Mevrouw W.
(Bijgewerkt op 10-02-2020)
Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige weblog stopte. Dat weblog heette ook Mevrouw W. en mijn weblog daarvoor De Polderexpress en mijn weblog die daarvoor kwam Wes en Jus. Doordat ik een paar keer van weblogaanbieder veranderde, veranderde ik ook steeds de naam.
De reden dat ik met mijn vorige weblog stopte, was omdat het me te veel ging benauwen. Ik wilde gewoon weer de anonimiteit in, want ook al schreef ik anoniem, er waren toch mensen in mijn buurt die mee lazen. Ik merkte het aan dingen die ze zeiden en opmerkingen die ze maakten. Het waren geen negatieve dingen, maar voor mij hoefde dat niet zo. Ik koos er daarom voor om mijn leven voortaan niet meer met anderen te delen en het gaf me enorm veel rust. Het was dus een goede keus geweest.
Maar opeens gebeurde er iets in ons leven wat alles totaal op zijn kop zette en waardoor we opeens in de hele streek bekend werden. En dan ook nog eens op een manier die absoluut niet leuk was. Onze jongste zoon, Jus, kwam door een ongeval om het leven en opeens wist iedereen alles van ons. Opeens ben je die ouders die een kind verloren hebben. In 1 seconde was ons leven totaal anders. Wij verloren onze zoon en onze oudste zoon zijn broertje. Nooit meer zou ons leven hetzelfde zijn.
Jus mocht slechts 17 jaar oud worden. Hij stond vlak voor zijn eindexamens, zou die ook gehaald hebben en een paar dagen voor zijn dood hadden we hem ingeschreven op het MBO. Hij zou een BBL-opleiding gaan volgen en zijn stageplaats was al geregeld. Hij zat goed in zijn vel, had leuke vrienden en was geliefd bij velen. Zijn overlijden was een schok voor heel erg veel mensen.
Als ik terugkijk op het eerste jaar zonder Jus moet ik zeggen dat ik dat jaar toch nog best wel redelijk doorgekomen ben, in hoeverre dat mogelijk is. Maar het tweede jaar kwam ik toch wel in een behoorlijke dip. Ik raakte in een depressie en ik kreeg een burn-out.
De dingen die ik altijd al deed, zoals kleding naaien, pakte ik al vrij snel weer na zijn overlijden op. Ook gingen manlief en ik alweer snel aan het werk, want thuis vlogen we tegen de muren op. Het viel niet altijd mee, ook voor onze collega's niet, maar ik denk dat het wel een juiste keuze geweest is. Met de fitness stopte ik en het heeft zeker wel een jaar geduurd voordat ik weer in ons dorp om boodschappen ging. Pas toen ik mensen, die ik nog niet gezien had, onder ogen kon komen zonder in huilen uit te barsten, vond ik dat ik wel weer naar de plaatselijke supermarkten kon. En nee, ik schaam me beslist niet voor mijn tranen, maar huilen kost me verschrikkelijk veel energie: 1 huilbui en ik ben de rest van de dag niks meer waard en dat wil ik niet.
Een lieve vriendin die ik eigenlijk een beetje uit het oog verloren was, zocht al snel na de crematie contact met me op en sindsdien spreken we regelmatig af om samen te gaan wandelen. Ik wandel ook met manlief en ook vaak alleen. Ik ontdekte dat het wandelen me goed deed en ik probeer iedere week tenminste 2x6 km af te leggen.
Na de dood van Jus, stond ons leven maandenlang stil. Je ademt door, je hart blijft kloppen, maar je komt niet vooruit. Het eerste jaar was een jaar van overleven en ook een jaar dat voorbijgevlogen is, omdat wij alles maar voor de helft beleefden. Je weet dat je door moet gaan en dat stoppen geen optie is. Het tweede jaar was voor mij eigenlijk veel moeilijker dan het eerste jaar. Er liep van alles mis op mijn werk, in mijn familie en met mijn gezondheid. Het derde jaar was een jaar van vallen en opstaan. Ik krabbelde op uit de burn-out, maar bleef gevoelig voor een lichte depressie. Uiteindelijk schreef de huisarts me antidepressiva voor en ging ik praten met iemand van het GGZ.
Op dit weblog vertel ik over het verdriet en het gemis, over de kleding die ik maak, over de wandelingen die manlief en ik samen maken en verder vertel ik over verschillende dingen die me bezighouden.
De foto's op mijn weblog zijn door mijzelf gemaakt. Om een foto beter te kunnen bekijken, moet je er even op klikken zodat deze vergroot.
Hallo Mevr W.
BeantwoordenVerwijderenJaren heb ik je stukjes gelezen .Ik kwam je vandaag bij toeval weer tegen ,en wil je graag weer gaan volgen 1 keer eerder heb ik je een berichtje gestuurd toe jullie op vakantie waren in Drenthe.Jullie waren geloof ik in Diever? Ik woon daar vlak bij Ik schrok toen ik las dat jullie jongste zoon verongelukt is.Je was altijd al positief en dat ben je zo te lezen nog steeds.Heel goed dat je hulp zoekt .Ik hoop dat je er heel veel aan hebt ,bij het verwerken van alles wat je hebt mee gemaakt
Lieve groeten van Roely
Hallo Roely,bedankt voor je berichtje. Wij waren toen inderdaad in Diever op vakantie.
BeantwoordenVerwijderenWe proberen het leven zo goed en zo kwaad als dat gaat weer op te pakken. Ik denk dat het wel scheelt dat mijn man en ik beiden altijd al optimisten geweest zijn. Gelukkig zitten we op 1 lijn.
Leuk dat je me weer gaat volgen.
Groetjes, Willeke
Hallo, ik kwam eerder deze week toevallig op je blog terecht, en plaatste een berichtje. Nu kwam ik terug om je oudere berichtjes te lezen, vanaf het begin. En wat lees ik? Je bent de moeder van Wes en Jus! Maar dan heb ik jouw vroegere blog dus gevolgd, en daar las ik altijd graag mee. Wat vreselijk wat jullie is overkomen! En wat knap dat jullie door weten te gaan, en dat je daarbij hulp zoekt. In de familie helaas eenzelfde verdriet meegemaakt, vader en broer lukte het om het leven min of meer weer op te pakken, moeder lukte dat niet, en ze trok het hele gezin mee daarin, en weigerde hulp. Nu, jaren later, heeft ze er spijt van dat ze die hulp toen niet heeft aangenomen. Heel veel sterkte gewenst, en ik ga je weer volgen.
BeantwoordenVerwijderenOh willeke, wat een schok om dit nu te lezen. Ik ben je uit het oog verloren en dat wat er gebeurd is is me dus helemaal ontgaan. Dat komt omdat ik mijn partner verloren ben. Kort ziek geweest en weg. Ik herken dus het met vallen en opstaan weer verder moeten als gezin, en dat wat je dan tegen kunt komen.Al is een partner (veel te jong) verliezen natuurlijk niet te vergelijken met een kind verliezen. Mijn dochter heeft ook al een paar keer gezegd: mijn moeder is veranderd. Ik heb wel een jaar therapie gehad. Heel veel liefs en sterkte, Ineke
BeantwoordenVerwijderenFijn dat je weer terug bent in blogland, alleen had de reden ervoor niet zo'n verdrietige moeten zijn. Sterkte bij alles, ook voor jouw man en zoon.
BeantwoordenVerwijderenWat een vreselijk verdriet is jullie overkomen. Met bewondering lees ik hoe je je leven weer hebt opgepakt. Ik volgde je vorige blog ook al.
BeantwoordenVerwijderenHoop nog veel van je te lezen!
Ik heb je bij toeval gevonden. Fijn dat je er weer bent. Maar wat een verdriet. Ik ga je weer volgen.
BeantwoordenVerwijderenLiefs en een knuffel, Joanne
Heftig Mevrouw W, maar goed dat je het leven weer oppakt. Je kunt ook bij de pakken neer gaan zitten. Ik kende je blog nog niet, maar ga je nu wel volgen.
BeantwoordenVerwijderenVreselijk, wat jullie overkomen is. Maar het leven gaat verder, met vallen en opstaan.
BeantwoordenVerwijderenIk kende je blog ook niet, en ga je ook volgen.
Liefs, Myriam
Per toeval kom ik op je blog. De polderexpress, ik heb je verhalen jaren gelezen. Je was toendertijd druk met de verhuizing van je ouders, zorgen om je schoonzus na haar val op haar hoofd etc. Wat verschrikkelijk om te lezen dat jullie jullie zoon zijn verloren. Je schreef altijd veel over jullie jongens. Sparen voor een skelter, technisch lego en jullie vakantie naar Frankrijk en de familie-uitjes/vakanties. Ik wens je heel veel kracht toeWilleke. Lieve groet van Isabelle
BeantwoordenVerwijderenVia Anja kwam ik op je blog terecht. Een tijd geleden heb ik je gevolgd, jaren lang.
BeantwoordenVerwijderenWat een ontzettend naar nieuws lees over jullie. Ik kan me voorstellen dat dit het meest vreselijke is wat een gezin kan overkomen. Het verlies van je kind, het verlies van je broer. Nooit zal iets meer gewoon zijn.
Met bewondering lees ik hoe jullie door gaan ondanks jullie verdriet. Wat een kracht moet dat kosten. Ik wil je veel sterkte toe wensen om dit te blijven doen.
Nu ik je weer gevonden heb zal ik je weer gaan volgen.
Warme groet, Marie
Ik kom hier via via en heb even rondgekeken. Kan me eerlijk gezegd niet herinneren dat ik je al ooit eerder tegenkwam en dat terwijl je blijkbaar toch een oudgediende bent. Heftig, wat jullie mee hebben gemaakt en nog steeds moeten doormaken. Sterkte hoor.
BeantwoordenVerwijderenPolderexpress.. en óf ik je gevolgd heb! Ik zet je direct weer in mijn leeslijst als dat mag. Goed je weer te ontmoeten!
BeantwoordenVerwijderenMaar wat een bericht om te lezen.. Wat een pijn en rouw in jullie gezin.. Niet te bevatten.. Ik wens je alle nodige kracht en zegen toe.
je leven is voorgoed anders, nooit meer hetzelfde, ik vind je erg dapper, en ook tof dat je doorgaat voor je andere kroost, soms is dat moeilijk voor mensen, wat ik ook weer kan begrijpen, een dikke welgemeende knuffel van mij ❤
BeantwoordenVerwijderenWat een ongelooflijk verdriet. Het lijkt me dat je leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Het is zelfs zo groot dat er geen woorden voor zijn. Ik voel nu maar een fractie van wat jullie voelen en alleen dat al is zo verlammend. Hopelijk vind je gedurende je leven lichtpunten en dan uiteindelijk vooral dankbaarheid, dat hij bestaan heeft in je leven en jij voor eeuwig zijn moeder zal blijven, iets wat niets ter wereld je af kan pakken. Ik weet niet meer zo goed of ik je weblogs kende. Ik ben zelf ook al bezig in weblogland sinds 2000. Toen vooral over mijn zwangerschap, gezin, gedachten en nu ze ouder zijn vooral over mijzelf, want hoe het hen gaat is te privé vind ik, zelfs al schrijf ik in alle anonimiteit. Mijn blogs waren redelijk bekend en daarom wil ik deze hier ook niet noemen, want dan heb ik de kans dat iemand mijn blog daarmee kan associëren. Heerlijk dat niemand die ik ken mee leest, zelfs al schrijf ik echt niks verkeerds. Dus ik snap het wel, dat jij ook anoniem wilt blijven.
BeantwoordenVerwijderenIk heb je blog vandaag pas ontdekt en wat ben ik blij met iemand die een zelfde vreselijke ervaring heeft doorgemaakt.
BeantwoordenVerwijderenOnze zoon stierf eind januari 2020 plots en volledig onverwacht. Hij was 36 en woonde alleen, maar was door zijn psychische problemen nog heel sterk van ons afhankelijk. De politie heeft hem in zijn woning gevonden.
De eerste weken gingen vrij goed zoals je zelf beschrijft: ik stortte me op mijn vrijwilligerswerk, maar toen kwam de eerste lockdown, belandde Floris bij de meeste mensen in de vergeetput die corona gegraven had voor alle andere leed in de wereld.
En nu, een jaar later gaat het nog niet echt heel goed met mij.
Wat ben ik blij dat ik kon lezen dat ook jij na langere tijd het noorden wat kwijtraakte. Ik ben dus niet alleen en het is 'normaal'. Dankjewel!!!