intro

Mijn naam is...

Mevrouw W. (Bijgewerkt op 14-03-2024) Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige webl...

zaterdag 30 juni 2018

Keulen en Aken

Wij zitten vlakbij Aken maar Keulen is ook niet ver weg en eerder deze week gingen we eerst een wandeling door die stad maken. Een groot deel van Keulen werd in WOII verwoest, alleen een deel van de Dom was blijven staan. Als je de stad nadert zie je deze kathedraal hoog boven de stad uittorenen en het is een imposant gebouw.








We liepen naar de spoorbrug en even dachten we dat het op de brug verschrikkelijk druk was:


Maar het was gezichtsbedrog, want wat wij dachten dat heel veel mensen waren, bleken allemaal liefdesslotjes te zijn:


De hele brug hangt vol:


Dit is het Kolumba museum:


Het huidige gebouw is over de resten van de Sint-Columba kerk heen gebouwd en in het museum wordt kerkelijke kunst tentoongesteld. Wij gingen niet naar het museum toe (wij gingen ooit in Rome naar het Vaticaanmuseum toe en daar hebben we genoeg kerkelijke kunst en kerkelijke schatten voor de rest van ons leven gezien), wel namen we een kijkje bij de ruïne van een middeleeuwse kapel:


Keulen heeft mooie gebouwen, het centrum is groot en voor wie van winkelen houdt, zijn er genoeg winkels te vinden. 

Het centrum van Aken is anders, kleiner en daarnaast heeft de stad minder onder de oorlog te lijden gehad. Het is een mooie stad.

We parkeerden de auto in parkeergarage Am Dom en naast de garage was dit gebouw:


We weten niet precies wat voor gebouw het was, misschien een kerk dachten wij, maar ertegenover stond een gebouw met een glazen wand en daarin werd dat andere gebouw gespiegeld:


Op onze wandeling kwamen we al snel bij de Dom terecht:




En van binnen is dit werkelijk één van de mooiste kerken die ik gezien heb. Wij waren 2 jaar geleden in Moskou en daar hebben we ook veel mooie kerken gezien, maar deze Dom van Aken is ook heel erg bijzonder:







Aken was in de tijd van de Romeinen al een geliefd oord door de hete, minerale bronnen. Er werden kanalen aangelegd en baden gebouwd. In de stad vind je in dit gebouw de Elisenbrunnen:


Het gebouw dateert uit 1822. Uit de ondergrondse bron wordt nog steeds water omhoog gebracht. Het water is 46ºC en je kunt er even aan voelen en het zelfs drinken, maar dat deden wij niet:


Voor wie zelf wil ondervinden hoe het is om in water uit een ondergrondse bron te zwemmen, kan terecht in de Carolus Thermen: klik

Wij hebben dat gedaan en het is niet goedkoop, maar wel heerlijk. Het water is tussen de 34ºC en 38ºC (oké er zit 1 afkoelbad van 19ºC tussen, waar ik alleen even met mijn tenen aan gevoeld heb) en ik heb nog nooit zo lang in een zwembad gedobberd als hier. Je draagt in deze thermen trouwens gewoon je badkleding, anders was ik niet gegaan :-) 

Keulen en Aken: het zijn 2 totaal verschillende steden en als ik eerlijk mag zijn vind ik Aken sfeervoller dan Keulen.

vrijdag 29 juni 2018

Monschau

Al van kleins af maak ik graag foto's. Eén van mijn broers ook en die heeft zich daar steeds verder in weten te specialiseren. Door gebrek aan geld vroeger, is mij dat niet gelukt en bleef ik steken op foto's nemen met goedkope camera's. Ook niet erg hoor, want ook met een goedkope camera kun je mooie foto's maken. De camera die ik nu heb is wel een dure en die heb ik best alweer lang. Ik heb ooit al mijn verjaardaggeld bij elkaar gelegd en zelf ook nog een deel bijgelegd en heb toen deze camera kunnen kopen.

Toen ik 3 jaar geleden met mijn vorige weblog stopte, had ik niets meer om mijn foto's te kunnen delen. Ik zit dan wel op facebook, maar daar ga ik al die foto's niet constant laten zien. Facebook gebruik ik voor af en toe een berichtje en/of een foto. Maar... nu heb ik weer een weblog en dus ook weer de mogelijkheid om te laten zien waar ik ben en waar ik mee bezig ben. Hiephoi! Mocht het vervelen, scrol dan gewoon lekker door, want wat ik leuk vind hoeft een ander natuurlijk niet leuk te vinden.

We zijn nog steeds in Duitsland en we besloten naar Monschau te gaan. Monschau is een plaats in de vallei van de Roer, dicht tegen de Belgische grens aan. Toen we ernaartoe reden passeerden we steeds de Belgische en de Duits grens, maar goed dat de landeninfo op mijn gsm uitstaat anders had ik steeds sms'jes met 'welkom in België' en 'welkom in Duitsland' ontvangen. 

Monschau heeft een historisch stadscentrum en is erg toeristisch. Toen we er net waren zeiden we tegen elkaar dat we een WeZijnInVolendam-gevoel kregen door al die souvenirwinkels en de vele toeristen.


Er zijn heel veel winkeltjes met weet-ik-veel-wat: toeristische meuk, hoge prijzen. We zijn er niet binnen geweest. Het enige pand waar we binnen stapten was het VVV, maar die bleek dezelfde (gratis) folders te hebben als onze verhuurder heeft (klik). We hebben nog even staan twijfelen bij een wandelkaart van 10 €. We vinden het hier een mooi gebied, maar komen we hier ooit nog eens terug? Ik weet het niet en om dan een kaart aan te schaffen die we misschien nooit meer gebruiken is dan ook weer zonde van het geld! We kochten de kaart daarom niet.


Restaurantjes zijn er meer dan genoeg en wij vielen voor een ongezonde maaltijd bij de Belgische snackbar: friet met (Duitse) curryworst.



We klommen naar een punt waar we uitzicht over de stad hadden en later beklommen we de heuvel ertegenover.


Maar daarvoor moesten we eerst door het centrum heen.








Al die vakwerkhuizen en leistenen daken vind ik mooi. Alles is goed onderhouden in Monschau. De toiletten zijn gratis en de mensen zijn vriendelijk. Een aanrader? Ja best wel. 

Manlief wacht altijd geduldig mijn fotograferen af. Ik denk dat hij mijn 'even wachten hoor, even een foto maken' wel kan dromen. Eigenlijk zou ik het niet steeds moeten zeggen, want hij weet het toch wel. Nu op vakantie gebruik ik hoofdzakelijk de automatische stand van mijn camera. Ik heb een cursus gevolgd om beter te kunnen omgaan met al die knopjes en functies, maar ben er nog niet bedreven genoeg in. Ik maak nu ook wel foto's waarbij ik mijn camera handmatig instel, maat het merendeel is automatisch en dat is vooral om manlief niet alsmaar te moeten laten wachten. Niet dat hij klaagt, maar ik vind het zelf dan weer sneu voor hem.

Na Monschau reden we naar een meer in de buurt, waar we nog een stukje langs het water liepen.



Oh ja, we hadden het een dagje rustig aan willen doen, maar dat is ons weer niet gelukt! Wij zijn niet zo heel erg goed in rustig aandoen.

donderdag 28 juni 2018

verder gaan

Op het terras zat een slak:


Toen ik op mijn knieën voor hem lag om een foto te nemen, richtte hij zich op. Vond hij het interessant wat ik deed?

Laatst was ik bij de psychologe en zij vroeg hoe ik na de dood van onze Jus het leven weer op had weten op te pakken. Wat ik heb meegemaakt valt niet mee en daarnaast heb ik het zien gebeuren, ik zag mijn kind verongelukken, ik heb hem gereanimeerd. En ik niet alleen, manlief ook en onze oudste heeft het niet zien gebeuren, maar was er een paar minuten later ook bij. Wat heel veel mensen niet begrijpen is dat ik 'blij' ben dat ik het zag gebeuren, maar als ik uitleg dat ik daardoor weet hoe snel het gegaan is en dat tussen het ongeluk en zijn dood slechts enkele seconden zaten, snappen ze het wel. Mijn kind heeft er waarschijnlijk niet al teveel meer van meegekregen en ik ga ervanuit dat hij niet beseft heeft hoe ernstig het was en dat hij dood zou gaan. Stel dat we het niet gezien hadden of dat we niet thuis geweest waren, dan waren we met heel veel vragen blijven zitten. Vragen waar we nooit een antwoord op zouden krijgen.

Een paar dagen na het ongeluk zocht ik op internet op hoe je het beste kunt omgaan met een trauma. Ik las dat het belangrijk is dat je zo snel mogelijk de draad weer oppakt en dat je ervoor moet zorgen in je oude ritme terug te komen. En dat is wat wij alle drie gedaan hebben. Je moet de boel natuurlijk niet forceren, want dat werkt averechts. Wij deden het gewoon op ons eigen tempo en daar kregen we ook de ruimte voor van anderen. Daarnaast merkten we dat thuis zitten slecht was: thuis gingen we op de bank zitten kniezen en kwamen we niet meer vooruit.

Het viel allemaal absoluut niet mee, maar ik denk wel dat het de stap minder groot maakte door bijvoorbeeld snel weer te gaan werken. Precies 2 weken na het ongeluk gingen we weer werken. Het was vooral veel praten en weinig werken en na 3 uurtjes moest ik naar huis, naar bed want dan was ik helemaal op. Al die emoties vreten namelijk energie. Het heeft 10 weken geduurd voordat ik weer mijn normale uren werkte. Ik ben mijn leidinggevende heel erg dankbaar dat ik het op deze manier mocht doen, dat daar die ruimte die ik zo hard nodig had voor was.

Een paar weken na het ongeluk gingen manlief en ik een wandeling maken over de wallen van een stad in de buurt. Daarna dronken we wat op een terras en eigenlijk zijn we dat sindsdien blijven doen. In het weekend zijn we meestal een paar uur de hort op: boodschappen doen, ergens wat eten of drinken en soms wandelen. Het gebeurt maar zelden meer dat we gewoon eens een heel weekend thuis zijn. Toen Jus nog leefde waren we zelden weg. De boodschappen deed ik door de week en we hadden er geen behoefte aan om steeds maar op pad te zijn. Nu zoeken we afleiding door weg te gaan. 

Acht weken na het ongeluk gingen we met 15 familieleden naar Griekenland toe. Deze reis was al geboekt en we hebben heel erg goed moeten nadenken of we wel mee zouden gaan, maar we gingen. Manlief en ik bleven niet constant bij de groep, maar gingen soms onze eigen weg en troffen de rest dan later op de dag weer. We merkten dat de anonimiteit van een grote stad in een totaal andere omgeving ons goed deed en sindsdien zijn we af en toe een weekendje of een paar dagen weg geweest. 

Het moeilijkst zijn de dagen dat ik alleen thuis ben. Toch probeer ik 1 dag in de week geen afspraken in te plannen. Op een gegeven moment had ik het zo druk en werd ik zo door anderen geleefd, dat ik mezelf een beetje voorbij liep. Anderen bedoelden het natuurlijk goed door me steeds maar op te zoeken of me ergens mee naartoe te nemen, maar ik had ook de rust van het alleen-zijn nodig. Ik ben daar een beetje een balans in gaan zoeken en zoals het nu loopt is het voor mij goed. Op mijn vrije dag doe ik het huishouden, zit ik achter de naaimachine, ga ik een eindje wandelen en soms doe ik gewoon van de hele dag niks, dan hang ik maar een beetje rond en dat moet ook kunnen.

Vanaf het begin ben ik heel erg open geweest. Ik heb heel veel gepraat en ik heb berichten op facebook gepost. Daags na het ongeluk zijn we collega's van ons en van Jus op wezen zoeken. We wilden ons verhaal kwijt en we wilden anderen de kans geven om ons te condoleren en om vragen te stellen. 

Vaak krijg ik te horen dat ik zo sterk ben en het goed doe. Maar wat is goed? Iedereen gaat op een andere manier met de dood van een kind om en ik denk niet dat daar een goed of een slecht in is. Zoals wij het gedaan hebben voelt voor ons goed. En ik ben heel erg blij dat manlief en ik op 1 lijn zitten. Vanaf het eerste moment hebben we van elkaar geaccepteerd en gerespecteerd dat ieder mens anders is en ook op een andere manier met verdriet en rouw omgaat. Wat voor mij goed voelt, kan voor manlief wel totaal niet werken en wie ben ik om naar hem te wijzen en te zeggen dat hij het niet goed doet? Je moet elkaar gewoon die ruimte geven. Ik denk dat wij elkaar heel erg goed aanvoelen en aanvullen.

Verder gaan... je moet wel. En heel veel mensen zeggen zoiets van je hebt nog een kind, daar moet je voor doorgaan. Maar het is niet alleen dat, ik wil voor mezelf ook doorgaan en het leven weer omarmen. Hoe moeilijk het ook is. 

woensdag 27 juni 2018

een mooi stadje

De eigenaar van het appartement waar wij verblijven, heeft gezorgd voor veel informatie uit de streek. We hebben hier zowat onze eigen VVV:


Ik heb alle folders doorgespit en we besloten om een stukje van een route te rijden, die in totaal 200 km lang is:


Eigenlijk veel te lang. Je kan dan wel de hele dag in de auto zitten en zomaar langs al die mooie stadjes sjezen zonder goed rond te kijken, maar dat vinden wij best wel zonde. Daarvoor zijn we hier niet.

Op de route ligt Nideggen en we besloten om dat stadje te bezoeken. Het stadje is ontstaan  rond 1148. In de loop der eeuwen heeft het stadje verschillende bezettingen meegemaakt en tijdens de Tweede wereldoorlog werd het voor een groot deel verwoest. Gelukkig is een groot deel van de stad weer terug opgebouwd.

Wat gelijk opvalt als je de stad nadert, is de voor een deel heropgebouwde burcht:





Daar vlakbij is een Romaanse kerk:


Met de oudste fresco's van Duitsland:


De deurknoppen vond ik trouwens ook wel wat hebben:


Het historisch centrum van Nideggen is niet groot, maar wel mooi:





We wandelden 5 km in en rond Nideggen. Toen we naar het stadje op pad waren, stopten we onderweg ergens om een boswandeling te maken. Daar liepen we 6 km. We hebben dus weer goed ons best gedaan door 11 km te wandelen!

Het landschap hier doet ons aan Luxemburg denken en dat maakt het gelijk weer moeilijk ook, want de laatste vakantie met onze Jus was naar Luxemburg. Hij wilde die vakantie nog wel met ons mee, als er maar bergen/heuvels waren zodat hij er met zijn mountainbike op uit kon trekken. We wilden niet te ver weg omdat het de eerste keer was dat zijn broer alleen thuis zou blijven en daarom kozen we voor Luxemburg. Een half jaar later was Jus dood.

Toen Jus pas overleden was, waren heel erg veel dingen confronterend, en aan sommige dingen wenden we en aan andere dingen zullen we nooit gewend raken. Op sommige dingen of situaties kunnen we ons voorbereiden. Het zijn meestal de onverwachte dingen die keihard bij ons binnenkomen, zoals nu een landschap of laatst een expositie in een museum, die voor ons heel erg confronterend was. En de ene keer kan ik er ook beter mee omgaan dan de andere keer.

Het is moeilijk en het zal ook altijd moeilijk blijven.

dinsdag 26 juni 2018

appartement

Wij zijn in de buurt van Aken en we kozen voor deze buurt omdat het niet al te ver rijden is. En om de natuur. En om de steden die we willen ontdekken.

Het laatste jaar heb ik alleen nog maar appartementen via Airbnb gehuurd. Niet dat we zo ontzettend vaak weg geweest zijn hoor, dit is de vierde keer, want anders lijkt het net alsof we iedere maand of iedere week iets huren. En de andere keren was het voor een paar dagen, nu zijn we een hele week weg.

Het fijne aan Airbnb vind ik van tevoren de schriftelijke interactie met de verhuurders. Het is ook best wel makkelijk omdat je direct alles kunt vertalen en dat je zelf gewoon in het Nederlands kan schrijven. Ik weet me altijd wel te redden in het buitenland, maar schrijven in een andere taal is toch weer een stuk lastiger.

Als ik iets wil huren dan heb ik wel een paar eisen, zo wil ik:

* een eigen badkamer
* een eigen keuken
* parkeerruimte bij het appartement
* gratis wifi
* ik wil buiten kunnen zitten
* ik wil een eigen ingang hebben en niet bij de verhuurders door huis moeten 

Toch is het, ondanks de foto's die geplaatst worden, altijd weer een verrassing waar je terecht komt, maar tot nu toe hebben we nooit hoeven klagen. Het appartement waar we momenteel verblijven is de benedenverdieping van dit huis:


Het huis is tegen een heuvel gebouwd en onder het appartement zit nog een garage.

Hier zie je het huis en omliggende huizen vanuit de verte:


Dat valt dus helemaal niet tegen! En zo ziet het er van binnen uit:




We gingen wandelen, even de omgeving verkennen en het bos begint na de buren.




Eigenlijk ben ik geen bosmens, hoezeer ik ook van de natuur hou. Om te wandelen vind ik een bos gewoon saai. Al dat groen en ik kan ook al niet ver kijken... Ik hou nou eenmaal meer van de weidsheid van de polders en de kust. Manlief wandelt wel graag in het bos, dus ik kom er natuurlijk wel en het is niet zo dat ik er een hekel aan heb, maar ik zou er zelf niet direct voor kiezen. Maar als je dan door het bos wandelt en het vingerhoedskruid staat te bloeien... dan is dat natuurlijk wel heel erg mooi:




Later las ik dat vingerhoedskruid in het wild op verstoorde bodems groeit. Bodems waar gekapt is of op ander ruig terrein. Een overlever dus. Vroeger heb ik deze plant wel in de tuin gehad, maar op een gegeven moment is hij toch verdwenen en ik heb er nooit meer nieuwe voor terug gezet omdat het een giftige plant is.

Wij huurden dus al eerder via Airbnb en vorig jaar waren wij een weekend in de buurt van Hasselt in België. We hadden daar ook een mooi ruim appartement en ik vond de aangebouwde serre helemaal geweldig:




Ik heb heel wat uurtjes in dat rode stoeltje zitten lezen.


Het was een heerlijk plekje om te vertoeven.