trots

Voor eind 2027 moet er een nieuwe septictank in onze tuin komen en omdat we die op een handigere plaats willen dan waar de huidige tank ligt, moet er een heel groot nieuw gat gegraven worden. Het is een klus die man en zoon zelf gaan doen en na al eens gekeken te hebben om een kleine graafmachine te huren, besloot zoonlief om er zelf eentje te maken. Hij vond schema's hiervoor op het www en met nieuwe en oude materialen, was hij zes weken lang iedere vrije minuut aan het bouwen en lassen. En vandaag was de eerste test en groef hij met zijn minigraver de buxusstruikjes eruit.

Geweldig toch??? Ik ben echt supertrots op hem!

oogst

Mijn rabarberplant had al stengels die dik genoeg waren om te oogsten. Ik kookte de stengels tot moes en dat ging de vriezer in.

Het zijn kleine doosjes, want ik ben hier de enige die het eet en voor mij zijn deze porties voldoende. Rabarber eet ik meestal ook nog eens als bijgroente, naast een andere groente.

Ik zit middenin een slechte periode van de Ziekte van Crohn en dat is voor mij normaal in deze tijd van het jaar. Omdat het een chronische darmziekte is denken veel mensen altijd dat ik nu daarom ook veel last van diarree heb, maar dat is niet het geval. Ik ben vooral heel erg moe, zo moe dat er niet tegenop te slapen valt. Gelukkig duurt het meestal maar een paar weken en daarna zal het weer beter gaan.

Het was de eerste werkdag na mijn vakantie. Ik had het gevoel dat ik wel zes weken weggeweest was in plaats van elf dagen, zoveel heb ik in de vakantie gedaan. Vanaf het eerste moment op de werkvloer zit ik er ook altijd gelijk weer in, maar het is ook weer gezellig om iedereen te zien en om bij te praten.

daar gingen we weer

Stoelen wachtend op gasten:

Als het op de vierduizend deelnemers van de Urban Walk was, waren ze helaas te laat om bezet te worden. En dat was jammer, want zo liep het café veel klandizie mis.

Voor de tiende keer liepen wij met de Urban Walk België mee en deze keer waren we in Gent, een stad waar we al eens eerder met de Urban Walk geweest waren, alleen was het nu wel een totaal ander parcours.

Vergeleken met eerdere edities werden nu een stuk meer locaties bezocht en we deden daardoor ook langer over de wandeling dan anders. We hebben veel interessante dingen gezien en daarnaast is Gent echt wel mijn Vlaamse lievelingsstad. Ik kom er graag. 

We zijn door een aantal scholen gelopen, waaronder de klassen van het volwassenonderwijs. Hier wordt weefles gegeven:

En dit was in het schilderlokaal:

En over schilderen gesproken...

In het graffitistraatje was deze kunstenaar aan het werk. 

In het straatje was ook dit werk van de Belgische kunstschilder Klaas van der Linden te zien:

En hieronder is ook een werk van Klaas van der Linden:

 En dat is weer een totaal andere stijl.

Op de Korenlei:

Het Gravensteen is een waterburcht uit 1180:

Sint-Niklaaskerk:

Een locatie waar wij de vorige keer doorliepen en best wel bijzonder vonden, deden we deze keer ook weer aan: pianowinkel Quatre mains.

En in zwembad van Eyck kwamen we de vorige keer ook:

Ik nam deze foto door een soort patrijspoort en kreeg gelijk op mijn kop omdat er binnen geen foto's genomen mochten worden 😁 Dat had ik even gemist. Het dubbele is dat er door de organisatie op deze dag wel gewoon foto's in het zwembad gemaakt werden...

In het Wintercircus stond dit mooie kunstwerk:

Voor meer informatie over dit kunstwerk: klik!

Sint-Pietersabdij:

Leopolskazerne:

Het was een mooie dag om te wandelen: droog en niet te warm of te koud. 

De volgende Urban Walk in België is op 8 juni in Tongeren.

 

flitsbezoek

Wij waren een midweek in Limburg, in de buurt van Venlo. Vrijdag moesten we ons huisje helaas weer verlaten. Als we met de auto op vakantie zijn doen we op de heen- en terugreis ook nog altijd iets. Zo waren we maandag eerst in Nationaal Park de Maasduinen wezen wandelen voordat we naar het geboekte huisje toegingen. Vrijdag, toen we naar huis gingen, besloten we dat we niet in Limburg zouden gaan wandelen omdat het naar het westen toe mooier weer zou zijn. We besloten om naar de stad te gaan die al een tijdlang op ons wensenlijstje stond.

Dordrecht. 

Wij hadden er totaal niet aan gedacht dat het Goede Vrijdag was en dat er daardoor veel verkeer op de weg zou zijn. Het was file na file en we kwamen daardoor veel later in Dordrecht aan dan eigenlijk de bedoeling geweest was. En omdat we zoonlief beloofd hadden dat we 's avonds samen met hem thuis zouden eten, werd het een flitsbezoek. 

Tien kilometer liepen we. We lunchten tussendoor bij een restaurant, waar we nog een leuk gesprek hadden met iemand die al jarenlang bij ons in de buurt op vakantie komt. 

De Grote of Onze-Lieve-Vrouwekerk:

Oud Katholieke Parochie van de Maria Maior:

Mijn ouders gingen na hun pensioen vaak een dagje naar Dordrecht. Mijn vader zette zich dan aan de waterkant op een bankje om naar de langsvarende boten te kijken, terwijl mijn moeder door de straatjes zwierf. Ik begrijp het van beiden wel. Er varen heel wat boten langs de Merwekade en voor iemand die graag binnenschipper was geworden, kon mijn vader zijn hart daar wel ophalen. En mijn moeder zal zeker wel genoten hebben van de talloze winkeltjes. Ook ik vond er een hoop pareltjes tussen zitten. Het enige winkeltje waar ik nu binnen geweest ben is een kringloopwinkel, waar ik de kip voor mijn paasstukje kocht dat ik gisteren liet zien. 

Groothoofdspoort:

Oorlog & Bevrijdingsmonument:

In een straat stond ergens een deur open en daar keken we zomaar bij een hofje binnen:

Het Slingelandtshof.

En later kwamen we ook nog in een ander hofje:

Het Arend Maartenshof.

Zie eens hoe scheef die huizen staan:

Vanaf de Lombardbrug is een schildering (De Grachtwacht) van vijf bekende Dordtenaren te zien:

Johan de Witt, Cornelis de Witt, Ary Scheffer, Albert Cuyp en Ferdinand Bol. 

Het Stadhuis:

En bij Vreekens's Zaden bestel ik soms bloemzaadjes. 

Leuk om die winkel zomaar opeens tegen te komen.

Deze foto nam ik voor het boompje:

Ik wilde graag weten wat voor soort boom het is, maar ik weet het nu eigenlijk nog niet. Google lens herkent hem niet, weet iemand van jullie het? Trouwens jammer van die afvalbak, anders was het best een leuke foto geweest. 

Dordrecht... we vonden het een mooie stad. We hadden er helaas niet zoveel tijd voor, dus misschien gaan we later nog eens terug.

paasstukje

We gingen naar het tuincentrum, waar ik onder andere voor een paasstukje wilde kijken. We kwamen met allerlei dingen thuis (vooral planten) alleen waren we een paasstukje vergeten. Maar niet getreurd, dan maak ik het zelf wel!

(doorsnede is 35 cm)

Het was best wel een werkje, maar dan heb je ook wat 😀

Alle takjes en bloemetjes komen uit eigen tuin, de kip van de kringloop en de rest had ik nog in huis. En eerlijk hè, vind ik mijn paasstukje veel mooier dan al die standaardstukken die je kunt kopen.

zwart-wit

Vandaag een blog met zwart-wit foto's. Ik doe dat niet vaak, foto's in zwart-wit, maar nu lenen de foto's en het verhaal zich daar goed voor. 

Bij Venlo, net over de grens in Duitsland, ligt Fliegerhorst Venlo. Dit was in de Tweede Wereldoorlog een vliegveld van de Duitse Luftwaffe. In die tijd lag het vliegveld op Nederlands en op Duits grondgebied.

Al in het midden van de negentiende eeuw werd hier een militair oefenterrein aangelegd.

En in de Eerste Wereldoorlog werd er een hulpvliegveld gemaakt. 

In 1940 breidde de Luftwaffe het vliegveld uit. Hiervoor werden duizenden arbeiders uit Venlo en omgeving tewerkgesteld.

In 1943 volgde verdere uitbreiding en de arbeiders hiervoor waren Joodse gevangenen uit concentratiekamp Kamp Vught. Hierdoor werd het vliegveld een tak van dit concentratiekamp.

Op 3 september 1944 werd de vliegbasis door Britse bombardementen verwoest en daarna werden door terugtrekkende Duitse militairen zelf de gebouwen opgeblazen

Na het vertrek van de Duitsers namen de Amerikanen de vliegbasis over en bouwden het voor een deel terug op.

Na de oorlog werd het Nederlandse deel van het vliegveld grotendeels opgeruimd. Het Duitse deel werd tussen 1979 en 1995 nog door de NAVO gebruikt.

Op de eerste drie foto's staan de restanten van een verwarmde hangar. De rest van de foto's zijn van de enige overgebleven Rundbogen hangar, waarvan er ooit tweeënveertig op het terrein stonden. 

 Her en der in het gebied liggen de ruïnes van het voormalige vliegveld verspreid. Sinds 2014 is het een vrij toegankelijk natuurgebied.

Deze slak zal het allemaal niks uitmaken, maar hij mag wél in kleur. Met die vreselijke oorlog heeft hij niks te maken.

op missie

Regen, regen en nog eens regen... het was geen weer om eens lekker te gaan wandelen, maar we hadden ook binnenactiviteiten op ons lijstje staan en één daarvan was het Missiemuseum in Steyl.

Het museum bevat een volkenkundige en natuurhistorische collectie, die verzameld werd door de missionarissen van Steyl. Sinds 1879 verzamelden zij voorwerpen en kledingstukken als ze op missie waren. De eerste spullen kwamen uit China. Daarna werden de paters ook naar landen als Japan, de Filippijnen, Papoea-Nieuw-Guinea, Ghana, Togo, Congo en Paraquay uitgezonden, waarvandaan ze ook spullen meebrachten. De collectie voorwerpen werd zo steeds groter. 

Chinese damesschoenen om de voeten klein te houden.

Door de voorwerpen leerden de toekomstige missionarissen over de landen waar ze naar uitgezonden gingen worden. Ook andere mensen mochten naar de tentoongestelde voorwerpen komen kijken.

Eén van de missionarissen was pater Berchmans en toen hij van een missie uit Brazilië thuiskwam, kreeg hij het beheer over de collectie. Hij was een groot vlinder- en insectenliefhebber en verzamelaar en hij vroeg aan andere missionarissen om ook vlinders van hun missies mee te brengen. 

Vroeger werden vlinders en insecten gedood voor onderzoek. Tegenwoordig worden ze nog wel gevangen, maar na er foto's van gemaakt te hebben worden ze daarna weer uitgezet. 

Toch is het zien van zoveel verschillende vlinders en insecten best wel indrukwekkend.

Pater Berchmans verzamelde ook dieren van over de hele wereld en als er ook nog eens een grote dierencollectie van de Franciscanen uit Watersleyde(Sittard) bij de collectie komt, is er gebrek aan ruimte en wordt het huidige museum gebouwd. In 1931 was het nieuwe museum klaar, in 1934 overleed pater Berchmans. Sinds zijn overlijden is er aan de collectie en de vitrines niks meer veranderd.

 

Het museum is niet groot, maar je kijkt er echt je ogen uit! Het is een mooie en bijzondere collectie.

Naast de vaste collectie is er nog tot 29 juni 2025 een tentoonstelling over pater Simon Buis, die een eeuw geleden volle zalen met zijn speelfilms trok. De Nederlandse cinema stond toen nog in de kinderschoenen.