intro

Mijn naam is...

Mevrouw W. (Bijgewerkt op 14-03-2024) Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige webl...

maandag 31 augustus 2020

ruige plek

 Sinds een jaar of tien gebruik ik een medicijn waardoor ik moet oppassen voor ultraviolet licht, oftewel zonlicht. Het medicijn mengt zich in het DNA en door de blootstelling aan de zon kan er een mutatie in de huid plaatsvinden, waardoor huidkanker kan ontstaan. Door goed op te letten en niet onbeschermd in de volle zon te gaan, hoeft er niks aan de hand te zijn.

Jarenlang onderging ik eenmaal per jaar een screening bij de dermatoloog. Totdat die dermatoloog vond dat ik maar aan de bel moest trekken als ik zelf veranderingen in mijn huid zou ontdekken. Ik zorgde goed voor mezelf, waardoor ik een hele gave huid heb. Blijven doorgaan met goed verzorgen, was het advies.

Een week geleden ontdekte ik opeens een plekje op mijn arm wat een beetje ruig aanvoelde. Zomaar een klein pigmentvlekje. Het zinde me niet en vanmorgen zat ik als eerste patiรซnt bij de dokter in de spreekkamer. Hij constateerde dat het waarschijnlijk om een onschuldig plekje gaat, maar ik moet het wel goed in de gaten blijven houden. Zodra het groter wordt, van kleur verandert, pijn gaat doen of gaat jeuken moet ik gelijk terugkomen. 

 In januari had ik een darmonderzoek en omdat alles er vanbinnen goed uitzag, mocht ik met dat medicijn minderen. Sinds februari gebruik ik de halve dosis van wat ik jarenlang gebruikt heb. Over een half jaar zal een echo van mijn buik moeten uitwijzen of alles nog steeds goed gaat en als dat zo is, dan zal ik helemaal met dit medicijn mogen stoppen. 

Dat uit de zon blijven, valt niet altijd mee. Eigenlijk is het soms een onmogelijke opgave. Ik wandel, fiets, tuinier, ben buiten met de honden... Ik hou er wel rekening mee, want in de tuin kan ik ook in de schaduw werken. Op een terras kruip ik onder een parasol of een boom. Maar met wandelen en fietsen is het vaak iets lastiger om uit de zon te blijven. Ik smeer me altijd goed in met factor 50 en ik zal altijd een pet of een hoedje dragen als de zon fel is, om mijn hoofdhuid en/of mijn oren te beschermen. Volgens de dermatoloog doe ik dat allemaal goed.

Vanmorgen zat ik misschien voor niks bij de dokter. Maar liever een keer voor niks dan een keer te laat.


zondag 30 augustus 2020

meeuwen en wolken

 Voor het vierde jaar op rij zouden manlief, mijn oudste broer, mijn vriendin en ik gaan wandelen voor het goede doel. Een route van zeventien kilometer, waarin achttien stempels gehaald moeten worden. Maar ja, net zoals alle andere evenementen werd ook deze wandeltocht geannuleerd. Toen besloten wij om gewoon op eigen gelegenheid de wandeling te gaan maken. We hadden deze datum toch al in onze agenda's staan en mijn vriendin had er speciaal vrij voor gevraagd.

We parkeerden รฉรฉn auto in Breskens en reden met een andere auto naar Retranchement, waar we onze wandeling startten. De wandeling is over het strand en aan het eind konden we met de in Breskens geparkeerde auto, terugrijden naar Retranchement om daar de andere auto weer op te halen. Ja, ja, daar is over nagedacht... ๐Ÿ˜€

Op het rode lijntje op de kaart kun je zien hoe we zo ongeveer gelopen zijn:

(Bron: Google Maps)

Het weerbericht had er voor deze dag in de voorafgaande dagen steeds slecht uitgezien, met regen en onweer en we hadden er een beetje voor gevreesd of we het door konden laten gaan. Gelukkig zag het weerbericht er op de dag zelf een stuk gunstiger uit. Het grootste deel van de wandeling konden we lekker van het zonnetje genieten.

Toen we vertrokken waren er heus wel wat wolken, maar die waren niet dreigend.



En als we omkeken, dan zag het er bijna helemaal blauw uit.


Wat ons nou zo opviel was dat er veel meeuwen op het strand liepen. De hele weg lang. Er was blijkbaar veel eetbaars aangespoeld. 





Er waren ook best nog wel wat andere mensen op het strand: badgasten, andere wandelaars en veel mensen met honden. Toch lieten de meeuwen zich daar niet door afschrikken. 

Voor ons begon te lucht toch wel wat dicht te trekken.



Boven Walcheren zag het er op den duur behoorlijk dreigend uit:


Daar hadden ze duidelijk met regen te maken.



Bij ons begon de lucht toch ook dicht te trekken. We wisten nog op tijd bij een strandpaviljoen bij Breskens te geraken en terwijl het eventjes doorregende, genoten wij van een lunch.


De laatste twee kilometer van de zeventien miezerde het wat, maar dat betekende wel dat we vijftien kilometer lang mooi, droog en bovendien zonnig weer gehad hadden. Met uitzicht op mooie wolkenluchten. 


We maakten een relaxte wandeling en hoewel we het zonder de ambiance van de officiรซle wandeltocht moesten doen (stempelen, spelletjes, muziek), was het voor ons toch ook best wel goed zo. Volgend jaar lopen we deze wandeling weer. Maar hopelijk is het dan toch weer de officiรซle wandeling, want dat zou betekenen dat evenementen weer mogen plaatsvinden. 

Manlief en ik gingen, na ons thuis opgefrist en verkleed te hebben, nog naar een verjaardag toe. We bleven gourmetten en hadden nog een fijne middag en avond. En toen ik rond half twaalf eindelijk in bed lag, sliep ik zo ongeveer al voordat ik lag.



woensdag 26 augustus 2020

modekleuren

Een foto door mijn moeder genomen in 1982:

Wat ons nou zo opviel waren de kleuren van de auto's. Tegenwoordig zie je voornamelijk grijze en zwarte auto's, maar achtendertig jaar geleden was dat dus bijna niet denkbaar. Grappig. Je weet natuurlijk dat modellen best wel in een rap tempo veranderen, maar ook de kleuren zijn dus duidelijk aan mode onderhevig. 

Ik rij nu alweer vijf weken in mijn nieuwe auto en deze is net als mijn vorige auto grijs van kleur. Ik geniet van alle handige snufjes die mijn nieuwe auto heeft. Cruise control vind ik geweldig. Ik kende dat wel al uit de auto van manlief en het is erg fijn om het nu zelf ook te hebben. 

๐Ÿš—๐Ÿš—๐Ÿš—๐Ÿš—๐Ÿš—๐Ÿš—๐Ÿš—๐Ÿš—๐Ÿš—๐Ÿš—๐Ÿš—๐Ÿš—

Ik moet nog een dagje werken en dan heb ik een week vakantie. Na een zomer hard werken (waarin collega's genoten van hun welverdiende vakantie) en twee sterfgevallen (een goede kennis van ons en mijn vader) ben ik best wel aan een vrije week toe. Er staan wel al een paar dingen gepland en dat zijn wandelingen en een bezoekje aan familie elders in het land. Leuke dingen dus. 

Maar eerst gaan we morgen mijn moeder verhuizen. Ze gaat naar de kamer van mijn vader toe waar het een stuk minder warm is, omdat deze kamer aan de schaduwzijde van het tehuis ligt. Met mijn moeder gaat het wel redelijk. We hebben al veel over mijn vader en over haar gevoelens gepraat. Tegen het verhuizen ziet ze niet op. We hebben verschillende keren aan haar gevraagd of ze het echt wilde en het nog zag zitten toen de beslissing eenmaal genomen was. 

Met mijn tante, de zus van mijn vader, heb ik vrij veel contact en ze heeft erg veel verdriet om het verlies van haar broer. Haar kringetje wordt steeds kleiner. Hoe ouder je wordt, hoe meer mensen rondom je overlijden en dat valt niet mee. 

๐Ÿ’Ÿ๐Ÿ’Ÿ๐Ÿ’Ÿ๐Ÿ’Ÿ๐Ÿ’Ÿ๐Ÿ’Ÿ๐Ÿ’Ÿ๐Ÿ’Ÿ๐Ÿ’Ÿ๐Ÿ’Ÿ๐Ÿ’Ÿ๐Ÿ’Ÿ

Binnenkort begint de naailes ook weer en ik ga zo maar eens een patroon overtrekken. Dan ligt dat alvast klaar.


zondag 23 augustus 2020

en weer door


Het gewone leven is weer begonnen. Of ging eigenlijk gewoon weer verder. Hoe anders is het overlijden van mijn vader vergeleken met dat van onze zoon, drie jaar terug. Toen stond ons leven compleet stil en nu pakken we de draad gelijk weer op.

Ik heb veel condoleances mogen ontvangen. Er waren veel mensen die vroegen hoe mijn vader overleden is. En veel mensen die vroegen hoe het nu met mijn moeder gaat. 

We hebben de kamer van mijn vader leeg geruimd: mijn oudste broer, mijn zus en haar man, manlief en ik. Onder toeziend oog van mijn moeder. Kleding is naar de kledingcontainer gebracht, oud papier is voor een sportvereniging en enkele meubelstukken worden over de familie verdeeld. Mijn moeder zal naar de kamer van mijn vader verhuizen, maar daar gaat eerst nieuw zeil gelegd worden. 

❃❃❃❃❃❃❃❃❃❃

Tussen alle drukte door zijn manlief en ik vorige week gewoon ergens in de buurt wezen wandelen. Gewoon een keer op een avond. Gisteren gingen we weer wat verder weg en omdat we om meel moesten, wat we altijd in Belgiรซ halen, had manlief daar een wandeling uitgestippeld. Hij had gekozen voor een doodlopende weg: vier kilometer heen en weer vier kilometer terug (het rode streepje op de kaart).

(Bron: Google Maps)

Voor wie het daar een beetje kent: Lissewege is aan de andere kant van het kanaal.


Op de foto hierboven is de toren van Lissewege niet goed te zien, maar op onderstaande foto kan je de kerktoren, zonder spits, tussen de bomen zien staan:


De toren werd in de dertiende eeuw gebouwd en door geldgebrek kwam er geen spits op.
We hebben een paar jaar geleden de toren beklommen. 

Door alle begroeiing hadden we deze keer maar af en toe zicht op het Boudewijnkanaal. Het grootste deel van de weg zag er zo uit:


Een gedeelte van onze route was geasfalteerd, een deel was onverhard en er was een deel met kasseien.


Op verschillende plaatsen stond de boslathyrus te bloeien:


En er stonden ook rozenbottels:



Aan de andere kant van het pad was een natuurgebied gecreรซerd.


Het was een drassig gebied met verschillende waterpartijen.




Zo nu en dan konden we het kanaal zien.



En op het einde van de weg keken we uit op de haven van Zeebrugge.



Verder konden we niet en we liepen dezelfde weg terug.

Daarna gingen we om meel. Manlief ging de supermarkt in en ik bleef netjes in de auto wachten. Zoals het hoort. 

Ik wil je een fijne zondag wensen.


dinsdag 18 augustus 2020

jurk

De zomerstop van de naailes is alweer eventjes bezig, maar ik moest nog steeds mijn laatste werkstuk afmaken: een jurk die ik over een paar weken naar een bruiloft aan wil trekken. Maar toen kwam het idee om deze jurk ook naar de uitvaart van mijn vader te dragen. Naast het regelen van de uitvaart, de bezoekjes aan mijn moeder en het verzorgen van de dieren van iemand die op vakantie is, kon dat er nog wel even bij. 


Met een zwart vestje erop en een paar nette schoenen eronder, vond ik dat het netjes genoeg was.

Het patroon komt uit de bijlage van Knipmode 3-2018. De stof kocht ik vorig jaar al en is een samenstelling van viscose en linnen.

Ik heb de laatste maanden niet veel achter de naaimachine gezeten. In de zomermaanden ben ik vooral buiten in de tuin bezig en als het erg warm is trekt het ook niet om iets te naaien. 

Vandaag ben ik een dagje thuis, want daar ben ik de afgelopen dagen niet veel geweest en als ik al thuis was, was ik bezig met de uitvaart. Mijn oudste broer heeft een paar keer gevraagd of het allemaal goed kwam en of het niet teveel voor me was. Maar laat mij maar dingen regelen, dat doe ik graag. 

Vandaag doe ik mijn huishouden. Een grote stapel strijkgoed is inmiddels weggewerkt, ik heb soep gekookt van een pompoen die ik langs de weg bij een bioboer kocht en straks ga ik eens een rondje door het huis met de stofzuiger doen. Vanaf vandaag hoef ik ook niet meer naar mijn oppashuis toe, want de vakantievierders komen weer terug thuis. Ik doe het verzorgen van hun boeltje met alle liefde, maar het is ook wel weer makkelijk dat het nu weer afgelopen is. 


zondag 16 augustus 2020

vrede

 Hartelijk bedankt voor de condoleances. Jullie medeleven doet me goed. 

De afgelopen drie dagen ben ik bij mijn moeder geweest en vandaag heb ik een dagje 'vrij'. Mijn moeder lijkt overal vrij rustig onder. De dag van het overlijden van mijn vader was ze erg verdrietig. Nu vertelt ze vooral over van alles. Vandaag is mijn oudste broer een paar uur bij haar op bezoek geweest en naderhand kwam hij hier ook nog even aanwaaien.  

Voor mezelf is het allemaal nog heel erg onwerkelijk, maar ik heb er wel vrede mee. Voor mijn vader hoefde het al langer niet meer. Hij kon sinds vorig jaar niet meer lopen, hij moest met alles geholpen worden en de laatste maanden begon hij steeds slechter te zien. De kwaliteit van leven was nogal achteruit gegaan. De wetenschap dat mijn moeder goed verzorgd achter zou blijven, stelde hem ook gerust. 

Gisteren hebben mijn moeder en ik foto's uitgezocht om te laten zien tijdens de crematie.


Een mooi ventje was mijn pa, hรจ?

Mijn ouders hadden jaren geleden opgeschreven wat ze wilden dat er ging gebeuren als ze zouden overlijden. Ook hebben we er best vaak over gepraat. Ze hadden ook vastgelegd welke muziek er gedraaid moet worden en dat is gewoon heel erg makkelijk, want muziek is toch best wel iets persoonlijks. De wens dat de crematieplechtigheid in besloten kring zou plaatsvinden, leven we uiteraard ook na. Naast mijn moeder en de naaste familie, zullen er nog een paar medewerkers van het verpleeghuis aanwezig zijn en dat is het. 

๐Ÿ’–๐Ÿ’–๐Ÿ’–๐Ÿ’–๐Ÿ’–๐Ÿ’–๐Ÿ’–๐Ÿ’–

Vandaag zijn manlief en ik in de tuin aan het werken geweest. Pas rond een uur of vier ging het regenen en tot die tijd was het zonnig en warm.


We hebben best veel gedaan. 


vrijdag 14 augustus 2020

voorbij

Je weet dat het een keer gaat gebeuren, maar toen het zover was kwam het toch hard aan. Mijn vader ging slapen en werd niet meer wakker. Gewoon zoals hij was gaan slapen lag hij dood in zijn bed. Vredig met zijn ogen dicht. Een mooie manier om te sterven. 

Ik werd als eerste door een verzorgende gebeld en ik wilde het graag zelf tegen mijn moeder vertellen. Zodra ik bij haar was, belde ik mijn broers en zus en andere familieleden. En ik nam ook contact met een uitvaartverzorger op.

Ik heb mijn vader zelf gewassen en aangekleed. Mijn oudste broer heeft geholpen om mijn vader vanuit zijn bed op de brancard van de uitvaartverzorger te leggen. Het voelde voor ons beiden goed om actief mee te helpen. Het was het laatste wat we voor mijn vader konden doen. 

Mijn lieve pa. We hebben vaak gedacht dat zijn einde nabij was. Hij is er vaak beroerd aan toe geweest en toch krabbelde hij er altijd weer bovenop. Ik zei weleens dat hij op een dag waarschijnlijk gewoon dood in zijn bed gevonden zou worden. En zo geschiedde. 

We gaan hem ontzettend missen.


woensdag 12 augustus 2020

zondag 9 augustus 2020

op de grote stille heide

In december gingen manlief en ik een weekendje weg. We wandelden in de buurt van Ouddorp en de Brouwersdam, we overnachtten in een hotel in Delft, we maakten een stadswandeling in deze stad en bezochten daarna nog een tentoonstelling in Rotterdam. Het beviel ons zo goed, dat we met elkaar afspraken om zoiets eens vaker te doen. Maar ja... daar kwam natuurlijk van alles tussen waardoor dit niet kon. 

Vorige week zondag stelde manlief ineens voor om een weekendje weg te gaan. En zoiets hoef je mij maar รฉรฉn keer te vragen, want daar ben ik altijd voor in. We gingen afzonderlijk van elkaar op zoek naar een overnachtingsplaats en vielen toevallig voor hetzelfde hotel. We boekten daar een last-minute. 

Vrijdagmorgen stapten we in de auto en reden we naar Noord-Brabant toe. We verbleven in Leende, vlakbij Valkenswaard, wat in Natuurgebied De Groote Heide ligt. Op het kaartje hieronder, dat ik vond op https://www.degrooteheide.eu/nl, kun je zien waar en hoe groot dit gebied is. 



Voordat we naar het hotel gingen reden we naar Heeze, om te gaan wandelen op de Strabrechtse Heide.

Het was erg warm en er waren helaas weinig plaatsen waar we even in de schaduw konden lopen of zitten. We kwamen een paar andere wandelaars tegen, maar ik denk dat de mensen uit de buurt slimmer waren en die grote warme heide vermeden. Voor ons is het onbekend gebied en wij liepen daar dus wel. 



De heide kleurde al mooi paars.



Dat het gevaar voor brand in een dergelijk gebied erg groot is, begrijp ik wel want het was er echt kurkdroog. Eรฉn vonkje en het halve gebied staat gelijk in lichterlaaie.



Het laatste stukje van onze wandeling ging nog wel door bos.




Na de wandeling gingen we naar het hotel toe. Wat was het fijn om even lekker onder de douche te kunnen, na zo'n warme en zweterige dag. 

Dit was het heerlijke rustgevende uitzicht vanuit onze hotelkamer:


We zagen vogels, vlinders en een eekhoorntje.

Die avond gingen we uit eten in Valkenswaard. Ik bestelde een maaltijdsalade, die wel heel erg royaal maar bovenal zeer lekker was. 


De volgende morgen gingen we, na een goed ontbijt, naar Het Leenderbos.


Deze keer waren we wel zo slim om een schaduwrijk gebied op te zoeken. 



Loslopende koeien vind ik eng. En toen het pad versperd werd door een groep Schotse Hooglanders, liepen we daar daarom met een omweg door het bos omheen. 


Vogelspotters die het gebied en deze runderen kenden, verzekerden ons dat deze dieren nog nooit iets naar mensen gedaan hadden. Er waren geen kalfjes en stieren bij, waardoor er ook niets te beschermen viel en er geen territoriaal gedrag was. Ze adviseerden ons om te blijven praten als we een dier passeerden en om niet te blijven staan. 


We zagen allerlei soorten vogels, insecten, vlinders en libellen, een weg sprintend hert en kikkers.


Zo nu en dan moesten we toch door open gebied lopen.



Gelukkig konden we daarna iedere keer weer de schaduw van de bomen opzoeken. Het was een mooie afwisselende wandeling en ondanks de hitte liepen we toch nog elf kilometer. 



Van al die zandpaden word je best wel vies.


Ik heb daarom ook altijd een pakje met vochtige doekjes mee, zodat we ons na een wandeling schoon kunnen poetsen. 

Na nog even ergens een hapje gegeten te hebben, verlieten we Noord-Brabant en reden we terug naar huis. We hebben twee fijne dagen gehad. Thuis werden we enthousiast begroet door zoonlief en de honden. De tassen werden weer uitgepakt, we gingen douchen en ik zette na het avondeten de foto's over op mijn laptop. 

Vandaag hebben we dagje om bij te komen en thuis wat te doen. 

Fijne dag!