intro

Mijn naam is...

Mevrouw W. (Bijgewerkt op 14-03-2024) Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige webl...

donderdag 27 juni 2019

Fijn


Deze ene foto wilde ik gewoon even laten zien. Ik viel als een blok voor deze prachtige stad, Sibenik. Later zal ik er meer over vertellen en meer foto's laten zien.

Het gaat goed met ons, hoewel het wel erg warm is met overdag 38 en ' s avonds 29 graden. Voor hier is dat ook erg warm vertelde onze host. Normaal is het hier rond de 30 graden.

De sfeer is hier aangenaam en we vinden de Kroaten fijne mensen. Ze zijn rustig, geen drukteschoppers.

Met zoonlief gaat het ook goed. Die vermaakt zich wel.

Een zonnige groet uit Kroatië.

zondag 23 juni 2019

en we zijn weg!

Kroatië we komen eraan!


Vorige week maakte iemand de opmerking dat het in Nederland ook mooi weer zou worden, dus waarom zouden wij zo nodig weg moeten? Ik antwoordde dat er in Nederland niet zoveel bergen, watervallen en meren zijn als in Kroatië. Want dat is waar wij voor gaan: voor de natuur en ook voor de oude stadjes. Maar het gaat wel flink warm worden, dat wel:


Ik ben toch wel zo benieuwd naar dit voor ons onbekende land en toch zie ik er ook als een berg tegenop. Stel dat ons iets overkomt, dan blijft zoonlief alleen achter. Of stel dat hem iets overkomt. Misschien mag je zo niet denken, maar het gaat toch de hele tijd door mijn hoofd. Wij mensen zijn kwetsbaar.

Mijn laptop ga ik niet meenemen en daarom zal ik niet veel bloggen. Ik ben van plan om (veel) te lezen en om te gaan wandelen, te zwemmen en bovenal te genieten van de mooie natuur waar iedereen het over heeft. 

Tot snel!


zaterdag 22 juni 2019

vriendinnen

Het was een beetje een vriendinnenweek deze week: ik ging donderdag lunchen met een vriendin en samen gingen we daarna op de koffie bij een andere vriendin. En ik ging vrijdag na mijn werk met weer een andere vriendin wandelen langs het strand. Je kan wel zeggen dat ik nu weer overal van op de hoogte ben, want ja, we kletsen wat af. 

Gisteren op het strand stond er nog een straffe frisse wind, maar er zaten toch best wel veel mensen in het water. Brrr, dat is mij nu nog te fris, hoor. Ik liep, met tegenwind, nog met mijn vest aan die ik later op de terugweg met de wind in de rug wel uit kon doen, maar dan nog liep ik in een t-shirt en capribroek en niet in een bikini. Ik vind het stoer dat andere mensen wel dat koude water ingaan.

Het was vrijdagmiddag best wel al druk op het strand en ik verwacht dat het dit weekend wel weer helemaal vol zal stromen met strandgasten. En de mensen hebben gelijk, maar mij zie je daar dan niet als het zo druk is. Manlief en ik trekken dan eerder naar een bos toe om onder de bomen te gaan wandelen en dat is wat we vandaag gedaan hebben.




We gingen naar het Heidebos in Moerbeke (België) en wij waren daar al eens eerder, maar toen was het eind oktober en koud: klik!


En nu liepen we een andere route dan toen. Je kan daar goed wandelen en het is er ook mooi.


We zagen grote paddenstoelen en ik heb ze even gegoogeld: het blijkt om een parasolzwam te gaan en deze staan van juni t/m oktober aan de bosranden:




Na de wandeling van vandaag gingen we op visite bij mijn ouders. Ze maken het goed en dat is erg fijn en ook een hele geruststelling. 



donderdag 20 juni 2019

tuniek

Tussen mijn voorraad patroonbladen zitten een paar al wat oudere tijdschriften. Soms doe ik wel eens bladen weg omdat ik zeker weet dat ik er toch nooit iets uit zal maken en andere blijf ik jarenlang bewaren. Zo bewaarde ik ook Diana Mode Nr. 71 uit 2009. Ik maakte daar in de loop der jaren al  verschillende t-shirts uit en nu komt daar het patroon van dit tuniek vandaan:


Ik wilde eigenlijk graag een wikkelshirt of een wikkeljurk maken en kwam op mijn zoektocht naar een patroon deze tegen. Ook leuk. Ik hoef hem trouwens niet per se als tuniek te dragen want als jurk kan het ook goed. 

De stof kocht ik bij Driessen Stoffen, waar ik eigenlijk best wel vaak stoffen koop de laatste tijd. Ik heb nu nog een paar zomerstoffen liggen, maar het kan best gebeuren dat ik die tot volgend jaar bewaar. Ik zal wel zien. 

Ik wil je een fijne dag wensen!


dinsdag 18 juni 2019

De stad van Tijl

Tijl Uilenspiegel is een verzonnen personage uit de veertiende eeuw die door Nederland en Duitsland trok en allerlei streken uithaalde. 

Tijl Uilenspiegel is ook een personage uit een roman uit 1867 van Charles de Koster, waarin hij een heldhaftig karakter heeft en meevecht aan de zijde van de Geuzen in de Tachtigjarige Oorlog. Hij is een vrijheidsstrijder en een volksheld.

Er zijn vele anekdotes waarin Tijl voorkomt en zo ook het verhaal waarin hij mensen een spiegel voorhoudt en laat zien hoe ze werkelijk zijn:


In het verhaal van Charles de Koster wordt Tijl in 1527 in het Vlaamse stadje Damme, waar hij nog steeds in ere gehouden wordt, geboren. En dat is eigenlijk alles wat ik over over Tijl Uilenspiegel kwijt wil, want ik weet er niet zoveel over. 
Maar ik ga wel over de wandeling in en rond de stad van Tijl, Damme, vertellen die manlief en ik maakten. Wij zijn al meerdere keren in Damme geweest dus we kenden het stadje al, alleen waren we daar nog nooit in het buitengebied geweest.


In de loop der eeuwen heeft Damme meerdere turbulente periodes gekend en nu is het één van de kleinste stadjes van België. Bovenstaande foto nam ik van een foto die ik tijdens de wandeling tegenkwam, want wij zijn niet wezen vliegen ✈



De Onze-Lieve-Vrouwekerk is best wel een markant bouwwerk.
Je kan de toren beklimmen, maar omdat wij dat al eens gedaan hadden, sloegen we dat deze keer over.


De bouw van de kerk startte in het begin van de 13e eeuw en in de loop der eeuwen werd de kerk verbouwd, vergroot, deels afgebroken en werd de torenspits eraf gehaald. 

In Damme broeden verschillende koppels ooievaars en bij de kerk zagen we er een paar op een nest zitten:


Zover ik het kon zien, want het was best een eindje weg, waren het twee volwassen vogels met twee jongen.

Damme is klein, een paar straten groot maar en we liepen er redelijk snel doorheen, mede ook doordat wij het daar al kenden. Als je wilt dan kun je best wel een tijd in het stadje bivakkeren: er zijn genoeg horecagelegenheden en een paar galeries en daarnaast is Damme een boekenstad en zijn er een aantal tweedehands boekenwinkels. Iedere tweede zondag van de maand is er van 10.00 - 17.00 uur een boekenmarkt.



We stapten nog even bij een expositie van schilder Lucas van Robays binnen.

Schilderij van Lucas van Robays

Schilderij van Lucas van Robays

Daar hingen echt mooie werken tussen! We kenden de schilder niet, maar hadden er zeker geen spijt van dat we even naar deze expositie gingen kijken. 

We verlieten het stadje over de brug over de Damse Vaart.



We waren het stadje nog maar net uit toen we een kapelletje tegenkwamen en ik kan het nooit laten om even naar binnen te gluren:


Het was een mooie wandeling over bochtige wegen


en langs kanalen.





Terug in Damme liepen we nog langs de Schellemolen die in 1867 werd gebouwd:


Ik vond de wandeling die wij maakten op reisroutes.be.

Om toch nog even op Tijl Uilenspiegel terug te komen: ik herinner me een televisieserie over hem van toen ik nog klein was. Ik zocht het op en zag dat de serie in 1961 gemaakt is en ik neem aan dat de serie een jaar of twaalf later herhaald werd. In 1961 was ik namelijk nog niet geboren. 


Bij de Toerist Informatie in Damme kochten we twee wandelkaarten van andere streken in Vlaanderen:


Hiermee kunnen we weer nieuwe routes uitstippelen en plannen maken voor volgende wandelingen.

(Update van een uurtje later: ik zag dat er in 1973 ook een Nederlandse televisieserie over Tijl Uilenspiegel gemaakt is. Het kan natuurlijk ook heel erg goed dat ik die destijds gezien heb. Maar ja, het is ook al zo lang geleden hè...)


maandag 17 juni 2019

piepklein

Jaren geleden kreeg ik een speldenkussen van iemand. Ze had dit zelf van vilt gemaakt, maar na jaren van intensief gebruik was het vilt gaan pluizen en op sommige plaatsen was het vilt al helemaal verdwenen. Het was daarom de hoogste tijd om dan zelf maar eens een nieuwe te maken.

Uit mijn voorraad klederdrachtstofjes haalde ik twee stofjes en in de tas waar bandjes in zitten, vond ik een wit bandje met bloemetjes en ik had ook nog een metalen kraal die ik kon gebruiken.


Mijn moeder maakte vroeger altijd beren en andere (knuffel)beesten en van haar had ik nog kussenvulling liggen, waar ik het speldenkussen mee kon vullen. Ik had van tevoren bedacht dat ik wat lavendel tussen de vulling kon doen, maar dat ben ik uiteindelijk helemaal vergeten.

Het was een piepklein projectje: het speldenkussen is 11 x 7 cm.


In het echt vind ik het speldenkussen eigenlijk leuker dan op de foto...

Normaal maak ik altijd kleding, want ik vind andere dingen nooit zo leuk om te maken. In het verleden heb ik wel een paar tassen en kussenhoezen genaaid, maar mijn voorkeur gaat toch echt uit naar kleding. Dit speldenkussen vond ik wel leuk om te maken, gewoon omdat het zo klein is en zo snel af was.


zaterdag 15 juni 2019

voor warme dagen

Alweer een aantal maanden geleden bestelde ik bij Driessen Stoffen een lap tricot stof met digitale print. Ondertussen maakte ik het ene kledingstuk na het andere, alleen bleef die ene lap stof alsmaar liggen. Ik wist namelijk niet zo goed wat ik er van zou gaan maken.

Van de week vertelde een vriendin enthousiast over de zomerjurkjes die ze besteld had en ze liet foto's zien van de vrolijke bloemenjurkjes met spaghettibandjes en toen wist ik opeens naar wat voor patroon ik op zoek kon gaan voor die lap stof!

In Fashion Trends Nr. 18 (uit 2015) vond ik een geschikt patroon van een jurkje met spaghettibandjes. Het was een leuk modelletje om te maken en ik heb er niks aan moeten veranderen.


In de rok zitten steekzakken en dat vind ik handig, want ik heb altijd een zakdoek mee. 

Op naailes ben ik aan een tuniek en een broek bezig. Nog even en de naailes stopt voor twee maanden. Ik heb de afgelopen maanden hard nagedacht of ik blijf doorgaan met de naailessen. Het is namelijk best wel lastig om steeds maar weer te moeten verzinnen wat ik wil gaan maken. Op een gegeven moment ben ik gewoon maar gestopt met het zoeken naar moeilijke patronen en de afgelopen weken heb ik alleen maar makkelijke dingen gemaakt en eerlijk gezegd beviel me dat wel. Ik werk daar voornamelijk op naailes aan en thuis doe ik dan weer andere dingen. De naailessen zijn gezellig en ik zit in een fijne groep en dat is de grootste reden waarom ik besloten heb om toch maar niet te stoppen met naailes. En het voelt goed zo. 


vrijdag 14 juni 2019

tegen verspilling

Ik kwam een interessante app voor op de smartphone tegen: Too Good To Go.

Op de website kun je er van alles over lezen: klik!


Bij mij in de buurt, in een straal van 30 km, zijn er verschillende supermarkten, slagers, bakkers en restaurants die hieraan meedoen. Je koopt voedsel dat bijvoorbeeld nog net niet over de houdbaarheidsdatum is. Hierdoor wordt het weggooien van nog goede producten tegengegaan en dat is weer goed voor het milieu en de verkoper en ook voor de klant, die tegen een klein prijsje nog goede producten kan kopen.


donderdag 13 juni 2019

examens

Vandaag kwam ik deze op Facebook tegen:


En dit raakt me echt enorm. 

Gisteren zag ik op Facebook alle geslaagden langskomen. Foto's van vlaggen en schooltassen en blijde gezichten. Ik gun het ze. Ik gun het ze allemaal. Maar ik word er zo ontzettend verdrietig van. 

Twee jaar geleden stond Jus voor zijn eindexamen en hij deed zo zijn best. Hij wilde zo graag verder. Hij haalde mooie cijfers en samen met twee klasgenoten zou hij meedoen aan de Skills Heroes, omdat hij en die andere twee goed in hun vak waren. Zijn mentor vertelde later dat het jaren geleden was dat hij leerlingen naar de Skills Heroes gestuurd had want ze waren nooit goed genoeg, maar nu had hij drie leerlingen waar hij het mee aandurfde. Een paar weken voor de wedstrijd overleed Jus. 

Jus kon niet zo goed leren. Zijn citotoets in groep 8 deed hij op een aangepaste manier. En later deed hij de theorie-examens voor het bromfietscertificaat en het autorijbewijs ook aangepast. Hij zat altijd met zijn neus in de boeken, want hij wilde zo graag slagen. 

Zijn stages doorliep hij glansrijk en bij zijn laatste stageplaats werd hij aangenomen als weekend- en vakantiehulp en hij zou daar ook zijn BBL-opleiding gaan volgen. Maar eerst moest hij zijn eindexamen doen en hij zou geslaagd zijn. Geen twijfel mogelijk. Maar zover is het helaas nooit gekomen.

Al twee jaar lang zien we nu al die blijde gezichten, al die vlaggen en al die schooltassen. En het doet zo onnoemelijk veel pijn, nog steeds en dat zal misschien wel altijd zo blijven.

Het plaatje van hierboven deel ik niet op Facebook, want dat wil ik niet. Voor de jongeren die geslaagd zijn is het nu feest. Zij en hun ouders zijn mensen die ik ken, ze zijn blij en dat wil ik graag zo laten en ik ga de pret zeker niet bederven. Hier deel ik het wel. Gewoon omdat ik jullie niet persoonlijk ken. En misschien hebben jullie wel kinderen die geslaagd zijn en weet dan dat ik het ze gun. Ik wilde alleen laten weten waarom ik er zo verdrietig van word. 

Jus zou twee jaar geleden ook geslaagd zijn. 



woensdag 12 juni 2019

klompen

Als ik in de tuin aan het werk ben, dan draag ik graag Zweedse klompen. Het voordeel van klompen vind ik voornamelijk dat je ze snel aantrekt. En als ik met de spade iets uit moet spitten, dan vind ik klompen van hout het beste van al om dat mee te doen, want dan kan ik tenminste kracht zetten zonder dat het pijn aan mijn voet gaat doen. Maar ja, ook klompen verslijten en ik zat alweer een hele tijd zonder.

Gisteren was ik bij een souvenirwinkel en daar liep ik toevallig tegen klompen aan. Klompen met bloemetjes. Ik had al kleren met bloemetjes en schoenen met bloemetjes en nu heb ik ook klompen met bloemetjes. 


Natuurlijk zullen ze er over een tijdje niet meer zo fris en fruitig als nu uitzien, want er moet mee in de tuin gewerkt worden, maar dan heb ik ze nog wel op de foto staan 😉

Fijne woensdag!

dinsdag 11 juni 2019

afgesloten

Afgelopen weekend hebben manlief, zoonlief en ik de allerlaatste spulletjes uit het appartement van mijn ouders gehaald. Het waren wat dingen die te koop gestaan hadden en er nog uit moesten. Vandaag kon ik de meterstanden opnemen en de sleutels inleveren en op de valreep kwam er nog iemand kijken, die misschien in het appartement gaat wonen. Dat was handig, want dan kon ik gelijk vragen of ze de gordijnrails en de gordijnen wilde overnemen. 

Mijn ouders hebben met heel veel plezier in het appartement gewoond en ze vonden het jammer dat ze eruit moesten, maar waar ze nu zitten is het ook goed en daarom was het niet vervelend om voor de laatste keer in het appartement te komen. Na zeven jaar kan dit hoofdstuk, met een goed gevoel, afgesloten worden. 

 Mijn ouders hadden precies een jaar geleden (in april 2018) een nieuw bed gekocht: een seniorenbed, met elektrisch verstelbare lattenbodems en nieuwe matrassen (waar matrasbeschermers overheen zaten). Ik had het te koop gezet, maar er was weinig animo voor. Alles bij elkaar had het 1800€ gekost en ik vroeg er 400€ voor, maar sommigen wilden het voor nog minder hebben en daar had ik geen zin in. Maar ja, we bleven uiteindelijk wel met dat bed zitten... 

Toen manlief gistermorgen weer eens met rugpijn uit bed stapte, vroeg ik me af of we dan misschien die matrassen niet zelf eens konden proberen en manlief bedacht dat we dan ook gelijk wel die lattenbodems konden testen. Hij ging ons eigen bed opmeten, maar dat was helaas smaller dan dat seniorenledikant. Dus al we het wilden testen, moest toch ons oude bed eruit. We hebben ons bed toen maar afgebroken en nu staat het seniorenbed er voor in de plaats. Vannacht hebben we er voor de eerste keer op geslapen en manlief was er tevreden over. En ik ook, maar ik slaap op vrijwel ieder bed wel goed, als het matras maar niet zacht is en dat is hier niet het geval. Het woord seniorenbed klinkt misschien een beetje ouwelijk, maar die benaming krijgt een bed omdat het wat hoger is dan een normaal bed.

Ik heb de hoezen van de matrassen gewassen, want dat vond ik wel zo fris. De lattenbodems zijn elektrisch verstelbaar, maar dat gebruiken we nu niet (we lezen niet in bed en hebben geen televisie op de slaapkamer), maar misschien komt er ooit een tijd dat een verstelbare lattenbodem wel handig is. Ik denk dat mijn ouders blij zullen zijn als ze horen dat hun bed nu bij ons staat. Het is, in elk geval, goed terecht gekomen. 

Op den duur heb ik nog de meeste spullen van mijn ouders overgenomen en dat was ik in eerste instantie eigenlijk helemaal niet van plan geweest. Mijn oudste broer nam een pak toiletpapier en een kratje bier mee, mijn jongste broer hoefde helemaal niks te hebben. Er zijn wat kleine spullen naar mijn zus gegaan en de wasmachine en de wasdroger gingen naar een neefje toe. Omdat niemand de vrieskasten en het bed wilde hebben, zijn die uiteindelijk nog bij ons terecht gekomen. 

Momenteel zijn manlief en ik nog met een paar administratieve afhandelingen voor mijn ouders bezig. Niet alle instanties werken snel met het doorvoeren van de adreswijzigingen of mijn ouders ontvangen opeens ergens helemaal geen post meer van, zoals de bank die opeens gestopt is met het versturen van bankafschriften. Van dat soort dingen. Ik ben wel blij dat het inmiddels al een stuk rustiger is dan pakweg een maand geleden. Toen werd ik toch even echt niet goed van al dat administratieve werk dat ik opeens in mijn schoot geworpen kreeg en alle telefoontjes die ik moest plegen. Ik ontdekte toen wel dat het vele malen makkelijker is om een appartement leeg te ruimen, dan om alle wijzigingen overal door te moeten voeren.



maandag 10 juni 2019

op reis

Wij namen onze kinderen vroeger altijd overal mee naartoe. Ieder uitsapje en iedere vakantie gingen ze met ons mee. We kenden echtparen die af en toe zonder hun kinderen op vakantie gingen, maar wij konden ons daar totaal niks bij voorstellen. Ik deed zelfs niet mee aan wedstrijden waarbij je een vakantie voor twee personen kon winnen, want stel je voor dat ik die prijs zou winnen en mijn kinderen achter zou moeten laten... ik moest er niet aan denken!

Toen de jongens zestien en achttien jaar waren, kreeg manlief voor zijn vijfentwintig jarig jubileum op zijn werk een geldbedrag, maar daar zat wel een voorwaarde aan: het geld moest besteed worden aan een receptie op zijn werk of aan een vakantie. Het is misschien een beetje een vreemde voorwaarde, maar zijn baas wilde dat er iets leuks met het geld gedaan zou worden. 

Voor manlief stond al gelijk vast dat hij geen receptie wilde en dus werd het een vakantie. De kinderen wilden niet meer mee. We bespraken verschillende bestemmingen die ze misschien leuk vonden, maar beiden bleven ze toch liever thuis. En toen hoefden we voor de allereerste keer geen rekening meer te houden met de wensen en de interesses van de kinderen. Na lang wikken en wegen besloten we dat we ergens heen wilden waar we het echt niet kenden en dat werd een stedentrip van vier dagen naar deze stad:


Moskou!

Het moment dat we onze kinderen gedag zeiden en wegreden, zal ik nooit vergeten. Ik vond het echt ontzettend moeilijk. Ze zouden zich redden, dat wist ik wel en er waren genoeg familieleden en buren waar ze op terug konden vallen, maar voor mezelf vond ik het lastig om ze alleen thuis te laten. En ik weet het: het is loslaten en het hoort erbij, maar dat wil niet zeggen dat het ook makkelijk is. 

De eerstvolgende vakantie na Moskou werd een kampeervakantie van een week met Jus naar Luxemburg. Onze oudste bleef alleen thuis, maar gelukkig was zijn vriendinnetje vaak bij hem en als er iets was, dan stonden we binnen een paar uurtjes weer thuis en dat voelde toch anders dan wanneer we ergens met het vliegtuig heen gegaan zouden zijn.

Nadat Jus overleden was, vond ik het nog moeilijker om weg te gaan. Onze oudste moest het alleen zien te redden en natuurlijk was hij daar best toe in staat, maar het is toch anders als je altijd samen met je broertje geweest bent en er dan opeens helemaal alleen voorstaat. In het begin had hij dan nog wel zijn vriendin, maar vorig jaar ging die verkering uit.

Manlief en ik gingen de afgelopen twee jaar een paar keer een weekendje weg, een paar keer vijf dagen en vorig jaar waren we een week naar Duitsland toe. Als het aan manlief gelegen had, dan waren we al eens wat langer op vakantie gegaan, maar ik wilde dat niet. 

En toch besefte ik dat ik moest veranderen. Voor manlief, voor mezelf en ook voor onze zoon. Zoonlief is eenentwintig jaar en hij kan uitstekend voor zichzelf zorgen. Dat heeft hij in het verleden al bewezen en wij hoeven niet per se meer constant in zijn buurt te blijven. Hij is iemand die echt niet in zeven sloten tegelijk loopt. En voor ons part nodigt hij al zijn vrienden uit en geeft hij een megafeest als we er niet zijn. Als hij dat wil dan moet hij dat gewoon doen. Het probleem is gewoon dat ik het voor mezelf lastig vind om de deur achter me dicht te trekken, om voor langere tijd weg te blijven. 

Een tijd geleden bespraken manlief en ik waar we dit jaar op vakantie heen konden gaan en ook hoe: met de caravan of alleen met de auto en dan ergens een huisje huren. Uiteindelijk werd het geen van beiden en boekten we een vliegreis naar Kroatië. Zoonlief wil niet mee en hij vindt het ook niet erg als we deze keer langer dan zeven dagen weg blijven. En het probleem dat hij 's morgens slecht uit zijn bed kan (ik ben normaal zijn wekker en blijf net zo lang roepen tot hij wakker is) lost hij op door zelf ook in die periode vakantie te nemen. Het is nu nog niet zover en we moeten nog een paar weken werken, maar het komt toch steeds dichterbij en ik heb er zin in. Echt waar. 

Mijn moeder vertelt altijd dat zij net zo was. Ook zij vond het altijd erg moeilijk om weg te gaan als er een kind thuisbleef. Ik heb het dus van geen vreemde. En wij zullen ook vast niet de enige ouders zijn die dit zo ervaren. Maar ik wil toch graag op vakantie en iets van de wereld zien en tot rust komen. En we willen af en toe alleen maar in een totaal onbekende omgeving zijn, waar we het niet kennen en waar niemand weet wat wij meegemaakt hebben. Eigenlijk gewoon anoniem zijn.
En daar moet ik toch iets voor over hebben. 

zondag 9 juni 2019

ploeteren

Iemand vroeg of ik mee wilde op excursie naar het Verdronken Land van Saeftinghe. Dit is een oerlandschap van 36km² in het grensgebied van Nederland en België, waarvan het grootste gedeelte in Zeeuws-Vlaanderen ligt.


Manlief en ik waren hier al eens geweest en toen liepen we een uitgezet pad, waar je zonder gids mag lopen. Nu gingen we met een groep onder begeleiding van een gids het gebied in en al snel begrepen we ook waarom je hier niet zelfstandig mag lopen, want een gids weet niet alleen op welke momenten je van de dag (eb en vloed) je daar kan zijn, maar hij/zij weet ook wáár je kan lopen. Op de foto hieronder zijn we net met de excursie gestart en lopen we nog op een soort pad, maar ook daar wordt het gebied doorsneden door smalle geulen en moet je heel erg goed oppassen dat je daar niet per ongeluk instapt, want geulen kunnen verraderlijk diep zijn.


Hieronder zie je een grotere geul:


Een aantal keren moesten we deze grotere geulen oversteken en na de eerste grote geul zagen mijn schoenen en broek er zo uit:



En dat was nog maar het begin! Tijdens de excursie heb ik op mijn gat in de modder gezeten en ik heb er op mijn rug in gelegen. En ik niet alleen hoor, al vrij snel zat de hele groep onder de modder.


Het was zwaar en zonder hulp van elkaar kwam je soms nauwelijks tegen de geulranden op. En toch waren die geulen nog een eitje in vergelijking met het gebied op onderstaande foto's:


Het ziet er mooi vlak uit, maar je zakte er soms diep in weg. Het zand zoog en was op sommige plaatsen spiegelglad en we hadden daar ook nog eens een stormachtige wind tegen. Het lopen was daar echt loodzwaar. 




Tijdens de drieënhalf uur durende excursie kregen we uitleg over het gebied en ik vond het erg interessant. We hadden een leuke groep en we hebben veel gelachen. Toch weet ik niet of ik dit ooit nog eens zal doen, want je ziet ook best wel af en ik ben bovendien niet zo'n hele erge held en zo af en toe moest ik toch behoorlijk over mijn grenzen heen. Ik ben dan ook best wel trots op mezelf dat ik dit gedaan heb. Als je eenmaal aan de excursie begonnen bent, kun je al snel niet meer alleen terug. Je moet een goede basisconditie hebben, ouder dan tien jaar zijn, geen hartpatiënt of zwanger zijn of gezondheidsproblemen hebben waar acute hulp voor nodig kan zijn. Hulpdiensten kunnen alleen met de helikopter iemand uit dit gebied halen en het duurt een uur voordat die hulp er is. 

Tijdens de eerste diepe geul die we overstaken, kon de gids inschatten hoe het met de conditie van de deelnemers gesteld was en hij zei dat we een moeilijkere route zouden volgen. We lachten en dachten dat het een grap was, maar toen de excursie klaar was vertelde hij nog een keer hetzelfde. Hij moest namelijk zeker weten dat we het allemaal wel aan zouden kunnen.

Op de website van het Verdronken Land van Saeftinghe staat alles wat je wilt weten over dit gebied: klik!

Na afloop (en toen we schone kleren en schoenen aangetrokken hadden) zijn we nog met een groepje deelnemers wat wezen drinken in het café bij het Verdronken Land:


 Veel mensen trekken oude schoenen en een broek aan die ze na de excursie ter plekke weggooien. Daar staan speciale containers voor. Ik had ook oude kleren aan, maar ik ga toch nog kijken of ik ze schoon krijg, weggooien kan altijd nog. 

Toen ik 's avonds thuiskwam ben ik eerst maar onder de douche gesprongen en ik lag al vroeg in bed, want ik was helemaal op. Nu heb ik echt overal spierpijn, maar ik kan wel terugkijken op een leuke dag en ik ben blij dat ik deze excursie gedaan heb.

Ik wil je fijne Pinksterdagen wensen!