piepklein

Jaren geleden kreeg ik een speldenkussen van iemand. Ze had dit zelf van vilt gemaakt, maar na jaren van intensief gebruik was het vilt gaan pluizen en op sommige plaatsen was het vilt al helemaal verdwenen. Het was daarom de hoogste tijd om dan zelf maar eens een nieuwe te maken.

Uit mijn voorraad klederdrachtstofjes haalde ik twee stofjes en in de tas waar bandjes in zitten, vond ik een wit bandje met bloemetjes en ik had ook nog een metalen kraal die ik kon gebruiken.

Mijn moeder maakte vroeger altijd beren en andere (knuffel)beesten en van haar had ik nog kussenvulling liggen, waar ik het speldenkussen mee kon vullen. Ik had van tevoren bedacht dat ik wat lavendel tussen de vulling kon doen, maar dat ben ik uiteindelijk helemaal vergeten.

Het was een piepklein projectje: het speldenkussen is 11 x 7 cm.

In het echt vind ik het speldenkussen eigenlijk leuker dan op de foto...

Normaal maak ik altijd kleding, want ik vind andere dingen nooit zo leuk om te maken. In het verleden heb ik wel een paar tassen en kussenhoezen genaaid, maar mijn voorkeur gaat toch echt uit naar kleding. Dit speldenkussen vond ik wel leuk om te maken, gewoon omdat het zo klein is en zo snel af was.

vaderdag

(Bron: https://www.bundeltjegemis.nl/)

❤

voor warme dagen

Alweer een aantal maanden geleden bestelde ik bij Driessen Stoffen een lap tricot stof met digitale print. Ondertussen maakte ik het ene kledingstuk na het andere, alleen bleef die ene lap stof alsmaar liggen. Ik wist namelijk niet zo goed wat ik er van zou gaan maken.

Van de week vertelde een vriendin enthousiast over de zomerjurkjes die ze besteld had en ze liet foto's zien van de vrolijke bloemenjurkjes met spaghettibandjes en toen wist ik opeens naar wat voor patroon ik op zoek kon gaan voor die lap stof!

In Fashion Trends Nr. 18 (uit 2015) vond ik een geschikt patroon van een jurkje met spaghettibandjes. Het was een leuk modelletje om te maken en ik heb er niks aan moeten veranderen.

In de rok zitten steekzakken en dat vind ik handig, want ik heb altijd een zakdoek mee. 

Op naailes ben ik aan een tuniek en een broek bezig. Nog even en de naailes stopt voor twee maanden. Ik heb de afgelopen maanden hard nagedacht of ik blijf doorgaan met de naailessen. Het is namelijk best wel lastig om steeds maar weer te moeten verzinnen wat ik wil gaan maken. Op een gegeven moment ben ik gewoon maar gestopt met het zoeken naar moeilijke patronen en de afgelopen weken heb ik alleen maar makkelijke dingen gemaakt en eerlijk gezegd beviel me dat wel. Ik werk daar voornamelijk op naailes aan en thuis doe ik dan weer andere dingen. De naailessen zijn gezellig en ik zit in een fijne groep en dat is de grootste reden waarom ik besloten heb om toch maar niet te stoppen met naailes. En het voelt goed zo. 

tegen verspilling

Ik kwam een interessante app voor op de smartphone tegen: Too Good To Go.

Op de website kun je er van alles over lezen: klik!

Bij mij in de buurt, in een straal van 30 km, zijn er verschillende supermarkten, slagers, bakkers en restaurants die hieraan meedoen. Je koopt voedsel dat bijvoorbeeld nog net niet over de houdbaarheidsdatum is. Hierdoor wordt het weggooien van nog goede producten tegengegaan en dat is weer goed voor het milieu en de verkoper en ook voor de klant, die tegen een klein prijsje nog goede producten kan kopen.

examens

Vandaag kwam ik deze op Facebook tegen:

En dit raakt me echt enorm. 

Gisteren zag ik op Facebook alle geslaagden langskomen. Foto's van vlaggen en schooltassen en blijde gezichten. Ik gun het ze. Ik gun het ze allemaal. Maar ik word er zo ontzettend verdrietig van. 

Twee jaar geleden stond Jus voor zijn eindexamen en hij deed zo zijn best. Hij wilde zo graag verder. Hij haalde mooie cijfers en samen met twee klasgenoten zou hij meedoen aan de Skills Heroes, omdat hij en die andere twee goed in hun vak waren. Zijn mentor vertelde later dat het jaren geleden was dat hij leerlingen naar de Skills Heroes gestuurd had want ze waren nooit goed genoeg, maar nu had hij drie leerlingen waar hij het mee aandurfde. Een paar weken voor de wedstrijd overleed Jus. 

Jus kon niet zo goed leren. Zijn citotoets in groep 8 deed hij op een aangepaste manier. En later deed hij de theorie-examens voor het bromfietscertificaat en het autorijbewijs ook aangepast. Hij zat altijd met zijn neus in de boeken, want hij wilde zo graag slagen. 

Zijn stages doorliep hij glansrijk en bij zijn laatste stageplaats werd hij aangenomen als weekend- en vakantiehulp en hij zou daar ook zijn BBL-opleiding gaan volgen. Maar eerst moest hij zijn eindexamen doen en hij zou geslaagd zijn. Geen twijfel mogelijk. Maar zover is het helaas nooit gekomen.

Al twee jaar lang zien we nu al die blijde gezichten, al die vlaggen en al die schooltassen. En het doet zo onnoemelijk veel pijn, nog steeds en dat zal misschien wel altijd zo blijven.

Het plaatje van hierboven deel ik niet op Facebook, want dat wil ik niet. Voor de jongeren die geslaagd zijn is het nu feest. Zij en hun ouders zijn mensen die ik ken, ze zijn blij en dat wil ik graag zo laten en ik ga de pret zeker niet bederven. Hier deel ik het wel. Gewoon omdat ik jullie niet persoonlijk ken. En misschien hebben jullie wel kinderen die geslaagd zijn en weet dan dat ik het ze gun. Ik wilde alleen laten weten waarom ik er zo verdrietig van word. 

Jus zou twee jaar geleden ook geslaagd zijn. 

klompen

Als ik in de tuin aan het werk ben, dan draag ik graag Zweedse klompen. Het voordeel van klompen vind ik voornamelijk dat je ze snel aantrekt. En als ik met de spade iets uit moet spitten, dan vind ik klompen van hout het beste van al om dat mee te doen, want dan kan ik tenminste kracht zetten zonder dat het pijn aan mijn voet gaat doen. Maar ja, ook klompen verslijten en ik zat alweer een hele tijd zonder.

Gisteren was ik bij een souvenirwinkel en daar liep ik toevallig tegen klompen aan. Klompen met bloemetjes. Ik had al kleren met bloemetjes en schoenen met bloemetjes en nu heb ik ook klompen met bloemetjes. 

Natuurlijk zullen ze er over een tijdje niet meer zo fris en fruitig als nu uitzien, want er moet mee in de tuin gewerkt worden, maar dan heb ik ze nog wel op de foto staan 😉

Fijne woensdag!

afgesloten

Afgelopen weekend hebben manlief, zoonlief en ik de allerlaatste spulletjes uit het appartement van mijn ouders gehaald. Het waren wat dingen die te koop gestaan hadden en er nog uit moesten. Vandaag kon ik de meterstanden opnemen en de sleutels inleveren en op de valreep kwam er nog iemand kijken, die misschien in het appartement gaat wonen. Dat was handig, want dan kon ik gelijk vragen of ze de gordijnrails en de gordijnen wilde overnemen. 

Mijn ouders hebben met heel veel plezier in het appartement gewoond en ze vonden het jammer dat ze eruit moesten, maar waar ze nu zitten is het ook goed en daarom was het niet vervelend om voor de laatste keer in het appartement te komen. Na zeven jaar kan dit hoofdstuk, met een goed gevoel, afgesloten worden. 

 Mijn ouders hadden precies een jaar geleden (in april 2018) een nieuw bed gekocht: een seniorenbed, met elektrisch verstelbare lattenbodems en nieuwe matrassen (waar matrasbeschermers overheen zaten). Ik had het te koop gezet, maar er was weinig animo voor. Alles bij elkaar had het 1800€ gekost en ik vroeg er 400€ voor, maar sommigen wilden het voor nog minder hebben en daar had ik geen zin in. Maar ja, we bleven uiteindelijk wel met dat bed zitten... 

Toen manlief gistermorgen weer eens met rugpijn uit bed stapte, vroeg ik me af of we dan misschien die matrassen niet zelf eens konden proberen en manlief bedacht dat we dan ook gelijk wel die lattenbodems konden testen. Hij ging ons eigen bed opmeten, maar dat was helaas smaller dan dat seniorenledikant. Dus al we het wilden testen, moest toch ons oude bed eruit. We hebben ons bed toen maar afgebroken en nu staat het seniorenbed er voor in de plaats. Vannacht hebben we er voor de eerste keer op geslapen en manlief was er tevreden over. En ik ook, maar ik slaap op vrijwel ieder bed wel goed, als het matras maar niet zacht is en dat is hier niet het geval. Het woord seniorenbed klinkt misschien een beetje ouwelijk, maar die benaming krijgt een bed omdat het wat hoger is dan een normaal bed.

Ik heb de hoezen van de matrassen gewassen, want dat vond ik wel zo fris. De lattenbodems zijn elektrisch verstelbaar, maar dat gebruiken we nu niet (we lezen niet in bed en hebben geen televisie op de slaapkamer), maar misschien komt er ooit een tijd dat een verstelbare lattenbodem wel handig is. Ik denk dat mijn ouders blij zullen zijn als ze horen dat hun bed nu bij ons staat. Het is, in elk geval, goed terecht gekomen. 

Op den duur heb ik nog de meeste spullen van mijn ouders overgenomen en dat was ik in eerste instantie eigenlijk helemaal niet van plan geweest. Mijn oudste broer nam een pak toiletpapier en een kratje bier mee, mijn jongste broer hoefde helemaal niks te hebben. Er zijn wat kleine spullen naar mijn zus gegaan en de wasmachine en de wasdroger gingen naar een neefje toe. Omdat niemand de vrieskasten en het bed wilde hebben, zijn die uiteindelijk nog bij ons terecht gekomen. 

Momenteel zijn manlief en ik nog met een paar administratieve afhandelingen voor mijn ouders bezig. Niet alle instanties werken snel met het doorvoeren van de adreswijzigingen of mijn ouders ontvangen opeens ergens helemaal geen post meer van, zoals de bank die opeens gestopt is met het versturen van bankafschriften. Van dat soort dingen. Ik ben wel blij dat het inmiddels al een stuk rustiger is dan pakweg een maand geleden. Toen werd ik toch even echt niet goed van al dat administratieve werk dat ik opeens in mijn schoot geworpen kreeg en alle telefoontjes die ik moest plegen. Ik ontdekte toen wel dat het vele malen makkelijker is om een appartement leeg te ruimen, dan om alle wijzigingen overal door te moeten voeren.