intro

Mijn naam is...

Mevrouw W. (Bijgewerkt op 14-03-2024) Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige webl...

woensdag 31 oktober 2018

trots

In juli was ik samen met een vriendin op stap en we besloten om zomaar eens een winkel binnen te stappen waar souvenirs en andere snuisterijen verkocht werden. We liepen wel eens vaker langs deze winkel, maar we waren er beiden nooit eerder binnen geweest. Achter in de winkel bleek een afdeling te zijn waar outdoorkleding verkocht werd en ik viel als een blok voor een vest. Het vest was van gemêleerde stof en deze was gevoerd met een mooie bloemenstof. Ik stond er mee in mijn handen, vond het een prachtig vest en ik vond het ook veel te duur. "En," zo zei ik tegen vriendin, "heb ik al 3000 vesten."

Goed, dat was een beetje overdreven, maar het is wel een feit dat ik veel vesten heb. Ik draag dan ook heel vaak een vest.

Zonder vest verliet ik de winkel, maar de weken erna bleef het toch door mijn hoofd spoken. De stap om er dan zelf maar eentje te maken, was snel gezet toen ik op een wat frissere dag ging wandelen. Ik droeg een shirt met daarover een vestje en daaroverheen ook nog eens een jas. Het zat allemaal wat propperig en eigenlijk zou een wat dikker vest een uitkomst zijn. Ik vond het in elk geval een goede reden om op zoek te gaan naar een patroon en stof.

De stof was snel gevonden, dus dat viel mee. Een patroon vinden, bleek iets lastiger te zijn. Ik spitte al mijn patroonbladen door en geloof me als ik zeg dat het er best wel veel zijn. In de loop der jaren, heb ik toch een behoorlijk grote verzameling aangelegd. Maar ik vond helaas niet wat ik zocht. Ook bij de gratis patronen op internet vond ik niks. Uiteindelijk vond ik een geschikt patroon van It's A fits, en dat kocht ik.


Het is een patroon voor een ongevoerd vest maar ik heb het gevoerd. Dat deed ik met een winterkatoen die ik bij Driessen kocht:


Voor de buitenstof gebruikte ik gebreide fleece dat ik op het Stoffenspektakel gekocht had.



Ik vind het een mooi vest geworden en ik ben er best wel trots op. 

Doordat ik een voering gebruikte deed ik wat aanpassingen aan het patroon. Verder was de maat gelijk goed, alleen moest ik de mouwen een klein beetje inkorten.

En nu heb ik 3001 vesten... 

Nee hoor, geintje :-)

dinsdag 30 oktober 2018

opruimen

Jaren geleden deed ik mee met 'een kastje per dag' en ruimde ik iedere dag een kastje, plank, lade of ruimte op. Ik hield op een weblog bij wat ik per dag schoonmaakte en ik liet voor-en-na foto's zien. Dat werkte goed, want dat weblog werkte voor mij als een stok achter de deur. Ik nam het hele huis onder handen, totdat ik echt alles opgeruimd en schoongemaakt had.

In de loop der jaren hadden we heel veel overbodige spullen weten te verzamelen en alles wat we niet gebruikten ging weg. De kringloopwinkel was er goed mee. En ik nam me voor om het nooit meer zover te laten komen. Aan de ene kant ging dat goed en kon ik makkelijk dingen weg doen, maar aan de andere kant was dat ook wel weer lastig doordat er een paar erfenissen op ons pad kwamen. Spullen van een oom en een tante moesten verdeeld worden maar wij moesten daar niet veel van hebben. Manlief nam toch wat gereedschap mee en ik wat serviesgoed.

Mijn ouders verhuisden vijf jaar geleden naar een verzorgingshuis en daardoor kwam er een massa aan spullen bij. Ik deed daar ook wel weer veel van weg, maar we hebben nog steeds spullen van ze in gebruik of hier opgeslagen liggen. We bewaren het zolang mijn ouders leven. En als ze komen te overlijden of misschien wel naar een verpleeghuis moeten, dan moet natuurlijk hun appartement leeggeruimd worden en zijn er weer een heleboel spullen die verdeeld en opgeruimd moeten worden. Dan zal er weer van alles onze kant opkomen. En dan heb ik het nog niet over mijn schoonmoeder gehad, die een kast van een huis heeft dat van boven tot onder volgestouwd is met spullen.

De afgelopen weken/maanden ben ik weer aan het opruimen geslagen. Niet iedere dag, maar regelmatig neem ik toch een kastje of een ruimte onder handen. Zeker anderhalf jaar heb ik alleen de normale huishoudelijke klussen gedaan zodat het er hier in huis toch een beetje fatsoenlijk uitzag, maar de extra werkjes zijn al die tijd blijven liggen. Nu begin ik daar eigenlijk wel weer zin in te krijgen.

Gisteren heb ik bij mijn ouders de kledingkasten gedaan: de zomerkleding zit weer opgeborgen in dozen en de winterkleding ligt netjes in de kast. Versleten ondergoed heb ik weggegooid. En morgen komt iemand een fauteuil ophalen waar nooit op gezeten wordt. Dat schept ook weer een beetje ruimte in hun appartement.

Nog even over mijn bericht van gisteren:
Ik heb een redelijk uitgebreid sociaal netwerk. Heel veel mensen hebben mij na de dood van Jus enorm gesteund en doen dat nog steeds. De mensen die nooit meer iets van zich lieten horen, heb ik eigenlijk al een beetje uit mijn leven geskipt. Daar stop ik mijn energie niet meer in. Maar er zijn mensen die je niet uit de weg kunt gaan omdat je er mee samen werkt of omdat het familie is. En juist daartussen zitten ook de mensen die soms erg vervelend uit de hoek kunnen komen en weinig tactvol zijn en vanaf Jus' dood ook geweest zijn. Mensen waar ik gewoon absoluut niets aan heb, maar dat was ook al voordat Jus stierf. Het zijn mensen die me altijd maar aan lieten modderen en het wel makkelijk vonden dat ik alles naar me toe trok. Bij wie het nooit eens in hun hoofd opkwam om te vragen of het wel met me ging en of ze misschien konden helpen. Die me nu nog steeds alles laten doen alsof er nooit iets gebeurd is. Ik heb besloten om ze niet meer uit te nodigen als we iets te herdenken hebben.

Ik hoop dat ik niet teveel als een zeur overkomen, want natuurlijk gebeuren er nu ook leuke dingen en heb ik gewoon ook enorm lieve mensen om me heen. Er gaat geen week voorbij zonder dat ik met iemand een afspraak heb om ergens een hapje te eten of om samen te wandelen of om samen koffie te drinken. Maar ik weet ook dat ik labiel ben en dat sommige dingen keihard bij mij binnen komen en dat zijn juist de dingen die altijd blijven hangen. Dingen waarvan anderen zeggen dat ik het me niet moet aantrekken, maar waarbij ik dat juist wel doe. Manlief heeft dat trouwens ook.

Ik hou van de mensen die er voor me zijn. Ook van jullie, lieve lezers, ook al kennen we elkaar niet persoonlijk.

En ik heet trouwens geen Mevrouw Williams, hoor. Dat is weer iemand anders :-)

maandag 29 oktober 2018

de zwarte maanden

Oktober zit er bijna op. We hadden een weekje vakantie met prachtig weer. We gingen niet op vakantie maar maakten wel uitstapjes. En zoonlief vierde vakantie in Spanje en hij kan terugkijken op 2 fantastische weken.

Hier nog een collage van foto's die ik niet liet zien in oktober:


En nu komen de 4 zwarte maanden eraan. En niet alleen omdat de zon minder schijnt en de dagen korter en kouder worden, maar ook omdat het 4 rotmaanden zijn. Voor mij, voor manlief en voor onze zoon. Het zijn maanden vol met herinneringen en vol van gemis. We hebben iedere dag verdriet, maar sommige dagen zijn nou eenmaal een stuk pijnlijker dan de rest. Juist op die dagen herinner je je nog meer hoe het vroeger altijd was en wat je altijd op bepaalde dagen deed. Van Jus' geboortedag tot zijn sterfdag, het zit allemaal in de komende 4 maanden.

Met verwondering las ik vorige week het bericht van uitvaartonderneming Dela, die ongevraagd vingerafdrukken van overledenen liet maken en later de nabestaanden een link naar hun webshop gaf. De nabestaanden konden, als ze dit wilden, een sieraad laten maken waarin deze vingerafdruk verwerkt is. Vandaag las ik in de krant dat Dela stopt met ongevraagd vingerafdrukken afnemen. Er waren veel boze reacties op gekomen en ik denk dat het een goede les geweest is. In het vervolg zullen ze het moeten vragen aan de nabestaanden of in elk geval moeten vertellen dat die mogelijkheid er is. En dat vind ik niet meer dan normaal.

Ik heb geen sieraad met een vingerafdruk, maar wel een assierraad. Toen de eerste keer de uitvaartondernemer bij ons aan de keukentafel zat, een paar uur nadat Jus overleden was, gaf ik zelf aan dat ik een assierraad wilde. De uitvaartondernemer gaf me toen de naam van hun webwinkel en als ik daaraan toe was, moest ik daar maar eens kijken wat de mogelijkheden waren. Op die website vond ik een mooie ashanger en ook de urn vonden we daar. Maar we keken ook op andere sites, want we wilden zeker weten dat we de juiste keuze maakten. En als we ergens anders iets gevonden hadden, dan hadden we het daar besteld. Ik vind gewoon dat je op dit soort momenten met je hart moet kiezen en niet ergens iets moet kopen omdat het toevallig de winkel van de uitvaartondernemer is die alles verzorgt. 

Om nog even terug te komen op die 4 zwarte maanden: in mijn omgeving merk ik dat er mensen zijn die dat begrijpen, die zelf al kunnen opnoemen wat er de komende maanden allemaal aan zit te komen zonder dat ik er iets over zeg. Maar anderen begrijpen het dan juist weer niet. Als je een kind verliest dan heb je levenslang. Dat gemis en verdriet zal er altijd zijn. En het is wel eens pijnlijk als anderen te pas en te onpas roepen dat het zal slijten, terwijl ze (gelukkig) niet weten hoe het is om een kind te verliezen. Ik kan daar best wel verdrietig om worden, toch zeker als steeds maar dezelfde personen dit blijven zeggen. Ik ga er allang niet meer tegenin, want het heeft toch geen zin om er iets van te zeggen, het lijkt net of ze het niet willen horen. En ik weet ook best wel dat ze het misschien goed bedoelen, maar bij mij komt dat heel erg hard binnen.

Het is trouwens niet zo dat ik steeds na loop te denken over hoe rot de komende maanden zullen zijn, maar het is gewoon een vaststaand gegeven. Ieder jaar van november tot maart zullen er vaste datums zijn die voor ons heel erg moeilijk zijn.

 Ieder jaar, ons hele leven lang.

zondag 28 oktober 2018

voorbereid op de kou

En opeens is het koud. Vorige week ging ik nog zonder jas wandelen, maar vandaag had ik mijn winterjas aan, een sjaal om en handschoenen aan (die ik halverwege de wandeling alweer uit kon trekken omdat ik het te warm vond worden). Mijn muts had ik mee, maar die bleef in de rugzak zitten. En ik had mijn warme winterstappers aan:


Omdat het best wel hard waaide, gingen we in een bos wandelen, waar we minder last van die schrale wind hadden. En ik zal jullie niet lastig vallen met weer allemaal foto's van bomen en paddenstoelen. Alleen één foto om te bewijzen dat we in een bos waren:


Het was niet alleen maar bos waar we wandelden, want hier liepen we langs de snelweg:


We kwamen deze oprijlaan tegen. Welk huis er achter dit hek verscholen lag, konden we niet zien.


 Maar als je erf door dit soort griezels bewaakt word, dan moet het haast wel imposant zijn. 


Een insectenhotel:


Laatst zag ik bij het programma BinnesteBuiten, dat je makkelijk zelf een insectenhotel kan maken. Kopen in de winkel kan natuurlijk ook, maar zelf iets creëren is altijd veel leuker. Lees hier wat je nodig hebt en hoe je te werk gaat: klik! 

Het was vandaag druk in het bos. Blijkbaar wilden veel mensen genieten van deze koude, maar toch mooie dag. Na onze wandeling gingen we ergens een hapje eten: manlief een tosti en ik een pannenkoek. 

Vanavond ga ik de elektrische deken op het bed leggen. En dat is alleen aan de kant waar ik lig, want manlief heeft het altijd warm. Ik niet, ik ben een heel stuk kouwelijker. En het is zo lekker om 's avonds in een bed te stappen dat een klein beetje voorverwarmd is. Of om onder de morgen, als ik het altijd koud krijg, de elektrische deken even aan te doen. Ik vind het een geweldige uitvinding. 

En die wintertijd? Ik heb eigenlijk nooit echt last van het verzetten van de klok en ik pas me altijd heel snel aan. Gelukkig maar. 

zaterdag 27 oktober 2018

halloween

Aan Halloween heb ik nog nooit iets gevonden, maar sinds onze Jus overleden is, vind ik het helemaal een vreselijk feest. Toch zeker als ik foto's zie langskomen van personen die zich bloederig geschminkt hebben. En ik weet het, het is allemaal nep, maar voor mij is het best wel confronterend. Dus die foto van die schoonzus op facebook, met allemaal bloederige wonden in haar gezicht op een Halloweenfeestje, krijgt van mij geen like. Ook geen boos gezichtje trouwens. Ik reageer daar helemaal niet op. Ik ga haar plezier niet bederven.

Maar zoals ik al zei, heb ik aan Halloween nooit iets gevonden. Toen de kinderen vroeger op de basisschool zaten deden zij er wel aan. Ze gingen als Dracula of spook verkleed en hadden een leuke dag op school of avond op de knutselclub. Maar om als volwassene nou als griezel rond te lopen... ik zie er het fijne niet van in. Maar als anderen het leuk vinden, dan moeten ze dat zeker doen. Ik heb weer andere dingen die ik leuk vind en waar anderen misschien weer helemaal niks aan vinden.

Ik koop wel pompoenen, maar dat is om mee te koken. Van de week maakte ik nog soep van een kleine pompoen, om tussen de middag bij de boterham te eten als ik een keer geen salade eet. Gewoon een lekker simpel soepje:

pompoen in stukjes in bouillon koken
als pompoen gaar is deze pureren en bouillon bewaren
van de bouillon, bloem en margarine een roux maken
pompoenpuree toevoegen en goed doorwarmen
op smaak maken met zout en peper

Lekker hoor. Ik at er deze week 1x van en de rest is in porties in de vriezer gegaan.

Vandaag regende het de hele morgen en de halve middag, daarna kwam gelukkig mijn vriend, de zon, weer terug. Toch zat ik binnen achter de naaimachine om mijn huiswerk van naailes te maken. Huiswerk maken is niet verplicht, maar je schiet wel op als je thuis ook doorwerkt.

Naast mijn naailesproject maak ik momenteel niks en dat is niet omdat ik daar geen zin in heb, maar omdat ik al genoeg kleding heb. En het klinkt misschien heel erg flauw, maar ik naai niet voor anderen. Zodra ik dat ga doen dan zie ik het niet meer als hobby en vind ik het niet meer leuk om te doen.

Man en zoon gingen vandaag verder met het opknappen van de slaapkamer van zoonlief. Manlief was daar aan begonnen toen zoon op vakantie was. En na vandaag een dagje geklust te hebben, moet er nu alleen nog een klein stukje geverfd worden en dan is het klaar.

Hierbij wil ik je nog een fijne weekend wensen. En mocht je toch lekker Halloween gaan vieren dan moet je dat zeker doen hoor :-)

vrijdag 26 oktober 2018

streekmuseum

Gisteren had ik een lunch met twee collega's en we hebben vier uur lang gekletst. Mijn lunch bestond uit een heerlijke salade met scampi's en een donkerbruine boterham. Het was een gezellige middag, maar wel vreselijk vermoeiend. 's Avonds thuis heb ik een uurtje in een lekker warm bad gelegen, om even te bekomen van alle drukte. Dat deed me goed.

Vandaag was het weer een andere dag. In eerste instantie zou ik met iemand naar het ziekenhuis rijden vandaag, maar doordat deze persoon momenteel ziek is, ging dat niet door. De afspraak is verzet. Maar ik had geen zin om op deze koude en druilerige dag alleen thuis te zitten en dus besloot ik dat ik iets ging doen wat ik al heel lang van plan was: ik ging naar een museum toe.
Alleen.
En nee, dat is niet zielig.

In het Zeeuws-Vlaamse Axel is streekmuseum Het Warenhuis en ik wilde daar al heen sinds het een aantal jaren geleden geopend werd. En vandaag besloot ik dat het er maar eens van moest komen en reed ik naar Axel toe.

Het huis/winkelpand waar het museum gevestigd is, werd begin de twintigste eeuw gebouwd voor ondernemersechtpaar Antheunis -van den Ierssel.


De heer Antheunis was schilder van beroep en hij beschilderde rijtuigen:


Naast zijn werk decoreerde hij zijn huis en de winkel van boven tot onder met muur- en plafondschilderingen:



Latere bewoners behangden over de schilderingen en verlaagden de plafonds, zodat de schilderingen uit het oog verdwenen. Het restaureren van de schilderingen kost veel tijd en geld en is nog niet helemaal voltooid. Men hoopt begin volgend jaar hiermee klaar te zijn.


Museum het Warenhuis is deels in het oude gebouw en deels in een nieuw aangebouwd stuk. Het toont de geschiedenis van Axel en omstreken.


Uit de tijd van voor de Tachtigjarige oorlog waren dus nog maar een paar voorwerpen te zien.
Veel tentoongestelde objecten waren uit de 19e en de 20e eeuw.

Dit was in de oude winkelruimte:


Ook hier decoreerde meneer de plafonds. 


In de tijd dat het echtpaar Antheunis -van den Ierssel hier de scepter zwaaide verkochten ze onder andere levensmiddelen, drogisterijartikelen, verfwaren, behang, gordijnen en tapijten. Vandaar de naam Het Warenhuis.

In het museum word ruimschoots aandacht besteed aan de Axelse klederdracht:




Een paar sieraden die bij de dracht horen.



En ach, Nijntje was ook in de Axelse dracht:


Schilderijen uit de buurt:


En van de dracht: 


En natuurlijk mocht het Zeeuwse trekpaard niet ontbreken:


Deze schilderijen van Wout Kole (klik) vond ik erg mooi:


Op mijn gemak en op mijn eigen tempo bekeek ik de collectie en ik leerde zo weer een beetje over de geschiedenis van mijn streek. Het was een nuttig uitstapje en ik ben blij dat ik nu eindelijk eens in dit museum geweest ben.

Zeeuws-Vlaanderen kent nog meer musea en ik moet bijna met schaamte zeggen, dat dit het eerste museum was dat ik in mijn eigen streek bezocht heb. Ik woon hier al 52 jaar! Dus als ik nog meer weer leren over mijn eigen Zeeuws-Vlaamse landje, dan kan ik nog meer musea bezoeken. 

donderdag 25 oktober 2018

muziek


In een bijlage van de krant ging het gisteren over de dood. Er werden verschillende aspecten over dit onderwerp uitgelicht en er was ook aan verschillende mensen gevraagd wat ze wilden na de dood: begraven of cremeren en eigenlijk wisten ze allemaal wel wat ze wilden. Op de vraag wat er voor muziek gedraaid moet worden tijdens de uitvaart, antwoorden ze vrijwel allemaal dat ze dit aan de nabestaanden over zouden laten. Mijn advies in deze is, dat je het beter wel van tevoren op papier kunt zetten, want dat is een stuk makkelijker voor de nabestaanden.

Toen onze zoon overleden is, moesten wij ook verzinnen welke muziek er gespeeld zou worden en we wisten het niet. We waren helemaal leeg. We zijn enorme muziekliefhebbers, maar we konden totaal niks verzinnen. Het was echt een dilemma en door een playlist die we op de pc van onze zoon vonden, konden we toch een lijstje maken. En sindsdien heb ik een lijst met muziek die ik op mijn eigen uitvaart gedraaid zou willen hebben. Natuurlijk kunnen anderen daar iets aan toevoegen mocht het ooit zover zijn, maar ik wil niet dat ze hun hersens breken over wat er gespeeld moet worden op een moment dat er toch al zoveel op ze afkomt.

Van mijn ouders weet ik, dat ze ook al jarenlang een lijstje klaar hebben liggen. Nog niet zo lang geleden had een huishoudelijke hulp, een invalster, dat lijstje kwijt gemaakt en waren mijn ouders best wel in paniek. In haar opruimwoede had de hulp het ergens anders neergelegd. Misschien goed bedoeld, maar ik zou nooit zonder iets te vragen zomaar spullen verleggen. Ik zou het zelf namelijk ook niet fijn vinden als een ander onze papieren, die her en der door ons huis liggen, ongevraagd ergens in een kastje zou leggen. Met die papieren is het gelukkig weer goed gekomen, maar het veroorzaakte zeker bij mijn vader voor best veel stress.

Vandaag ga ik even naar mijn ouders toe. Even een doosje erwtensoep brengen. En daarna ga ik met twee lieve collega's lunchen. Ik heb er zin in. 

woensdag 24 oktober 2018

griepprik

Die griepprik ja, daar zijn de meningen altijd over verdeeld. Helpt die prik nu juist wel of juist niet? Word je ziek na het krijgen van die prik? Heeft het überhaupt wel zin om die prik te halen? 
Voor mezelf weet ik het wel hoor: ik ga er ieder jaar om.

Jarenlang kreeg ik ieder jaar de griep. En ook echt de griep hè, met koorts en keel- en hoofdpijn, dagenlang in bed. Het was nooit zomaar een zware verkoudheid, ik was altijd zeker 14 dagen uit de roulatie en daarna kostte me het nog altijd een paar weken om me weer helemaal fit te voelen.

Op een dag besloot ik om via mijn werkgever dan toch maar om die griepprik te gaan en die winter bleef de griep weg. En sindsdien ga ik ieder jaar om die prik en ik heb gelukkig nooit meer de griep gekregen.

De eerste jaren kreeg ik via mijn werk de griepprik en toen dat wegbezuinigd werd, ging ik er bij de huisarts om, ook nadat de bezuiniging teruggedraaid werd en ik hem weer via mijn werk zou kunnen krijgen, bleef ik er bij de huisarts om gaan. Ik zit nu eenmaal bij de huisarts in het systeem en 
dat laat ik nu maar zo.

Vanmorgen heb ik de griepprik weer gehad en hopelijk gaat ook nu weer de ziekte mijn deurtje voorbij. En de deurtjes van anderen trouwens ook. Op griep zit niemand te wachten.

Het is een ietwat herfstachtige dag vandaag met wolken en wind. Ik ga nog een uurtje hier in de buurt wandelen en daarna winterkost maken, namelijk erwtensoep. Daar heb ik nou eens echt zin in. 

dinsdag 23 oktober 2018

oppepper


Wat een gek woord om te typen: oppepper. 

Het is twaalf weken geleden dat ik me ziek meldde, nadat het eerst vier maanden lang steeds slechter met me ging. Twaalf weken geleden bereikte ik echt een dieptepunt en hoefde het voor mij allemaal niet meer. De eerste weken ziek thuis, waren weken waarin ik heel veel thuis geweest ben en enorm veel nagedacht heb. Er was een korte vakantie in Frankrijk, die me wel goed deed, maar als ik daar nu op terugkijk, eigenlijk helemaal niet zo goed was omdat het met mij niet goed ging. Hoe anders was onze vakantie vorige week, waarin ik me gelukkig alweer een heel stuk beter voelde.

De titel van dit bericht, die oppepper kreeg ik twee weken geleden op twee verschillende manieren. Allereerst waren er de collega's uit een ander team, die me graag in hun team willen nu daar een vacature is en het gesprek dat daaruit voortkwam met hun teamleider. Die teamleider kon me nog niks beloven, maar het was wel een positief gesprek. Zij zou mij op meerdere plaatsen binnen haar team kunnen gebruiken. Maar... mijn gezondheid gaat voor, drukte ze me op mijn hart. En zo is dat.

De tweede oppepper kwam van mijn coach waar ik een lunch mee had. Die coach ken ik al jaren, van al lang voordat zij coach werd. Die lunch was het tweede gesprek dat ik met haar als coach had en dat was samen met nog een andere vrouw, die ik niet kende maar waar het gelijk enorm goed mee klikte. Op een gegeven moment haalde de coach kleurkaarten tevoorschijn en moesten we elk drie kleurkaarten uitkiezen en deze op een volgorde leggen die goed voelde. De coach zei daarna dat de eerste kaart vertelde hoe we zelf dachten dat we waren, de tweede hoe anderen naar ons keken en de derde hoe we werkelijk waren. En die derde kaart gaf me, samen met de reactie van de coach, die tweede oppepper. Op die derde kaart stond namelijk dat ik sprankelend ben en volgens de coach is dat ook zo. En dat deed me toch wel zo enorm goed!

Ik kreeg door de collega's die me graag in hun team willen en de coach een duw de goede richting uit. Zo voelt dat echt.

Vandaag moest ik naar de bedrijfsarts toe en ik had me zo voorgenomen om niet te gaan huilen, maar het gebeurde natuurlijk toch toen ik vertelde dat mijn jongste zoon overleden is. De arts was zeer begripvol wat mijn situatie en ziekte betreft. Omdat ik min of meer met een andere baan bezig ben, wil hij me ook weer terug aan het werk krijgen. De komende weken nog niet hoor, maar het zou natuurlijk jammer zijn als iemand anders er met die baan vandoor zou gaan. En dat weer terug gaan werken is op therapeutische basis, dus met een paar uurtjes tegelijk en ik mag niet meer doen dan binnen mijn vermogen ligt.

 De afgelopen weken heb ik het best wel druk gehad met allerlei afspraken en uitstapjes en ik merk gewoon dat het me allemaal al een stuk beter af gaat. Ik moet natuurlijk ook weer niet te overdreven gaan doen en heel erg goed op mezelf passen en duidelijk mijn grenzen afbakenen. Dat werken komt nog wel, maar daar kan ik me wel al mentaal op gaan voorbereiden. De komende weken zit ik sowieso gewoon nog thuis.

De bedrijfsarts vroeg tijdens het gesprek wat mijn hobby's zijn. Wandelen en kleding naaien. Hij nam later afscheid van me met de woorden dat ik moet blijven wandelen en moet blijven bewegen en naar buiten moet gaan. Goed advies, maar dat was ik natuurlijk toch al van plan :-)

Over 2 weken heb ik een afspraak met zijn collega. 

maandag 22 oktober 2018

plastic

Zaterdag was ik in de supermarkt en op mijn boodschappenlijstje stond dat ik een paprika nodig had en op de groenteafdeling aangekomen, bleef ik verbaasd staan. Ik kon namelijk alleen maar paprika's in plastic kopen. Nou ja zeg, er is commentaar op de komkommers in plastic en nu word de paprika ook in plastic verpakt? Is dit al lang zo?
Ik had het nog niet eerder gezien, maar ik koop dan ook nooit zo vaak paprika's. 



Het land van herkomst is Nederland, dat valt dan nog mee. Maar waarom verpakken? Waarom niet meer los? Heeft het iets met houdbaarheid of hygiëne te maken? Of is het zo gewoon makkelijk te scannen aan de kassa?

Mijn boodschappen noteer ik sinds een jaar in een app op mijn telefoon. Het gebeurde namelijk nogal vaak dat ik in de supermarkt kwam en mijn boodschappenlijstje nog thuis op het aanrecht lag. En dat was natuurlijk niet handig. Het rondlopen met een telefoon in je hand in de supermarkt is ook niet altijd handig, toch zeker niet als je iets moet pakken, maar het gebeurt zelden dat ik mijn telefoon thuis laat liggen en zo heb ik mijn boodschappenlijstje altijd mee. 

Vandaag beginnen we weer aan een gewone week: man en zoon moeten vandaag weer werken. Ik ben thuis, maar heb deze week wel een paar verplichtingen.

zondag 21 oktober 2018

Hij is weer terug

Onze oudste is weer thuis en hij had een heleboel mooie verhalen over zijn vakantie in Spanje. Ik ben blij dat hij een goede vakantie gehad heeft. En ik ben blij dat hij terug is.

Vrijdag wijzigden de plannen: in plaats van zaterdagmorgen aan de terugreis te beginnen en ergens onderweg te overnachten, besloten de jongens om vrijdag aan het eind van de middag al te vertrekken en gelijk maar in 1x door te rijden.
En ik vond het niks. 
Maar goed, ik moest het er maar mee doen.

Om 8 uur gistermorgen ging de telefoon van manlief. Het was een voor mij onbekend nummer, maar omdat manlief deze telefoon ook als werktelefoon gebruikt, nam ik niet op. Daarna ging de telefoon nog een keer en daarna nog een keer. Ik kreeg er de zenuwen van en heb manlief wakker gemaakt. Gelukkig bleek het met zijn werk te maken te hebben en niet met onze zoon.

Maar ik stond inmiddels te trillen op mijn benen.

De rest van de morgen was ik bang en verdrietig. Zo zie je maar weer hoe bepaalde dingen er bij mij inhakken. Hoe erg het trauma op kan spelen, want er komt dan opeens heel veel terug. Het is niet eens de gedachte aan wat er mis kan gaan, maar het is een gevoel waar ik geen macht over heb. Het zit in mijn lijf.

Rond de middag stuurde zoonlief gelukkig een berichtje: ze waren al voorbij Parijs en ze moesten 'nog maar' 270 km. Ze hadden onderweg in Spanje heel veel regen gehad en in Zuid-Frankrijk potdichte mist en ze hadden lange tijd in een file gestaan. Maar het einde van de rit van 2000 km was in zicht en om 3 uur gistermiddag reed hij onze oprit op. Wat waren we blij!

Hij is zeker 2 uur lang over zijn vakantie aan het vertellen geweest. En manlief en ik kregen beiden een Spaanse mok van hem. En we gingen om frietjes bij de plaatselijke snackbar om te vieren dat hij er weer was. 

Ik heb hem gemist.

En wat hou ik van hem!

zaterdag 20 oktober 2018

naar het bos

Omdat ik nog een tegoedbon van de Decathlon had liggen, die voor begin november verzilverd moest worden, gingen wij naar Brugge naar deze winkel toe. En ja, waarom zouden we dat dan niet gelijk combineren met een wandeling? 

Je hebt de stad Brugge en daaromheen heb je het Brugse Ommeland. Wij zijn al vaker in deze streek wezen wandelen in dorpjes en bossen en het is een mooi gebied. Ik vond daar een wandeling ten zuiden van Brugge in de Beernemse bossen en domein Bulskampveld en die wandeling gingen wij maken.

Op parkeerplaats de Aanwijs:


Volgens de beschrijving zou de wandeling voor 90% door het bos gaan. En daar was nou eens geen woord van gelogen.



 

Dit kasteel dateert uit de 19de eeuw:


Bij het kasteel hoort een kasteelhoeve en dit schuurtje (waarvan we niet weten wat de oorspronkelijke functie was) is in gebruik als hok voor de kippen en de ganzen:

 

In de stallingen van de kasteelhoeve zit een vogel- en wilde dierenopvang. Wij vonden de toren met deze herfstbladeren wel bijzonder:


Grappig hoe krom en verzakt de toren is.

We liepen dus door het bos en we hebben paddenstoelen gezien en het waren er best wel veel. Er volgen nu dus ook veel foto's van paddenstoelen. U bent gewaarschuwd :-) 















Ik heb me wel uitgeleefd hè?

Als je meer wilt weten over het Brugse Ommeland, kijk dan eens op deze website:  https://www.brugseommeland.be/nl en over domein Bulskampveld: https://www.west-vlaanderen.be/domeinen/bulskampveld

Afgelopen week hadden we vakantie, we maakten 4 wandelingen en liepen daarbij in totaal 36 km (en dat is meer dan zat voor ons). We hebben mooie dingen gezien en daarnaast hadden we natuurlijk prachtig weer. Helaas zit de vakantie er bijna op en moet manlief maandag weer gaan werken.

En o ja, voordat wij gingen wandelen besteedde ik bij de Decathlon mijn tegoedbon aan lekkere warme wintersokken. 


Dus mocht het de komende maanden koud worden, dan blijven mijn voeten tenminste lekker warm.