intro

Mijn naam is...

Mevrouw W. (Bijgewerkt op 14-03-2024) Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige webl...

dinsdag 31 juli 2018

ziek

Vandaag heb ik me ziek gemeld. Het gaat niet meer.

Ik had een afspraak bij de psycholoog en ik vertelde hoe slecht het afgelopen weekend met me ging, hoe down ik was, hoe zwaar mijn lichaam woog en hoe emotioneel ik was. Zij denkt dat alle opgekropte emoties en stress van de dagen ervoor, eruit kwamen.

Ik belde mijn teamleider en de afspraak is nu, dat ik 2 weken afstand van mijn werk neem en dat ga ik zeker doen. Ik ga mijn mail niet bekijken en de groepsapp heb ik op stille meldingen gezet. Ik moet mijn werk loslaten.

Ik hoop dat er in tussentijd een oplossing voor de planning gevonden zal worden, want vooral dat drukt heel erg zwaar op me. Het werk op zich, bij de cliënten doe ik graag: poetsen, praten, bakje koffie drinken... dat vind ik gewoon gezellig. Ik zeg ook altijd dat het poetsen voor mij maar bijzaak is, het contact met de cliënten staat bij mij voorop. Maar het is het tekort aan personeel en de problemen die daarbij komen kijken en het gezeur eromheen, wat me nu opbreekt. En ik heb natuurlijk een hele grote rugzak die ik mee moet torsen: de dood van mijn jongste zoon.

Dat poetsen heb ik niet altijd gedaan, daar heb ik ooit voor gekozen omdat ik geen avonden wilden werken, toen dat in mijn vorige baan verplicht werd. Manlief heeft een baan waardoor hij vaak halverwege de avond thuiskomt en ik wilde niet dat mijn kinderen 's avonds door een oppas in bed gestopt werden. Ik koos voor een baan waarbij ik veel minder ging verdienen, maar bovenal koos ik voor mijn kinderen en daar heb ik nooit een moment spijt van gehad.

Als het alleen maar bij poetsen gebleven was, dan had ik het wel kunnen volhouden, maar we zijn een zelfsturend team en iets ergers hadden ze niet kunnen bedenken! Het is een gevolg van de bezuinigingen: laat een team zelf de roosters plannen zodat er minder geld voor een teamleider nodig is. Naast het poetsen komt er computerwerk bij, breek je je hersens iedere week op een enorme puzzel, krijg je alle shit over je heen en je gaat er geen cent meer door verdienen. En zolang er genoeg personeel is, komt het wel goed, maar daar zit nu dus het probleem, want dat is er niet.

Ik heb vandaag alweer de nodige tranen gelaten. Vanmorgen bij de psycholoog en aan de telefoon met de teamleider en bij manlief en nu ik dit typ ook.

Van de psycholoog kreeg ik het advies om iets liefs voor mezelf te doen, zoals bijvoorbeeld een mooi tijdschrift of een reep chocolade te kopen. Maar dat komt wel, ik heb even geen zin om vandaag naar een winkel te gaan, niet zoals ik me nu voel. Misschien morgen...

zondag 29 juli 2018

niet leuk

Vrijdagavond nam ik een slaappil en hoopte op een rustig nachtje slapen, maar dat viel eigenlijk wel tegen. Gedurende de nacht ben ik een paar keer wakker geweest, misschien dat het door de warmte kwam, maar eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe het kwam. Nou ja, kan gebeuren denk je misschien, maar er was meer met me aan de hand: het was het hele weekend helemaal niets nada niks met me. Ik heb in een vreselijke dip gezeten, de ergste tot nu toe. Bah, bah, bah! En ik hoop dit toch echt nooit meer mee te maken, niet in deze mate.

Vanmiddag gingen manlief en ik toch maar wandelen. Doordat het begin de middag begon te regenen, vertrokken we pas halverwege de middag. Het was 26°C, het was bewolkt, er stond wind en eigenlijk was het gewoon heerlijk weer. De luchten waren soms wat dreigend maar wel mooi:


Het paste wel goed bij mijn stemming! We kregen trouwens pas regen toen we al uitgewandeld waren, een half uurtje nadat bovenstaande foto genomen was.

Op onze wandelkaart hadden we een route uitgestippeld die af en toe 'avontuurlijk' zou zijn. Zo liepen we bijvoorbeeld over een akker met suikerbieten (langs het randje) en kwamen we uit bij een smal bruggetje:


Ik denk dat er niet zo heel vaak mensen lopen...

In het bos leek het wel herfst! Door de droogte van de afgelopen weken, zijn er al veel blaadjes gevallen: 



Dit is geen vogelhuisje, maar een vleermuishuisje:


Het was een waterrijke buurt waar we liepen en de boeren waren volop aan het beregenen:


We hebben 7,5 km gewandeld en het deed me goed. Gelukkig voelde ik me na de wandeling alweer stukken beter. Een paar uur met je hoofd in de buitenlucht en in de wind doet blijkbaar wonderen.

Ik hoop dat mijn dip niet door die slaappil kwam. Vorige week had ik het niet, dus laten we het hopen... Maar depressie is wel een bijwerking, las ik. Als dit me volgend weekend weer overkomt dan ga ik terug naar de huisarts, want ik krijg juist slaapmedicatie om uit een depressie te komen. 

vrijdag 27 juli 2018

ik heb iets op mijn lever

Vorige week liet ik mijn bloeddruk opmeten. Eigenlijk moet ik dat regelmatig laten doen omdat het wel eens op het randje is en een hoge bloeddruk een familiekwaal is, maar dat schiet er nogal eens bij in. Dan denk ik na een paar maanden van 'o ja, mijn bloeddruk... dat is alweer eventjes geleden! Laat ik maar weer eens gaan'. Gelukkig was mijn bloeddruk vorige week goed. Eigenlijk kon het niet beter, dat was dus goed nieuws.

Ook liet ik vorige week bloed afnemen, want ik had deze week een afspraak bij de internist. Maar er was minder goed nieuws deze keer: ik heb te weinig witte bloedcellen en mijn leverwaarden waren te hoog. Er is geen reden voor paniek, maar zijn die leverwaarden de volgende keer nog steeds niet goed, dan zal er verder onderzoek volgen.

Dat te weinig aan witte bloedcellen komt door de medicijnen die ik moet slikken. En laatst schreef ik dat ik wilde afvallen en dat is niet alleen omdat ik mezelf te zwaar vind wegen, maar ook omdat de dosis van die medicijnen naar gewicht berekend wordt. Als ik nu nog een kilo afval, zit ik wat dat betreft weer goed.

Maar dan die te hoge leverwaarden... ik heb dat jaren geleden ook al eens gehad en toen ik de keer erna bloed liet afnemen, was het weer goed. Ik heb een chronische darmziekte en dat kan van invloed zijn op mijn lever.

Misschien is het ook goed dat ik een paar weken geleden mijn dagelijkse glaasje wijn schrapte. Tot nu toe heb ik alleen nog een wijntje op zaterdag en zondag gedronken, door de week niet meer. En mis ik dat? Welnee jôh! Toch zou ik het wel jammer vinden als ik helemaal geen alcohol meer zou mogen drinken, maar als het voor mijn gezondheid zou moeten, dan kan ik dat zeker wel laten.

Er zijn veel dingen die ik niet kan eten of drinken omdat ik er last van krijg. En er zijn dingen die ik moet laten omdat ze niet goed voor me zijn. Als je chronisch ziek bent dan moet je op een bepaalde manier leven. En dat klinkt makkelijker dan het is. Waar ik tot nu toe de meeste moeite mee heb, is dat ik door mijn medicijnen niet in de volle zon mag. En niet in de zon komen is iets waar ik rekening mee kan houden, maar het is ook iets is wat ik bijna niet vermijden kan. Ik wandel, ik fiets, ik kom in de zon en ik smeer me héééél goed in. Ik verslijt heel wat flesjes factor 50 per jaar. En ik heb vaak een pet op, zodat de scheiding in mijn haar ook beschermd is. Volgens de huidarts doe ik het goed en zorg ik prima voor mezelf. De laatste keer dat ik bij de haar op controle was, spraken we af dat ik alleen nog terugkom als ik zelf constateer dat er iets niet goed is.

Ik hoop dat de volgende keer als ik mijn bloeddruk op laat meten, deze nog steeds zo goed is als nu. En ik hoop dat de witte bloedcellen en de leverwaarden de volgende keer ook weer goed zijn. Maar dat weet ik pas in november, want dan moet ik pas weer bloed laten afnemen.

woensdag 25 juli 2018

's morgens vroeg

Soms heeft vroeg wakker zijn ook wel voordelen. Vanmorgen was het half 5 toen ik uit mijn bed kwam en na de vaste rituelen (koffie drinken, facebook/blogger, beesten eten geven, douchen en de tafeldekken), was voor half 7 de keuken al gepoetst en hing de was buiten. 

Om 7 uur trok ik de deur achter me dicht voor een wandeling. De zon stond nog laag en de schaduwen waren lang:


Ik kwam 1 auto en 1 fietser tegen en ik zwaaide naar onze bejaarde buurman, die ook al vroeg buiten bezig was. Toen ik na 5,5 km thuis kwam, was het net 8 uur geweest.
Het was een goede start van de dag.

Momenteel zorg ik voor het huis en de huisdieren van iemand die op vakantie is. Dat doe ik al jaren en vorig jaar heb ik, nog voordat ze het me kon vragen, aangegeven dat ik dat zou blijven doen. Ook al was het toen nog niet zo lang nadat Jus overleden was.  

Die vrouw heeft heel veel dieren en ik ben ook altijd wel eventjes met voeren bezig. En als ze over een paar weken weer terug thuis is, dan ben ik blij dat ik het niet meer hoef te doen, maar ik vind het ook fijn dat ik haar kan helpen. 

Op de route daar naartoe is de boerderijwinkel en dan kan ik daar ook gelijk even heen, zonder dat ik er expres voor om moet rijden. Dat is ook makkelijk. Ik koop daar groente en fruit. Niet alles want het aanbod is niet zo groot. Ze verkopen daar producten van hun eigen land en uit de eigen boomgaard en ook producten die van de veiling komen.

Op mijn werk heb ik aan de bel getrokken. Nou ja, figuurlijk dan. Als ik zie hoeveel invloed de werkdruk op mijn collega's en mij heeft, dan moet er echt iets gebeuren en aangezien dat blijkbaar niet van mijn teamleider uit lijkt te gaan, heb ik het hogerop gezocht. Ik voel me nu wel een beetje een klokkenluider hoor, maar ja ik trok ook aan die bel hè...

Maar... er wordt nu wel actie ondernomen. Toch blijven we cynisch, want de afgelopen 7 maanden is ons heel veel beloofd, maar bleef het voornamelijk alleen maar bij beloftes. Dus het is ook niet gek dat we niet direct razend enthousiast zijn. We wachten het nu gewoon maar weer af en die arme cliënten ook. Volgende week zijn er 17 die misschien geen huishoudelijke hulp krijgen. Zij weten dat nog niet en ik heb vorige week al tegen mijn teamleider gezegd dat ik ze niet ga inlichten. Dat mag zij doen.

In heel veel beroepen is het slecht gesteld: er is geen geld voor personeel of er is niet aan personeel te geraken. En het is allebei niks!

maandag 23 juli 2018

de Tour

Mijn liefde voor de Tour de France is groot en ik weet nog precies wanneer die liefde begon: dat was in 1997. Ik was zwanger van onze oudste en hing een beetje op de bank naar de televisie te kijken. Ik was niet ziek maar had ook niet veel energie en doordat ik het wielrennen eigenlijk best wel spannend vond, bleef ik het volgen.

Ik ben er sindsdien altijd naar blijven kijken.

Wij zijn in het verleden heel veel in Frankrijk op vakantie geweest en vaak kwamen we in dorpen en steden waar de Tour net geweest was, of nog moest komen. Maar helaas waren we altijd net te laat of te vroeg om het echt mee te kunnen maken. In 2009 besloten we daarom dat het er toch maar eens van moest komen en het begin van onze vakantie, was het einde van de Tour dat jaar.

We stonden met onze caravan op een camping in de buurt van Euro Disney en nee, zeiden we tegen de kinderen, we gaan niet naar het bekende pretpark toe. Niet in de zomer. We beloofden ze om dat op een ander tijdstip te gaan doen en dat deden we het jaar daarop in februari. Dat was beter. 

Op zondag reden we naar een klein dorpje in de buurt toe en we begaven ons tussen de Fransen. En eerst kwam natuurlijk de Tourkaravaan. Zie onze oudste, toen nog een ventje van 11 jaar, zwaaien:


Na de Tourkaravaan hebben we zeker 2 uur moeten wachten op de wielrenners. Het was warm, we verveelden ons, maar uiteindelijk werd het wachten dan toch beloond:



Alberto Contador reed in het geel en ging de Tour winnen:


Het was de laatste dag van de Tour. Het geluk was dat Parijs nog best een eind rijden was en dat het tempo op dat stuk in de route nog laag lag, de mannen waren nog niet echt aan het koersen. Ze vlogen dus niet met een hoog tempo voorbij en we hebben ze goed kunnen zien.

Het was een grote belevenis en ik denk er nog altijd met een erg warm gevoel aan terug. 

Na 2009 zijn we nog wel in Frankrijk op vakantie geweest, maar naar de Tour gingen we nooit meer. We hadden het nu 1x meegemaakt en dat was goed. Maar zeg nooit nooit hè, want stel dat we op een dag weer eens in de buurt zijn, dan zal ik daar toch zeker weer naartoe gaan.

Drie weken Tour de France betekent veel televisie kijken (voor mijn doen). Meestal zie ik het laatste uur van de etappes. En 's avonds kijken manlief en ik steevast naar Tour du Jour op RTL7. Achter mijn naaimachine zit ik nu niet veel. Mijn machines staan opgeborgen in de kast. Het is misschien ook wel de reden dat ik niet naar de Giro en de Vuelta kijk: 3 weken per jaar naar een grote ronde kijken kost me genoeg tijd, van die 2 andere rondes houd ik daarom alleen de uitslagen bij. Ik ben ooit voor de Tour de France gevallen en blijf het leuk vinden om die te volgen. 

Ik vind de Nederlandse wielrenners wel sympathiek overkomen (in hoeverre je dat kunt opmaken uit de interviews) en Antwan Tolhoek is mijn grote favoriet. Ik hoop dat we nog veel van hem zullen gaan horen in de toekomst.

zondag 22 juli 2018

Middelburg

Jawel Middelburg, daar heb ik al eerder over geschreven. Maar weet je dat er in België ook een Middelburg is? Dicht tegen de Zeeuwse grens ligt dit kleine dorpje met ongeveer 600 inwoners. Tot ongeveer 1430 was dit plaatsje in het bezit van de Abdij van het Zeeuwse Middelburg en ik kan me zo voorstellen dat het daarom precies hetzelfde heet. 




Het huidige Belgisch Middelburg is eigenlijk een dorpje van niks. De meeste historische gebouwen zijn verdwenen en ook de kerk heeft in de loop der eeuwen te lijden gehad onder geweld zoals de beeldenstorm en verwoesting tijdens WOII. Ondanks dat is het toch een mooi bouwwerk:





Vlakbij de kerk is een karakteristieke B&B met een mediterrane uitstraling en dito naam, Casa 
Djenro:



En het café, waar speciaal gebrouwen Middelburgbier wordt getapt, is een oud kloostergebouw:


Wij moesten in de buurt van dit dorpje zijn en besloten om daar een wandeling te maken.


We liepen soms op Belgisch- en soms op Nederlands grondgebied en we passeerden deze grenspaal:


Er stonden meer grenspalen in de buurt, die we vanaf een afstand zagen staan, maar waar we niet direct langs gelopen zijn.

Er waren veel onverharde paden en dat is wel fijn want daar rijden vrijwel geen auto's of andere weggebruikers, zodat we lekker ongestoord konden wandelen.



We zagen akkers met tarwe, aardappelen, uien, suikerbieten en maïs.


En weilanden met dor (want wat is het droog!) gras waarop koeien stonden:



Maar het aller- aller- allerleukste wat we tegenkwamen waren deze twee:



Dat verwacht je dan weer niet echt!

In totaal liepen we bijna 7,5 km. Een mooi rondje op het platteland.




En dit moet ik toch ook even laten zien hoor:


Belgisch Middelburg... tja, wat moet ik ervan zeggen... het dorpje stelt eigenlijk niet zoveel voor. In de buurt kun je fijn wandelen en fietsen langs weilanden en akkers en Brugge is niet ver weg. 

Wij hebben in elk geval genoten van deze wandeling en van de rust. Het weer was mooi met zon en een fijne wind, waardoor het niet al te warm was om te lopen.

zaterdag 21 juli 2018

dorsen

Gistermorgen rond half 8 kwam de combine van de buren voorrijden om het tarwe te gaan dorsen. Ik was blij dat ik geen was buiten had hangen, want van dorsen heb je altijd veel stof. Ik ging even later naar mijn werk toe en na het werk naar mijn ouders en toen ik pas weer om 6 uur 's avonds thuiskwam, waren ze nog niet echt opgeschoten. Ze zullen wel panne gehad hebben met de combine, verwacht ik zo. Gelukkig hoeven ze zich momenteel niet te haasten met het dorsen, want er komt geen regen aan, maar tijd kost geld dus het kan een strop zijn als het niet opschiet.

Toen ik gisteravond om 10 uur, met een slaappil achter mijn kiezen, in bed stapte, waren ze nog volop aan het werk. Ik ben vannacht 1x wakker geweest omdat onze honden blaften, dus dan waren ze hier vast voor de deur bezig, maar verder sliep ik door tot 6 uur vanmorgen. Een nacht van 8 uur slapen en zover ik weet ben ik dus maar 1x wakker geweest. Mooi zo. Hopelijk heeft het effect op mijn gemoed.

Met het dorsen zijn ze klaar. Nu is het wachten totdat ze strobalen gaan maken.



Dit weekend zullen we onze heg moeten snoeien, nu het tarwe eraf is kunnen we er makkelijk bij en we doen dat graag voordat de buurman gaat ploegen zodat het land nog goed begaanbaar is. Manlief snoeit en ik ruim op. Allebei is het zwaar werk en toch zeker als het warm is. En we hebben een grote tuin en heel veel meters heg. Het is dus een grote klus. 

Verder moeten we dit weekend nog naar een verjaardag toe en ik wil ook nog gaan wandelen. We hoeven ons dus niet vervelen!

Prettig weekend!

donderdag 19 juli 2018

slecht slapen

Altijd al was ik een slechte slaper, maar na de dood van Jus werd dat alleen nog maar slechter. De eerste weken na zijn dood sliep ik amper en na 6 weken was ik totaal op en schreef de huisarts me Temazepam voor. Wat een verademing was dat! Opeens sliep ik een hele nacht door en ook nog eens een uur of 7 ook. Heerlijk! Ik knapte er echt van op. Ik mocht 3 slaappillen in de week, maar ik hield het bij 2, want dat leek me veiliger omdat het middel verslavend werkt. En langzaam maar zeker bouwde ik dat ook weer af: van 2 pillen ging ik naar 1 en daarna nog 1 in de 14 dagen en uiteindelijk slikte ik heel af en toe nog zo'n pil als het echt nodig was.

Ik ging dus weer beter slapen maar toch kwam ik op een gegeven moment, zonder dat ik daar misschien echt erg in had, in een ritme terecht die ook weer niet goed was. Het sloop er gewoon in zonder dat ik daar zelf vat op had: gedurende de nacht word ik 4 à 5 keer wakker en meestal is dat maar even. Een enkele keer gebeurt het wel eens dat ik een uur wakker lig en als ik na half 5 wakker word dan kan ik beter gelijk maar mijn bed uitgaan, want dan val ik toch niet meer in slaap. Mijn nachten zijn dus erg kort en erg onrustig.

Sinds februari zit ik in een lichte depressie. In het begin hoopte ik daar zelf uit te komen, maar het ging niet over en ik riep hulp in. Eerst ging ik naar de huisarts die me de vraag stelde of ik naar een psycholoog of antidepressiva wilde. Ik koos voor het eerste en gelukkig maar, want daardoor kwam het inzicht dat mijn depressie een gevolg is van het slechte slapen. En dat slechte slapen komt weer doordat de stress die ik gedurende de dag opbouw, niet goed verwerk en dat resulteert 's nachts in onrust en ook in hyperventilatie als ik ontspannen ben. En door de dood van Jus ben ik ook nog eens mijn veerkracht kwijt.

Stress dus, en dat heeft voor een heel erg groot deel met mijn werk te maken. Maar ook de zorg voor mijn ouders hakt er bij mij flink in. En niet dat mijn ouders zo veeleisend zijn, maar ze hebben wel steeds meer hulp nodig en dat breekt mij dan weer op. Ik zit dus eigenlijk in een vicieuze cirkel, waar ik niet uit kom.

In overleg met de psychologe maakte ik voor vandaag een afspraak met de huisarts, om te kijken waarbij hij me kan helpen met dat slechte slapen en hij heeft mij weer Temazepam voorgeschreven voor 1 à 2 keer in de week. Ik heb gelijk al gezegd dat ik het bij 1 pil ga houden, die ik op een vrijdag of een zaterdag in zal nemen. Temazepam beïnvloedt namelijk je reactievermogen en ik het weekend rij ik vrijwel nooit zelf in de auto, dus hoef ik me ook niet druk te maken of ik wel alert genoeg ben. Als ik 1 nacht in de week fatsoenlijk slaap, ben ik al blij. Naast de slaappillen zal de psychologe me ontspanningsoefeningen leren. 

De problemen die de stress veroorzaken zijn hierbij natuurlijk niet opgelost, maar ik hoop er iets beter mee om te kunnen gaan als ik wat beter uitgerust ben. Morgen ga ik de slaappillen ophalen bij de apotheek en morgennacht hoop ik heerlijk lang door te slapen. Ik heb er nu al zin in!

dinsdag 17 juli 2018

een eerlijke vriendin

"Na de vakantie ga ik lijnen," zei ik steeds tegen manlief, maar de vakantie was voorbij en van dat lijnen kwam totaal niks. En nee, ik ben niet te dik, mijn bmi (24,2) is goed, maar al mijn broeken zitten rot en bovendien heb ik nog nooit zoveel gewogen als nu. Ik voel me er gewoon niet prettig bij.

Ik ging naar mijn vriendin toe en door mijn vakantie hadden we elkaar een paar weken niet gezien. Ze was in tussentijd 2 kg afgevallen en ze zei: "een paar kilo eraf zou bij jou ook niet zo gek zijn." "Oké," zei ik "je hebt gelijk. Ik ga er wat aan doen. De volgende keer als je me ziet ben ik afgevallen."

Die avond dronk ik water in plaats van wijn, want mijn dagelijkse glaasje wijn (of 2 glaasjes) bevat veel calorieën en verstoort bovendien de stofwisseling. Wijn mag nog wel, maar alleen een glaasje in het weekend. En thuis probeer ik niet te snoepen. Op mijn werk is dat iets lastiger, want al die lieve cliënten zorgen graag voor me en voeren me taart en koekjes, maar ik probeer dat nu toch een beetje in te dammen. En ik schep minder grote porties eten op. Ik eet en drink eigenlijk nog wel van alles, maar minder en ik weet uit het verleden, dat ik daar toch goed op kan afvallen.

Vriendin en ik kennen elkaar al ruim 30 jaar en we zeggen gewoon altijd alles tegen elkaar. Dat moet ook kunnen, vind ik. Als ik haar over een paar weken weer zie, dan hoop ik met trots te kunnen vertellen dat ik haar advies opgevolgd heb en afgevallen ben.


En natuurlijk zijn er ergere dingen op de wereld, dan die paar kilo waarvan ik vind dat die teveel voor me zijn. Anderen zullen me misschien niet begrijpen als ik zeg dat ik af moet vallen. Maar wat zal ik blij zijn als mijn broeken weer lekker zullen zitten en ik toch niet moet overwegen om een maatje meer aan te schaffen.

Ik ga er gewoon voor. Dankzij mijn vriendin, die me op een eerlijke manier vertelde hoe ze me eruit vond zien. 

maandag 16 juli 2018

tweedehands via internet

Lang geleden, toen mijn kinderen nog klein waren, namen wij internet. Toen ging dat nog met telefoontikken en als je niet oppaste dan ging je telefoonrekening behoorlijk omhoog. Het was toen dus af en toe en ook nog eens kort het internet op, wilde het niet de spuigaten uitlopen.

Al snel ontdekte ik tweedehands sites en ik startte met kleren voor mijn kinderen te kopen en te verkopen. Ik geloof dat ik toen via Yahoo lid was van een besloten groep en iedereen toen nog zelf websites had waar van alles aangeboden werd. Ik had zelf ook een website, die manlief in elkaar geknutseld had.

Op een gegeven moment raakten verkoopsites als Marktplaats en Speurders steeds meer in en zocht ik via die sites naar tweedehands of nieuwe spullen. En dat liep in het begin allemaal goed en het was ook leuk om te doen. Maar in de loop der jaren veranderde de mentaliteit een beetje. Als ik producten probeerde te verkopen dan kreeg ik soms last van mensen die onnoemelijk konden zeuren. Ze wilden bijvoorbeeld iets ver onder de prijs kopen en als ik het daar niet mee eens was, dan kreeg ik daar soms de meest arrogante e-mails over. Voor mij was dan ook gelijk de kous af, want ik hou daar niet van. 

Zelf heb ik eens aangifte bij de politie tegen een verkoopster gedaan, die niets meer van zich liet horen nadat ik iets van haar gekocht had en wat ze niet opstuurde. Je wil niet weten wat voor dreigmails dat mens me stuurde! Pas toen ze me na enkele weken het product stuurde en ze uitgeraasd was, trok ik de aangifte in. Ik was trouwens niet de enige die problemen met deze dame had, dus het lag niet aan mij. 

Mijn plezier om via internet tweedehands dingen te kopen of te verkopen ebde langzaam maar zeker weg. Op een gegeven moment ben ik er ook gewoon mee gestopt, want ik had totaal geen zin meer in al dat gedoe. En nee, niet iedereen was vervelend, maar de nare dingen bleven me wel langer bij dan de goede dingen. Voor mij hoefde het gewoon niet meer.

En toen kwamen op facebook de tweedehands verkoopsites: dit zijn community 's van verkopers uit de buurt en het voordeel daarvan is dat je makkelijk contact kunt leggen met anderen en dat je iets kunt ophalen en het dus ook gelijk kan zien. Ik ben zelf lid van een paar van die verkoopgroepen en iedere dag zie ik wel items voorbijkomen die te koop aangeboden worden. Meestal is het niks voor mij, maar heel af en toe wekt iets toch mijn interesse en zo kochten we ooit een brievenbus en eetkamerstoelen. En gisteren was het weer raak toen iemand een lasapparaat te koop aanbood. En die kocht ik. Voor mijn zoon.

Ik heb een verkoopsite op facebook ook wel eens voor iets anders gebruikt. Vorig jaar vonden we op het strand een trouwring met de naam Werner erin. Het was midden in het zomerseizoen en die ring kon best wel eens van een toerist zijn, dus het vinden van de eigenaar was waarschijnlijk bij voorbaat al onbegonnen werk. Toch besloot ik de ring op een verkoopsite, waar heel veel mensen lid van waren, te zetten en hoopte op die manier uit te kunnen vinden van wie die ring was. En met succes: Werner zelf reageerde. Het was de ring van zijn ex. Het grappige aan dit verhaal is, dat we die ring op een strand 30 km hiervandaan vonden en zowel Werner als zijn ex bleken in hetzelfde dorp als ons te wonen.

Heel af en toe kijk ik nog wel eens op Marktplaats, maar er iets kopen doe ik al jaren niet meer. Als ik iets tweedehands koop dan is het meestal in een kringloopwinkel of via facebook. 

zondag 15 juli 2018

hibiscus

Vorige week zag het er nog niet naar uit dat onze hibiscus al zou gaan bloeien, er zaten wel al knoppen in maar die waren nog helemaal dicht. En opeens...


Wat een pracht en praal!



De struik stond er al toen we 25 jaar geleden hier gingen wonen, net zoals bijna al onze fruitbomen.

In het voorjaar roep ik altijd dat wij weinig zomerbloeiers hebben. In het voorjaar zijn daar de bloembollen, de fruitbomen en nog een aantal heesters die in bloei staan. Maar toch hebben we in de zomer ook wel bloeiende struiken, alleen wel minder dan in het voorjaar, dat wel. Omdat wij heel veel grond hebben en weinig tijd, bestaat onze tuin voornamelijk uit gras, struiken en bomen. De tijd dat we een moestuin hadden ligt alweer een aantal jaren achter ons. Dat was teveel werk. Wel hebben we veel fruit.

We gingen wandelen, niet ver uit de buurt, want soms hoef je helemaal niet ver te gaan. En daarnaast betalen de toeristen heel veel geld om vakantie te vieren in mijn landje. En natuurlijk komen die toeristen voornamelijk voor het strand, maar er is zoveel meer...





Een tijd geleden kocht ik 2 wandelknooppuntkaarten van de streek en dat was eigenlijk wel een slimme zet van me. We kunnen nu van tevoren een route uitstippelen en zien hoeveel kilometer we zullen gaan lopen en we komen zo ook nog eens op voor ons onbekende paden. 

En dan was er nog een 25-jarig huwelijksfeest waar ik heen moest. Alhoewel moest... ik was uitgenodigd en ik ging. En wat gezellig begon, werd halverwege toch weer moeilijk voor me door de foto's van het echtpaar en hun kinderen die getoond werden, de leuke verhalen die erbij hoorden, het gelukkige gezin... Het is ze van harte gegund, maar toch ook zo confronterend voor mij. En nee, het is geen jaloezie, absoluut niet, maar het doet mij verdriet omdat wij dat geluk verloren zijn. 

Ik haakte halverwege de avond af. Maar ik denk dat iedereen die me kende wel snapte waarom ik wegging. Maar ik ben in elk geval toch geweest. En komende week hoor ik wel hoe de rest van de avond verlopen is en zal ik toch nog mee kunnen lachen om de verhalen over het feest. 

Vandaag gaat het weer een mooie zonnige dag worden en er staat niet veel op de planning. We moeten om boodschappen, gewoon op zondag, want voor ons is de zondag net zo'n dag als zaterdag. En wat ik voor de rest ga doen... ik weet het nog niet.

Fijne zondag!

zaterdag 14 juli 2018

hemdje

Een jaar of 2 geleden kocht ik Diana Mode nr.59:


Om eerlijk te zijn vind ik de Diana Mode altijd een beetje een tuttig blad, maar daar moet je even doorheen prikken: als je niet naar de stoffen en de tuttige fotomodellen kijkt, maar gewoon naar de patronen (zoals dat hoort), dan zijn er gewoon leuke dingen uit te halen.

Toen ik deze uitgave 2 jaar geleden kocht, maakte ik daar een top uit:


Voor mij is dit geen moeilijk patroon maar dat geeft niet, want voor sommige stoffen heb je gewoon geen druk patroon nodig omdat ze van zichzelf al druk genoeg zijn. En na die eerste top volgden er meer, want het draagt echt heerlijk. 

Vanmorgen legde ik de laatste hand aan weer een top van dit patroon:


Het hemdje is niet strak maar valt lekker losjes


De stof is een dunne tricot en dat is een stof waar je geen strakke kleding van moet maken, want ieder hobbeltje en bobbeltje zie je erdoorheen. Ik hoorde Fred van Leer ooit eens tijdens een programma vertellen dat je bij die dunne tricotstoffen de 'knokkeltest' moet doen: vuist maken en de stof er overheen leggen en als je knokkels mooi aftekenen door de stof, moet je daar geen strakke kleding van dragen als je geen superstrak afgetraind lichaam hebt. Dat was een wijze les.

woensdag 11 juli 2018

terug bij af

Een dag die eergisteren nog in vakantiestemming begon, eindigde dan toch in mineur. Het is mijn werk dat me dwarszit en waarmee ik maar niet verder kom. In mijn team lijkt het de laatste anderhalf jaar alleen maar met van alles mis te gaan en dan gaat het om ziektes, overlijdens en ontslagen. En iedere keer als je denkt dat het weer een beetje loopt, dat je alles weer op de rit hebt, gebeurt er weer iets. En o ja, dan zijn er ook nog de bezuinigingen en een reorganisatie en dat werkt ook allemaal niet mee aan een gezonde werkomgeving.

Ik ging dus lekker op het fietsje naar mijn werk toe voor een werkdag van 7 uur: eerst overleg en daarna naar de eerste cliënt, vervolgens 1,5 uur achter de computer en daarna nog een cliënt. Ik kreeg de planning er voor volgende week probleemloos in en kon zelfs een collega overuren laten opnemen. Maar hoe verder de dag vorderde, hoe slechter ik me ging voelen. Er moesten een paar dingen geregeld worden, enkele cliënten klaagden, er waren wat kleine probleempjes... Normaal zou ik daar nooit zoveel last van gehad hebben, maar waar mijn depressie tijdens de vakantie eigenlijk verdwenen bleek te zijn, kwam deze gelijk op de eerste werkdag weer terug. En ik kan het niet helpen, ik kan nog zo hard roepen van dat het allemaal wel gaat, maar mijn lichaam reageert toch anders. Dat gaat buiten mijn gedachten om. Zo zie je maar weer wat werkdruk met een mens kan doen!

Gisteren moest ik naar een teamoverleg toe. Nou ja team... we zijn nog maar met ons vijven over, waarvan 2 collega's langdurig ziek zijn. Ooit bestond ons team uit 11 personen en die uren van die collega's die ontslag genomen hebben worden nu door 3 vaste krachten en door 2 uitzendkrachten overgenomen, naast het werk wat we al hadden. Ik heb gelijk op het teamoverleg verteld hoe het mij op mijn eerste werkdag vergaan was, hoe slecht ik me weer voelde. Ik hield me goed, maar later kwamen toch de tranen.

Sinds februari zit ik in een lichte depressie en dat wordt veroorzaakt door een paar dingen: de dood van Jus, het trauma dat ik opgelopen heb, mijn werk, de zorg voor mijn ouders en het onrustige slapen dat ik doe. Nu zou je kunnen zeggen: stop met werken, dan is dat probleem alvast opgelost. Maar zo simpel is het natuurlijk niet want ik heb mijn werk nodig voor mijn inkomsten en daarnaast is het toch ook weer een goede afleiding. En het is niet altijd zo slecht geweest en ik hoop dat het na de reorganisatie beter gaat lopen. En wat ik wel al weet is dat ik van het najaar van de planning af ben en dat geeft voor mij misschien ook al een stuk minder onrust. Ik wacht dus af hoe het verder zal gaan lopen, ander werk zoeken kan daarna altijd nog.

Op 3 mei ging ik naar mijn huisarts toe omdat ik in een behoorlijke dip zat en die verwees me door naar de psycholoog. Inmiddels ben ik nog maar 2x bij de psychologe geweest. Allereerst kon ik daar pas na 5 weken voor een intakegesprek terecht en na dat gesprek moest ik een week later terug komen. Toen kreeg ik de opdracht om bij te houden hoe ik me voelde, hoe ik sliep en wat ik op een dag deed, gedurende 14 dagen. Maar de vervolgafspraak werd verzet omdat de psychologe ziek was en nu moet ik daar volgende week pas naartoe. Het schiet dus eigenlijk ook allemaal niet zo op en nu verwacht ik er ook geen wonderen van hoor, maar ik kom nu niet echt vooruit. En naar een ander gaan is ook niet echt een optie, want alle psychologen hebben het druk en ze hebben allemaal een wachtlijst.

Het is om moedeloos van te worden! Gewoon... van alles.

Update: ik had dit bericht nog maar net gepost en een uitzendkracht meldde zich ziek... Nee hè, daar gaan we weer...!

zondag 8 juli 2018

slaapbollen

Een rondje door de polder op een warme middag, want met 28ºC was het zeker warm. Ik had mijn camera thuis gelaten, maar wel mijn gsm mee waar ik foto's mee kon maken, alleen vind ik de kwaliteit van de foto's minder.



Hieronder zie je een veld met papavers oftewel slaapbollen. 


Uit het melksap kan opium gewonnen worden en uit opium kunnen bijvoorbeeld weer morfine, heroïne en codeïne gewonnen worden. Maar de slaapbollen zijn ook bekend van het maanzaad.

Op de volgende foto zie je nog enkele planten in bloei staan, dus eigenlijk hadden we het mooiste gemist, maar toch zijn de zaadbollen zelf ook wel heel erg mooi: 



Het was een mooie polder waar we wandelden. De wegen waren niet rechttoe rechtaan, maar slingerden rond dijken en kreken heen.


Een kreek is ooit ontstaan door een dijkdoorbraak of was ooit een oude zeearm of een zijarm van een riviertje. Het is stilstaand water:


We liepen de helft van een route van 13 km lang en mijn Geotracker tikte ik af op 6,3 km en dat was met dit weer ver genoeg. Manlief had graag de hele route gewandeld, maar dat doen we nog wel eens als het wat koeler is, voor nu vond ik een kleinere ronde welletjes.


Het is vandaag de laatste vakantiedag en morgen moeten we weer naar ons werk toe. We hebben veel gewandeld tijdens onze vakantie en mijn Geotracker heeft 90,36 km geregistreerd. Het leuke is dat manlief nu ook echt de smaak te pakken lijkt te hebben. Andere keren liep hij wel eens mee, maar de meeste kilometers liep ik toch zonder hem. Nu vindt hij het ook leuk om te bedenken waar we kunnen gaan lopen en je kan aan hem merken dat het hem ook geen moeite meer kost, voorheen wilde hij nog wel eens stijf en stram na een wandeling zijn, maar dat heeft hij nu niet meer. Maar ja, we moeten weer gaan werken en dan is hij vroeg de deur uit en laat weer thuis. En nu in de zomer, nu het nog lang licht is, zouden we 's avonds na zijn werk nog kunnen gaan wandelen. Maar de langste dag hebben we gehad en de dagen gaan weer korten, dus op een gegeven moment is dat ook weer klaar.

Deze vakantie zit erop, maar in augustus hebben we nog een weekje vrij. Lekker hoor, dan kunnen we daar weer naar uitkijken.