puzzel

Met moeder en kind gaat alles goed. 

Miep zorgt goed voor haar kind en het kleintje groeit als kool.

💕 💕 💕 💕 💕 💕 💕 💕

Bij de kringloopwinkel kocht ik een legpuzzel.

De puzzel was nog helemaal nieuw: het zakje waar de puzzelstukjes inzaten was nog origineel en dicht. Het was een behoorlijke uitdaging om deze puzzel te leggen, zo in het zwart-wit. 

Manlief en ik maken een puzzel altijd samen, zoonlief puzzelt niet mee maar komt af en toe wel kijken hoe ver we al zijn. Spottend zegt hij dan: "is die puzzel nou nog niet af?" 

🧩 🧩 🧩 🧩 🧩 🧩 🧩 🧩 

Hierbij wil ik je een fijne zondag wensen!

miniMiep

 Normaal gesproken werk ik altijd dezelfde dagen van de week maar nu in de vakantieperiode kan dat weleens anders zijn. Zo zei ik maandag tegen mijn collega's dat ik de dinsdag wel zou werken in plaats van mijn vaste woensdag omdat dit beter voor de bezetting uitkwam.

Ik werkte dus dinsdag en gisteren was ik vrij en daar ben ik achteraf heel erg blij om. Rond een uur of negen hing ik de was buiten en poes Miep kwam gelijk mee naar binnen. Het is echt een buitenkat en ze is vaker niet als wel binnen. We hebben geen kattenluikje en daardoor zijn onze katten afhankelijk van een openstaande deur of raam, maar als er niemand thuis is dan is alles dicht.

Onderstaande foto maakte ik een paar dagen geleden van haar en tot gistermorgen heb ik getwijfeld...

Was Miep zwanger of niet?

Ze ging gisteren in de wasmand liggen en toen was het toch wel duidelijk dat ze aan het bevallen was.

Er werd een miniMiepje geboren.

Zo klein 💓

Als er niemand thuis was geweest, was Miep buiten ergens bevallen. 

Het is bij één kitten gebleven. Eigenlijk is het dan ook niet zo gek dat we niet zeker wisten of ze zwanger was. En daarnaast moeten we altijd een beetje met Miep uitkijken want ze kan behoorlijk hard bijten. Even goed aan haar buik voelen lukte daardoor niet. 

Miep is een paar maanden geleden aan komen lopen en ik heb lange tijd gehoopt dat haar baasje haar zou komen opeisen. Maar een baasje meldde zich nooit en ik ga er nog steeds van uit dat Miep samen met haar broertje of zusje bij ons in de polder gedumpt is. Miep koos ons als nieuwe baasjes uit en die andere zit bij de buren. We besloten haar te houden en gaven haar een naam. In het begin hielden we haar binnen en toen ze eenmaal weer naar buiten ging, was ze soms een paar dagen weg en daarna dook ze weer voor een paar dagen op en zo is het tot nu toe steeds geweest. 

Er kwam kraamvisite. Natuurlijk wilde ons kleine nichtje (goed, ze is al 13) naar het poesje komen kijken, wat we wel verwacht hadden. Nichtje is een groot dierenliefhebber en ze is ook altijd erg lief voor dieren. Zo'n klein en jong poesje had ze nog nooit eerder gezien en ik ook niet. We lieten al onze poezen altijd steriliseren voordat ze geslachtsrijp waren. Maar met Miep was het anders, omdat ze eigenlijk niet van ons was. En omdat ik steeds twijfelde of ze ergens anders misschien nog een huis had. Ze was tenslotte vaak weg. 

Als miniMiepje oud genoeg is, zal ze door een schoonzus geadopteerd worden. En als er meer kittens geweest waren, dan was ik er ook al één aan een ander nichtje kwijtgeraakt. Die had ook wel belangstelling. 

schoen

Manlief vroeg aan mij of ik wist om hoe laat onze zoon 's nachts thuis was gekomen. Nee, ik had niets gehoord. Als de honden niet blaffen dan word ik meestal ook niet wakker. Zoon was naar de bioscoop toe geweest, naar de late voorstelling en meestal is hij dan wel rond één uur thuis en dan is manlief nog wel wakker. Nu was manlief gaan slapen terwijl zoon er nog niet was. 

In de bioscoop had een groep jongens op het balkon gezeten, die een hoop kabaal tijdens de film maakten. Er was veel gepraat en geroep geweest. Vlak voor de pauze gooide één van hen een schoen door de zaal en die kwam tegen het hoofd van een andere bezoeker aan. De film werd gestopt, de politie werd gebeld en tien minuten later kwamen er een paar agenten. En opeens kende niemand van het groepje elkaar en wist zogenaamd ook niemand wie die schoen gegooid had, ook degene van wie de schoen was niet. Ja, ja... Al bij al liep de filmvoorstelling bijna een uur uit en daardoor kwam zoonlief pas om twee uur thuis. 

🌺 🌺 🌺 🌺 🌺 🌺 🌺 🌺

Het is alweer een paar weken geleden dat mijn eerste stokroos begon te bloeien en deze heeft rode bloemen:

De tweede stokroos deed er iets langer over om in bloei te komen, die staat iets meer in de  schaduw, en hiervan zijn de bloemen roze:

Anemoon:

Duizendblad:

Ik zaaide dit jaar geen zonnebloemen in de border in de voortuin. Vorig jaar stonden daar wel zonnebloemen in en daar zal dit dan wel een nakomeling van zijn:

Deze is al behoorlijk hoog, maar er staat er één die nog hoger wordt, maar die bloeit nog niet. En eigenlijk staan ze een beetje ongelukkig in de border, helemaal vooraan, maar ik laat ze gewoon lekker staan. 

lijnen

De knop moest hier even om: ik sjouwde een paar kilo's teveel mee en voelde me daar totaal niet prettig bij. Alle broeken en shirts zaten nogal krap en zo kon het niet langer doorgaan. Dus: thuis niet meer snoepen en verder minder grote porties eten. 

Mijn BMI was te hoog en inmiddels ben ik al afgevallen en volgens het Voedingscentrum is mijn gewicht nu weer gezond. Toch moet er nog iets meer af, terug naar het gewicht dat het beste bij me past. 

Morgenochtend op mijn werk trakteert een jarige collega op gebak en dan eet ik wel gewoon een gebakje mee. De rest van de dag zorg ik dat ik dan weer goed en gezond eet. 

🍉 🍎 🍑 🍏 🍑 🍎 🍉

Achter elkaar las ik twee boeken:

𑇐 De zwemmer van Zsuzsa Bánk.

𑇐 Lief van je van Roanne van Voorst.

Twee boeken die best wel indruk op me maakten, toch zeker de laatste die ik echt in één ruk uitlas. Knap toch als je zo mooi kunt vertellen. 

Dit jaar pakte ik het lezen weer op, na een paar jaar niet echt veel gelezen te hebben. Ik kon mijn lijstje gelezen boeken op Pinterest de afgelopen maanden al uitbreiden met dertien boeken.

Ik heb onlangs zelfs een stoeltje gekocht om lekker naast het raam te kunnen lezen. Als ik op de bank zit is het al snel te donker om te lezen en nu heb ik licht van buiten of van een klein lampje dat op de vensterbank staat. 

na een week

We zijn inmiddels weer een week terug aan het werk en de vakantie lijkt alweer lang geleden. Gek is dat altijd. 

Ik ging elke dag op de fiets naar het werk en wat ben ik blij met mijn achteruitkijkspiegeltje! Niet meer schrikken van inhalende fietsers of elektrische scooters die ik niet heb horen aankomen. En niet meer achterom hoeven kijken als ik over moet steken. 

Ik heb veel in de tuin gewerkt.

Zaterdag trok er een zware bui over en ook vanmiddag regende het een paar keer. We waren zaterdag naar een barbecue toe en het was jammer dat die een beetje in het water viel. Maar toch... alles snakt naar een beetje water. 

Vorig jaar had ik twee jurken weggedaan: de ene was tot op de draad versleten, met de andere was ik op een houten bankje in de hars gaan zitten en ik kreeg de vlek er niet meer uit. De hoofdkleur van de jurk was wit en die vlek op mijn achterwerk was geen zicht. 

Ik maakte afgelopen weekend een nieuwe jurk:

Het patroon komt uit een KnipMode uit 2016 en ik heb van alles aan het patroon moeten veranderen. Het lijfje was ter hoogte van de boezem nogal wijd en naar de taille toe erg smal. En aangezien ik geen Barbie ben heb ik dat moeten aanpassen. De jurk zit nu naar mijn zin en ik hoop dat er nog genoeg mooie dagen komen om hem aan te trekken.

le château

Wakker worden door het geluid van de branding en met dit uitzicht:

Dat was een fijn begin van de dag. 

Na het ontbijt pakten we onze koffers en vertrokken we. Net zoals anders reden we niet rechtstreeks naar huis, maar stopten we onderweg. Meestal gaan we dan wandelen, nu gingen we eerst een kasteel bezoeken.

Château d'Hardelot. 

Het kleine kasteel is een herenhuis uit de negentiende eeuw. De bijnaam van het kasteel is het Windsor van Frankrijk.

We gingen eerst de tuin bekijken, die vrij toegankelijk is.  

Vanuit het kasteel ziet een deel van de tuin er zo uit:

En wat ik nou zo leuk vond was dat de tuin vol stond met eenjarige planten. Net zoals ik thuis heb.

Er waren ook genoeg vaste planten, heggen en bomen.

Dahlia:

Artisjok:

Voor drie euro per persoon is het kasteel te bezoeken. 

Het is klein maar fijn.

En na een bescheiden lunch liepen we nog een rondje door het aangrenzende bos.

Het was een erg nat bos, moerasachtig en we konden over een vlonderpad lopen zodat we geen natte voeten kregen.

En daarna zat ons weekendje naar Frankrijk er toch echt op. 

We gaan nog weleens terug naar dit deel van Frankrijk, want er is daar nog heel veel voor ons te ontdekken. Bedankt ook voor de tips die sommigen van jullie gaven over andere mooie plaatsen in Normandië. Daar gaan we zeker iets mee doen. 

Wij wonen niet ver van Frankrijk af en toch kennen we genoeg mensen die het ontzien om naar dit land toe te gaan, want die taal...

Wij zijn inmiddels al in veel landen in Europa geweest waarvan we de taal niet spraken en eigenlijk is dat nooit een probleem geweest. Met praten en gebaren komen we er wel. Vroeger werkten we met woordenboeken als we iets moesten lezen en een woord niet kenden, tegenwoordig kun je met je telefoon vertalen en dat is gewoon heel erg makkelijk. Manlief spreekt 'twee' woorden Frans, ik iets meer. Hij is dan weer beter in Engels. We vullen elkaar wel aan als dat nodig is. 

deel twee

 Van Le Tréport liepen we over de sluizen over rivier de Somme naar Mers-les-Bains toe.

Eind negentiende eeuw lieten rijke Parijzenaars en andere aristocraten hier hun tweede huis bouwen in de nieuwe wijk Quartier-Balneaire. De circa driehonderd villa's zijn allen in art nouveaustijl. 

Je weet toch echt niet wat je ziet! 

Ik vind art-nouveau en jugendstil sowieso al mooi en hier was daar genoeg van te zien. Het ene huis was nog uitbundiger dan het andere. 

Alle villa's hadden een naam.

En er stonden hier en daar ook wel wat opknappertjes tussen. 

                                                   ⬇⬇⬇

Het kerkje torende boven alle villa's uit.   

Vanaf de kerk liepen we naar een uitzichtpunt toe. 

Toen we later terug in Le Tréport waren moesten we van de benedenstad weer terug naar de bovenstad. Deze keer namen we niet de kabelspoorbaan, maar de trappen naar boven: 365 treden! Ik ben een slechte traploper en klimmer en ik zeg dan ook altijd tegen manlief dat ik op mijn eigen tempo loop. Ik rust tussendoor heel veel uit en dan kom ik er ook wel. 

Ik houd teveel van het uitkijken over een stad of landschap, om het traplopen en klimmen te laten. En zolang het nog gaat, zal ik het blijven doen.

En als ik af en toe stilsta kan ik gelijk ook foto's nemen. 

We liepen via landweggetjes terug naar ons hotel toe.

En ook in het dorpje waar wij logeerden, Mesnil Val, stonden prachtige huizen.

Terwijl het thuis in Nederland door de 30℃ was, bleef het kwik bij ons op 25℃ steken. Het was echt niet erg. Voor al die beklimmingen en de vele kilometers lopen was het warm zat.