slik

Al heel lang speel ik mee met de Postcodeloterij. Eén keer per jaar ontvang je hier een cadeaukaart van die bij AH te besteden is: de vega cadeaukaart ter waarde van 12,50 €. Dit jaar zat ik verwachtingsvol op deze cadeaukaart te wachten, maar hij kwam niet. Ik besloot daarom een e-mail naar de Postcodeloterij te sturen en een week later kreeg ik antwoord: de cadeaukaart was wel naar me opgestuurd, maar waarschijnlijk onderweg ergens kwijtgeraakt. Ze konden zien dat deze persoonlijke kaart daardoor ook niet geactiveerd was. Maar ze gingen me iets anders toesturen en dat viel zaterdag op de mat: een Hema cadeaukaart van 12,50 €. Ook leuk!

🎁 🎁 🎁 🎁 🎁 🎁 🎁 🎁

Zaterdagmorgen was ik naar mijn moeder toe en daarna moest ik in een ander dorp nog iets ophalen. Man, zoon en ik lunchten daardoor aan de late kant en zodoende gingen man en ik ook pas halverwege de middag wandelen. Het was 's morgens zonnig geweest, maar inmiddels begon de bewolking toe te nemen, wat voor mooie luchten zorgde.

We parkeerden de auto in Retranchement en vandaaruit liepen we de polder in.

(Bron: Google Maps)

Door alle regen van de afgelopen weken, staan er grote plassen op het land waarin van alles gespiegeld wordt.

Op de onverharde paden is het ook één grote modderzooi en voorlopig zal het er niet op verbeteren.

Zolang het blijft regenen en zolang er nog suikerbieten uitgereden en opgehaald moeten worden, wordt alles kapotgereden. 

Tijdens de bietencampagne, waarin suikerbieten geoogst en naar de suikerfabriek vervoerd worden is het een komen en gaan van bietenrooiers, tractors, vrachtwagens en graafmachines. In deze periode was ik mijn auto ook niet, want ik rij veel door de polder waar overal modder ligt en daarnaast zijn de bermen ook nog eens erg zacht en staan er overal plassen. Hier in het Zeeuwse zeggen wij trouwens niet modder, maar noemen we het slik. Er ligt slik op de weg, het is slikkerig, mijn schoenen zitten onder de slik, ik gleed uit in de slik...

Tegenwoordig worden de bieten in grote vrachtwagens geladen, maar toen ik klein was reden de boeren met hun tractors met aanhangwagen naar de haven toe, vanwaar de bieten verscheept werden. Ik herinner me de lange rijen tractors nog die stonden te wachten. Vroeger, nog voor mijn tijd, werden de bieten met de hand geoogst en ik heb regelmatig de verhalen van cliënten gehoord die vroeger in weer en wind op hun knieën op het land hadden moeten zitten werken. Het boerenleven was vroeger behoorlijk ploeteren. 

Na ons rondje door de polder kwamen we weer terug in Retranchement. Meestal lopen we daar over de vestingwallen, maar ik wilde nu graag eens door het dorpje lopen. 

Deze molen is uit 1818 en staat op de plaats waar sinds 1643 al een molen stond. Het is een standerdmolen die in zijn geheel naar de wind gericht kan worden.

Naast de molen is een kraampje met groente, fruit en nog wat andere producten. Wij kochten een doosje eieren.

Het dorpje is klein en lieflijk.

Tegen de tijd dat we terug naar huis reden, was het al bijna donker. Nog even en de dagen gaan weer langer worden. Ik kijk er al naar uit.