intro

Mijn naam is...

Mevrouw W. (Bijgewerkt op 14-03-2024) Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige webl...

zondag 31 maart 2019

op stap met de pv

Alweer een hele tijd geleden, op 2 januari om precies te zijn, schreef ik me bij de personeelsvereniging van mijn werk in voor een reisje naar Leiden en als introducee gaf ik twee vriendinnen op. Het reisje vond gisteren plaats. Met een touringcar werden we naar Leiden gebracht en wat je verder op zo'n dag doet, moet je zelf weten. Er waren mensen die bijvoorbeeld een stadswandeling gingen maken, weer anderen gingen naar een museum toe en wij gingen winkelen.

Ik had een boodschappenbriefje gemaakt:


Voor de veters en het oogpotlood ben ik niet geslaagd, maar voor de rest wel. Het vestje dat ik kocht is lichtroze van kleur in plaats van bordeaux, maar dat is niet erg want dat past ook op het shirtje (crème/zwart) waarover ik het wil dragen. De sneakers zijn Nikes, want die zijn tenminste lekker stevig en de pet is om te gaan wandelen. Ik draag altijd met mooi zonnig weer een pet omdat anders de scheiding in mijn haar verbrandt, maar de pet die ik al jarenlang heb is eigenlijk iets te groot en nu heb ik dan eindelijk eens een goed passend exemplaar aangeschaft. En voor de rest heb ik nog sneakersokken gekocht. 

Van de stad Leiden heb ik wel wat gezien, maar ik kwam om te winkelen en daarom heb ik vrijwel geen foto's genomen.



Misschien kom ik nog wel eens terug en dan om me meer met de cultuur bezig te houden. Ik ben ooit wel eens naar het Rijksmuseum van de oudheden in Leiden geweest, maar toen was het erg slecht weer en na het museum ben ik ook verder niet meer de stad in geweest. 

Op een dag als gisteren praat ik wel over mijn ouders en hoe druk ik het daar mee heb, maar ik kan het dan ook wel weer heel erg goed van me afzetten. Ik luister ook naar wat de anderen vertellen en ik kan me ook goed met winkelen bezighouden.

Het was een lange dag: om 10 voor 8 's morgens reed ik van huis weg en om kwart voor 11 's avonds was ik weer thuis. Ik heb heerlijk geslapen afgelopen nacht en voel me nu weer helemaal opgeladen.

zaterdag 30 maart 2019

shirt

En dan heb ik het zo druk en dan weet ik toch nog tijd vrij te maken om een shirtje te maken? Jawel, terwijl het halve land 's avonds in de bank voor de televisie hangt, zit ik achter mijn naaimachine. Kleding naaien is namelijk mijn uitlaatklep. 

Het shirtje dat ik maakte is een patroon van It's a fits:



De stof is een tricot van viscose/linnen en heb ik bij Driessen Stoffen gekocht. De tweelingnaald was iets te dik voor deze stof en daardoor zie je een ribbel waar de stof gezoomd is. Dat is dus niet met opzet zo gedaan.

De broek die op het patroon staat, heb ik van de winter van spijkerstof gemaakt. Eigenlijk had ik het patroon daar voor gekocht, maar het shirt vond ik ook leuk. En wie weet, zal ik de jurk misschien ook nog wel een keertje maken.

Ik wil je een fijn weekend wensen.

donderdag 28 maart 2019

de top is bereikt

Gisteren nam ik mijn moeder weer naar mijn vader mee en ik denk zomaar dat het de laatste keer is dat ik haar voor een rit in mijn auto meegenomen heb. Het is eigenlijk niet meer te doen. Mijn oudste broer reed gisteren ook weer mee en dat scheelt wel, maar hij kan ook niet altijd en dan sta ik er toch alleen voor. Voor volgende week zal ik een rolstoeltaxi moeten regelen. 

Ik zit er momenteel best wel een beetje doorheen. De afgelopen zes weken heb ik niet anders gedaan dan zorgen en regelen en dat begint zo langzamerhand zijn tol te eisen. Ik ben erg moe en wat ik vooral niet wil is weer een burn-out krijgen. Op mijn werk heb ik twee weken geleden al gezegd dat ik niet meer extra kom werken (want er zijn zieken) en het spijt me erg voor mijn collega's, maar ik hou me daar wel aan. 

Aan mijn jongste broer en zus heb ik op de familieapp aangegeven dat zij best ook wel eens kunnen zorgen dat onze moeder bij onze vader op bezoek gaat en dat dit niet steeds voor mij en mijn oudste broer is. Het kost mij/ons namelijk een hele middag als we haar meenemen. Het is druk en ik kom zes keer in de week bij mijn moeder, ga drie keer in de week naar mijn vader waarbij ik twee keer mijn moeder meeneem, doe huishoudelijke taken en boodschappen voor ze en heb er tegenwoordig ook nog eens hun hele administratie bij. En dan zijn er ook nog de telefoontjes en de afspraken met de instanties, de opnames en de gesprekken met de verzorging en de artsen die ik af moet handelen.

En mijn eigen huishouding? Die ligt al wekenlang op zijn gat. Ik doe alleen maar het meest noodzakelijke. De viooltjes die ik afgelopen zaterdag kocht, moet ik nog steeds planten. Ik ging naar naailes deze week, maar ben halverwege de les naar huis gegaan omdat ik zo moe was. En ik moet dingen achterwege laten of afzeggen omdat ik het anders niet vol kan houden.

Mijn jongste broer reageerde:
Hij heeft het druk op zijn werk  - ik ook -
Er zijn zieken op zijn werk - op mijn werk ook en de werkdruk is hoog- 
Hij zit aan zijn limiet - ik ook -
Zijn weekenden zitten vol - de mijne ook en deels ook omdat ik mantelzorger ben-
Hij heeft geen tijd - ik wel (denken ze) want ik werk maar zestien uur maar dat is niet voor niks en dat wordt niet altijd begrepen -
Hij is moe - ik ook -

Ik vraag om hulp, maar het enige wat ik krijg te horen is dat hij niet wil en niet kan helpen. En toen ik zei dat hij op zondagmorgen, als hij altijd naar onze moeder gaat, best wel een rolstoeltaxi kan regelen en haar mee kan nemen naar mijn vader, ging hij nog net niet door het lint. Nee, dat is te veel, te moeilijk en dat ziet hij niet zitten.

Ik werk al heel lang in de zorg maar niet als verzorgende. Ik ben voedingsassistent en keukenassistent geweest en de laatste dertien jaar ben ik huishoudelijke hulp. Ik heb taken die ik moet uitvoeren en er zijn dingen die ik absoluut niet mag doen. Zo kleed ik cliënten niet aan, help ik ze niet uit bed en niet naar het toilet, geef ik ze geen medicijnen en blijf ik overal vanaf waar ik niet aan mag zitten. Maar ik werk in de zorg en ik heb wel eens het idee dat er dan ook gelijk van me verwacht word dat ik alles kan en alles weet. Zo vertelde ik gisteren nog tegen mijn oudste broer, die het lopen achter een rolstoel altijd aan mij overlaat, dat ik pas sinds een jaar ervaring heb met een rolstoel duwen. In mijn werk kwam het namelijk nooit voor dat ik met de rolstoel op stap ging. Mijn broer was eigenlijk best wel verbaasd.

Mijn zus reageerde ook op mijn berichtje. Eigenlijk laat zij het altijd een beetje afweten, maar deze keer dacht ze toch na over een oplossing. Ze stelde voor dat als iemand die rolstoeltaxi regelt, dat zij en haar man mijn moeder dan opvangen bij het verpleeghuis waar mijn vader nu woont. Dat scheelt mij in elk geval in tijd en mijn zus wil ook wel voor de boodschappen zorgen. Kijk, dat klinkt beter dan gelijk maar roepen dat je niks wil en niks voor iemand kan betekenen.

Ik heb mijn broers en zus nog verteld wat de psycholoog mij uitgelegd heeft:
Iedereen heeft een emmertje en als dat emmertje vol is dan loopt het over. Alleen ligt op de bodem van mijn emmertje een grote steen en daardoor loopt mijn emmertje sneller over dan bij anderen.
 Ik vond het wel een mooi voorbeeld en er zullen heel veel mensen zijn die het begrijpen, maar een enkeling zal waarschijnlijk nooit snappen dat ik emotioneel een enorme opdonder gehad heb en daardoor niet meer zo weerbaar ben. Daarnaast moet ik misschien ook niet teveel van anderen verwachten, maar anderen mogen ook niet van mij verwachten dat ik altijd alles doe, want dat klopt ook niet.

Ziezo, ik heb weer het één en ander van me afgeschreven.
 Bedankt dat je het wilde lezen.


maandag 25 maart 2019

naar de tropen

Die vier bossen tulpen, waarover ik eergisteren schreef, gaf ik aan mijn schoonmoeder, twee schoonzussen en een nichtje, als dank omdat ze me mee naar Berkenhof Tropical Zoo in Kwadendamme: klik! namen.

In januari was ik jarig, maar ik vierde mijn verjaardag niet. Sinds Jus dood is, heb ik er gewoon geen zin meer in en laat ik deze dag gewoon zonder te vieren voorbij gaan. Er was één persoon die dat niet begreep, maar de rest wel. En er waren een paar mensen die toch iets voor me wilden doen: zo nam mijn oudste broer me mee naar het theater en mijn schoonmoeder en schoonzussen bedachten dat ze me een dagje mee op stap gingen nemen. Na alle agenda's naast elkaar gelegd te hebben, werd besloten dat het uitstapje op 24 maart zou plaatsvinden. En dat was gisteren.

Ik weet niet meer wie op het idee kwam om naar de Tropical Zoo te gaan, maar we waren er in elk geval alle vijf nog nooit geweest. De andere dames pikten me half tien 's morgens op en omdat dit een cadeautje voor mijn verjaardag was, betaalden zij dit uitstapje en de lunch die ze erbij gereserveerd hadden. Ik zal er gelijk maar bij vertellen dat die lunch enorm uitgebreid en goed was.

Tropical Zoo is in een grote kas en je waant je een beetje in de jungle.



Er zijn dieren in kooien en terrariums:






En ook dieren die losvliegen en loslopen:






En we hebben allemaal een slang mogen vasthouden:


Tropical Zoo is leuk om heen te gaan en zeker voor kleine kindjes is het er goed vertoeven Er is een gedeelte dat over fossielen en dinosauriërs gaat en er is een groot speelgedeelte met water en zand. En natuurlijk zijn er de dieren. 

Na de Zoo streken we op de terugweg ergens op een terrasje neer en we kwamen op het idee om de dag af te sluiten met een etentje in een restaurant. We belden onze aanhang op en 's avonds zaten we met negen man aan tafel. Het was een mooie afsluiting van een erg gezellige dag. 

zaterdag 23 maart 2019

voorjaarsbodes

De eerste tulp van dit jaar in onze tuin bloeit:


De narcissen beginnen uitgebloeid te raken en nu zijn de tulpen aan de beurt. Er zullen nog veel meer tulpen volgen, want er staan verschillende soorten in verschillende kleuren in de tuin. 

Ik weet nog dat twee jaar geleden de man van slachtofferhulp alle pracht en praal in onze tuin stond te bewonderen. Hij vond het mooi en vroeg of ik ervan kon genieten. Nee, dat kon ik niet. En dat genieten is ook nu niet meer zoals vroeger, ik vind dingen mooi maar echt ervan genieten...? Dat lukt gewoon niet meer. 

Ik nam vandaag zes bossen tulpen mee uit het tuincentrum: roze tulpen voor mijn moeder en ook roze voor mezelf en vier bossen roze/rode tulpen om morgen weg te geven:


Maar daarover vertel ik later meer. 

Ik kocht ook viooltjes om buiten in potten te planten, want van viooltjes heb je altijd lang plezier.

Vanmiddag neem ik mijn moeder en mijn oudste broer mee naar mijn vader toe. Ik ben dus weer een middagje op pad.

Hierbij wil ik je een fijn weekend wensen.


vrijdag 22 maart 2019

jasje

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik over de verrassingsdozen van De Stoffenkraam en Driessen Stoffen schreef: klik! Ik geloof eigenlijk niet dat ik sindsdien nog een doos gekocht heb, dus de lap roze mantelstof die ooit in zo'n doos gezeten had en waar ik de laatste weken mee in de weer was, moet ik al zeker een jaar in huis gehad hebben voordat ik besloot er iets van te maken. Het was een redelijk grote lap zachtroze wol met een visgraatje er in. Een stof om een jasje van te maken en dat is wat ik dan ook gedaan heb.


Ik voerde het jasje met een katoenen stof met bloemenprint:


En het patroon komt uit Ottobre Woman herfst/winter 2007.

Ik ben blij dat het jasje af is. Door alle drukte van de laatste tijd en daardoor de weinige tijd die ik aan mijn naaiwerk kon besteden, heb ik er best lang over gedaan. Maar ach, ik had eigenlijk ook geen haast en het is een tijdloos jasje waar ik nog jaren plezier van kan hebben. 

dinsdag 19 maart 2019

voor de slachtoffers...




… die waar dan ook ter wereld, op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren.
Mijn gedachten gaan uit naar de nabestaanden en allen die hen liefhadden. 

Afbeelding gevonden op Pinterest.



zondag 17 maart 2019

'onze' industrie

Als wij vroeger met de kinderen op vakantie gingen, dan richtten we ons altijd voornamelijk op wat de kinderen leuk vonden. We zochten campings uit waar water (rivier, meer, zee, zwembad) was en er moest ook een speeltuin zijn. We gingen vaak in het bos en in de bergen wandelen. Manlief en de jongens deden dingen zoals rodelen, boomklimmen en raften. We planden ook vaak een bezoek aan een pretpark of een dierentuin of aan grotten. En we bezochten steden, kastelen en museums. Al het bovenstaande hoefde niet allemaal in één vakantie te zitten hoor, maar het laat wel zien wat wij onder andere deden als we op vakantie waren. Wij zijn niet van die mensen die urenlang op het strand of aan de rand van het zwembad liggen want daar hebben we de rust niet voor, wij moeten op stap en in beweging zijn. 

Bij het woord museum haalden de kinderen steevast hun neus op, maar ik wist altijd wel weer een museum te vinden, die ze toch leuk vonden. Dit is een kleine greep uit de museums die we bezocht hebben:

● Gevangenismuseum in Veenhuizen
● Space Expo in Noordwijk
● Tankmuseum in Saumur (Frankrijk)
 ● Natuurhistorisch museum in Parijs (Frankrijk)
● Techniekmuseum in Speyer (Duitsland)
● War Museum in Bastogne (België)
● Science Museum in Londen (Engeland)
● Mineraalmuseum in Puy de Dôme (Frankrijk)

In Frankrijk gingen we een keer naar het Eiermuseum toe. Dat was gewoon een privéverzameling bij iemand thuis in de voorkamer en dat is eigenlijk wel het leukste museum waar ik ooit geweest ben. Het museum bestaat ondertussen niet meer. En als ik aan de Franse Drôme denk, moet ik ook altijd aan de knikkerfabriek in Mirabel denken. We waren daar een jaar of vijftien geleden en dat was in een vervallen loods waar ooit cementen knikkers gebakken werden. Het flesje met knikkers dat ik toen kocht heb ik nog steeds:


Terug in 2019 gaan manlief en ik in het weekend vaak ergens heen en dit weekend was het mijn beurt om te beslissen waar we heengingen. Doordat het nogal wisselvallig weer was, wilde ik wel naar een museum toe. Alleen vindt manlief de museums die ik leuk vind, niet altijd leuk. Ik hou best wel van museums die over de oude geschiedenis (opgravingen, inpolderen, overstromingen) van de streek en de bewoners gaan en manlief houdt meer van techniek en wetenschap. Om een beetje aan de wensen van manlief tegemoet te komen, stelde ik voor om naar het Industrieel Museum Zeeland in Sas van Gent te gaan en dat leek hem wel wat.


Het museum is gevestigd in een loods van een oude suikerfabriek en ik kan me nog goed de stank van de fabrieken herinneren als je vroeger Sas van Gent binnenreed. Er waren twee suikerfabrieken en de fabriek van CSM werd in 1986 gesloten en die van de Suikerunie in 1990. Een gedeelte van het museum is gewijd aan de suikerindustrie.


En voor de rest gaat het over de Zeeuwse industrie en -producten.






De oppervlakte van het museum is misschien niet zo heel erg groot, maar er is veel te zien en veel te lezen. Wij hebben ons er tweeëneenhalf uur vermaakt.

En dit deed me erg aan het kantoor van mijn vader van vroeger denken:


Ik mistte alleen nog de geur
 van zijn kantoor.

We waren van plan geweest om na ons museumbezoek in de buurt van Sas van Gent te gaan wandelen, maar het weer was op het moment dat we het museum verlieten te slecht naar onze zin. We zijn daarom gewoon maar naar huis gereden.




zaterdag 16 maart 2019

tulpjes

De tulp is mijn favoriete bloem, daar kunnen voor mij geen rozen tegenop. Als ik voor mezelf een bos bloemen koop en er zijn tulpen, dan zal ik altijd voor de tulpen kiezen.


Bovenstaande tulpen nam ik afgelopen donderdag bij de boodschappen mee.

Het vinkje, waar ik in mijn vorige blog over schreef, is gevlogen. Of misschien opgegeten, dat zullen we nooit weten. Gisteren zat hij nog voor het raam, maar vandaag hebben we hem niet meer gezien.

Vanmiddag nam ik mijn moeder weer mee naar mijn vader toe. Mijn oudste broer reed ook mee en manlief kwam later ook nog en hij had een paar stoelen en een kastje meegebracht, voor bij mijn vader op zijn kamer. Ook hadden we een foto van onze Jus voor mijn vader laten uitprinten, die mijn vader graag wilde hebben en die staat nu op zijn tafel.

Ik heb een drukke week achter de rug en ik zit er een beetje doorheen. Ik heb ook aan mijn broers en zus laten weten dat ik morgen eens even niet naar mijn vader of moeder ga.
 Morgen neem ik een vrije dag.
Daar ben ik zo ondertussen wel aan toe.

Ik had manlief voor een boodschap naar de Action gestuurd en als cadeautje had hij potloden voor me meegenomen. Ik vind het erg lief van hem. Met mijn kleurboek ben ik best wel braaf en het geeft me gewoon best wel rust om daar mee bezig te zijn. 

Hierbij wil ik je een fijne zaterdagavond en alvast een fijne zondag wensen.


donderdag 14 maart 2019

bekeken worden

De lunch met mijn ex-collega was gezellig. En lekker. Ik had een salade met geitenkaas besteld en ik kreeg me daar toch een bordje vol...! Ik heb er geen brood naast gegeten en ondanks dat kreeg ik mijn bord nog bijna niet leeg. De rest van de middag heb ik niks meer moeten eten en 's avonds at ik ook minder dan normaal.

Ik ga graag lunchen. Regelmatig is dat met manlief voordat we ergens gaan wandelen. Als ik naar mijn vriendin ga zorgt zij altijd zelf voor onze lunch en er zijn nog een paar andere vriendinnen waar ik zo om de twee maanden mee ga lunchen. En gisteren was dat dus een keertje met een ex-collega. We hebben tweeëneenhalf uur gekletst. Er was veel te vertellen.

Afgelopen week betrapte ik een insluiper op ons erf. Ik heb er melding van gemaakt bij de politie. Omdat er niks weg was en er geen sporen van inbraak waren, dacht ik dat er verder niks met mijn melding zou gebeuren, maar ik werd toch teruggebeld. Er werden een aantal vragen gesteld en mijn melding is vastgelegd. Ik vond het maar een rare ervaring met die insluiper. Er komen wel eens vaker mensen op ons erf maar dat zijn dan geen buitenlanders en ook geen mensen die hard naar hun auto toe rennen en er als een speer vandoor gaan, als één van ons thuiskomt. Dit klopte gewoon niet.

Manlief gaat een camera plaatsen, met een bewegingsdetector, zodat we kunnen zien wie er op ons erf geweest is. Wij gaan dus anderen begluren, maar zelf worden we tegenwoordig ook begluurd want sinds twee dagen zit er een vogeltje, een vink, bij ons naar binnen te gluren. Kijk:




Het vogeltje is fit en maakt geen zieke indruk en als hij niet voor ons raam zit, dan zit hij wel in het voederhuisje of in de struik erachter. De meeste tijd zit hij zoals op de eerste foto recht naar binnen te kijken. Wel grappig.

Vanmiddag ga ik met mijn moeder naar mijn vader toe. Vanmorgen was ik om boodschappen en heb toen gelijk ook voor hun boodschappen gedaan. 

Bedankt voor jullie reacties van de afgelopen tijd en Lot ik ga die Margriet even zoeken. Er is vast wel iemand op mijn werk die hem heeft. Bedankt voor de tip.

woensdag 13 maart 2019

kleuren

 Maandagmiddag kreeg ik te horen dat mijn vader de volgende middag opgenomen zou worden in een verpleeghuis. In een half uur tijd kreeg ik zes telefoontjes waarin alles verteld werd over de opname, over het ontslag uit het ziekenhuis, over het vervoer van mijn vader en ook over mijn moeder. Die avond haalden we een paar meubeltjes en andere dingen uit het appartement van mijn ouders om naar de nieuwe kamer van mijn vader in het verpleeghuis te brengen.

Het verpleeghuis is niet bij ons in de buurt, maar de afstand is te doen. Vanaf de woonplaats van mijn moeder is het drie kwartier rijden. En misschien zou mijn moeder daar ook wel heen kunnen. Daar wordt in ieder geval hard aan gewerkt.

De komende tijd ga ik nog meer spullen van mijn vader naar zijn nieuwe adres verhuizen en ook een paar dingen kopen, zoals een Senseo. En morgen zal ik mijn moeder naar mijn vader meenemen, zodat ze kan zien waar hij nu woont. 

Met mijn moeder heb ik de laatste tijd al veel te stellen gehad. Moeders is moe en ze mist mijn vader, waardoor ze soms erg dwars en opstandig is. Het is natuurlijk allemaal te begrijpen, maar als ze te ver gaat zeg ik er wel iets van. Ze moet wel redelijk blijven en ik vind het niet fijn dat ik altijd de volle laag krijg. Moeders moet daarnaast ook een beetje tegen zichzelf in bescherming genomen worden en daar is ze het al helemaal niet mee eens, ze noemt het betuttelen en ook dat begrijp ik wel. Gisteren heb ik haar kookplaat afgesloten omdat ze zelf eieren gekookt had. Ze kan vrijwel niet meer lopen, de kans op vallen is groot en regelmatig blokkeert ze en dan kan ze soms minutenlang tot een half uur niks, freezing heet dat. En als ze op zo'n moment met een pannetje kokend water in haar handen staat... je moet er toch niet aan denken wat er allemaal kan gebeuren! Mijn oudste broer en ik komen vaak bij mijn moeder om van alles voor haar te doen, dus in tussentijd kunnen wij best wel een paar eieren koken, maar ze blijft van alles zelf proberen. Op die kookplaat, die het niet meer doet, zal ze nog wel terugkomen. Ze zal dan boos en verdrietig zijn, maar op een gegeven moment zal ze zich er toch wel bij neer(moeten)leggen.

In de schaarse uurtjes dat ik momenteel thuis ben probeer ik een beetje tot rust te komen. Iemand had een boekenprijs bij een loterij gewonnen en ik kreeg die prijs van haar. Tussen alle titels stonden ook twee kleurboeken voor volwassenen en die heb ik besteld. Potloden had ik nog in huis van toen de kinderen klein waren en ik ontdekte dat kleuren best wel ontspannend is en ondertussen kan ik ook nog naar een luisterboek luisteren.


Vanmiddag ga ik lunchen met een ex-collega. Die afspraak hadden we meer dan een maand geleden al gemaakt en het is jammer voor mijn ouders dat ze elkaar daardoor pas morgen kunnen zien, maar ik vond dat ik nu toch even voor mezelf moest kiezen en ik heb die afspraak daarom gewoon laten staan. 

zondag 10 maart 2019

zitten en luisteren

Na het overlijden van onze jongste, ging ik op internet al vrij snel op zoek naar informatie over het verwerken van een traumatische ervaring. We voelden zo ontzettend veel en hoe moesten we daarmee omgaan en hoe kwamen we hier heelhuids doorheen? Achteraf gezien vind ik het best wel knap van mezelf dat ik al zo snel op zoek ging naar informatie in een periode dat heel ons leven totaal op zijn kop stond.

Uit de informatie die ik vond haalde ik één belangrijk punt en dat was om de draad zo snel mogelijk weer op te pakken en dat is wat wij alle drie gedaan hebben. En dit deden we niet alleen omdat ik dat toevallig gelezen had, maar ook omdat dit voor ons het beste voelde. We gingen na twee weken weer aan het werk (weliswaar voor een paar uurtjes per dag) want thuis vlogen we tegen de muren op. In die tijd hadden we ook nog Slachtofferhulp en daar hebben we ook veel aan gehad. 

In de twee jaar die volgden, kwamen er steeds meer dingen bij die we weer konden en soms moesten doen en omdat geen één mens hetzelfde is, deden we dit alle drie op een ander tempo en in een andere volgorde. Als ik manlief en zoonlief met mezelf vergelijk, dan denk ik dat ik degene ben die het meest te kampen gehad heeft met een slechte concentratie. Daar kwam dan ook nog eens bij dat ik er vorig jaar een burn-out overheen kreeg, wat daar ook geen goed aandeed.

Van mij kun je gerust zeggen dat ik twee jaar lang aan het rondlummelen geweest ben en eigenlijk nog wel steeds doe. Misschien lijkt het wel alsof ik veel doe en altijd in beweging ben, maar er gaan ook vaak dagen voorbij dat ik totaal niks doe. En die dagen vliegen ook nog eens voorbij. Het zijn dagen dat ik nergens zin in heb en de moed niet kan vinden om iets te gaan ondernemen en alles blijft liggen. In mijn hoofd bedenk ik een heleboel dingen die ik wil gaan doen, alleen komt het er dan niet uit. 

Door dat slechte concentreren lukt het me vaak niet meer om een patroon te lezen als ik iets wil naaien en vaak moet ik op naailes over de simpelste dingen uitleg vragen. Dingen waar ik vroeger mijn hand niet voor omdraaide, snap ik nu gewoon niet meer. Naar films heb ik bijna twee jaar niet meer gekeken omdat ik mijn gedachten er niet bij kon houden. Sinds twee maanden hebben we Netflix en ik kijk nu toch alweer regelmatig naar een film. Het was trouwens niet alleen doordat ik mijn gedachten er niet bij kon houden dat ik niet meer naar films keek, maar Jus was een enorme filmliefhebber en samen hebben we heel veel films gezien, het was daarom ook het gemis dat me parten speelde. En nog steeds wel hoor: vaak zie ik hem nog zo op de bank zitten zoals hij altijd zat als hij naar de televisie keek. 

Op het weblog van Bertiebo las ik dat ze tegenwoordig luisterboeken 'leest' en toen bedacht ik me dat ik dat ook best wel eens kon proberen. En ik weet het: er zijn meer medebloggers die weleens over luisterboeken schrijven en ik zie weleens de reclame op tv, alleen werd op de één of andere manier nu pas mijn interesse gewekt. Ik was altijd een lezer. Ik heb een e-reader waar ik al heel wat boeken op gelezen heb, alleen de afgelopen twee jaar niet meer. Ik denk dat ik hooguit nog drie boeken gelezen heb na het overlijden van Jus. Het boeide me niet meer en ik kon mijn gedachten er maar moeilijk bij houden. 

Ik heb een luisterboekapp op mijn smartphone geïnstalleerd en kan deze twee weken gratis proberen. Het luisteren naar een boek dwingt me om te gaan zitten en toch ergens mee bezig te zijn, met luisteren in dit geval. 

Vandaag was het een dag om binnen te blijven. De storm raasde rond ons huis en we besloten om niet te gaan wandelen. Gisteren was het eigenlijk wel mooi wandelweer geweest, maar toen heb ik mijn moeder mee naar het ziekenhuis genomen en was ik daar de hele middag mee bezig. Vandaag ging ik de deur niet uit en daar was ik misschien ook wel aan toe. Ik heb naar een boek geluisterd en verder heb ik niet zoveel gedaan. Even een dagje rust in deze toch wel hectische tijd kon denk ik even geen kwaad. 


woensdag 6 maart 2019

inspiratie

Gistermorgen ging ik langs de kust wandelen en toen raakte ik in gesprek met een man die hier op vakantie was. Hij had kanker en hij had vorige week opeens besloten dat hij behoefte had aan een paar dagen vakantie en in een opwelling had hij een huisje aan de Zeeuwse kust geboekt. Hij had daar geen spijt van en hij maakte de ene foto na de andere van het strand want hij vond het hier zo ontzettend mooi. 

Blijkbaar had deze meneer behoefte aan een gesprek, want na de tien minuten die we met elkaar gepraat hebben wist ik alles over de kanker, de behandelingen en zijn relatie die op de klippen gelopen was. Toch wel bijzonder dat een totaal onbekend persoon zo onverwacht zijn hart lucht. Ik hoop dat het hem goed gedaan heeft.

De afgelopen weken ging ik niet naar naailes toe omdat ik het te druk had en te moe was. Gisteren heb ik de draad (hoe toepasselijk) maar weer eens opgepakt en het was goed om de docente en de medecursisten te spreken. We hebben natuurlijk onze gezamenlijke hobby, maar eigenlijk zijn de gesprekken die we voeren altijd wel heel erg fijn.

Ik kocht vandaag, op zoek naar inspiratie, de boekenwinkel leeg:


Dat was nou eens even een cadeautje voor mezelf!

Ik heb genoeg stoffen op voorraad om heel veel kledingstukken te maken en aangezien ik gek op zomerkleren ben, kan ik me dus best wel uitleven met deze patroonbladen. 

Mijn vader staat nu ingeschreven voor een verpleeghuis en voor mijn moeder heb ik nu ook in gang gezet dat ze op een verzorg- of verpleegafdeling gaat komen. Natuurlijk zou het geweldig zijn als ze samen zouden kunnen blijven, maar eerlijk gezegd verwacht ik niet dat we dat voor elkaar gaan krijgen. Het is dus een behoorlijk trieste situatie. Mijn vader gaat achteruit en hij geeft op en het idee dat ze waarschijnlijk niet meer samen kunnen zijn is erg verdrietig. En dat na 64 jaar getrouwd te zijn! Mijn moeder zei vandaag dat wij tenminste wel kunnen zeggen dat onze ouders altijd veel van elkaar gehouden hebben. En zo is het. 


zondag 3 maart 2019

somber

Het was vandaag een regenachtige dag, maar toen het vanmiddag even ophield met regenen besloten we er toch nog op uit te trekken. Het werd een rondje van slechts vijf kilometer, want meer tijd hadden we eigenlijk niet: het was al eind de middag en ik moest ook nog voor het avondeten van mijn moeder zorgen vandaag.

Het was bewolkt en daardoor best wel een sombere dag en dat paste best wel goed bij mijn stemming. Net zoals onderstaand boerderijtje... of wat er tenminste nog van over was:


Ik was niet fit vandaag. Lichamelijk en geestelijk niet.

Er zijn momenteel veel zorgen en daarnaast is dit gewoon een lastige periode voor mij. Daarover schreef ik in mijn vorige bericht ook al en ik kan nou niet zeggen dat er al veel verbetering is. 



Vorige week wandelde ik in een shirtje met korte mouwen rond en vandaag was het fris genoeg om een winterjas aan te moeten trekken. En hoezeer ik ook van mooi weer en warmte hou, deze temperatuur klopt toch beter bij deze tijd van het jaar, vind ik. 

Er valt verder niet veel te vertellen. Ik werk, ik zorg voor mijn moeder, ik ga naar mijn vader en dat is het wel zo ongeveer. Voor de rest is er niet veel ruimte voor andere dingen en dat geeft niet, dat komt wel weer. Ik ben blij dat ik het kan doen.