Jeetjemineetje, het begint hier wel een beetje op een depri-blog te lijken. Ben ik depressief? Nee, ik ben in de rouw, maar het is zeker een feit dat ik in een neerwaartse spiraal zit. En ik wil daar heel erg graag uit zien te komen. Volgende week heb ik een intakegesprek met de psycholoog en eergisteren heb ik haar een ingevulde vragenlijst gestuurd. Gewoon een standaard lijst. Ik hoop dat zij me weer een duwtje in de goede richting kan geven. Bij mij is de wil er wel, maar de omstandigheden zijn dusdanig slecht, dat het me momenteel niet zelf lukt om eruit te komen.
Het verdriet om mijn overleden kind zal niet te veranderen zijn, maar de problemen op mijn werk en in de familie, zal ik wel moeten aanpakken. Er wordt teveel van mij verwacht en teveel op mij geleund. Nadeel is wel dat ik altijd alles naar me toe weet te trekken en alles altijd zelf wil doen en wil regelen en dat moet ik ook loslaten. Ik moet er maar eens op leren vertrouwen dat anderen ook iets kunnen doen en ik moet een beetje meer delegeren.
Vanmiddag had ik met een vriendin afgesproken en we hebben urenlang gebabbeld. Zij werkt ook in de zorg en ook op haar werk loopt het allemaal een beetje spaak doordat er te weinig personeel is. Echt overal is er een personeelstekort. Ik werk al 30 jaar in de zorg en nog nooit is het zo slecht geweest als nu. Het is gewoon hopeloos.
Mijn vriendin en ik zijn wezen wandelen en het was erg warm en benauwd. Toen ik eind van de middag thuis kwam ben ik maar onder de douche gesprongen en heb ik schone kleren aangetrokken. Dat was hard nodig na deze zweterige dag.
Morgen is er weer een nieuwe dag en moet ik werken. In het werk zelf heb ik wel zin hoor, het is een gewone dag met mijn eigen cliënten, maar het is al het gezeur eromheen waar ik zo moe van word. Maar goed, we gaan er maar weer het beste van proberen te maken.
donderdag 31 mei 2018
woensdag 30 mei 2018
problemen
Had ik jullie al verteld over de problemen op mijn werk? Nee hè? En eigenlijk was ik het ook niet van plan hoor, maar vanmiddag had ik het echt helemaal gehad, zo hopeloos is het met dat werk van mij gesteld.
Mijn werk balanceert op het randje van de afgrond: er is een groot financieel tekort en het afgelopen jaar is er hard aan gewerkt om dat tekort te verminderen en dat lukt op zich ook wel aardig,want niet alles is meer zo negatief als vorig jaar, als je de hoge piefen mag geloven. Maar... er word ook geen geld meer in nieuw personeel gestoken en dat begint zo langzamerhand behoorlijk op te breken. Sinds januari hebben 5 van mijn collega's ontslag genomen en daar is niemand meer voor in de plaats gekomen. Het werk bleef niet alleen hetzelfde, maar werd alleen maar meer en het personeelstekort werd alleen maar groter.
Wij zijn een zelfsturend team, wat betekent dat we zelf de planning maken. We hebben onze vaste cliënten en cliënten zonder vaste hulp of waarvan de hulp er niet is, verdelen we. Ik zet alles in de computer. Maar ja, wat doe je als er 2 collega's vakantie hebben en je daardoor ineens 48 uur kwijt bent? Dat krijg je niet meer verdeeld over 4 werknemers die eigenlijk niet over mogen werken.
Vanmiddag moest ik verschillende cliënten gaan vertellen dat ze volgende week geen hulp krijgen. Het is een taak van de teamleider, vinden wij, maar die was op cursus deze week en eigenlijk maakt dat ook niet uit want als ze niet op cursus is lossen we het eigenlijk ook nog zelf op. Aan mij dus deze (on)eervolle taak om de cliënten in te lichten! Eén van de cliënten was woest en ik kreeg de volle laag. Ik snap het natuurlijk wel en ik vind het ook rot, maar ik kan er niks aan doen. Voor mij is het gewoon ook heel erg vervelend en ik had het allemaal ook liever anders gezien. Maar daar had de cliënt uiteraard geen boodschap aan.
En ja, dan moet je net als ik momenteel al alsmaar niet lekker in je vel zitten... Ik liep bijna huilend weg! Ik heb het helemaal gehad met dat stomme werk! Toen ik eenmaal thuis was en mijn hart uitgestort had bij mijn zoon, kwamen de tranen. Na het eten wilde manlief gaan grasmaaien, maar hij besloot dat het beter was me mee te nemen voor een wandeling en dus liepen we een eind de zonsondergang tegemoet.
Mijn werk balanceert op het randje van de afgrond: er is een groot financieel tekort en het afgelopen jaar is er hard aan gewerkt om dat tekort te verminderen en dat lukt op zich ook wel aardig,want niet alles is meer zo negatief als vorig jaar, als je de hoge piefen mag geloven. Maar... er word ook geen geld meer in nieuw personeel gestoken en dat begint zo langzamerhand behoorlijk op te breken. Sinds januari hebben 5 van mijn collega's ontslag genomen en daar is niemand meer voor in de plaats gekomen. Het werk bleef niet alleen hetzelfde, maar werd alleen maar meer en het personeelstekort werd alleen maar groter.
Wij zijn een zelfsturend team, wat betekent dat we zelf de planning maken. We hebben onze vaste cliënten en cliënten zonder vaste hulp of waarvan de hulp er niet is, verdelen we. Ik zet alles in de computer. Maar ja, wat doe je als er 2 collega's vakantie hebben en je daardoor ineens 48 uur kwijt bent? Dat krijg je niet meer verdeeld over 4 werknemers die eigenlijk niet over mogen werken.
Vanmiddag moest ik verschillende cliënten gaan vertellen dat ze volgende week geen hulp krijgen. Het is een taak van de teamleider, vinden wij, maar die was op cursus deze week en eigenlijk maakt dat ook niet uit want als ze niet op cursus is lossen we het eigenlijk ook nog zelf op. Aan mij dus deze (on)eervolle taak om de cliënten in te lichten! Eén van de cliënten was woest en ik kreeg de volle laag. Ik snap het natuurlijk wel en ik vind het ook rot, maar ik kan er niks aan doen. Voor mij is het gewoon ook heel erg vervelend en ik had het allemaal ook liever anders gezien. Maar daar had de cliënt uiteraard geen boodschap aan.
En ja, dan moet je net als ik momenteel al alsmaar niet lekker in je vel zitten... Ik liep bijna huilend weg! Ik heb het helemaal gehad met dat stomme werk! Toen ik eenmaal thuis was en mijn hart uitgestort had bij mijn zoon, kwamen de tranen. Na het eten wilde manlief gaan grasmaaien, maar hij besloot dat het beter was me mee te nemen voor een wandeling en dus liepen we een eind de zonsondergang tegemoet.
Hoe dat nou verder moet met mijn werk, weet ik niet. Manlief zegt dat ik uit de planning moet stappen, maar ik ben momenteel de enige die het computerwerk doet en daarnaast wil ik ook mijn collega's niet laten stikken, die net zo hard als ik met het personeelstekort worstelen. Maar er moet iets veranderen, dat is wel gewoon zo. Wordt vervolgd, denk ik.
dinsdag 29 mei 2018
communie
Vorig jaar in februari moesten we op een zaterdagmiddag naar de kerk voor het Heilige Vormsel van mijn neefje. Zeg ik dat zo goed? Als niet-katholiek weet ik nog steeds niet wat het nou precies allemaal inhoudt. Maar wij zaten daar 2 uur lang in de kerk, wat echt een eeuwigheid leek te duren. Mijn kleine nichtje verveelde zich te pletter en heeft de hele dienst bij mij gezeten: op mijn schoot, van mijn schoot, op mijn schoot, van mijn schoot... en zo de hele dienst door. Het was een mooie dienst, met mooie muziek en een goed koor, alleen had het allemaal best wel wat korter mogen duren.
Toen het afgelopen was, gingen we naar het huis van mijn schoonzus om daar een hapje te eten. Het was inmiddels al eind de middag en onze oudste zoon moest 's middags en 's avonds werken dus die kwam niet. Onze jongste, Jus, moest tot 5 uur werken en die kwam wel. Wij gaven ons neefje een licentie van Minecraft cadeau en Jus hielp met dit spel op de pc installeren en legde neefje uit hoe hij het moest spelen.
Vier dagen later is Jus overleden.
Eergisteren moesten we naar de Communie van ons kleine nichtje. Manlief en ik gingen vol goede moed naar de kerk toe, we namen plaats en zodra de dienst bezig was, werd ik overvallen door een golf van verdriet. Het was dezelfde kerk, dezelfde pastoor, dezelfde muziek, hetzelfde koor en dezelfde sfeer als vorig jaar en het was me toch een partij moeilijk! Regelmatig zat ik met tranen in mijn ogen. Ook manlief had het als erg moeilijk ervaren.
Toen we na de dienst taart gingen eten kon ik mijn tranen niet meer binnenhouden. Ik heb zitten huilen en ben gewoon de rest van de dag uit mijn doen geweest. 's Avonds lag ik al om half 10 in mijn bed: ik was helemaal op en heb niets meer van het onweer gehoord dat over trok. Wat word ik toch altijd moe van al die emoties!
Over een paar weken moeten we naar een doop toe en dat is in een andere kerk, maar waarschijnlijk wel met dezelfde pastoor en hetzelfde koor. Ik hoop wel dat het voor ons dan iets makkelijker is.
Gisteren moest ik pas om 10 uur beginnen met werken. Om 8 uur parkeerde ik mijn auto bij het strand en ben ik een eind wezen wandelen: even mijn hoofd leegmaken, even de lucht van de zee inademen. Het deed me goed.
We zijn 's avonds wezen bbq-en: de restjes van de vorige dag moesten op, want na de communie was er niet alleen taart maar ook nog een bbq. En vandaag ga ik me een beetje rustig houden: mijn huishouden doen en misschien zal ik nog even achter de naaimachine plaatsnemen. Gewoon een dagje zonder verplichtingen kan even geen kwaad, denk ik.
Toen het afgelopen was, gingen we naar het huis van mijn schoonzus om daar een hapje te eten. Het was inmiddels al eind de middag en onze oudste zoon moest 's middags en 's avonds werken dus die kwam niet. Onze jongste, Jus, moest tot 5 uur werken en die kwam wel. Wij gaven ons neefje een licentie van Minecraft cadeau en Jus hielp met dit spel op de pc installeren en legde neefje uit hoe hij het moest spelen.
Vier dagen later is Jus overleden.
Eergisteren moesten we naar de Communie van ons kleine nichtje. Manlief en ik gingen vol goede moed naar de kerk toe, we namen plaats en zodra de dienst bezig was, werd ik overvallen door een golf van verdriet. Het was dezelfde kerk, dezelfde pastoor, dezelfde muziek, hetzelfde koor en dezelfde sfeer als vorig jaar en het was me toch een partij moeilijk! Regelmatig zat ik met tranen in mijn ogen. Ook manlief had het als erg moeilijk ervaren.
Toen we na de dienst taart gingen eten kon ik mijn tranen niet meer binnenhouden. Ik heb zitten huilen en ben gewoon de rest van de dag uit mijn doen geweest. 's Avonds lag ik al om half 10 in mijn bed: ik was helemaal op en heb niets meer van het onweer gehoord dat over trok. Wat word ik toch altijd moe van al die emoties!
Over een paar weken moeten we naar een doop toe en dat is in een andere kerk, maar waarschijnlijk wel met dezelfde pastoor en hetzelfde koor. Ik hoop wel dat het voor ons dan iets makkelijker is.
Gisteren moest ik pas om 10 uur beginnen met werken. Om 8 uur parkeerde ik mijn auto bij het strand en ben ik een eind wezen wandelen: even mijn hoofd leegmaken, even de lucht van de zee inademen. Het deed me goed.
We zijn 's avonds wezen bbq-en: de restjes van de vorige dag moesten op, want na de communie was er niet alleen taart maar ook nog een bbq. En vandaag ga ik me een beetje rustig houden: mijn huishouden doen en misschien zal ik nog even achter de naaimachine plaatsnemen. Gewoon een dagje zonder verplichtingen kan even geen kwaad, denk ik.
zondag 27 mei 2018
pioenrozen
Manlief wandelt niet graag in de winter, dus vaak ben ik dan alleen op stap. Maar nu het mooi weer is, loopt hij in de weekenden wel gezellig met mij mee en meestal zoekt hij dan van tevoren een route uit. Vaak wandelen we dan ergens waar we nog niet eerder zijn wezen wandelen en die afwisseling is wel leuk. Soms neem ik mijn camera mee en dit weekend zorgde dat eigenlijk wel voor mooie plaatjes omdat we langs een akker met pioenrozen wandelden.
Mooi hè? Ik had nog nooit eerder pioenrozen op het land zien staan.
Verder liepen we nog door een natuurgebied dat uit kreken, bossen en grasland bestond.
Het was een fijne wandeling en gelukkig stond er redelijk wat wind, want het was 27ºC. Was die wind er niet geweest dan was het bijna niet te doen geweest.
Het flesje met anti-mug was stuk gegaan en had in mijn tas gelekt. Een tijdje geleden gingen we in een bos wandelen waar heel veel stilstaand water was en we werden daar echt opgevreten door de muggen. Sindsdien had ik anti-mug mee, maar het was al een oud flesje en blijkbaar toch een beetje vergaan. Eigenlijk had ik gelijk van de eerste keer een nieuwe moeten kopen en die oude rommel moeten weggooien. Maar ons bin zuunig eeh. Later ben ik even bij Kruidvat binnen gesprongen om een nieuwe te kopen en dat is spul dat ook gelijk tegen teken werkt. Dat vind ik ook wel prettig. Nog beter is trouwens om een lange broek en dichte schoenen te dragen tegen teken.
We hebben weer goed ons best gedaan en hebben onze kilometers weer gelopen. Bij La Place zijn we een baguette kaas (manlief) en beenham (ik) wezen eten. Dat hadden we wel verdiend 😊
zaterdag 26 mei 2018
mijn grote hobby
Drie jaar geleden pakte ik de naailes weer op, na een jaar of 15. Vroeger had ik al eens 4 jaar naailes van een docente die me heel erg netjes heeft leren werken. Van haar moest je keurig en volgens de regels werken. De docente waar ik nu les van heb, is heel erg creatief in het bedenken van variaties op patronen en in het spelen met stoffen en materialen en dat is erg leuk.
De reden dat ik ooit terug gegaan ben op naailes is dat ik toch regelmatig tegen dingen aanliep waar ik niet uitkwam, zoals patronen die niet klopten. Want echt waar, er zijn heel erg veel patronen waar een fout instaat of die een snit hebben die niet op mijn lijf klopt. En ik kan zelf wel van alles veranderen hoor, maar het gebeurt toch regelmatig dat ik er zelf niet verder mee kan. En ik liep ook wel eens tegen dingen aan die ik niet snapte of die ik wel geleerd had maar die ik niet meer wist of die ik mezelf verkeerd aangeleerd had.
Dus ik ging terug op naailes en heb in die 3 jaar verschillende cursisten zien komen en gaan, maar altijd was en is het gezellig. We komen daar allemaal om te leren, te hobbyen en te kletsen, want reken maar dat er wat afgepraat wordt tijdens de lessen. En als je een les mist dan haal je die op een ander tijdstip in een andere groep in en dan heb je weer andere mensen om mee te kletsen. De leeftijd van de cursisten varieert van begin de 20 tot half de 70.
Mijn stoffen koop ik onder andere bij de volgende webwinkels:
https://www.driessenstoffen.nl/
https://www.destoffenkraam.nl/
https://www.megastoffen.nl/
En ik koop stoffen op de markt, het Stoffenspektakel, in de winkel en in de kringloopwinkel.
In de loop der jaren heb ik heel veel naaitijdschriften verzameld. Ik koop af en toe een los tijdschrift en ik heb af en toe een proefabonnement op de Knip of een jaarabonnement op een ander tijdschrift. Momenteel ben ik iets uit de Knip van juni 2018 aan het maken, maar onlangs maakte ik een jasje uit een Sandra Mode uit 2004. Sommige dingen blijven modieus of zijn tijdloos of komen terug in de mode.
Er zijn ook gratis patronen op internet te vinden en op Facebook kun je lid worden van de besloten groep 'Gratis naaipatronen', waar heel veel patronen te vinden zijn. Eerlijk gezegd print ik niet zo heel erg vaak een patroon uit want het kost me soms een vermogen aan papier en inkt. Er zijn bijvoorbeeld patronen die uit 30 of meer bladzijden bestaan en die patronen moet je dan ook nog eens allemaal uitknippen en in elkaar zien te puzzelen. Ik vind dat allemaal toch net iets teveel werk.
Ik heb een paar boeken met patronen, zoals het boek 200 jurken: klik hier. Ik kreeg dat boek vorig jaar voor mijn verjaardag, maar heb er nog maar 1 jurk uit gemaakt. Ik zal me er weer eens toe moeten zetten om er weer eens iets uit te maken.
Een paar weken geleden kocht ik voor een paar euro het volgende boek bij de kringloop:
Er staan leuke patronen in en ik ga daar zeker eens iets uit maken.
Iets naaien kost veel tijd. Natuurlijk heb je dingen die zo gemaakt zijn en dingen waar veel tijd in gaat zitten, maar iets in een uurtje naaien kan ik niet. Vroeger deed ik nog wel eens verstelwerk voor anderen, maar daar ben ik mee gestopt. Er zijn namelijk genoeg naaisters in de buurt die verstelwerk aannemen en die dat waarschijnlijk wel leuk vinden om te doen. Ik heb er namelijk een hekel aan.
Kleding naaien doe ik al iets van 36 jaar en ik ben inmiddels aan mijn derde naaimachine bezig. En ermee stoppen? Nee natuurlijk doe ik dat niet! Misschien komt er ooit eens een tijd dat ik het niet meer zie zitten of dat het niet meer zal gaan, maar ik verwacht dat het nog wel een hele tijd zal duren voordat het zover is.
De reden dat ik ooit terug gegaan ben op naailes is dat ik toch regelmatig tegen dingen aanliep waar ik niet uitkwam, zoals patronen die niet klopten. Want echt waar, er zijn heel erg veel patronen waar een fout instaat of die een snit hebben die niet op mijn lijf klopt. En ik kan zelf wel van alles veranderen hoor, maar het gebeurt toch regelmatig dat ik er zelf niet verder mee kan. En ik liep ook wel eens tegen dingen aan die ik niet snapte of die ik wel geleerd had maar die ik niet meer wist of die ik mezelf verkeerd aangeleerd had.
Dus ik ging terug op naailes en heb in die 3 jaar verschillende cursisten zien komen en gaan, maar altijd was en is het gezellig. We komen daar allemaal om te leren, te hobbyen en te kletsen, want reken maar dat er wat afgepraat wordt tijdens de lessen. En als je een les mist dan haal je die op een ander tijdstip in een andere groep in en dan heb je weer andere mensen om mee te kletsen. De leeftijd van de cursisten varieert van begin de 20 tot half de 70.
Mijn stoffen koop ik onder andere bij de volgende webwinkels:
https://www.driessenstoffen.nl/
https://www.destoffenkraam.nl/
https://www.megastoffen.nl/
En ik koop stoffen op de markt, het Stoffenspektakel, in de winkel en in de kringloopwinkel.
In de loop der jaren heb ik heel veel naaitijdschriften verzameld. Ik koop af en toe een los tijdschrift en ik heb af en toe een proefabonnement op de Knip of een jaarabonnement op een ander tijdschrift. Momenteel ben ik iets uit de Knip van juni 2018 aan het maken, maar onlangs maakte ik een jasje uit een Sandra Mode uit 2004. Sommige dingen blijven modieus of zijn tijdloos of komen terug in de mode.
Er zijn ook gratis patronen op internet te vinden en op Facebook kun je lid worden van de besloten groep 'Gratis naaipatronen', waar heel veel patronen te vinden zijn. Eerlijk gezegd print ik niet zo heel erg vaak een patroon uit want het kost me soms een vermogen aan papier en inkt. Er zijn bijvoorbeeld patronen die uit 30 of meer bladzijden bestaan en die patronen moet je dan ook nog eens allemaal uitknippen en in elkaar zien te puzzelen. Ik vind dat allemaal toch net iets teveel werk.
Ik heb een paar boeken met patronen, zoals het boek 200 jurken: klik hier. Ik kreeg dat boek vorig jaar voor mijn verjaardag, maar heb er nog maar 1 jurk uit gemaakt. Ik zal me er weer eens toe moeten zetten om er weer eens iets uit te maken.
Een paar weken geleden kocht ik voor een paar euro het volgende boek bij de kringloop:
Iets naaien kost veel tijd. Natuurlijk heb je dingen die zo gemaakt zijn en dingen waar veel tijd in gaat zitten, maar iets in een uurtje naaien kan ik niet. Vroeger deed ik nog wel eens verstelwerk voor anderen, maar daar ben ik mee gestopt. Er zijn namelijk genoeg naaisters in de buurt die verstelwerk aannemen en die dat waarschijnlijk wel leuk vinden om te doen. Ik heb er namelijk een hekel aan.
Kleding naaien doe ik al iets van 36 jaar en ik ben inmiddels aan mijn derde naaimachine bezig. En ermee stoppen? Nee natuurlijk doe ik dat niet! Misschien komt er ooit eens een tijd dat ik het niet meer zie zitten of dat het niet meer zal gaan, maar ik verwacht dat het nog wel een hele tijd zal duren voordat het zover is.
vrijdag 25 mei 2018
afgelopen dagen
Toen ik nog mijn vorige weblog had, probeerde ik iedere dag wel een bericht te posten en meestal lukte me dat ook wel. Er waren toen andere dingen die me bezighielden dan nu en ik merk aan mezelf dat ik nu eigenlijk minder te melden heb. Tijdens mijn vorige weblog waren de kinderen nog klein, ik hield me meer met het nieuws en consuminderen bezig en ik stond totaal anders in het leven. Ik heb nu gewoon niet meer iedere dag nieuws en dus zal er ook niet meer iedere dag iets gepost worden.
Afgelopen week was eigenlijk best wel een drukke week. Er moest gewerkt worden, Ik heb mijn ouders met de was en andere karweitjes geholpen, mijn eigen huishouden moest natuurlijk ook gedaan worden, ik heb 6 uur naailes gehad en ben een middag bij een kennis op visite geweest.
Over die kennis kan ik misschien wel vertellen: zij was een vriendin van een cliënt van me en komt niet van hier. Toen die cliënt 3 jaar geleden op 92-jarige leeftijd stierf, erfde zij zijn appartement. Samen met haar man heeft ze het opgeknapt en ze is er zelf een aantal keer per jaar en de rest van het jaar wordt het appartement verhuurd als vakantiehuis. Dit word door een verhuurbureau gedaan en brengt zo tenminste nog wat geld op. Want ja, zo'n tweede huis is natuurlijk wel leuk, maar brengt wel de nodige kosten met zich mee.
Eergisteren was ik bij haar op het appartement en het fijne aan haar is, dat ze heel veel interesse in een ander heeft en heel erg goed kan luisteren. We dronken 3 glazen thee en een wijntje en de middag was zo voorbij. Gezelligheid kent geen tijd, zullen we maar zeggen.
Dinsdag had ik 6 uur naailes (1 gewone les en 1 inhaalles) en daar was iemand uit een andere groep die ik nog nooit gezien had en dus ook niet kende. Ze zat met iemand anders te praten en eigenlijk luisterde ik niet naar ze, maar ik ving wel iets op waardoor ik me in het gesprek mengde en het bleek dat ze 7 jaar geleden haar zoon verloren was. De rest van de les hebben we heel veel met elkaar gepraat: als lotgenoten voelden we precies aan wat de ander voelde en we wisselden ervaringen uit. Eigenlijk zou zij maar 3 uur naailes hebben, maar ze bleef langer en ik vond dat wel erg fijn.
Maandag kwam ik mijn oudste broer tegen en hij begon over het nieuwe theaterseizoen waarvan de programma's net uitgegeven waren. Hij zou daar en daar en daar naartoe gaan, want hij gaat graag naar het theater. Ik zei dat ik eigenlijk wel naar een concert van Racoon wilde en daar had hij ook wel zin in. We spraken af dat we daar dan samen naartoe zullen gaan. De kaarten zijn besteld, het concert is in het najaar.
Vandaag is een dag van werken en mantelzorgen. Ik moet naar 2 fijne cliënten toe en daarna naar mijn ouders, maar eerst heb ik een uurtje overleg met iemand van een ander team.
Fijne vrijdag!
Afgelopen week was eigenlijk best wel een drukke week. Er moest gewerkt worden, Ik heb mijn ouders met de was en andere karweitjes geholpen, mijn eigen huishouden moest natuurlijk ook gedaan worden, ik heb 6 uur naailes gehad en ben een middag bij een kennis op visite geweest.
Over die kennis kan ik misschien wel vertellen: zij was een vriendin van een cliënt van me en komt niet van hier. Toen die cliënt 3 jaar geleden op 92-jarige leeftijd stierf, erfde zij zijn appartement. Samen met haar man heeft ze het opgeknapt en ze is er zelf een aantal keer per jaar en de rest van het jaar wordt het appartement verhuurd als vakantiehuis. Dit word door een verhuurbureau gedaan en brengt zo tenminste nog wat geld op. Want ja, zo'n tweede huis is natuurlijk wel leuk, maar brengt wel de nodige kosten met zich mee.
Eergisteren was ik bij haar op het appartement en het fijne aan haar is, dat ze heel veel interesse in een ander heeft en heel erg goed kan luisteren. We dronken 3 glazen thee en een wijntje en de middag was zo voorbij. Gezelligheid kent geen tijd, zullen we maar zeggen.
Dinsdag had ik 6 uur naailes (1 gewone les en 1 inhaalles) en daar was iemand uit een andere groep die ik nog nooit gezien had en dus ook niet kende. Ze zat met iemand anders te praten en eigenlijk luisterde ik niet naar ze, maar ik ving wel iets op waardoor ik me in het gesprek mengde en het bleek dat ze 7 jaar geleden haar zoon verloren was. De rest van de les hebben we heel veel met elkaar gepraat: als lotgenoten voelden we precies aan wat de ander voelde en we wisselden ervaringen uit. Eigenlijk zou zij maar 3 uur naailes hebben, maar ze bleef langer en ik vond dat wel erg fijn.
Maandag kwam ik mijn oudste broer tegen en hij begon over het nieuwe theaterseizoen waarvan de programma's net uitgegeven waren. Hij zou daar en daar en daar naartoe gaan, want hij gaat graag naar het theater. Ik zei dat ik eigenlijk wel naar een concert van Racoon wilde en daar had hij ook wel zin in. We spraken af dat we daar dan samen naartoe zullen gaan. De kaarten zijn besteld, het concert is in het najaar.
Vandaag is een dag van werken en mantelzorgen. Ik moet naar 2 fijne cliënten toe en daarna naar mijn ouders, maar eerst heb ik een uurtje overleg met iemand van een ander team.
Fijne vrijdag!
dinsdag 22 mei 2018
Privacyverklaring
Privacyverklaring Mevrouw W.
Per 1 mei 2018 is het verplicht om als blogger een
privacyverklaring op je blog te plaatsen om zo te voldoen aan de Europese
Privacywet. De blog Mevrouw W. heeft als doel om de persoonsgegevens van lezers
te respecteren. In onderstaande verklaring laat ik weten op welke wijze de blog
Mevrouw W. dit doet.
Contactgegevens Mevrouw W.
Wil je in contact komen met mij? Dat kan middels mail via
willekew@telfort.nl of door een reactie achter te laten op een artikel op https://mevrouww1.blogspot.nl/
Verwerking persoonsgegevens
De blog Mevrouw W. ontvangt persoonsgegevens van lezers
middels:
Google Analytics
Met het statistiekprogramma Google Analytics kan ik onder andere
bekijken hoeveel lezers mijn site bezoeken, waar ze vandaan komen en welke
artikelen ze lezen. Deze informatie gebruik ik om het bezoek- en klikgedrag op
Mevrouw W. in kaart te brengen. Met deze informatie kan ik mijn website verder
optimaliseren. Ik zie hierbij geen persoonsgegevens. Google Analytics verkrijgt
de informatie middels jouw IP-adres. De dienst heeft van mij geen toestemming
gekregen om jouw gegevens te delen met derden.
Reacties achterlaten onder een artikel
Onder artikelen op Mevrouw W. bestaat de mogelijkheid een
reactie te plaatsen. Daarnaast heb je de mogelijkheid om je naam, website en
emailadres te tonen bij het reageren.
Deze informatie wordt beschikbaar voor alle lezers van het artikel en
blijft online staan. Bij het reageren op een artikel heeft iedere lezer echter
ook de mogelijkheid om anoniem een reactie te plaatsen. In dat geval worden er
geen persoonlijke gegevens zichtbaar voor andere lezers.
Bezoekers onder 16 jaar
https://mevrouww1.blogspot.nl/
heeft niet de intentie gegevens te verzamelen van websitebezoekers jonger dan
16 jaar, tenzij zij daarvoor toestemming hebben van hun ouders of voogd. Het is
voor mij echter niet mogelijk te controleren of een bezoeker ouder is dan 16
jaar. Als je denkt dat er zonder toestemming toch persoonlijke gegevens zijn
verzameld van iemand jonger dan 16 jaar, neem dan contact met mij op via
willekew@telfort.nl , dan kan ik de informatie verwijderen.
Bewaartermijn
Reacties onder
artikelen blijven voor de duur van de plaatsing van het artikel online staan.
Gegevens inzien, aanpassen of verwijderen
Als je https://mevrouww1.blogspot.nl/ bezoekt, geef je daarmee toestemming jouw
gegevens te verwerken. Je hebt echter het recht om je persoonsgegevens in te
zien, te corrigeren of te verwijderen. Daarnaast heb je het recht om je
eventuele toestemming voor de gegevensverwerking in te trekken of bezwaar te
maken tegen de verwerking van jouw persoonsgegevens door Mevrouw W.
Je kunt een verzoek tot inzage, correctie, verwijdering of
overdraging van je persoonsgegevens of verzoek tot intrekking van je
toestemming of bezwaar op de verwerking van jouw persoonsgegevens sturen naar
willekew@telfort.nl
Cookies
Een cookie is een klein bestandje dat door deze website
wordt meegestuurd en door jouw browser op de harde schijf van de computer wordt
geplaatst. De informatie die in de cookie is opgeslagen kan weer naar deze
website teruggestuurd worden, wanneer je de website opnieuw bezoekt.
Google Analytics
Mevrouw W. plaatst cookies van Google. Dit doe ik om te
kunnen bekijken hoe bezoekers de website gebruiken. Google zal de verkregen
informatie enkel met derden delen wanneer zij hiertoe wettelijk verplicht
worden of voor zover derden de informatie namens Google verwerken. Om je
privacy zo veel mogelijk te beschermen heb ik een verwerkersovereenkomst met
Google afgesloten en heb ik “gegevens delen” uitgeschakeld. Ook heb ik het
IP-adres geanonimiseerd in de Google Analytics code. Google is een Amerikaans
bedrijf en slaat de door haar verzamelde informatie op in Amerikaanse servers.
Cookies uitschakelen en verwijderen
Je kunt cookies uitschakelen en verwijderen via je
browserinstellingen. In de help-functie van je browser kun je vinden hoe je dit
moet doen.
Social Media
https://mevrouww1.blogspot.nl/ maakt geen gebruik van social media.
Meer informatie?
Wil je meer informatie over de privacywet? Op de website
Autoriteitpersoonsgegevens kun je hier meer informatie over verkrijgen.
Deze privacy verklaring is met de grootst mogelijke
zorgvuldigheid opgesteld. Mocht je toch nog aanleiding zien voor een
aanvulling, dan zie ik deze graag tegemoet op willekew@telfort.nl
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Met dank aan https://www.simpelrijkleven.nl/ voor het maken en delen van haar privacyverklaring.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Met dank aan https://www.simpelrijkleven.nl/ voor het maken en delen van haar privacyverklaring.
maandag 21 mei 2018
het grote missen
Als er iemand doodgaat die je zeer dierbaar is, dan weet iedereen je eigenlijk wel te vertellen wanneer je iemand het meeste mist: het is die lege plek aan tafel of het is met Kerst. Maar missen zit natuurlijk in zoveel meer en dan met name in de kleine dingen, de dingen die zo normaal waren dat ze eigenlijk niet meer opvielen. Wat zei iemand ook alweer altijd? Hoe klonk zijn/haar stem? Wat deed hij/zij altijd in een bepaalde situatie?
Missen is er altijd.
Laatst kwam ik iemand tegen die niet kon geloven dat mijn overleden zoon constant in mijn gedachten is. "Nee," zei ze domweg "dat geloof ik niet" en daarmee veegde ze in één keer mijn woorden van tafel. En dat is erg! Wij hebben heel veel lieve mensen rondom ons, maar het stomme is dat vooral een botte opmerking me het meest raakt. Zoiets doet waanzinnig veel pijn en blijft dagenlang hangen. En vaak zeggen anderen iets uit onwetendheid terwijl ze het wel goed bedoelen en dat kan ik accepteren, maar botweg zeggen dat je niet gelooft dat ik altijd aan Jus moet denken, getuigt van bar weinig inlevingsvermogen.
Jus was een kind dat graag thuis was. Thuis had hij zijn brommers en motors waar hij aan kon sleutelen. Het was nooit stil als hij er was want er werd gelast en geslepen en motoren werden gestart en de muziek stond altijd aan. Hij was geen druk kind maar hij bracht wel leven in de brouwerij. En toen hij er niet meer was, was het opeens oorverdovend stil. Ook de buren (die een paar dagen voor zijn dood nog vertelden dat ze zo genoten van alle bedrijvigheid bij ons) vonden het zo vreselijk stil.
Als er iemand behulpzaam was, dan was Jus het wel. Als je iets aan hem vroeg dan hielp hij altijd, maar hij deed ook heel veel dingen uit zichzelf. Zo was hij vaak in de tuin met van alles bezig, liet zonder dat we het vroegen de honden uit, als je kluste dan kwam hij helpen, als ik stond te koken kwam hij in de pan roeren...
Missen zit in duizenden dingen. Overal kleven herinneringen aan. En dat missen gaat echt de hele dag door. Je denkt aan wat hij altijd deed, wat hij zei en je denkt bovenal aan wat er niet meer is.
In het begin kwam ik iedere dag wel op de slaapkamer van Jus, nu is dat eigenlijk alleen nog maar als ik boven aan het stofzuigen ben. Het is vreselijk moeilijk om daar te zijn. Daar zijn niet alleen zijn spullen, maar gewoon het feit dat hij daar nooit meer zal zijn, doet verdomd veel pijn. Ik zie hem nog steeds in zijn bed liggen of aan zijn bureau zitten. Ik hoor me zijn naam nog iedere morgen roepen als hij op moest staan: mijn "Jus" en zijn "Ja". Zo was het gewoon tot die laatste dag.
Alles wat in huis van hem rondzwierf heb ik op zijn slaapkamer gezet: zijn mokken, glazen, broodtrommel, jassen en schoenen. Wij zullen die spullen nooit gebruiken, want die waren van hem en daar blijven we verder van af.
Alles in ons huis en onze tuin herinnert aan hem, maar als je weggaat neem je dat gemis en verdriet mee. Verhuizen is dus geen optie en dat willen we ook niet. Er zijn ook talloze plaatsen elders die ons aan Jus doen herinneren. Honderden gedachten die opeens weer boven komen drijven als we ergens komen waar hij ook geweest is of waar we samen dingen beleefd hebben. En er zijn ook plaatsen die we liever vermijden omdat het juist zo aan hem herinnert.
Het zal nooit overgaan.
Toen Jus doodging viel de hele toekomst in duigen. Zijn leven stopte toen hij 17 jaar en 104 dagen oud was. Hij stond aan het begin van een nieuwe fase in zijn leven, zou naar het MBO gaan, maar zover is het nooit gekomen. Dingen kunnen natuurlijk altijd anders lopen dan je verwacht had, maar wij hadden wel een beetje een eigen invulling aan zijn toekomst gegeven. Hijzelf trouwens ook. Hij deed zo zijn best, hij had er zoveel zin in. We hadden het hem zo gegund.
Wij verloren onze zoon en onze oudste zoon zijn broer. Onze kinderen scheelden 20 maanden met elkaar en dat was een bewuste keuze geweest, waar we nooit spijt van gehad hebben. De jongens trokken altijd met elkaar op en waren ook heel erg op elkaar aangewezen, omdat er bijna geen andere kinderen in de buurt woonden. Ze hebben toen ze klein waren heel veel ruzie gemaakt, maar ze hebben ook heel veel aan elkaar gehad. Ze konden niet zonder elkaar. En toen ze ouder werden verdwenen de ruzies.
Wat ik echt heel erg vind, is dat onze oudste nooit meer samen herinneringen met zijn broer zal kunnen ophalen. Wat ze samen beleefden en hoe ze de dingen ervaarden kan niet meer samen gedeeld worden. En stel dat manlief en ik later oud worden en zorg nodig hebben of zullen sterven, dan zal onze oudste het alleen moeten doen. Hopelijk heeft hij dan een gezin en lieve mensen om zich heen om hem te helpen. Het was nooit de bedoeling dat hij zonder zijn broer verder zou moeten.
Bijna 15 maanden geleden stierf Jus en we missen hem verschrikkelijk. We lijken te functioneren als gewone mensen, maar we zijn enorm breekbaar. Er hoeft maar een kleinigheidje te gebeuren, of je hoeft maar even ergens aan te denken of iets op televisie te zien dat je aangrijpt en dan is het mis. De tranen zitten vlak onder de oppervlakte. Ik heb nooit geweten dat ik zo verschrikkelijk veel verdriet kon hebben.
Het zal nooit wennen. Dat kan gewoon niet.
Missen is er altijd.
Laatst kwam ik iemand tegen die niet kon geloven dat mijn overleden zoon constant in mijn gedachten is. "Nee," zei ze domweg "dat geloof ik niet" en daarmee veegde ze in één keer mijn woorden van tafel. En dat is erg! Wij hebben heel veel lieve mensen rondom ons, maar het stomme is dat vooral een botte opmerking me het meest raakt. Zoiets doet waanzinnig veel pijn en blijft dagenlang hangen. En vaak zeggen anderen iets uit onwetendheid terwijl ze het wel goed bedoelen en dat kan ik accepteren, maar botweg zeggen dat je niet gelooft dat ik altijd aan Jus moet denken, getuigt van bar weinig inlevingsvermogen.
Jus was een kind dat graag thuis was. Thuis had hij zijn brommers en motors waar hij aan kon sleutelen. Het was nooit stil als hij er was want er werd gelast en geslepen en motoren werden gestart en de muziek stond altijd aan. Hij was geen druk kind maar hij bracht wel leven in de brouwerij. En toen hij er niet meer was, was het opeens oorverdovend stil. Ook de buren (die een paar dagen voor zijn dood nog vertelden dat ze zo genoten van alle bedrijvigheid bij ons) vonden het zo vreselijk stil.
Als er iemand behulpzaam was, dan was Jus het wel. Als je iets aan hem vroeg dan hielp hij altijd, maar hij deed ook heel veel dingen uit zichzelf. Zo was hij vaak in de tuin met van alles bezig, liet zonder dat we het vroegen de honden uit, als je kluste dan kwam hij helpen, als ik stond te koken kwam hij in de pan roeren...
Missen zit in duizenden dingen. Overal kleven herinneringen aan. En dat missen gaat echt de hele dag door. Je denkt aan wat hij altijd deed, wat hij zei en je denkt bovenal aan wat er niet meer is.
In het begin kwam ik iedere dag wel op de slaapkamer van Jus, nu is dat eigenlijk alleen nog maar als ik boven aan het stofzuigen ben. Het is vreselijk moeilijk om daar te zijn. Daar zijn niet alleen zijn spullen, maar gewoon het feit dat hij daar nooit meer zal zijn, doet verdomd veel pijn. Ik zie hem nog steeds in zijn bed liggen of aan zijn bureau zitten. Ik hoor me zijn naam nog iedere morgen roepen als hij op moest staan: mijn "Jus" en zijn "Ja". Zo was het gewoon tot die laatste dag.
Alles wat in huis van hem rondzwierf heb ik op zijn slaapkamer gezet: zijn mokken, glazen, broodtrommel, jassen en schoenen. Wij zullen die spullen nooit gebruiken, want die waren van hem en daar blijven we verder van af.
Alles in ons huis en onze tuin herinnert aan hem, maar als je weggaat neem je dat gemis en verdriet mee. Verhuizen is dus geen optie en dat willen we ook niet. Er zijn ook talloze plaatsen elders die ons aan Jus doen herinneren. Honderden gedachten die opeens weer boven komen drijven als we ergens komen waar hij ook geweest is of waar we samen dingen beleefd hebben. En er zijn ook plaatsen die we liever vermijden omdat het juist zo aan hem herinnert.
Het zal nooit overgaan.
Toen Jus doodging viel de hele toekomst in duigen. Zijn leven stopte toen hij 17 jaar en 104 dagen oud was. Hij stond aan het begin van een nieuwe fase in zijn leven, zou naar het MBO gaan, maar zover is het nooit gekomen. Dingen kunnen natuurlijk altijd anders lopen dan je verwacht had, maar wij hadden wel een beetje een eigen invulling aan zijn toekomst gegeven. Hijzelf trouwens ook. Hij deed zo zijn best, hij had er zoveel zin in. We hadden het hem zo gegund.
Wij verloren onze zoon en onze oudste zoon zijn broer. Onze kinderen scheelden 20 maanden met elkaar en dat was een bewuste keuze geweest, waar we nooit spijt van gehad hebben. De jongens trokken altijd met elkaar op en waren ook heel erg op elkaar aangewezen, omdat er bijna geen andere kinderen in de buurt woonden. Ze hebben toen ze klein waren heel veel ruzie gemaakt, maar ze hebben ook heel veel aan elkaar gehad. Ze konden niet zonder elkaar. En toen ze ouder werden verdwenen de ruzies.
Wat ik echt heel erg vind, is dat onze oudste nooit meer samen herinneringen met zijn broer zal kunnen ophalen. Wat ze samen beleefden en hoe ze de dingen ervaarden kan niet meer samen gedeeld worden. En stel dat manlief en ik later oud worden en zorg nodig hebben of zullen sterven, dan zal onze oudste het alleen moeten doen. Hopelijk heeft hij dan een gezin en lieve mensen om zich heen om hem te helpen. Het was nooit de bedoeling dat hij zonder zijn broer verder zou moeten.
Bijna 15 maanden geleden stierf Jus en we missen hem verschrikkelijk. We lijken te functioneren als gewone mensen, maar we zijn enorm breekbaar. Er hoeft maar een kleinigheidje te gebeuren, of je hoeft maar even ergens aan te denken of iets op televisie te zien dat je aangrijpt en dan is het mis. De tranen zitten vlak onder de oppervlakte. Ik heb nooit geweten dat ik zo verschrikkelijk veel verdriet kon hebben.
Het zal nooit wennen. Dat kan gewoon niet.
zondag 20 mei 2018
pinksteren
The royal Wedding heb ik niet live gezien, wel heb ik eind de middag naar een samenvatting + commentaar gekeken. Het is allemaal leuk en aardig hoor, alleen geef ik niet zo om.
Ik weet nog toen Prinses Diana overleden en ik net zwanger van onze eerste was: de hormonen gierden door mijn lijf en op de dag van de begrafenis liepen wij in een grote supermarkt, waar een hele wand met televisies afgesteld stond op de zender waar de uitvaart op te zien was. Ik heb tranen met tuiten gehuild. Ik zie nog steeds Charles, William en Harry achter de koets aanlopen.
Het is Eerste Pinksteren en we zijn een dagje thuis aan het klussen: manlief is een nieuw raam in het dak aan het zetten en ik ben wat in de tuin bezig geweest. Zoonlief kwam om 5 uur vanmorgen van het stappen thuis en heeft tot half 2 in zijn bed gelegen. Ik vind het wel fijn dat hij tegenwoordig weer wat vaker de hort opgaat, want dat is jarenlang niet echt het geval geweest door de vaste verkering die hij had. De verkering is sinds enkele weken uit en nu ziet hij zijn vrienden tenminste weer staan.
Gisteren zijn manlief en ik wezen wandelen. Eerst gingen we ergens lunchen en daar kregen we toch wel zo ontzettend veel op ons bord en ook veel groente erbij, dat we 's avonds thuis gewoon maar een boterham gegeten hebben. We wandelden 6 km en zagen veel vogels en konijnen en 2 reeën.
Ik las net dat actievoerders gisteren bij de Oostvaardersplassen hekken doorgeknipt hebben en dat er herten de snelweg op gerend zijn. Wat een domme actie! Iemand had zich wel morsdood op zo'n dier kunnen rijden. De herten moesten afgeschoten worden omdat ze niet gevangen konden worden. Ik weet niet wat die dierenactivisten dachten met hun actie te bereiken, maar dit kan toch nooit de bedoeling geweest zijn?
Tussen de bedrijven door heb ik toch ook nog achter de naaimachine gezeten en er rolde een t-shirt van onder mijn machine vandaan. Ik maakte een foto ervan met de zelfontspanner en dat werd de meest onelegante foto van het jaar, maar ik zal hem toch even laten zien:
Ik weet nog toen Prinses Diana overleden en ik net zwanger van onze eerste was: de hormonen gierden door mijn lijf en op de dag van de begrafenis liepen wij in een grote supermarkt, waar een hele wand met televisies afgesteld stond op de zender waar de uitvaart op te zien was. Ik heb tranen met tuiten gehuild. Ik zie nog steeds Charles, William en Harry achter de koets aanlopen.
Het is Eerste Pinksteren en we zijn een dagje thuis aan het klussen: manlief is een nieuw raam in het dak aan het zetten en ik ben wat in de tuin bezig geweest. Zoonlief kwam om 5 uur vanmorgen van het stappen thuis en heeft tot half 2 in zijn bed gelegen. Ik vind het wel fijn dat hij tegenwoordig weer wat vaker de hort opgaat, want dat is jarenlang niet echt het geval geweest door de vaste verkering die hij had. De verkering is sinds enkele weken uit en nu ziet hij zijn vrienden tenminste weer staan.
Gisteren zijn manlief en ik wezen wandelen. Eerst gingen we ergens lunchen en daar kregen we toch wel zo ontzettend veel op ons bord en ook veel groente erbij, dat we 's avonds thuis gewoon maar een boterham gegeten hebben. We wandelden 6 km en zagen veel vogels en konijnen en 2 reeën.
Ik las net dat actievoerders gisteren bij de Oostvaardersplassen hekken doorgeknipt hebben en dat er herten de snelweg op gerend zijn. Wat een domme actie! Iemand had zich wel morsdood op zo'n dier kunnen rijden. De herten moesten afgeschoten worden omdat ze niet gevangen konden worden. Ik weet niet wat die dierenactivisten dachten met hun actie te bereiken, maar dit kan toch nooit de bedoeling geweest zijn?
Tussen de bedrijven door heb ik toch ook nog achter de naaimachine gezeten en er rolde een t-shirt van onder mijn machine vandaan. Ik maakte een foto ervan met de zelfontspanner en dat werd de meest onelegante foto van het jaar, maar ik zal hem toch even laten zien:
Wel erg roze hè? 😀
Ik naai graag t-shirts en ik heb er het afgelopen jaar echt heel erg veel gemaakt. Ik draag op mijn werk het hele jaar door t-shirts en daarom kan ik er altijd wel gebruiken. Dit stofje kocht ik onlangs voor 2 euro op de markt. Het patroon voor mijn nieuwe naailesproject heb ik gelijk ook maar overgetrokken en dat gaat een tuniek worden. Niet teveel werk deze keer, zoals ik van de week al zei.
vrijdag 18 mei 2018
naar het museum
Laat ik gelijk maar even met de deur in huis vallen: ik ben niet echt een museummens. Zo, dat is er uit :) Maar toch ben ik dit jaar al 2x naar een museum geweest en eigenlijk beviel het me wel. Ik heb niet zo veel met schilderijen en met beelden en toch ging ik een tijdje geleden naar de Kunsthal in Rotterdam toe om de Hyperrealisme Sculptuur tentoonstelling te bezoeken en dat zijn beelden, maar wel bijzondere levensechte beelden.
Hier een kleine greep uit de collectie:
Hier een kleine greep uit de collectie:
Deze tentoonstelling loopt nog tot 1 juni.
Ik was in Rotterdam met schoonzus E en haar zus J. We begonnen de dag om 11 uur met een ontbijt in de Kunsthal en eindigden de dag in Bergen op Zoom bij de Griek. Ja ja, de meisjes waren eens lekker op stap!
Het tweede museum waar ik dit jaar was, was het Zaanse Schans museum. Ik was daar samen met manlief en geheel gratis omdat mijn ouders vrijkaartjes van de Vriendenloterij voor dit museum gekregen hadden. Ze gaven die kaartjes aan ons omdat wij in die buurt op vakantie gingen. Het Zaanse Schans museum gaat over de industrie in de Zaanstreek en is zeker de moeite waard om te bezoeken.
En verder heb je daar natuurlijk al die mooie molens:
Ik ben heel erg graag toerist in eigen land. Ons landje heeft gewoon alles: een rijke cultuur, mooie steden/dorpen en een mooie natuur. Je hoeft niet ver te gaan om iets te bezichtigen of om de stilte op te zoeken. Het is natuurlijk niet zo dat je een dag kunt lopen zonder ook maar iemand tegen te komen, maar ik vind dat juist wel fijn. Ik ben erg graag onder de mensen.
En een echte grote museumfan zal ik waarschijnlijk nooit worden, maar zo heel af en toe een museum bezoeken vind ik toch wel leuk.
donderdag 17 mei 2018
top en spijkerjasje
Uit Knip 3-2018 maakte ik een top en uit Sandra Mode 2 uit 2004 maakte ik een spijkerjasje:
Binnenkort moet ik naar een communie toe en over een maand naar een doopfeest en ik besloot om daar iets passends voor te maken. In eerste instantie zou dat alleen die top zijn (stof gekocht in Gent), maar stel je nou toch eens voor dat het op die dagen koud is, dan zit ik daar met mijn dunne topje... en ik ben ook nog eens een behoorlijke koukleum ook! Dus bedacht ik dat er een jasje moest komen en daarvoor ging ik voor stof op het Stoffenspektakel kijken. De enige witte stof die ik mooi vond was een stretch denim en eigenlijk leek het me wel leuk om daar een spijkerjasje van te maken. Het is gekleed, maar niet te deftig en ook makkelijk om na die communie en doop te dragen.
De top zat gelijk goed, maar in het jasje had ik gek veel ruimte op mijn rug bij de armsgaten over. Sinds 3 jaar zit ik terug op naailes en met behulp van de juf is het jasje aangepast.
Het was een leuk project om te doen en ik ben er erg tevreden over. Nu ga ik wel iets maken waar ik wat minder werk aan heb, want met dat jasje met al dat doorstikwerk ben ik toch wel even bezig geweest.
woensdag 16 mei 2018
persoonsverwisseling
Al jarenlang ben ik mantelzorger voor mijn ouders. Mijn vader is 91 en mijn moeder is 84 jaar. Vooral mijn moeder sukkelt met haar gezondheid door de Ziekte van Parkinson en de laatste weken is haar gezondheid achteruit gehold. Het gevolg is dat ik momenteel steeds vaker naar hun toega, zodat ik een aantal taken van mijn vader over kan nemen. Ik denk dat ik toch al gauw een uurtje of 6 in de week tijd stop in mijn ouders of iets wat met ze te maken heeft. En dat doe ik met alle liefde.
Een paar dagen geleden gaf mijn vader me een brief van de zorgverzekering die ik maar eens moest bekijken. In de brief stond een berekening van de eigen risico en daar stond een merkwaardige fout in: op 21 februari 2018 zou mijn moeder 2x met de ambulance vervoerd zijn. Raar, want mijn moeder heeft nog nooit van haar leven in een ambulance gelegen.
Gisteren besloot ik maar eens contact op te nemen met de zorgverzekering en de telefoniste verwees me door naar het Witte Kruis. De provinciale afdeling van het Witte Kruis kon me niet helpen, maar ik kreeg wel een telefoonnummer van het hoofd van de ambulancedienst van onze regio, die ik vervolgens belde. Ik legde uit wat er precies mis was en hij zei dat hij het voor me ging uitzoeken. Later op de dag belde hij terug met de mededeling dat het toch wel degelijk om mijn moeder ging: de naam, de geboortedatum, het adres en haar BSN-nummer klopten allemaal en ze was vervoerd omdat ze haar heup gebroken had en mijn vader was meegereden met de ambulance. Oké dan, dus het was mij als dochter en contactpersoon helemaal ontgaan dat mijn moeder haar heup gebroken had? Ik dacht het niet! Mijn moeder valt dan wel te pas en te onpas, maar gelukkig heeft ze nog nooit iets gebroken.
Ik besloot zelf ook nog eens even het één en ander uit te pluizen en ik belde naar de assistente van mijn ouders' huisarts en legde de situatie uit. Ik vroeg me af of er in hun gegevens misschien een fout geslopen was, maar zij kon alleen maar bevestigen dat er op die bewuste datum niets voorgevallen was en ook in het dossier van de verzorging kon ik niets terugvinden over ambulances of een HAP-arts die misschien langs geweest was. Maar eigenlijk wist ik dat al, want ik word overal van op de hoogte gehouden door mijn ouders en door de verzorging.
Toen ik vanmorgen bij mijn ouders was heb ik gekeken of ze misschien een ponsplaatje van iemand anders in haar tas had zitten en dat een ander dan wellicht haar ponsplaatje zou hebben, ze was namelijk begin februari naar de neuroloog geweest en misschien was het daar verwisseld, maar ook dat was niet het geval.
En toen, om een uur of 10 belde het hoofd van de ambulancedienst me op. Het zat hem toch niet lekker, omdat ik zo stellig had geklonken en ik ook op allerlei manieren actie ondernam om te bewijzen dat er een fout gemaakt was. Hij begreep dat ik niet iemand was die op een slinkse manier onder een rekening probeerde uit te komen, wat hij namelijk regelmatig meemaakte. Hij had contact met het ziekenhuis opgenomen en uiteindelijk bleek dat de naam van mijn moeder nergens voorkwam op die bewuste dag, maar er was wel een andere mevrouw opgenomen die op precies dezelfde dag geboren was en om haar ging het dus.
Het hoofd van de ambulancedienst maakte zijn excuses voor de fout die de ambulancemedewerkers gemaakt hadden. Het was erg slordig en hij had het nog nooit mee gemaakt. Nou ja, laten we maar hopen dat het een wijze les geweest is. Ik ben blij dat het opgelost is.
Maar goed, toen moest ik vanmiddag zelf naar de tandarts toe. Ik zat even te wachten en toen werd ineens Meneer W. geroepen. "Het is mevrouw W." zei ik en ik volgde de tandarts naar de behandelkamer. "O," zei zijn assistente "het is geen meneer maar een mevrouw." Ze keek op haar beeldscherm en zei: "Ik zie het al, we hebben hier de gegevens van iemand anders." Ja echt hè! Misschien kan het geen kwaad om eens zorgvuldiger met de gegevens van anderen om te gaan...
Een paar dagen geleden gaf mijn vader me een brief van de zorgverzekering die ik maar eens moest bekijken. In de brief stond een berekening van de eigen risico en daar stond een merkwaardige fout in: op 21 februari 2018 zou mijn moeder 2x met de ambulance vervoerd zijn. Raar, want mijn moeder heeft nog nooit van haar leven in een ambulance gelegen.
Gisteren besloot ik maar eens contact op te nemen met de zorgverzekering en de telefoniste verwees me door naar het Witte Kruis. De provinciale afdeling van het Witte Kruis kon me niet helpen, maar ik kreeg wel een telefoonnummer van het hoofd van de ambulancedienst van onze regio, die ik vervolgens belde. Ik legde uit wat er precies mis was en hij zei dat hij het voor me ging uitzoeken. Later op de dag belde hij terug met de mededeling dat het toch wel degelijk om mijn moeder ging: de naam, de geboortedatum, het adres en haar BSN-nummer klopten allemaal en ze was vervoerd omdat ze haar heup gebroken had en mijn vader was meegereden met de ambulance. Oké dan, dus het was mij als dochter en contactpersoon helemaal ontgaan dat mijn moeder haar heup gebroken had? Ik dacht het niet! Mijn moeder valt dan wel te pas en te onpas, maar gelukkig heeft ze nog nooit iets gebroken.
Ik besloot zelf ook nog eens even het één en ander uit te pluizen en ik belde naar de assistente van mijn ouders' huisarts en legde de situatie uit. Ik vroeg me af of er in hun gegevens misschien een fout geslopen was, maar zij kon alleen maar bevestigen dat er op die bewuste datum niets voorgevallen was en ook in het dossier van de verzorging kon ik niets terugvinden over ambulances of een HAP-arts die misschien langs geweest was. Maar eigenlijk wist ik dat al, want ik word overal van op de hoogte gehouden door mijn ouders en door de verzorging.
Toen ik vanmorgen bij mijn ouders was heb ik gekeken of ze misschien een ponsplaatje van iemand anders in haar tas had zitten en dat een ander dan wellicht haar ponsplaatje zou hebben, ze was namelijk begin februari naar de neuroloog geweest en misschien was het daar verwisseld, maar ook dat was niet het geval.
En toen, om een uur of 10 belde het hoofd van de ambulancedienst me op. Het zat hem toch niet lekker, omdat ik zo stellig had geklonken en ik ook op allerlei manieren actie ondernam om te bewijzen dat er een fout gemaakt was. Hij begreep dat ik niet iemand was die op een slinkse manier onder een rekening probeerde uit te komen, wat hij namelijk regelmatig meemaakte. Hij had contact met het ziekenhuis opgenomen en uiteindelijk bleek dat de naam van mijn moeder nergens voorkwam op die bewuste dag, maar er was wel een andere mevrouw opgenomen die op precies dezelfde dag geboren was en om haar ging het dus.
Het hoofd van de ambulancedienst maakte zijn excuses voor de fout die de ambulancemedewerkers gemaakt hadden. Het was erg slordig en hij had het nog nooit mee gemaakt. Nou ja, laten we maar hopen dat het een wijze les geweest is. Ik ben blij dat het opgelost is.
Maar goed, toen moest ik vanmiddag zelf naar de tandarts toe. Ik zat even te wachten en toen werd ineens Meneer W. geroepen. "Het is mevrouw W." zei ik en ik volgde de tandarts naar de behandelkamer. "O," zei zijn assistente "het is geen meneer maar een mevrouw." Ze keek op haar beeldscherm en zei: "Ik zie het al, we hebben hier de gegevens van iemand anders." Ja echt hè! Misschien kan het geen kwaad om eens zorgvuldiger met de gegevens van anderen om te gaan...
dinsdag 15 mei 2018
wandelen
Lang geleden had vriendin M een burn-out, toen werd dat nog overspannen genoemd, en er was eigenlijk maar 1 persoon die ze om zich heen verdragen kon en dat was ik. We gingen wandelen, liepen kilometers langs de kust en praten heel wat af. En gelukkig rolde ze door die burn-out heen.
M en ik zijn al zeker 30 jaar vriendinnen en vroeger trokken we veel met elkaar op, maar toen we kinderen kregen werd dat op een gegeven moment toch een stuk minder. We woonden niet direct bij elkaar in de buurt en we hadden het druk met onze kindertjes. Maar toch, als we elkaar ergens op straat tegenkwamen, dan waren we toch gelijk weer eigen aan elkaar.
Op de crematie van onze zoon wilden we niet gecondoleerd worden en we wilden alleen een koffietafel met de naaste familie. Dus wij en de familie bleven in de aula zitten terwijl de rest langs de kist en langs ons liep. Veel mensen durfden niet naar ons te kijken, maar M wel en ze gebaarde naar me dat ze me op zou bellen. En dat deed ze een paar dagen daarna.
We pakten onze vriendschap weer op en het deed me goed. We gingen ook weer wandelen en na een paar weken vroeg ze of ik samen met haar mee wilde doen aan een wandeltocht voor het goede doel. Dat wilde ik wel, maar ik moest daar wel voor trainen, want de tocht zou 18 km zijn, wat ik al behoorlijk lang vond en daarnaast was het een strandloop en dus nog eens extra zwaar ook.
Op een dag, toen ik alleen thuis was, besloot ik om vanuit huis een wandeling te gaan maken. Ik voelde me wat onwennig die eerste keer, maar na die eerste wandeling volgden er meer en nu probeer ik 2 x 6 km per week te lopen. Soms is dat minder, maar meestal is dat meer: zo maakte ik vorige week 4 wandelingen en liep ik in totaal 32 km (2 x alleen, 1x met M en 1x met manlief).
Als ik alleen wandel dan heb ik muziek opstaan. Sinds kort heb ik Spotify. Toen ik dat niet had moest ik met een grote omweg muziek op mijn gsm zetten, dus ik ben wel erg blij met Spotify, wat een stuk makkelijker werkt. Ik zet de muziek zacht en doe maar 1 oordopje in, want ik hoor graag fietsers, auto's en andere voertuigen aankomen. De muziek helpt me om mijn hoofd leeg te maken en ik loop ook graag op het ritme van de muziek, het zijn dan ook geen rustige nummers in mijn afspeellijst, anders kom ik niet vooruit :-)
Mijn zomerwandelschoenen kocht ik bij Scapino in de uitverkoop en dat zijn geweldige schoenen die ontzettend goed dempen. En als het warm is draag ik teva-sandalen. En voor in de winter heb ik lekkere warme wandelschoenen van Quechua. Wandelschoenen zijn nou niet bepaald elegante schoenen, maar ik vind in dit geval goed schoeisel wel een must.
Ik wandel door de polders of langs het strand en af en toe maak ik een stadswandeling. Hier in de buurt heb ik mijn vaste rondjes, maar ik vind het ook leuk om ergens te gaan wandelen waar ik het niet (zo goed) ken. Er zijn op internet genoeg routes te vinden en op mijn gsm heb ik een paar wandelapps staan. En van hier in de buurt heb ik een wandelknooppuntkaart.
Op mijn gsm heb ik Geotracker en dat is een app die bijhoudt waar en hoe ik loop:
Zoals je ziet heb ik afgelopen zaterdag 8,65 km gewandeld. Het was mooi weer en ik had me door manlief ergens met de auto af laten zetten en vandaaruit ben ik terug naar huis gelopen.
Regelmatig word mij gevraagd waarom ik me niet bij een wandelvereniging aansluit, maar daar heb ik geen behoefte aan. Dit jaar loop ik 2 wandelingen voor een goed doel en voor de rest loop ik wanneer het mij het beste uitkomt. Verder wil ik geen verplichtingen.
Die strandloop vorig jaar liep ik uiteindelijk samen met M en met mijn oudste broer en met manlief. Vanaf het moment dat we startten tot de finish hebben we met elkaar gekletst. Tussendoor pakten we 2x een terrasje en we lunchten ergens. En die 18 km was gewoon een makkie. Aan de finish stond onze zoon ons, samen met 2 vriendinnen, met een bos bloemen op te wachten. Dit jaar gaan we weer en hopelijk is het dan net van dat mooie weer als vorig jaar. Voor de gezelligheid zullen we zelf wel zorgen en dat gaat zeker goedkomen.
maandag 14 mei 2018
moederdag (vervolg)
Sinds onze jongste zoon overleden is, is iedere dag moeilijk, maar er zijn een paar dagen in het jaar die nog eens extra moeilijk zijn er daar is Moederdag er 1 van. Het begin ernaartoe valt op zich nog wel mee. Natuurlijk zijn er de commercials op televisie en op de radio en kom je van alles en nog wat over Moederdag tegen in tijdschriften, in de krant en op facebook. Maar dat doet me allemaal niet zoveel. Het is op de dag zelf dat het mis met mij gaat, dan is het echt het gemis dat in alle hevigheid toeslaat.
Mijn huisgenoten, manlief en onze oudste zoon, zijn niet van die hele erg attente mensen, nooit geweest ook. Want ja, ook al is Moederdag een hoop commercieel gedoe, ik ben er toch ook wel gevoelig voor. Ik hoef niet per se dure cadeaus, maar een klein beetje waardering is toch best wel fijn. In de loop der jaren heb ik er van te voren steeds op moeten hameren dat Moederdag in aantocht was en kocht ik voor mijn moeder en schoonmoeder bloemen, maar op de dag zelf had niemand eraan gedacht dat ik het misschien ook wel fijn vond om in de watten gelegd te worden. Ik stak altijd de schuld op manlief want die had de kinderen toch best wel een beetje kunnen instrueren.
En gisteren was het niet anders dan anders, en dat terwijl Moederdag zonder onze jongste ook nog eens een enorm moeilijke dag voor mij geworden is. Er was niemand die me een ontbijtje bracht, niemand die een bloemetje voor me had en niemand die vroeg hoe ik me nou eigenlijk voelde. En natuurlijk ging het mis. We waren nog even om boodschappen geweest, kochten een bos rozen voor mijn schoonmoeder en toen we thuis kwamen barstte de bom. Ik ben gaan huilen en het wilde niet meer stoppen. God, wat mis ik mijn kind toch!
Manlief is alleen naar zijn moeder gegaan en onze oudste is daar later ook nog even naartoe geweest. Ik was niet in staat om mee te gaan. Mijn schoonmoeder had me nog willen uitnodigen voor het eten 's avonds, maar manlief hield haar tegen want hij wist dat ik toch niet meer ging komen. En pas later, aan het eind van de middag, toen manlief op weg terug naar huis was, kwamen de berichtjes binnen: 'sterkte en een dikke knuffel' en 'wat een rotdag is het voor je' en 'we denken aan je'.
Het was mijn tweede Moederdag zonder Jus, zouden ze ook werkelijk aan me gedacht hebben? Vorig jaar gaf ik al ruim van te voren aan dat ik op Moederdag nergens heen zou gaan en dat werd door iedereen begrepen. Zou iedereen nu denken dat het dit jaar minder erg zou zijn? Of zouden ze er gewoonweg geen erg in hebben gehad om me iets te laten weten? Er was vrijdag 1 collega die me sterkte wensen voor Moederdag en voor de rest heeft niemand daar aan gedacht.
Voor iedereen gaat het leven gewoon door en sommigen vergeten ook dat wij iets heel erg meegemaakt hebben. Maar ja, hoe was ik vroeger zelf? Was ik zelf altijd wel zo fijngevoelig? Maar het meest erge is toch nog altijd het gedrag van mijn huisgenoten: je staat altijd voor ze klaar, maar als het Moederdag is verwachten ze dat je nog steeds voor ze klaarstaat en is er eens niemand die zegt van 'jôh, bedankt hè dat je altijd van alles voor ons doet' en dat doet heel erg veel pijn.
Mijn huisgenoten, manlief en onze oudste zoon, zijn niet van die hele erg attente mensen, nooit geweest ook. Want ja, ook al is Moederdag een hoop commercieel gedoe, ik ben er toch ook wel gevoelig voor. Ik hoef niet per se dure cadeaus, maar een klein beetje waardering is toch best wel fijn. In de loop der jaren heb ik er van te voren steeds op moeten hameren dat Moederdag in aantocht was en kocht ik voor mijn moeder en schoonmoeder bloemen, maar op de dag zelf had niemand eraan gedacht dat ik het misschien ook wel fijn vond om in de watten gelegd te worden. Ik stak altijd de schuld op manlief want die had de kinderen toch best wel een beetje kunnen instrueren.
En gisteren was het niet anders dan anders, en dat terwijl Moederdag zonder onze jongste ook nog eens een enorm moeilijke dag voor mij geworden is. Er was niemand die me een ontbijtje bracht, niemand die een bloemetje voor me had en niemand die vroeg hoe ik me nou eigenlijk voelde. En natuurlijk ging het mis. We waren nog even om boodschappen geweest, kochten een bos rozen voor mijn schoonmoeder en toen we thuis kwamen barstte de bom. Ik ben gaan huilen en het wilde niet meer stoppen. God, wat mis ik mijn kind toch!
Manlief is alleen naar zijn moeder gegaan en onze oudste is daar later ook nog even naartoe geweest. Ik was niet in staat om mee te gaan. Mijn schoonmoeder had me nog willen uitnodigen voor het eten 's avonds, maar manlief hield haar tegen want hij wist dat ik toch niet meer ging komen. En pas later, aan het eind van de middag, toen manlief op weg terug naar huis was, kwamen de berichtjes binnen: 'sterkte en een dikke knuffel' en 'wat een rotdag is het voor je' en 'we denken aan je'.
Het was mijn tweede Moederdag zonder Jus, zouden ze ook werkelijk aan me gedacht hebben? Vorig jaar gaf ik al ruim van te voren aan dat ik op Moederdag nergens heen zou gaan en dat werd door iedereen begrepen. Zou iedereen nu denken dat het dit jaar minder erg zou zijn? Of zouden ze er gewoonweg geen erg in hebben gehad om me iets te laten weten? Er was vrijdag 1 collega die me sterkte wensen voor Moederdag en voor de rest heeft niemand daar aan gedacht.
Voor iedereen gaat het leven gewoon door en sommigen vergeten ook dat wij iets heel erg meegemaakt hebben. Maar ja, hoe was ik vroeger zelf? Was ik zelf altijd wel zo fijngevoelig? Maar het meest erge is toch nog altijd het gedrag van mijn huisgenoten: je staat altijd voor ze klaar, maar als het Moederdag is verwachten ze dat je nog steeds voor ze klaarstaat en is er eens niemand die zegt van 'jôh, bedankt hè dat je altijd van alles voor ons doet' en dat doet heel erg veel pijn.
zondag 13 mei 2018
moederdag
Voor de moeders die hun kind(eren) verloren hebben
Voor de kinderen die hun moeder verloren hebben
zaterdag 12 mei 2018
woef en miauw
Wij hebben huisdieren, altijd al gehad: honden en/of katten bevolkten altijd ons huis en wij zijn dan ook echt honden- en kattenliefhebbers. Maar honden en katten kosten geld en soms gewoon heel erg veel geld. Wij hebben 2 grote honden en sinds vorige week nog maar 2 katten en als ik zie wat me dat alleen al aan voer kost... en dan moet je nog iets doen om vlooien en teken en wormen te voorkomen! En o ja, die dierenarts die rekent ook nog een paar lieve centen voor een bezoekje en behandelingen!
Ik schreef al dat we sinds vorige week nog maar 2 katten hebben, vorige week lieten we namelijk onze oudste kat, Simba, inslapen. Simba was 14 jaar en had last van haar schildklier, waar ze sinds een jaar medicijnen voor kreeg en ze had last van artrose en daar kreeg ze al een jaar of 2 medicijnen voor. Door die artrose kon ze zich niet meer goed schoonhouden en een paar keer per jaar liet ik haar achterste kaalscheren. Eerlijk gezegd heeft het beestje ons de laatste 2 jaar een vermogen gekost en het laatste consult en de laatste 2 prikken vorige week, kostten €66,00. En dan namen we haar nog mee naar huis om in de tuin te begraven, anders hadden we ook nog voor het afvoeren van het beestje door de dierenkliniek moeten betalen of voor een crematie.
 |
| Simba |
Een maand geleden had onze oudste hond een kwaadaardige tumor die operatief verwijderd moest worden. De tumor werd onderzocht in een laboratorium in Gent en gelukkig viel het met het aantal kankercellen wel mee, maar we moeten het verder wel goed in de gaten houden en zodra er nieuwe gezwellen bijkomen moeten we gelijk aan de bel trekken. Voor het consult, de beoordeling met de microscoop bij de dierenarts, de operatie, het onderzoek in Gent, antibiotica en pijnstillers betaalden we in totaal €428,00.
 |
| Een dag na de operatie zat ze al weer fris en fruitig in de tuin |
Wij hebben geen verzekering voor onze huisdieren voor de dierenarts, wij sparen daar gewoon voor. Dat is gewoon een keus die je maakt. Evenals het inenten: er zijn mensen die hun huisdier wel laten inenten en mensen die dat niet doen. Wij doen dat wel ieder jaar en over een maand is het weer zover, want dan moeten die 2 honden en 2 katten hun jaarlijkse prikje krijgen.
Als ik naar een programma als Steenrijk Straatarm of een ander programma over mensen die het financieel slecht hebben kijk, dan valt het me op dat er altijd wel ergens een kat of een hond rondloopt. En soms zou ik graag naar ze willen roepen dat ze er niet aan hadden moeten beginnen of toch zeker geen nieuw dier in huis moeten halen. Voor mij hoeft niemand zijn huisdier weg te doen, maar als ik dan denk aan de hoge kosten die een huisdier met zich mee kan brengen...
Maar ik snap wel waarom iemand een hond of een kat heeft. Ik vind het namelijk ook heerlijk om huisdieren rond me heen te hebben en ik roep ook dat ik ze niet zou willen missen, alhoewel ik wel weet dat na deze 2 honden die we nu hebben er geen nieuwe meer zal komen. Maar dat heeft niets met de hoge kosten te maken, maar meer met het feit dat je altijd gebonden bent.
Weet je, sinds onze jongste zoon overleden is zijn heel veel dingen erg confronterend. Vorige week lieten we Simba inslapen en daar stonden we dan bij de dierenarts met ons drieën in plaats van met ons vieren. We hadden verdriet om Simba maar we hadden nog meer verdriet om het kind dat daar ook had moeten staan en er niet was. En vertel me niet dat hij er misschien toch wel bij was want daar geloof ik niet in, voor mij is dood ook echt dood en daarnaast zou ik me vreselijk opgelaten en beperkt voelen als ik weet dat er steeds iemand om me heen hangt. Als anderen wel in een hemel of in een leven na de dood geloven, dan moeten ze dat zeker doen, zolang ze het maar niet aan mij proberen op te dringen. En het is waarschijnlijk goed bedoeld, maar mij troost je er nou eenmaal niet mee.
vrijdag 11 mei 2018
op de fiets
Twee jaar geleden kocht ik van mijn vakantiegeld een nieuwe naaimachine en toen zei ik al dat ik het jaar daarop een elektrische fiets zou kopen en dat heb ik ook gedaan. En wat ben ik blij met mijn fiets!
De bedoeling was dat ik mijn fiets zou gebruiken om naar mijn werk en terug te fietsen, 17 km per werkdag en daarom moest mijn fiets niet echt een zware accu hebben. En na een beetje speurwerk koos ik voor een fiets van de Decathlon, die slechts €700 kostte. De actieradius van de accu is 45 km op de ecostand, waarbij je nog mee moet trappen, maar op die stand zet ik hem alleen als ik door het dorp fiets. Ik fiets meestal op de normale stand en dan gaat een volle accu iets van 38 km mee en dat is genoeg om 2x naar mijn werk en terug te fietsen.
In een jaar tijd heb ik 1200 km gefietst en niet alleen naar mijn werk, ik fiets ook wel eens om boodschappen of naar de kapper of ergens anders naartoe. Ook is de fiets een paar keer mee geweest als we een paar dagen weggingen. Manlief fietste dan op de mountainbike van onze overleden zoon. Jus had die mountainbike anderhalve week voor zijn overlijden gekocht. Het is behoorlijk wrang om daar een ander op te zien fietsen, maar niet meer gebruiken is ook zonde.
Mijn elektrische fiets zou ik niet meer willen missen. Nu fiets ik tenminste weer regelmatig en ik ben nou eenmaal erg graag buiten. En windkracht 6 is nu gewoon een makkie, daar fiets ik zonder problemen tegenop. Ja echt heerlijk!
donderdag 10 mei 2018
kringloop-app
In 2005 begon ik met mijn eerste weblog en dat ging vooral over consuminderen. Maar omdat het leven uit meer dan consuminderen bestond, ging ik steeds meer en meer over mijn gezin en over andere dingen die me bezig hielden schrijven. We zijn nu 13 jaar verder en nog steeds ben ik met consuminderen bezig. Het is gewoon een levensstijl geworden die ik waarschijnlijk nooit meer los zal laten.
Gisteren was ik samen met mijn vriendin M. aan het wandelen (we legden 9,5 km af) en ik vertelde tijdens onze wandeling dat ik sinds een paar maanden een leuke app op mijn telefoon heb: de kringloop-app en sinds ik die heb in kringloopwinkels geweest ben waar ik anders nooit van mijn leven gekomen zou zijn. M. zei dat ze kringloopwinkels juist probeerde te vermijden omdat ze daar altijd veel te veel kocht. Juist ja! Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je zomaar van alles gaat kopen omdat het zo goedkoop is. Dat geldt trouwens ook voor een winkel als de Action.
De laatste tijd ben ik in Breda, Rotterdam, Volendam, Zaandam, Lelystad en Goes in een kringloopwinkel geweest en eigenlijk kocht ik overal wel iets. Zo vond ik onder meer 2 mooie lappen stof, een zak vol met (metalen) kralen en bedeltjes, wijnglazen, een tas voor op mijn werk en een brillenkoker. Lang heb ik moeten zoeken naar theedoeken, wij gebruiken namelijk oude theedoeken of stoffen luiers als poetsdoeken, maar in de loop der tijd was mijn voorraad vrijwel gehalveerd. Doordat wij een vaatwasser hebben en daardoor onze theedoeken niet echt slijten, besloot ik om voor tweedehands theedoeken te kijken. Het heeft even geduurd, maar nog niet zo lang geleden kwam ik er zomaar opeens 6 tegen en dat vind ik dan leuk, want waarom zou ik meer betalen als ik het tweedehands goedkoper kan krijgen?
Het fijne van een kringloopwinkel vind ik dat vaak alles soort bij soort staat, dat is niet overal zo, maar in veel winkels wel. Als ik naar een rommelmarkt ga, dan zie ik vaak door de bomen het bos niet meer en meestal loop ik dan rond zonder echt goed te kijken. En op een rommelmarkt zijn de dingen ook vaak niet geprijsd en dat vind ik vervelend. Toen ik vroeger zelf nog op rommelmarkten stond, zorgde ik dat alles en schoon en geprijsd was. Ik had daar van te voren misschien wel wat extra werk aan, maar dat had ik er graag voor over, want ik kon me heel goed voorstellen dat anderen het waarschijnlijk ook prettig vonden als spulletjes geprijsd waren.
Sinds het overlijden van onze jongste zoon ben ik eigenlijk niet meer op een rommelmarkt geweest. Hij was mijn rommelmarktmaatje: als ik naar de rommelmarkt toeging dan ging hij meestal mee en als ik zelf met spulletjes op de rommelmarkt ging staan, was hij degene die meeging en me hielp. Rommelmarkten zonder hem zijn gewoon niet meer leuk en ik zeg niet dat ik er nooit meer zal komen, maar de laatste 14 maanden had ik er gewoon even helemaal geen zin in.
Gisteren was ik samen met mijn vriendin M. aan het wandelen (we legden 9,5 km af) en ik vertelde tijdens onze wandeling dat ik sinds een paar maanden een leuke app op mijn telefoon heb: de kringloop-app en sinds ik die heb in kringloopwinkels geweest ben waar ik anders nooit van mijn leven gekomen zou zijn. M. zei dat ze kringloopwinkels juist probeerde te vermijden omdat ze daar altijd veel te veel kocht. Juist ja! Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je zomaar van alles gaat kopen omdat het zo goedkoop is. Dat geldt trouwens ook voor een winkel als de Action.
De laatste tijd ben ik in Breda, Rotterdam, Volendam, Zaandam, Lelystad en Goes in een kringloopwinkel geweest en eigenlijk kocht ik overal wel iets. Zo vond ik onder meer 2 mooie lappen stof, een zak vol met (metalen) kralen en bedeltjes, wijnglazen, een tas voor op mijn werk en een brillenkoker. Lang heb ik moeten zoeken naar theedoeken, wij gebruiken namelijk oude theedoeken of stoffen luiers als poetsdoeken, maar in de loop der tijd was mijn voorraad vrijwel gehalveerd. Doordat wij een vaatwasser hebben en daardoor onze theedoeken niet echt slijten, besloot ik om voor tweedehands theedoeken te kijken. Het heeft even geduurd, maar nog niet zo lang geleden kwam ik er zomaar opeens 6 tegen en dat vind ik dan leuk, want waarom zou ik meer betalen als ik het tweedehands goedkoper kan krijgen?
Het fijne van een kringloopwinkel vind ik dat vaak alles soort bij soort staat, dat is niet overal zo, maar in veel winkels wel. Als ik naar een rommelmarkt ga, dan zie ik vaak door de bomen het bos niet meer en meestal loop ik dan rond zonder echt goed te kijken. En op een rommelmarkt zijn de dingen ook vaak niet geprijsd en dat vind ik vervelend. Toen ik vroeger zelf nog op rommelmarkten stond, zorgde ik dat alles en schoon en geprijsd was. Ik had daar van te voren misschien wel wat extra werk aan, maar dat had ik er graag voor over, want ik kon me heel goed voorstellen dat anderen het waarschijnlijk ook prettig vonden als spulletjes geprijsd waren.
Sinds het overlijden van onze jongste zoon ben ik eigenlijk niet meer op een rommelmarkt geweest. Hij was mijn rommelmarktmaatje: als ik naar de rommelmarkt toeging dan ging hij meestal mee en als ik zelf met spulletjes op de rommelmarkt ging staan, was hij degene die meeging en me hielp. Rommelmarkten zonder hem zijn gewoon niet meer leuk en ik zeg niet dat ik er nooit meer zal komen, maar de laatste 14 maanden had ik er gewoon even helemaal geen zin in.
woensdag 9 mei 2018
Mijn naam is...
Mevrouw W.
(Bijgewerkt op 14-03-2024)
Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige weblog stopte. Dat weblog heette ook Mevrouw W. en mijn weblog daarvoor De Polderexpress en mijn weblog die daarvoor kwam Wes en Jus. Doordat ik een paar keer van weblogaanbieder veranderde, veranderde ik ook steeds de naam.
De reden dat ik met mijn vorige weblog stopte, was omdat het me te veel ging benauwen. Ik wilde gewoon weer de anonimiteit in, want ook al schreef ik anoniem, er waren toch mensen in mijn buurt die mee lazen. Ik merkte het aan dingen die ze zeiden en opmerkingen die ze maakten. Het waren geen negatieve dingen, maar voor mij hoefde dat niet zo. Ik koos er daarom voor om mijn leven voortaan niet meer met anderen te delen en het gaf me enorm veel rust. Het was dus een goede keus geweest.
Maar opeens gebeurde er iets in ons leven wat alles totaal op zijn kop zette en waardoor we opeens in de hele streek bekend werden. En dan ook nog eens op een manier die absoluut niet leuk was. Onze jongste zoon, Justus, kwam in 2017 door een ongeval om het leven en opeens wist iedereen alles van ons. Opeens ben je die ouders die een kind verloren hebben. In 1 seconde was ons leven totaal anders. Wij verloren onze zoon en onze oudste zoon zijn broertje. Nooit meer zou ons leven hetzelfde zijn.
Justus mocht slechts 17 jaar oud worden. Hij stond vlak voor zijn eindexamens, zou die ook gehaald hebben en een paar dagen voor zijn dood hadden we hem ingeschreven op het MBO. Hij zou een BBL-opleiding gaan volgen en zijn stageplaats was al geregeld. Hij zat goed in zijn vel, had leuke vrienden en was geliefd bij velen. Zijn overlijden was een schok voor heel erg veel mensen.
Na de dood van Justus, stond ons leven maandenlang stil. Je ademt door, je hart blijft kloppen, maar je komt niet vooruit. Het eerste jaar was een jaar van overleven en ook een jaar dat voorbijgevlogen is, omdat wij alles maar voor de helft beleefden. Je weet dat je door moet gaan en dat stoppen geen optie is. Het tweede jaar was voor mij eigenlijk veel moeilijker dan het eerste jaar. Er liep van alles mis op mijn werk, in mijn familie en ik kreeg een burn-out. Het derde jaar was een jaar van vallen en opstaan. Ik krabbelde op uit de burn-out, maar bleef gevoelig voor een lichte depressie. Uiteindelijk schreef de huisarts me antidepressiva voor en dat gebruik ik tot op de dag van vandaag nog steeds.
In de beginjaren schreef ik op dit weblog veel over het verdriet en het gemis en dat verdriet en gemis zijn er nog steeds, maar er is nu ook meer plaats voor andere dingen.
(Bijgewerkt op 14-03-2024)
Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige weblog stopte. Dat weblog heette ook Mevrouw W. en mijn weblog daarvoor De Polderexpress en mijn weblog die daarvoor kwam Wes en Jus. Doordat ik een paar keer van weblogaanbieder veranderde, veranderde ik ook steeds de naam.
De reden dat ik met mijn vorige weblog stopte, was omdat het me te veel ging benauwen. Ik wilde gewoon weer de anonimiteit in, want ook al schreef ik anoniem, er waren toch mensen in mijn buurt die mee lazen. Ik merkte het aan dingen die ze zeiden en opmerkingen die ze maakten. Het waren geen negatieve dingen, maar voor mij hoefde dat niet zo. Ik koos er daarom voor om mijn leven voortaan niet meer met anderen te delen en het gaf me enorm veel rust. Het was dus een goede keus geweest.
Maar opeens gebeurde er iets in ons leven wat alles totaal op zijn kop zette en waardoor we opeens in de hele streek bekend werden. En dan ook nog eens op een manier die absoluut niet leuk was. Onze jongste zoon, Justus, kwam in 2017 door een ongeval om het leven en opeens wist iedereen alles van ons. Opeens ben je die ouders die een kind verloren hebben. In 1 seconde was ons leven totaal anders. Wij verloren onze zoon en onze oudste zoon zijn broertje. Nooit meer zou ons leven hetzelfde zijn.
Justus mocht slechts 17 jaar oud worden. Hij stond vlak voor zijn eindexamens, zou die ook gehaald hebben en een paar dagen voor zijn dood hadden we hem ingeschreven op het MBO. Hij zou een BBL-opleiding gaan volgen en zijn stageplaats was al geregeld. Hij zat goed in zijn vel, had leuke vrienden en was geliefd bij velen. Zijn overlijden was een schok voor heel erg veel mensen.
Na de dood van Justus, stond ons leven maandenlang stil. Je ademt door, je hart blijft kloppen, maar je komt niet vooruit. Het eerste jaar was een jaar van overleven en ook een jaar dat voorbijgevlogen is, omdat wij alles maar voor de helft beleefden. Je weet dat je door moet gaan en dat stoppen geen optie is. Het tweede jaar was voor mij eigenlijk veel moeilijker dan het eerste jaar. Er liep van alles mis op mijn werk, in mijn familie en ik kreeg een burn-out. Het derde jaar was een jaar van vallen en opstaan. Ik krabbelde op uit de burn-out, maar bleef gevoelig voor een lichte depressie. Uiteindelijk schreef de huisarts me antidepressiva voor en dat gebruik ik tot op de dag van vandaag nog steeds.
In de beginjaren schreef ik op dit weblog veel over het verdriet en het gemis en dat verdriet en gemis zijn er nog steeds, maar er is nu ook meer plaats voor andere dingen.
Ik ben altijd wel met iets bezig: handwerken, knutselen, tuinieren, wandelen... Dat zijn de dingen waar ik het meeste over vertel. En ook komen onze huisdieren nogal eens aan bod.
De foto's op mijn weblog zijn door mijzelf gemaakt. Om een foto beter te kunnen bekijken, moet je er even op klikken zodat deze vergroot.
De foto's op mijn weblog zijn door mijzelf gemaakt. Om een foto beter te kunnen bekijken, moet je er even op klikken zodat deze vergroot.
Abonneren op:
Posts (Atom)