intro

Mijn naam is...

Mevrouw W. (Bijgewerkt op 14-03-2024) Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige webl...

zondag 30 september 2018

eind september



September zit er bijna op.
Vergeleken met voorgaande maanden, was dit voor mij een rustige maand.
Ik had weinig afspraken.
Ik heb minder gedaan dan anders.
En dat moet, want eerder dan voorheen raak ik nu heel snel overprikkeld.
De moeheid overheerst.

Vanmorgen kwam het bericht dat een neefje en zijn vriendin uit elkaar gaan. Jammer, want het was een leuk stel. Via de familiegroepsapp bedankte ze ons allen dat ze deel had mogen uitmaken van de familie. Dat vond ik erg lief.

Twee maanden geleden kregen we ook al zo'n bericht: een nichtje en haar vrouw gaan scheiden. En dat gaat er allemaal iets minder aangenaam aan toe. Nichtje heeft aangifte bij de politie moeten doen, vanwege huiselijk geweld. 

Vandaag is het nationale broer en zus dag. Een dag waar wij nooit aan meededen. En een dag die sinds vorig jaar toch een behoorlijke lading gekregen heeft. Onze oudste zal deze dag nooit kunnen vieren, want zijn broer is er niet meer. Hij kan hem herdenken, maar dat zal hij vast iedere dag wel doen.

Wat is het vandaag trouwens weer heerlijk weer! Ik ga zo nog even een beetje in de tuin werken. Nog even profiteren van het zonnetje.

Fijne zondag!

zaterdag 29 september 2018

de natuur in

weekend + mooi weer = wandelen.
Dus we trokken onze wandelschoenen maar weer aan.

Op 10 minuten rijden van ons huis parkeerden we de auto bij een natuurgebied en van daaruit gingen we op stap. We liepen door een jong bos dat een aantal jaren geleden aangelegd is. Dus hier zijn nog geen echt hoge bomen te vinden, maar dat komt ooit nog wel. 


Via een bruggetje kwamen we in het natuurgebied


De herfst was al duidelijk zichtbaar





En op de foto hieronder zie je kardinaalsmuts. Ik heb het thuis moeten opzoeken want ik kende deze plant niet


En toen:


Nee hè! Ik vind koeien leuk en ik fotografeer ze graag, maar ik loop niet graag door een weiland met koeien. En reken maar dat we best wel vaak door een wei moeten lopen tijdens onze wandelingen. En gelukkig is het nog nooit gebeurd, maar ik ben altijd bang dat ze achter me aankomen. 

Maar ik had vandaag geluk, want de koeien die we tegenkwamen stonden ver weg of achter een hek


Wel zag ik opeens deze vlinder


En ik heb het ook even opgezocht en het moet een Boomblauwtje zijn.

Onze wandeling ging niet alleen door een natuurgebied maar ook door de polder.

Deze boeren hadden het druk met het oogsten van uien


En dit is mosterdzaad en dat wordt gebruikt als groenbemesting


Later zal deze plant ondergeploegd worden, waardoor het percentage organische stof en stikstof in de bodem verhoogd wordt.

We kwamen maar een paar mooie huisjes (en schuurtje) tegen




Sinds we zo op het wandelen gevallen zijn, zijn we al op veel plaatsen geweest die we niet kenden. Vandaag was dat ook weer zo, terwijl het zo dichtbij huis is.

We hadden vandaag broodjes mee en die hebben we ergens op een bankje op zitten eten. 
Later, na de wandeling, zijn we nog om boodschappen geweest.
 En dat was dan weer de zaterdag. 
Het was een prima dag met uitstekend weer.

donderdag 27 september 2018

herfst in de tuin

Als ik ergens niet goed in ben, dan is het wel in het nemen van macrofoto's. Een macrofoto neem je van dichtbij, zodat een onderwerp eigenlijk groot uitvergroot en daardoor bijzonder wordt. Maar ik ben er dus niet goed in. En wat moet je doen om iets onder de knie te krijgen? Oefenen, oefenen en nog eens oefenen.

Vanmorgen trok ik mijn tuinlaarzen (want het was nat in de tuin) en mijn winterjas (want het was maar 10ºC) aan en liep een rondje door de tuin. De zon kwam nog maar net op.








Bovenstaande foto's waren misschien nog niet eens allemaal zo heel erg macro. Onderstaande foto is dat wel, maar die is dan weer niet 100% scherp.


Het is dus duidelijk: ik blijf oefenen.

Van hat voorjaar volgde ik online een cursus fotografie. Ik heb daar veel van geleerd en ook dat je fotograferen pas echt goed onder de knie krijgt door heel veel te oefenen. Ik neem dan ook altijd een overdosis aan foto's en oefen veel met belichting, want ook daar ben ik niet goed in. Vandaar ook dat ik vanmorgen al door de tuin liep toen de zon nog niet fel was en ook om de sfeer van de herfst op te pikken.

Ik denk er over om nog een cursus fotografie te gaan doen, maar dan niet online. Ik ben toch meer een mens van klassikaal lessen volgen. Maar dat ga ik nu nog niet doen. Dat komt wel als ik niet meer ziek ben en alles me minder energie kost.

Hierbij wil ik je een fijne dag wensen.

woensdag 26 september 2018

okkernoten

Oftewel: walnoten.

Wij hebben geen walnotenboom in de tuin en dat hoeft niet ook, want daar hebben we geen plaats meer voor. Een walnotenboom wordt al snel een meter of 8 hoog, dus dat is een behoorlijke boom. Voor walnoten zijn we afhankelijk van anderen, maar dat is geen enkel probleem, want ik koop die altijd bij een boer in de buurt. 

Vandaag ging ik wandelen en ik besloot langs de desbetreffende boerderij te lopen. Ik wist niet of de boer al walnoten had, maar voor de zekerheid stak ik toch geld in mijn zak. En ja hoor, de kar met noten stond buiten! Net als voorgaande jaren vroeg hij 3 euro voor een kilo. Ik kocht 1 kg voor mezelf en 1 kg voor een vriendin, die ze ook zo graag lust. En daarna vervolgde ik mijn weg met 2 kg extra ballast in mijn rugzakje. Ik wil niet flauw doen maar ik heb toch een kortere ronde als normaal gelopen, want het woog best wel door.

Mijn kilo walnoten ging in de glazen pot waar ik ze altijd in doe:



Tussen de middag eet ik altijd rauwkostsalade bij mijn boterham en daar doe ik af en toe walnoten door. Lekker en gezond.

Volgende week zal ik mijn vriendin blij maken met de walnoten. 

dinsdag 25 september 2018

post, werk en pillen

Gistermorgen tussen kwart over 9 en kwart over 11 zou de post een pakje komen afleveren. Als het even kan dan probeer ik thuis te zijn als er iets bezorgd moet worden, dat vind ik wel zo prettig. Zo was ik ook gisteren de hele morgen thuis. En manlief ook, want die was aan het thuiswerken. Maar we zagen geen postbezorger. Rond 12 uur bekeek ik mijn e-mails en er was een email van PostNL: 'eerste afleverpoging is mislukt', stond er. O ja, natuurlijk! Ik had het kunnen weten! Ik keek nog even, tegen beter weten in, in de brievenbus of er een briefje achtergelaten was, maar natuurlijk was dat niet het geval. Bij ons kom je namelijk niet ongezien het erf op, want wij hebben 2 honden die het ons luid en duidelijk vertellen als er iemand aan het hek staat, ook als ze binnen zitten. Die postbezorger is hier nooit geweest.

Het was niet de eerste keer dat ons dit overkwam. Ik stuurde een bericht naar PostNL en later kreeg ik een antwoord terug, met de vraag of ik een klacht in wilde dienen, zodat de desbetreffende bezorger er op aangesproken kon worden. En ik vind het heel erg vervelend, maar ik diende een klacht in. En ik weet het: een mens kan zich vergissen of per ongeluk aan de verkeerde deur staan (en dat is hier al snel op een andere weg of in een ander dorp), maar als ik mijn werk niet goed doe dan krijg ik het (liever) ook te horen.

Er was een tevredensheidsonderzoek van mijn werk: een enquête die online ingevuld moest worden. En reken maar dat ik deze ingevuld heb! Oh ja! Ik ben namelijk niet tevreden! Toen ik de enquête verzonden had, kreeg ik een automatisch bericht terug waarin stond dat 60% van de mensen die deze enquête ingevuld hadden tevreden was. Helaas hoor ik dus bij die andere 40%, wat misschien best wel veel is. Hoeveel werknemers de lijst al ingevuld hadden, stond er niet bij, maar als 4 op de 10 werknemers niet tevreden is, dan klopt er toch echt iets niet.

Gisteren ging ik naar mijn ouders en toen liep ik 2 van mijn cliënten tegen het lijf. Ze misten me, maar ze hadden een vervangster via het uitzendbureau en daar waren ze ook tevreden over. En dat vond ik goed nieuws. Laat die vrouw maar lekker haar werk doen, zodat ik gewoon kan uitzieken.

Ook ging ik langs de huisarts, zoals we met elkaar afgesproken hadden: als mijn slaappillen op zouden zijn dan moest ik een nieuwe afspraak maken. Ik kreeg weer voor 10 weken slaappillen. Omdat ik maar 1 slaappil in de week slik, is er geen kans op verslaving en krijg ik ze gewoon. En die ene nacht doorslapen in de week is zo heerlijk. Daar ben ik dan ook altijd aan toe ook.

Ik ga soms bij iemand op bezoek die gelijk van alles begint vertellen, zodra ik binnenstap. En als hij klaar is met zijn verhaal, dan zegt hij altijd: "en dit waren mijn wetenswaardigheden voor vandaag."

Mijn verhaal over de post, mijn werk en de pillen waren míjn wetenswaardigheden voor vandaag :-)

Hierbij wil ik je een fijne dag wensen.

maandag 24 september 2018

familievakanties

Gisteren schreef ik er al over: de familievakanties. Wat ooit begon met een weekendje kamperen in eigen land, groeide uit tot vliegvakanties naar verschillende bestemmingen binnen Europa.

Mijn schoonouders waren een keer naar een minicamping in Raalte geweest en het leek ze eigenlijk wel heel erg leuk, om daar met de kinderen en aanhang en met de kleinkinderen heen te gaan en het kamperen met een dagje pretpark Hellendoorn te combineren. En zo gebeurde het dat we op een vrijdagmiddag de vouwwagen achter de auto pikten en we allemaal op eigen gelegenheid naar Raalte toe reden. Het was 2001.


Na Raalte gingen we ieder jaar ergens met de hele familie kamperen. We zijn meerdere keren naar Slagharen en Duinrell geweest. We stonden een keer in de buurt van de Efteling op een camping en ook een keer een weekend vlakbij Parijs. 

In 2011 waren mijn schoonouders 50 jaar getrouwd en ze wilden graag iets anders, iets speciaals gaan doen. Dat jaar vlogen we met 17 man naar Rome toe. Het waren geweldige dagen in deze mooie stad en we hebben ontzettend veel plezier gehad en veel gelachen.


In de jaren die volgden gingen we vaker naar verre bestemmingen toe: zo waren we in Barcelona, Lissabon, Porto en Thessaloniki. Maar we zijn ook een keer gewoon hier in de buurt wezen kamperen en we zijn een keer naar Limburg geweest en dit jaar kampeerden we in Berkhout, vlakbij Hoorn.

In de beginjaren ging altijd iedereen mee. Maar neefjes en nichtjes hadden daar niet altijd meer zin in toen ze ouder werden en die gingen dan soms een paar jaar niet mee. Later besloten sommigen dan weer wel om mee te gaan. En een broer van manlief en zijn vrouw gaan de laatste jaren ook niet altijd meer mee. 

Mijn schoonvader had Alzheimer en takelde af. Tot 3 jaar terug ging hij nog mee, wat de laatste jaren eigenlijk best wel een grote opgave voor iedereen was. De afgelopen jaren ging het niet meer en verbleef hij op een verpleegafdeling in een verzorgingshuis. In januari is hij overleden. 

Vorig jaar stond er een reisje met de familie naar Thessaloniki in Griekenland gepland. Mijn kinderen zouden voor de eerste keer niet meer meegaan. Hieronder zie je een kleine whatsapp-conversatie met onze jongste:


Hij wist het zeker: hij ging niet mee. Gelukkig wisten we toen nog niet dat hij nooit meer mee zou gaan.

We gingen naar Thessaloniki. We waren een verdrietige familie, met een grote open wond omdat Jus ons 2 maanden daarvoor ontvallen was. Manlief en ik twijfelden of we mee zouden gaan. Natuurlijk twijfelden we, maar we gingen. En het was moeilijk. Toch ontdekten we dat het anoniem rondzwerven in de stad ons goed deed, toch zeker op de momenten dat we niet samen met de rest van de groep waren. Niemand kende ons, niemand wist van ons verdriet en niemand stelde vragen. Het was heel even wij twee tussen een heleboel onbekenden. Het bracht ons rust. 


Dit jaar kampeerden we in eigen land. Het was de tweede familievakantie zonder Jus en tevens ook de eerste keer dat we zonder hem gingen kamperen. De vroegere blijdschap als we de caravan uit de stalling haalden was er niet meer. De caravan was een doos vol mooie herinneringen geworden en was voor ons gelijk ook een symbool van wat er niet meer was en nooit meer zou zijn.

Momenteel zijn we de vakantie van 2019 naar Toscane aan het plannen en we zijn maar met een heel klein groepje deze keer. Van onze grote familie zijn er 2 overleden en 10 familieleden gaan niet mee naar Italië. Er zijn er een paar die geen vrij kunnen krijgen, een neef en zijn vrouw wonen in China en die kunnen uiteraard niet mee en er zijn er een paar die niet mee willen. We zullen maar met 9 man zijn deze keer. 

Het is goed om plannen te maken. Lange tijd leefden we echt bij de dag, maar ook dat veranderde weer. 
We hebben geleerd om weer vooruit kijken.

zondag 23 september 2018

thuis

Voor het eerst in lange tijd zijn we niet wezen wandelen in het weekend. Het slechte weer hield ons thuis. En we zijn nou ook weer niet van die fanatiekelingen die dan gewoon maar regenkleding aantrekken en er vervolgens toch op uitgaan. Nee hoor, zo stoer zijn wij niet. Vandaag bleven we gewoon een dagje binnen.

Als we tijd hadden gehad, dan waren we misschien gistermiddag nog een eindje wezen lopen, want toen is het een paar uur droog geweest, maar we zaten op een verjaardag. En dat was best wel gezellig, maar zo druk hè... ik kan dat momenteel totaal niet hebben. Ik raak dan helemaal overprikkeld ofzo. Ik kwam de laatste weken ook tot de ontdekking dat ik de dag na de naailes ook niks speciaals moet gaan doen, want dat komt ook niet goed. 

Wat deed ik dan nog meer van het weekend? Ik heb gestreken, een patroon overgetrokken, achter de laptop gezeten, televisie gekeken en dat was het zo ongeveer wel. Meer zit er gewoon niet in. 

Dat achter die laptop zitten heeft onder andere met de familievakantie van volgend jaar te maken. Schoonzus is op zoek naar vluchten en accommodaties en stuurt alles naar mij door, zodat ik alles nog eens kritisch kan bekijken en kan lezen en kan vergelijken.

Die reis volgend jaar is naar Toscane in Italië en dat geeft manlief en mij toch ook weer een beetje een dubbel gevoel. Vorig jaar zouden wij samen naar Toscane gaan. Het zou de eerste langere vakantie zonder de kinderen zijn. Precies een maand voordat Jus kwam te overlijden boekte ik een accommodatie. Twee weken na zijn overlijden heb ik de vakantie geannuleerd, want wij konden het onze oudste niet aandoen om langere tijd op vakantie te gaan, vonden wij. En daarnaast hadden we er uiteraard ook totaal geen zin meer in.

 Stel je het eens voor: dan moet je bellen naar de verhuurder en uitleggen waarom je annuleert... 

En zo hebben we wel meer van dergelijke telefoontjes moeten plegen na zijn overlijden. Gesprekken waarbij we moesten vertellen dat Jus overleden was. En reken maar dat zoiets ontzettend moeilijk is en dat je dat niet lukt zonder een brok in je keel te krijgen of te gaan huilen. Ik krijg weer tranen in mijn ogen als ik daar aan terugdenk.

De reis naar Toscane is volgend jaar in april. Dat duurt gelukkig nog even en ik hoop dat ik tegen die tijd toch weer voldoende opgeknapt zal zijn om met de familie op stap te gaan.

zaterdag 22 september 2018

winterjurk

Een half jaar geleden kocht ik voor 2,50 € een lap stof bij de kringloopwinkel. Het was een redelijk grote, niet rekbare lap stof van een iets zwaardere kwaliteit. Een mooie stof om een winterjurk van te maken. 

In de Fashion Style Nr.1 uit 2016 vond ik een geschikt patroon:



En ik besloot op naailes aan de jurk te werken. 

Het patroon in de stof (de print) liep behoorlijk scheef en dat heb ik zo gelaten. Normaal probeer je om een patroon recht te laten lopen, maar daar was hier geen beginnen aan omdat er geen rek in de stof zat. Ik kreeg het echt niet recht. Maar ach... ik zal er niet van wakker liggen. 

En ik ben blij met het eindresultaat:


Ik draag er een panty/maillot/legging en laarsjes onder en er kan een vestje op. 

Wat is het toch leuk als je bij de kringloopwinkel iets goedkoops op de kop kan tikken. En als je er dan ook nog eens het plezier van er zelf iets van maken bij hebt.

Tegelijkertijd met deze stof kocht ik ook nog een dunne tricotstof. Die bewaar ik tot het voorjaar om iets van te maken, want dat is echt een zomerstof.  

vrijdag 21 september 2018

Drama

Een vreselijk ongeluk gisteren in Oss, waarbij 4 kinderen overleden zijn en waarbij 1 kind en een begeleidster zwaargewond raakten. Een verschrikkelijk drama. Ik denk dat er heel veel mensen zijn die er door geraakt waren en er de hele dag aan hebben moeten denken. Voor de ouders en andere familieleden is de nachtmerrie begonnen. Nooit zal hun leven meer hetzelfde zijn.

De nieuwssites stonden gisteren vol met lieve reacties en ook met een hoop onzin, want er zijn altijd mensen die een oordeel moeten geven. Ze zeggen dat ze hun kinderen nooit naar de opvang brengen, dat ze het tijdens het ongeluk anders gedaan zouden hebben, dat ze de kinderen nog wel gered zouden hebben. Misschien reageren ze zo uit onmacht, maar zolang zij er niet bij waren kunnen ze dit soort meningen beter voor zich houden. Tegenwoordig denkt iedereen zijn gedachten maar met anderen te moeten delen, hoe kwetsend en pijnlijk ook. En ze herroepen zich dan op het recht van meningsuiting. Maar ze doen er anderen wel heel veel pijn mee.

En er zijn gelukkig altijd mensen die zeggen dat de nabestaanden de reacties ook lezen. En ook al denken sommigen misschien van niet, het is wel zo. Als nabestaande ga je op zoek naar informatie, je leest alles wat over het ongeluk en je kind gaat en sommige opmerkingen komen enorm hard aan. Dan denk je ook: jij zegt iets terwijl je er niet bij was, terwijl je niet eens weet hoe het gegaan is. Je baseert je op geruchten of op hoe jij denkt dat iets gegaan is.



Ik lees niet alle reacties onder een nieuwsbericht, meestal een paar. Dan weet ik alweer genoeg. En heel af en toe schrijf ik een reactie, omdat mensen te ver gaan. Omdat het zo ontzettend dom is wat ze schrijven. En ook is er door mij een tijd geleden een uitspraak in een krantenbericht veranderd, omdat het zo ontzettend kwetsend was. Dat bericht was een dag eerder op de site van de krant geplaatst en een dag later stond het (gelukkig) aangepast in de krant.

Elk kind dat sterft is er één teveel. En het doet er niet toe of het al tijdens de zwangerschap overleden is, of dat het 4 of 17 of 32 of 54 jaar was. Een kind is een kind en als ouder blijf je machteloos en met een voor altijd durend gemis achter.

 Er zijn kinderen die door ziekte of zomaar zonder enige aanleiding of een ongeluk overlijden, er worden kinderen vermoord of ze plegen zelfmoord.

 En helaas sterven er iedere dag kinderen. Ik leef mee met de ouders die gisteren in Oss hun kinderen verloren hebben en ik leef ook mee met al die andere ouders waarvan hun kind gestorven is.

Het duurt nog even, maar op zondag 9 december is het Wereldlichtjesdag. Op deze tweede zondag in december steken over de hele wereld om 19.00 uur mensen een kaarsje aan ter nagedachtenis aan een overleden kind. Omdat het over de hele wereld om 19.00 uur lokale tijd is, zal er in iedere tijdzone wel ergens ter wereld een kaarsje aangestoken worden om een kind te herdenken.

woensdag 19 september 2018

ochtendloopje

Vanmorgen hadden vriendin en ik afgesproken. Zij had vanmiddag om 1 uur een afspraak en daarvoor konden we mooi nog gaan wandelen. We spraken om half 10 aan de rand van een dorp in de buurt af.

We liepen over polderwegen, door weilanden met koeien, namen een kijkje in een vogelpost en vonden onderweg een bankje om de meegebrachte koffie te drinken en de meegebrachte koeken te verorberen, terwijl we dit uitzicht hadden:


Vriendin heeft in het verleden al 2 keer een burn-out gehad en zij weet als geen ander hoe ik me voel. Zij weet me ook altijd heel erg op te beuren. En niet dat we het steeds over ziektes en ellende hebben, maar gewoon door over koetjes en kalfjes te praten. We bespreken onze problemen wel met elkaar, maar er zijn ook genoeg andere dingen om over te praten.

Het overlijden van mijn zoon heeft veel narigheid met zich meegebracht. Eén van de weinig positieve dingen is dat vriendin en ik elkaar weer terug gevonden hebben. We zijn al ruim 30 jaar vriendinnen. Doordat we kinderen kregen en we niet direct bij elkaar in de buurt woonden, stond de vriendschap jarenlang op een laag pitje. We kwamen elkaar soms tegen en dan bleek altijd weer dat we elkaar nog steeds na aan het hart lagen. Na de crematie nam ze contact met me op en sindsdien spreken we regelmatig met elkaar af en zorgt zij voor een lunch en als het weer het toelaat gaan we een eind wandelen. 

Vandaag sloten we onze wandeling af met een picknick. Vriendin had boterhammen, garnalen, tomaten en druiven meegebracht. Zittend op een bankje onder een boom peuzelden we alles op. 

Het was een fijne morgen.

dinsdag 18 september 2018

coach

Vandaag had ik een gesprek met een coach. Een Skype-gesprek en aangezien nog nooit iemand hier in huis Skype gebruikt had, was het even afwachten of dat wel goed zou komen. Maar het kwam goed. Natuurlijk kwam het goed. Het was een gesprek van 3 kwartier en omdat ik de coach ken, was het gelijk ook heel erg eigen. 

De psycholoog, waar ik sinds juni heen ga, kende ik niet: ze is een buitenstaander die mij en mijn situatie van onderaf moest leren kennen. Voor haar was ik blanco. We hebben een goede klik en ik ben heel erg blij met haar. 

De coach ken ik al jaren, we hebben voor dezelfde werkgever gewerkt, we zijn vrienden op Facebook en zij kent mij en mijn situatie eigenlijk vrij goed. Aan haar hoef ik minder uit te leggen dan aan de psycholoog. 

En nu heb ik dus 2 professionals die naar me luisteren en me adviezen geven. Omdat ik al naar de psycholoog ga, zal ik bij de coach waarschijnlijk geen programma volgen, maar ik wil gewoon af en toe contact met haar. En ik heb me opgegeven voor een inspiratielunch die zij geeft, maar dat is pas over een paar weken.

Ik kreeg het advies mee om alleen maar dingen te doen die ik leuk vind om te doen en om alleen maar met mensen om te gaan die ik leuk vind. Dingen die positieve energie opleveren, dus. En dat deed ik natuurlijk al een beetje. 

Wat gaf me de afgelopen weken bijvoorbeeld positieve energie:

Het maken van het fotoboek van mijn gezin
Naar de kringloop gaan en een mooi vest scoren
Lunchen en wandelen met mijn vriendin
Op stap met manlief
Naar het werk van zoonlief
Naailes

Gisteren schreef ik al dat ik al wekenlang de azijnzeikers uit de weg ga. Gewoon omdat ik totaal niet zit te wachten op al dat gezeur van deze mensen. Altijd dat negatieve en altijd dat geklets over anderen... dat staat me toch wel zo vreselijk tegen. Misschien hebben die mensen niets beter te doen of voelen ze zichzelf beter als ze zich aan de ellende van anderen kunnen optrekken. Maar ik heb er geen boodschap aan. 

Toen de coach en ik het gesprek beëindigden vroeg ze wat ik de rest van de dag ging doen. Nou eigenlijk niks. 
Het is goed zo. 

maandag 17 september 2018

concentratie

Na de dood van onze Jus, is het met mijn concentratie nooit meer goed gekomen. Door het trauma dat ik opliep, lukt het me niet meer om een boek te lezen. Of om zelf een patroon te tekenen. Of om mijn gedachten ergens lang bij te houden. Dat gaat allemaal niet meer. En daarnaast interesseren een heleboel dingen me ook niet meer. Zo lees ik nog wel deels de krant, maar een Libelle of Margriet niet meer. Dus even lekker onderuit met een boek op de bank, is er gewoon niet meer bij. Daar ben ik nog steeds te onrustig voor. Wat ik wel doe is televisie kijken. Naar een hoop onzin, want een serie of een film volgen is ook al een hele opgave. 

Ik ben altijd al een doe-mens geweest en dat gaat er nou niet zomaar uit. En wat voor een ander heel erg intensief lijkt, zoals een eind wandelen, is voor mij juist ontspanning. Het buiten zijn en het bewegen doen me goed. Als ik alleen ben luister ik tijdens het wandelen naar muziek en zo maak ik mijn hoofd leeg. Ben ik met manlief of mijn vriendin dan praten we en ontdekken we nieuwe routes en eten/drinken we tussendoor ergens iets en dat vind ik ook fijn. Laatst vroeg iemand of ik nu iedere dag ga wandelen nu ik ziek thuis ben, maar daar moet ik dus echt niet aan denken. Ik wandel meestal 2x in de week en dat is gewoon genoeg. En ik maak en plaats graag foto's van huisjes en koeien en bloemetjes, maar het heeft na de dood van Jus heel erg lang geduurd voordat ik ook maar weer ergens de schoonheid van kon zien. En nog hoor, kan ik nog steeds nergens echt van genieten.

Regelmatig laat ik hier iets zien wat ik genaaid heb. In naaiwerk steek je soms best wel veel tijd. Maar er zijn patronen die ik meerdere keren gebruik en waarvan ik weet dat ze goed zitten. En dat scheelt alweer in tijd. Voor de moeilijkere dingen ga ik naar naailes en nu ik me zo slecht kan concentreren is het ook wel fijn dat de docente me met sommige dingen kan helpen. Op naailes zit ik met 5 andere dames en we hebben allemaal een geweldige klik met elkaar. Eén avond in de week kletsen we 2,5 uur met elkaar en dat doet me heel erg goed. Huiswerk maken is niet verplicht, maar meestal ga ik thuis wel met een werkstuk verder. Soms maak ik naast mijn naaileswerkstuk thuis nog wel iets anders, maar eigenlijk ben ik liever niet met teveel projecten tegelijk bezig. Voor mij is kleding naaien altijd een beetje een uitlaatklep geweest: ik kom tot rust als ik ergens aan werk. En het is beslist niet zo dat iets in 1 dag af moet zijn. 

Met slapen heb ik altijd een beetje een probleem gehad en sinds Jus overleden is, is dat er niet op verbeterd. Toch ging het op een gegeven moment beter, totdat het afgelopen voorjaar de verkeerde kant opging. Het sloop er in. Met mijn moeder ging het toen helemaal niet goed en op het werk ging het steeds slechter. En alles wat ik overdag aan stress opbouwde, kwam er 's nachts weer uit. Bij mijn ouders kom ik nu minder en mijn werk laat ik echt links liggen. Ik wil ook nog steeds niets met mijn directe collega's te maken hebben, omdat ik niet over ons team wil praten. Wel sprak ik met collega's uit een ander team, maar dat ging niet over cliënten en de werkdruk in mijn eigen team.

Het slapen gaat eigenlijk wel iets beter sinds een paar weken. Misschien doordat ik nu dingen begin los te laten. In het begin was ik nog enorm veel met mijn werk bezig en dat is al heel veel verminderd. De gesprekken 's avonds aan tafel gaan ook niet meer over de problemen op mijn werk, iets wat wel maandenlang het geval geweest is omdat het zo vreselijk hoog zat bij mij. Ik slik nog steeds op vrijdagavond een slaappil en de andere nachten gebruik ik CBD-druppels. En overdag slaap ik ook nog vaak een tijd, want begin de middag heb ik altijd een dip. Want reken maar dat alles heel veel energie kost, ook al lijkt het op mijn weblog soms van niet. Jullie zien mij niet de hele dag. Ik laat graag zien wat ik maak en waar ik wandel. Ik vertel over mijn plannen en wat ik graag wil, maar dat wil niet zeggen dat het gelijk vandaag allemaal moet. Dat kan ook helemaal niet. Maar ik wil wel werken aan mijn herstel en dat doe ik sowieso door rust en afstand te nemen, maar ook door met mensen om te gaan die een positieve invloed op me hebben. De azijnzeikers ga ik al wekenlang uit de weg. 

Als iemand aan me vraagt hoe het met me gaat, dan zeg ik dat het niet goed gaat en soms dat het iets beter met me gaat. Ik ga echt niet liegen door te zeggen dat ik me goed voel, terwijl dat niet zo is. En eigenlijk schrikt niemand daarvan, want het is misschien een antwoord dat ze liever niet willen horen, maar het is wel iets wat ze verwachten.  

Maar toch... ik ben een positief mens. Een optimist. Iemand met een enorme drive. Zo is nou eenmaal mijn karakter. Dat heeft niks met stoer doen te maken. Ik ben altijd al zo geweest.

Ik schreef vorige week dat ik heel veel aan jullie reacties heb. Over heel veel dingen denk ik ook na. Zie deze post niet als een aanval, want zo zie ik jullie reacties ook niet, alhoewel ik er soms wel verdrietig van word. Het is denk ik mijn manier van schrijven waardoor jullie me af en toe op dingen wijzen.

Ik hou genoeg rust. Ik hou voldoende afstand. Alleen vind ik het wel heel erg leuk om over mijn uitstapjes (die vaak maar een paar uurtjes duren, want daarna kun je me opvegen) en mijn plannen te schrijven. Ik heb namelijk geen zin om steeds te schrijven dat ik de halve dag naar flauwekul op tv kijk. En dat ik met mijn oordoppen in een middagdutje doe. En dat ik urenlang scrabble en patience op mijn telefoon speel. En dat ik echt de hele avond gapend op de bank zit. En dat ik iedere dag huil.

 Maar zo is het wel. Dat is waar ik momenteel voornamelijk mijn dagen mee vul.

ochtendrood

Dat is nou eens een mooi begin van de dag:


Ik was al vroeg op, want oudste moet elders in het land op karwei. Toen hij wegreed was het nog donker. Nou ben ik altijd wel vroeg wakker, maar dan doe ik nooit zo heel erg veel. Vrijwel altijd zit ik dan met een beker koffie achter mijn laptop. Nu zorgde ik voor ontbijt, deed een was in de wasmachine, leegde de vaatwasser, zette de vuilnis buiten en gaf de beesten eten. 

Terwijl ik dit schrijf is het 7.30 uur. Ik heb plannen zat, maar ik weet ook al dat ik daar meer dan de helft niet van zal uitvoeren. Nu ben ik nog vol energie en straks is dat zomaar opeens weg. Zo gaat dat namelijk iedere dag.

En dat is iets wat ik met mijn coach wil aanpakken: ik wil weer energie krijgen zodat ik de dingen die ik wil doen ook echt ga uitvoeren. Op haar vraag waar ik hulp bij nodig heb, heb ik een paar dagen moeten nadenken en uiteindelijk is dit wat ik wil.

Fijne maandag!

zondag 16 september 2018

weekend

Op de eerste verdieping van ons huis hebben wij een rommelkamer. Dat is een best wel grote kamer (6 x 3 m) onder het schuine dak, die sinds we hier wonen dienst doet als opslagruimte. Op het huis zit geen zolder en je moet je rommel toch ergens laten hè. Die rommelkamer is een uit-het-oog-uit-het-hart kamer: je trekt de deur achter je dicht en je ziet niet meer dat het zo langzamerhand een behoorlijke chaos begint te worden.

Niet zo lang voordat onze jongste stierf, had hij zijn slaapkamer opgeruimd en veel van wat hij niet meer nodig had, stond op de rommelkamer. Onze oudste kocht van het voorjaar nieuwe meubels voor zijn slaapkamer en besloot om ook gelijk maar van alles op de rommelkamer te stallen. Daarna ging manlief het dakraam op deze kamer vervangen en schoof alles wat in de weg stond op een grote hoop. En sindsdien was 'even' iets van de rommelkamer pakken er niet meer bij.

Het werd dus de hoogste tijd om op te ruimen en dat deden we gisteren, manlief en zoonlief en ik. Letterlijk alles wat er stond is door onze handen gegaan en er waren heel veel dingen die we niet meer nodig hadden en die weg konden. Na een paar uurtjes hard werken hadden we tenminste weer een beetje overzicht. Dat was lekker!

Vandaag gingen manlief en ik wandelen. Ik sloeg de wandelkaart van onze streek open en wees iets aan, maar manlief zei dat we daar al eens geweest waren. Ik wist 100% zeker dat we daar nog nooit waren wezen wandelen. We werden het niet eens en dus besloten we daar te gaan wandelen... om te zien wie het bij het rechte eind had.

Ik had gelijk.

En ach, het doet er ook niet zoveel toe. Het werd een mooie wandeling.

We kwamen leuke huisjes tegen.




En een oude vervallen schuur.


Mooie bloemetjes.


En enkele wetenswaardigheden.






Op onderstaande foto zie je olifantsgras. Dit gras wordt tot 4 m hoog en een olifant zou zich erin kunnen verstoppen, vandaar die naam. Het kan gebruikt worden als biobrandstof, maar het wordt onder andere ook gebruikt als grondstof voor kleding (in plaats van katoen), papier (in plaats van hout), spaanplaat en beton. Er worden geen bestrijdingsmiddelen bij dit gewas gebruikt.


En ja, als ik een koe zie, dan vind ik het altijd leuk om een foto van het beest te nemen. En deze vond mij maar wat interessant: ik werd beroken en geproefd. 


Het weekend zit er alweer bijna op. Manlief gaat zo het gras maaien en ik heb nog strijkgoed.
Het waren weer 2 welbestede dagen.

vrijdag 14 september 2018

het fotoalbum

Vorige week vertelde ik dat ik begonnen was aan het maken van een fotoalbum van ons gezin. Vanaf dat onze oudste geboren werd tot en met het overlijden van onze jongste op 17-jarige leeftijd. Ik heb duizenden foto's doorgespit, manlief zocht alle foto's bij elkaar die ik nog niet had, we scanden foto's en uiteindelijk stelde ik ons album samen. Twintig jaar van ons leven kwam in beeld voorbij. Het was veel werk, maar toen gisteren de postbode aan de deur kwam en ik even later in het album zat te bladeren, was ik maar wat blij met het eindresultaat. Ik denk dat ik het boek inmiddels wel al 30 keer doorgebladerd heb :-)

Ik liet niet alleen voor onszelf een album afdrukken, ook voor onze oudste en voor mijn ouders en voor mijn schoonmoeder had ik een exemplaar en ik was zo enthousiast en ik wilde ze zo graag het album geven, dat ik gistermiddag eerst naar mijn ouders ging en 's avonds gingen manlief en ik naar zijn moeder toe. Ik had ze niet verteld waar ik mee bezig was en ze waren blij verrast. Het deed me goed.

Sinds het niet zo lekker met me gaat, heb ik al veel aan jullie reacties gehad. Ik denk erover na en pik eruit wat voor mij relevant is. Buitenstaanders hebben vaak een andere kijk ergens op en ik vind dat verhelderend.

Sinds juni ga ik naar een psycholoog toe en ook haar kijk op mijn leven vind ik erg leerzaam. Maar ik wil meer en daarom heb ik een coach in de armen genomen, die me ook gaat begeleiden. Het is iemand die ik ken (dat is niet zo gek in een niet dichtbevolkte streek) en volgende week hebben we onze eerste afspraak. Ik ben nu nog aan het nadenken wat ik precies wil en waar zij me mee kan helpen.

Voor het komende weekend hebben we nog geen plannen. Iedereen die ons kent weet vast dat we wel ergens gaan wandelen, dat sowieso. Maar voor de rest staat er niks op de agenda.

Hierbij wil ik je een fijn weekend wensen. 

woensdag 12 september 2018

stoffen

Vandaag ben ik met mijn vriendin stoffen wezen kopen op het Stoffenspektakel. Om kwart voor 9 trok ik de deur achter me dicht en haalde vriendin op en daarna reden we naar Goes. Zodra ik mijn auto parkeerde bij de Zeelandhallen, viel het me gelijk op dat er veel minder auto's dan anders op het parkeerterrein stonden en ook binnen was het niet druk. Voor ons was dat wel fijn, want we konden makkelijk bij alle kramen kijken en we werden overal zo geholpen, maar voor de verkopers zou dit best wel eens een strop kunnen zijn.


Vriendin had een boodschappentrolley mee en deze was vol toen we weer naar huis gingen. Ik kocht slechts stof voor een vest en een jurk. Er waren veel mooie stoffen, maar meer had ik eigenlijk niet nodig omdat ik nog best wel veel stoffen op voorraad heb. Ook kocht ik nog een rits en patroonpapier en dat was dat. Tegenwoordig kopen veel naaisters puinzakken bij de Action om een patroon op over te trekken. Ik heb dit ook geprobeerd, maar ik gebruik toch liever gewoon patroonpapier. 

Na het Stoffenspektakel dronk ik nog een koffie bij vriendin en om 2 uur was ik terug thuis. Ik was moe en heb een uurtje geslapen, want dat was wel even nodig.  

maandag 10 september 2018

amazing

Op Amazing Photography kun je een gratis* boek over fotografie en de verhalen achter de foto's en de fotograven bestellen: klik!

Ik bestelde het boek vorige week al en 2 dagen later had ik het in huis:


Ik ben er in begonnen en ik moet zeggen dat ik het een mooi boek vind.

Omdat ik vandaag zag dat ze nog steeds boeken in voorraad hebben, dacht ik van laat ik dit eens even delen. Misschien heeft iemand anders namelijk ook wel interesse in dit boek.

*je betaalt alleen de verzendkosten van €4,99 (naar België €7,99) en je zit verder nergens aan vast.