een standerdmolen die in zijn geheel naar de wind gericht kan worden.

Naast de molen is een kraampje met groente, fruit en nog wat andere producten. Wij kochten een doosje eieren.

Het dorpje is klein en lieflijk.

Tegen de tijd dat we terug naar huis reden, was het al bijna donker. Nog even en de dagen gaan weer langer worden. Ik kijk er al naar uit. 

kaarsje

Vandaag is het Wereldlichtjesdag.

Over de hele wereld worden om 19.00 uur kaarsjes aangestoken, zodat in iedere tijdzone de wereld even verlicht is. We herdenken hierbij de overleden kinderen. Wij steken een kaarsje voor Jus aan en voor al die andere kinderen die zo ontzettend gemist worden.

❤

maanvrouwtje

 Kijk, daar ging ik weer in pak:

Een mouwschort, overschort, handschoenen, ffp2 mondmasker, haarnetje en spatbril. En het is heel erg warm om daar in te werken! 

Op mijn bericht van gisteren kreeg ik al de vraag hoe je dat doet. Wij poetsen met wegwerpdoekjes waar een desinfecterend schoonmaakmiddel inzit en daar wordt een kamer eerst mee gereinigd. Alles waar een bewoner aan gezeten kan hebben maak je schoon met zo'n doekje. Dingen als matrassen hebben een kunststof hoes en zijn sowieso nat afneembaar.  En grote objecten zoals gordijnen worden op de plaatsen waar aan gepakt wordt schoongemaakt. Na het schoonmaken wordt alles nog eens over gedaan met een desinfectiemiddel.

Als een kamer schoongemaakt is worden alle dingen die we gebruikt hebben weggegooid of ook gedesinfecteerd. Al bij al is het een hele klus en vandaag hadden we maar één kamer, maar vorig jaar heb ik in een ander verzorgingshuis op twee afdelingen gewerkt waar corona heerste. Laat ik maar zeggen dat ik me daar niet verveeld heb...

De angst dat een hele afdeling in quarantaine moet, zit er enorm in. Dan werk je dus hele dagen in deze beschermende kleding en is de kans op sterfgevallen onder de bewoners groot. Zoiets is enorm verdrietig. En nog altijd zijn er mensen die het niet begrijpen en komt er soms toch visite binnen die het dragen van een mondkapje onzin vinden en er onder uit proberen te komen. Het zijn vaak dezelfde mensen die er op aangesproken moeten worden en dat is gewoon frustrerend. 

voor de kerst

Laat ik de kerstperiode maar eens in stijl doorbrengen met kerstmondkapjes: 

Ik was wat op zolder aan het rommelen en kwam een doos met kerststofjes tegen, van vroeger nog toen ik kerstkaarten en andere dingen met lapjes stof maakte. Dus ja, waarom zou ik er geen mondkapjes van maken? Dan komen die lapjes toch nog eens van pas! Vorig jaar had ik al eens ergens een patroontje voor mondkapjes gedownload en elastiek had ik nog. De mondkapjes zijn aan twee zijden te gebruiken en voor de binnenkanten heb ik effen stof genomen zodat ik na de feestdagen de andere kant gebruiken kan. 

❊❊❊❊❊❊❊❊❊

Volgende week zou ik op controle bij de Maag-Darm-Lever arts gemoeten hebben. Van de week ging ik daarvoor bloed laten afnemen en de volgende dag werd ik al opgebeld: alle bloeduitslagen waren goed en als ik verder geen vragen had, zou de afspraak gecanceld worden. De nieuwe afspraak is over een half jaar.

Sinds april gebruik ik geen medicijnen meer voor de Ziekte van Crohn. Ik voel me goed en of het inderdaad ook echt goed met me gaat, zal volgende jaar het darmonderzoek moeten uitwijzen. Het kan heel goed zijn dat ik wel last van ontstekingen in mijn darmen krijg, maar voor nu wijst niets erop dat er een ontsteking zit.

Uiteraard werd de afspraak in verband met corona afgezegd. Hoe minder mensen er in het ziekenhuis komen, hoe beter. Op mijn werk zijn de maatregelen alweer verder aangescherpt: de bewoners mogen zo min mogelijk van hun kamers afkomen, er mag niet teveel visite komen en gezamenlijke activiteiten mogen voorlopig niet meer. Deze week krijgen onze bewoners de boosterprik en de verscherpte maatregelen worden sowieso tot veertien dagen na deze prik gehanteerd. Tot nu toe hebben we gelukkig maar één bewoner met corona, maar onder het personeel zijn er helaas meerdere collega's besmet. 

goed

Geef me wat groen en bloemen uit de tuin en uit de winkel en ik ben er braaf mee:

Ik vind die pot zelf zo mooi. Deze zat bij een workshop die ik een tijd geleden volgde en sindsdien staat hij hier in huis te pronken en vul ik hem steeds opnieuw met takken en bloemen. Ik heb er wel een keer nieuw steekschuim ingedaan, want dat oude was op den duur niet zo fris meer.

🌹 🌸 🌹 🌸 🌹 🌸 🌹

 Broerlief wordt deze week nog overgeplaatst naar een ziekenhuis hier in de buurt. Broer hoopt dat hij nu ook meer bezoek zal krijgen, want de enigen die in Brugge op bezoek kwamen waren mijn andere broer en ik. We kunnen nu ook eens bekijken wanneer onze moeder eens op visite kan komen. 

Mijn ritjes naar Brugge zitten er voorlopig dus op en het zal me 140 km rijden in de week schelen, nu broer dichterbij komt. En toch ga ik het missen. Vlakbij het ziekenhuis in Brugge is een leuke kringloopwinkel waar ik regelmatig even binnensprong. En ik ging ook een paar keer naar een andere kringloopwinkel in Brugge toe. Ik heb er mooie koopjes gedaan. Gisteren ging ik voor de laatste keer en ik kwam met een lap stof, garen voor de lockmachine, kralen, kerstballen en kerstlichtjes thuis.

Broer is iedere keer weer een stukje meer opgeknapt als ik hem zie. En steeds kan hij weer wat meer. Hij is inmiddels 21 kg afgevallen. Tot van de week werd hij steeds in het ziekenhuisbed verplaatst als hij voor onderzoek weg moest, maar omdat zitten steeds beter gaat, gebeurde dat nu een keer in een rolstoel. Voor de eerste keer zag hij zichzelf na acht weken in een spiegel (in de lift) en hij herkende zichzelf niet meer. We hebben er samen om gelachen, want ook al is hij echt heel erg ernstig ziek geweest en is hij daarom zoveel afgevallen, het gaat nu gelukkig de goede kant op. 

vraag van de dag

De vraag van de dag... ik ga er mee stoppen. Ik heb het jaar er net niet mee vol gemaakt, maar ik was toch al van plan om er eind van de maand mee te stoppen. Ik heb het ondertussen wel een beetje gehad met al die vragen. Bedankt aan iedereen die de vragen het afgelopen jaar ook beantwoord hebben. Het was leuk om te doen. 

❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤

Deze afbeelding kwam ik onlangs op een Facebookpagina tegen:

Ik vind het een goed voorbeeld van hoe rouwen voelt. Er wordt al snel gezegd dat je het verwerkt of dat het moet slijten, maar het verdriet wordt niet minder. Je leert ermee omgaan.

❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤

Het was mooi weer en dus gingen we wandelen. Het was zelfs aangenaam warm in het zonnetje en er stond totaal geen wind. 

Door de vele regen van de afgelopen tijd, was het pad soms erg modderig en stonden er grote plassen. Voor mij is dat niet zo erg, maar manlief heeft schoenen waarvan de zolen behoorlijk afgesleten en glad geworden zijn. Voor hem was het soms glibberen en glijden. 

Deze knotwilg heeft het loodje gelegd:

Later op de dag zou het weer bewolkt worden, de dreigende wolken waren al in aantocht:

We keken maar de andere kant op, want daar zag het er nog wel goed uit 😉:

Na de wandeling gingen we op visite bij mijn schoonmoeder. Toen we een paar uur later naar huis reden regende het en was het weer gedaan met het mooie weer.

boompje

Vraag van de dag: met de hand afwassen of de vaatwasser? 

De vaatwasser.

 Als wij vroeger gingen kamperen vond ik alles leuk, behalve de afwas. En het maakte niet uit of we dat bij de wasbakken op de camping of gewoon in de caravan deden, ik heb er gewoon een hekel aan. 

🎄 🎅 🎄 🎅 🎄 🎅 🎄 🎅 🎄

Het is vandaag 5 december en normaal gesproken zou ik me nog niet met een kerstboom bezighouden, maar dit jaar wel. Ik ben een beetje aangestoken door het kerstvirus op mijn werk, dat onder de collega's heerst. En ook het sombere weer van de afgelopen tijd zal er wel mee te maken hebben: ik was wel toe aan een beetje extra lampjes in huis.

In de afgelopen jaren heb ik steeds verteld dat wij geen kerstboom meer zetten, sinds het overlijden van onze jongste zoon. We hingen wel lampjes voor de ramen en ik maakte een paar kerststukken voor op de tafels, maar een kerstboom zetten was voor ons te verdrietig. En wij zijn niet de enige ouders die niet veel meer aan kerst deden na het overlijden van hun kind, want op de lotgenotensite lees ik dat heel veel ouders dat niet meer doen. Deze periode is voor velen van ons enorm moeilijk en verdrietig. 

Voor het overlijden van Jus was het zetten van de kerstboom iets wat we als gezin samen deden. Manlief hing de lampjes in de boom, de kinderen en ik versierden de boom met ballen en slingers. En degene die er bij kon, mocht de piek op de boom zetten. Ook het opruimen na de feestdagen, was iets wat we meestal gezamenlijk deden.

Vanaf 2017 veranderde alles. Ons gezin was niet meer compleet en een kerstboom zetten voelde voor ons niet goed. Het hele kerstgevoel was compleet verdwenen en nog steeds is dat niet terug en misschien komt het wel nooit meer. 

En toch...

 Op mijn werk wordt met man en macht gewerkt om de gangen van de afdelingen zo mooi mogelijk te versieren. Een collega maakt van gekregen kerstballen, die ze na een oproep op Facebook deed, de mooiste kerstdecoraties en iedereen wordt steeds enthousiaster. Ik ook. 

Gisteren ging ik naar het tuincentrum om voer voor de honden en de poes te halen en ik wilde een sparrentak kopen om kerststukjes mee te maken. Ze hadden daar ook lieve kleine kerstboompjes... waarvan ik er één meenam, een boompje van ongeveer een meter hoog.

Eenmaal thuis heb ik de kerstspullen bij elkaar gezocht. Ik hing de kerstlampjes, net zoals ieder jaar, voor de ramen en daarna ging ik het kerstboompje versieren. Eigenlijk was dat helemaal niet leuk om te doen, want de herinneringen aan vroeger spookten door mijn hoofd. En nu we een dag verder zijn weet ik nog steeds niet of ik nou blij of niet ben met het boompje. Het zal een kwestie van wennen zijn, denk ik.

Sint en zijn Pieten

Vraag van de dag: laarzen of Uggs? 

Nee, geen Uggs voor mij! Ik heb een soort Uggs van een ander merk met nepwol en die draag ik als pantoffels. In de koude maanden draag ik graag laarzen en daar komt verder geen dier of dierenleed aan te pas. Ook mijn wandelschoenen zijn niet van leer. 

🐑 🐑 🐑 🐑 🐑 🐑 🐑 🐑

Deze foto wil ik jullie niet onthouden:

Ik vind hem namelijk geweldig! De foto werd op het werk van zoonlief genomen en zoonlief is één van deze drie. Ik vind het echt zo leuk dat hij zoiets doet. Ze trakteerden de collega's op snoepgoed en hadden een hele leuke ochtend. 

Toen zoonlief een jaar of zestien was, moest hij de maatschappelijke stage op school doen. Hij meldde zich bij het Sinterklaascomité en vergezelde Sinterklaas tijdens een intocht en met een paar sinterklaasfeesten als Zwarte Piet. Het schminken gebeurde bij iemand thuis, maar het afschminken diende gewoon thuis te gebeuren. Onze hond Bee zag een onbekende binnen stappen, toen ik onze Zwarte Piet opgehaald had en vloog hem zo ongeveer aan. Ook als zoonlief iets zei, had Bee het nog steeds niet door dat hij het was. 

Het is een goede waakhond, onze Bee😀

werk

Vraag van de dag: waarom heb je besloten om het werk dat je nu doet te doen? 

Dat heeft alles met het werk van mijn man en de zorg van onze kinderen te maken. Vijftien jaar geleden zou ik voor mijn werk (horeca) avonden moeten gaan werken. Dit zou wel binnen de zorginstelling zijn waar ik nog steeds werkzaam ben. Maar omdat in die tijd manlief door zijn werk vaak laat thuis was en ik wilde dat de kinderen 's avonds gewoon thuis bij mij waren, koos ik er voor om de huishouding in te gaan. Dat betekende dat ik er in loon op achteruit ging, maar ik heb nooit één seconde spijt van deze keuze gehad. Sindsdien ben ik alle weekenden en feestdagen vrij en ik werk alleen overdag. Daarnaast werk ik in een bijzonder leuk team en ik doe het werk ook nog eens graag. En mijn kinderen hadden een moeder die er buiten schooltijd altijd voor ze was. 

Voor wie zich afvraagt waarom ik niet gestopt ben met werken toen de kinderen geboren werden: ik zou thuis tegen de muren opgevlogen zijn. Ik heb het gewoon nodig om onder de mensen te komen en omdat wij ook nog eens in het buitengebied wonen, zien we hier heel weinig mensen. 

☘ ☘ ☘ ☘ ☘ ☘ ☘ ☘

Mijn jongste broer ligt nu zes weken in Brugge in het ziekenhuis en binnenkort zal hij overgeplaatst worden naar een revalidatieafdeling of- centrum in Nederland. Doordat de verzekering revalidatie in België niet vergoedt kan hij daar niet langer blijven. Waar hij heen gaat en wanneer is nog niet bekend, als er ergens plaats voor hem is, zal hij daar heen gebracht worden. 

Ik had gisteren het laatste gesprek met zijn behandelend arts en de bacterie is inmiddels ver uit zijn lichaam. Hij zal voorlopig nog antibiotica moeten gebruiken, maar het is allemaal niet levensbedreigend meer. En of er later nog operaties zullen volgen is nog niet duidelijk. Eerst moet hij weer leren lopen en op kracht komen. 

✿ ✿ ✿ ✿ ✿ ✿ ✿ ✿

Hierbij wil ik je een fijn weekend wensen!

glitters

Vraag van de dag: wat zou je met één miljoen euro doen?

Ik heb een collega die soms tegen me zegt: "ik ben langs je huis gereden en het stond er nog, dus die één miljoen euro heb je nog niet gewonnen!" En dat is dus wat ik altijd zeg: als ik veel geld win dan gaat dit huis tegen de vlakte en wordt er een nieuw huis gebouwd. 

🏠 💰 🏠 💰 🏠 💰 🏠 💰 🏠

Door de nieuwe coronaregels kunnen de avondlessen van de naailes niet doorgaan. De docente kwam met het voorstel om de leerlingen van de avondgroepen bij de lessen overdag in te delen en om ook nog een extra ochtend les te geven. Als ik het minder druk zou hebben dan zou ik wel overdag gegaan zijn, maar nu komt me dat niet zo goed uit en ik laat daarom even verstek gaan. De lessen die ik mis haal ik later wel een keer in. 

De laatste weken was ik op naailes bezig aan een jurk en die heb ik thuis verder af gemaakt:

Het patroon komt uit een Knipmode van 2016. Door de glitters in de stof is het een beetje een feestjurk geworden.