pimpen

Al sinds vorig jaar was ik op zoek naar een tweedehands kastje of rekje voor in de tuin, maar ik vond eigenlijk steeds niets geschikts. Wat ik zocht moest van massief hout en niet van gefineerde platen zijn, zodat het niet binnen de kortste keren in de buitenlucht zou vergaan. En pas onlangs kwam ik bij een tweedehands meubelwinkel dit rekje tegen:

Het was niet bepaald een mooi rekje, maar dat was niet erg. Pas thuis zag ik dat het waarschijnlijk door iemand zelf gemaakt was en dat vond ik best wel een leuk idee. Misschien was iemand er ooit wel heel erg trots op geweest. 

Ik besloot gelijk al dat de achterkant van het rekje bij mij de voorkant ging worden. Eigenlijk was het de bedoeling dat ik het in twee kleuren ging verven, maar de kleuren die ik had vloekten nogal bij elkaar, dus verfde ik de andere kleur over met hetzelfde groen als de rest van het rekje. 

En omdat ik opeens de smaak te pakken had, ging ik nog eens terug naar die tweedehands meubelwinkel en kocht daar een krukje en een lectuurbak. 

Het krukje ben ik nu ook aan het verven en daarna ga ik aan de lectuurbak beginnen. 

Al die tweedehands meubels in die winkel... het was een feest van herkenning! Hoeveel van die lectuurbakjes zal ik in mijn leven al afgestoft hebben? Van dit model stonden er nog drie en voor de rest een heleboel van donker eiken. En al die donker eiken buffetkasten die te koop stonden, zagen er allemaal bekend uit. En nog kom ik veel van dat donkere eiken op mijn werk tegen.

Het rekje, het krukje en de lectuurbak krijgen hier een tweede leven. En wie weet, ga ik hierna nog wel op zoek naar iets om te verven. Ik heb nog verf genoeg. 

🖌 🖌 🖌 🖌 🖌 🖌 🖌 🖌

Hierbij wil ik je een fijne week wensen!

de witte krokus

En wéér gingen we in België wandelen. Er zijn daar nog genoeg onbekende paden voor ons, ook al wonen we slechts op een steenworp afstand van België. We parkeerden deze keer de auto bij de brug van Hoeke.

(Bron: Google Maps)

In Hoeke was ik nog nooit geweest, maar het dorpje heeft voor mij toch altijd een beetje een nare bijsmaak: in de jaren tachtig verongelukte daar een auto tegen de pijler van de brug. Van de vier inzittenden overleden er drie. Streekgenoten van me, jongens van mijn leeftijd. 

We startten onze wandeling bij een vervallen boerderijtje. 

Eigenlijk had ik er best wel even binnen willen gluren, maar ik durfde niet. Het zag er onbewoond uit, maar je weet maar nooit of er stiekem toch niet iemand verblijft.

Dus na het maken van foto's van de buitenkant begonnen we aan onze wandeling.

We kwamen een witte krokus tegen:

En daarna steeds meer en dat kan maar één ding betekenen: in de Eerste Wereldoorlog liep hier de dodendraad. 

De dodendraad was een stroomdraad die in België langs de grens met Nederland liep (van Knokke tot aan Vaals) over een lengte van 332 km. De Draad werd door de Duitse bezetters aangelegd en moest voorkomen dat de Belgische mannen naar Nederland vluchtten en zich vervolgens bij de geallieerden konden aansluiten. Ook spionnen en Duitse deserteurs werden zo tegengehouden. 

(Bron: Wikipedia)

De Draad bestond uit meerdere draden boven elkaar en op steeds verschillende draden stond 2000 volt wisselspanning. Er zijn veel mensen geëlektrocuteerd. Om de slachtoffers te herdenken werden in 2018, honderd jaar na het einde van de Eerste Wereldoorlog, witte krokussen geplant op de plaats waar de Draad liep. Omdat de krokus een bolgewas is, wijken de bloemen niet van de lijn af. De witte kleur verwijst naar de witte isolatoren die aan de Draad zaten en daarnaast is wit ook de kleur van de vrede. 

We wandelden verder en ik heb zeker vijf km zonder jas gelopen, omdat het heerlijk was in de zon.

We kwamen ook nog een kapelletje tegen, dat geen dienst meer als kapelletje deed. Waar het Mariabeeld had gestaan lag nu een steen:

We hebben weer veel gezien tijdens deze wandeling en wat mij betreft mogen er gerust meer van deze prachtige zonnige dagen komen 🌞

winkelen

Twee jaar geleden gingen we met zes collega's naar de Huishoudbeurs in Amsterdam toe. Op de heenreis hoorden we dat juist op die dag het eerste coronageval in Amsterdam opgedoken was. We konden er wel mee lachen. Wat we toen uiteraard nog niet wisten was hoezeer alles daarna veranderen zou. De besmettingen, de zieken, de doden, de lockdowns, de mondkapjes, afstand houden, ontsmetten... Corona zette ons leven behoorlijk op zijn kop. 

De uitstapjes met de collega's kwamen ook op een laag pitje te staan, maar donderdag gingen mijn collega's en ik toch eindelijk weer eens op stap: een dagje winkelen in Gent, met ons zessen. 

Het was niet druk in Gent. Op straat was het stil en in de winkels waren geen wachtrijen voor de kassa's. En ook als we iets wilden eten of drinken hoefden we niet te zoeken waar we ergens konden zitten. Dat was allemaal erg prettig.

Veel kochten we niet, maar we waren tevreden met onze aankopen. We gingen twee keer iets drinken, lunchten in een brasserie en op de terugweg hebben we, toen we bijna thuis waren, ergens gedineerd. Om 8 uur 's morgens ging ik van huis en precies twaalf uur later kwam ik weer thuis. 

Het was ook de dag dat Rusland Oekraïne binnenviel en deze keer was er niets om lacherig over te doen. 

Vandaag op het werk in het verzorgingshuis stonden op alle afdelingen de televisies aan en bewoners volgden gezamenlijk het nieuws. Veel van hen hebben de Tweede Wereldoorlog meegemaakt. De oorlog komt vaak in hun verhalen terug en nu lijkt het alsof ze allemaal hun adem inhouden, bang voor wat er komen gaat. 

De televisiebeelden maken ook mij stil. 

puin

In een bericht van 24 augustus 2021 schreef ik over onderstaand huisje dat ik tijdens een wandeling tegenkwam: klik!

Op facebook had een keer iemand een foto van het huisje geplaatst van toen het nog bewoond was, lang geleden:

Gisteren reed ik er weer eens langs en toen zag ik dat de stormen van de laatste week er geen goed aan gedaan hadden:

Het zag er al triest uit en nu helemaal. Het is te hopen dat het nu snel eens opgeruimd gaat worden.

💜 💜 💜 💜 💜 💜 💜 💜

Sinds mijn jongste broer ernstig ziek geweest is, gaat het met mijn moeder niet zo lekker. Zijn ziekte heeft een enorm grote impact op haar gehad en ze is vaak erg emotioneel. De week waarin we nu zitten is ook nog eens extra zwaar omdat het eergisteren de sterfdag van Jus was en vandaag de trouwdag van mijn ouders was. Mijn vader is anderhalf jaar geleden overleden en ook dit is weer een moeilijke dag, nu hij er niet meer is.

Mijn zus en haar man zullen vandaag op visite bij mijn moeder gaan en mijn oudste broer misschien ook nog wel. Ik kan vandaag niet en daarom besloot ik een brievenbuscadeautje naar haar op te laten sturen: een klein gehaakt hartje, mooi ingepakt en met een briefje namens ons erbij, zodat ze weet dat we aan haar denken. Gisteren belde ze dat ze deze verrassing ontvangen had. Ze was er blij mee en gaat het hartje ergens ophangen. 

Als het goed is kan ik zaterdag weer naar haar toe. Twee weken lang kon dat niet omdat zoonlief corona had. 

xxx

Bedankt voor de lieve reacties gisteren.

Vijf jaar is inderdaad nog maar kort, maar als je iemand moet missen is het al lang. De tijd is voorbij gevlogen, gewoon door onze vingers geglipt, lijkt het wel.

Mijn schoonmoeder en een schoonzus zouden gisteren langskomen, maar door corona van een neefje ging dat niet door. Schoonzus belde en zij en haar moeder vonden het beter om niet te komen. Het was niet erg. We weten dat ze er normaal gesproken wel zouden zijn. 

We zijn gewoon thuis gebleven. Het was verder ook geen weer om te gaan wandelen.

Op de geboorte- en op de sterfdag van Jus werken wij niet. Voor vandaag heb ik overuren opgenomen zodat ik deze dag ook niet naar mijn werk hoef. The day after ben ik liever ook nog vrij. 

vandaag

De sterfdag van onze jongste zoon.

Het is vandaag 5 jaar geleden dat Jus overleed. Het drama voltrok zich voor onze ogen en er is van alles aan gedaan om hem te redden, maar hij was te zwaar gewond. We moesten verder zonder onze jongste zoon en broertje.

Jus bouwde hard aan zijn toekomst en opeens viel alles weg. Het eindexamen, de vervolgopleiding, een toekomstige baan, een relatie… hij heeft het allemaal niet meer mogen meemaken. Er werd nieuwe muziek gemaakt die hij nooit zal horen, er kwamen nieuwe films uit die hij nooit zal zien, er waren feestjes en reisjes die hij nooit zou meemaken, we moesten zonder hem naar Disneyland Parijs en de Efteling…We hadden het hem allemaal zo gegund! 

5 jaar. Het lijkt zo lang, maar aan de andere kant is het alsof het nog maar gisteren was dat hij over de dijk kwam aanfietsen na een dag school. Of in de tuin aan het rommelen was. Of aan een motor zat te sleutelen. Het is alsof we al die jaren in een roes leefden, of alles maar deels beleefd hebben. 

Al 5 jaar lang voer ik een gevecht om het opgelopen trauma de baas te blijven. Ik heb gesprekken gehad met een psycholoog en de POH, ik gebruikte slaapmedicatie en kan niet meer zonder antidepressiva. In mijn hoofd is het druk en mijn gedachten staan nooit stil. 

We hebben ons door de afgelopen 5 jaar heen gevochten. We zochten en vonden een weg.  Alleen, maar ook met hulp van familieleden, vrienden, kennissen en collega’s die er voor ons waren, naar ons luisterden en ons op sleeptouw namen. Ik ben al die mensen nog steeds enorm dankbaar dat ze er voor ons waren en ons door dik en dun steunden. 

We missen Jus en na 5 jaar is het nog steeds onwezenlijk dat hij er niet meer is. Ons leven zal nooit meer compleet zijn. 

afgelost

Zoonlief moest zich weer laten testen, maar vanwege de afgegeven storm werd deze afspraak geannuleerd. De teststraat zou niet opengaan. En trouwens, de kans dat hij nog steeds positief zou testen, was groot en daarom werd er geen nieuwe afspraak gemaakt. 

De afgelopen dagen zaten we samen thuis en hij hielp mij met een paar klussen en ik hielp hem vervolgens weer met een paar dingen. Gezellig hoor, om hem thuis te hebben, dat gebeurt niet vaak meer. Hij werkt fulltime en daarnaast heeft hij zijn eigen hobby's en zijn vrienden. Net zoals ook ik mijn eigen dingen heb. We kozen ervoor om zoonlief niet in isolatie te laten gaan. We hebben gewoon contact gehad, ervanuit gaande dat we vroeg of laat allemaal wel corona zullen krijgen. Slim of dom? Geen idee!

Voordat ik vandaag naar mijn werk ging heb ik een zelftest gedaan. En voor de rest heb ik me goed aan de regels gehouden. De afgelopen dagen thuisblijven was fijn, maar weer terug op de werkvloer zijn voelde ook weer goed. En nu zijn de kinderen van een collega positief getest en moet zij thuis blijven. Zij lost me nu dus af.

🌀 🌀 🌀 🌀 🌀 🌀 🌀 🌀

Op het werk had ik er niet zoveel erg in dat het stormde, maar hier thuis waaide ik bijna omver. Tot grote hilariteit van zoonlief. 

Bij de overburen ligt een boom omver en ik hoop dat we er zonder schade vanaf gaan komen. Het gaat echt flink tekeer!

uitslag

De uitslag van de coronatest was negatief. Ik heb er wel de hele dag op moeten wachten: om 8.30 uur meldde ik me bij de teststraat en pas om 19.00 uur was de uitslag er.  Heb ik weer! Ik hoor altijd van anderen dat ze de uitslag al binnen een paar uur weten, zoonlief wist het na twee uur al, maar ik heb altijd de pech dat het lang duurt. Zo heb ik in het verleden al een paar keer anderhalve dag moeten wachten en één keer zelfs twee dagen. 

Morgen mag ik weer komen werken van mijn baas, maar ik ga dit weekend nog niet naar mijn moeder toe en van de drie verjaardagen waar we heen moesten, hebben we er twee afgezegd. Die derde kan gewoon doorgaan, want die mensen hebben ook net corona gehad. Verder zouden we zondag met een grote groep mensen een fotoshoot op het strand laten maken, maar dat gaat door het slechte weer niet door. In plaats van een heel druk weekend, gaat het dus een rustig weekend worden. 

geknakt

Poes moest naar de dierenarts en het was belangrijk dat hij ging, want hij zou een tweede shot antibiotica in zijn oortjes gespoten krijgen. Maar ja, corona bij ons... ik stelde voor om de poes bij de deur af te geven en dat ik buiten zou blijven wachten, maar het was allemaal niet nodig: ik mocht gewoon binnenkomen. Wel deed ik van tevoren een zelftest.

Die arme poes... moest er wéér in zijn oren gekeken worden, werd er wéér met een wattenstaafje in zijn oren gepeuterd en kreeg hij wéér antibiotica in zijn oren gespoten. Over twee weken moeten we terug op controle. 

😿 🙀 😿 🙀 😿 🙀 😿

Met mijn baas sprak ik af dat ik vandaag een coronatest bij de GGD ga doen. Als deze negatief is en ik verder geen klachten heb, ga ik vrijdag weer werken. En volgende week moet ik me dan nog eens laten testen. Met zoonlief gaat het de goede kant op. Vrijdag moet hij zich laten testen en ik denk dat hij daarna weer een vrij man is. 

🌼 🌼 🌼 🌼 🌼 🌼 🌼

In de tuin staan de ranonkels bijna in bloei.

Deze was geknakt en staat nu binnen in een vaasje te schitteren.

Nu er storm aankomt hoop ik dat er niet nog meer knakken. Alhoewel ik het leuk vind om ze binnen in een vaasje te zetten, zie ik ze toch liever in de tuin. 

🏡 🏡 🏡 🏡 🏡 🏡 🏡

Hierbij wil ik je een fijne dag wensen. 

verspenen

Vandaag moet ik thuisblijven van mijn baas, manlief is wel naar zijn werk toe. Hij deed een zelftest voordat hij wegging en die was negatief. Dat geeft nog geen garantie, maar hij is toch vertrokken. Wanneer ik weer mag werken weet ik nog niet. Dat ging mijn baas nog laten weten. 

Nou ja, dan maar thuisblijven! Ik hoor vaak van anderen dat ze zich vervelen als ze in quarantaine zijn, maar de kans dat ik me verveel is niet zo groot, want ik weet altijd wel iets te verzinnen om te doen. Zo ben ik vandaag de dag maar eens begonnen met zaailingen verspenen, oftewel ontkiemde plantjes in een grotere pot/bak zetten. Ik moet er nog een paar doen, maar eerst even koffiedrinken 😀

Links naast het kasje staan bloempotten waar pronkerwten(lathyrus) inzitten. Die had ik vorige week al verspeend, want als er iets hard groeit dan zijn die het wel!

Tot nu toe vind ik het erg leuk om me met het zaaien en opkweken bezig te houden en ik hoop echt dat het mooie planten zullen worden, die lekker veel bloemetjes geven. 

Gisteren ben ik bijna de hele middag in de tuin aan het werken geweest. De vlinderstruiken zijn gesnoeid, ik heb onkruid gewied en maagdenpalmplantjes geplant. Vannacht regende het en zo kregen de plantjes gelijk water. 

poeperkes

Wij kunnen wandelen en daarbij vrijwel geen andere mensen tegenkomen. Dat vinden we niet alleen fijn, maar deze keer was het ook verstandig om bij anderen uit de buurt te blijven, aangezien zoonlief corona heeft. Het was mijn beurt om een wandeling te verzinnen en dat doen we altijd op route.you. Eigenlijk lopen we niet vaak bestaande wandelingen en we zien onderweg wel of het iets is. Omdat we na de lunch besloten om toch maar op pad te gaan, stippelde ik -hup hup hup- een wandeling uit. En eigenlijk werd dat zo'n leuke wandeling dat we hem later, in een ander jaargetijde, nog eens willen wandelen. 

Goed, we gingen naar Bentille net over de grens in de België. 

(Bron: Google Maps)

En wat wij nou zo leuk vonden, was dat dit een best wel afwisselende wandeling over voornamelijk onverharde paden was. 

Het is altijd fijn als je niet al teveel op andere weggebruikers hoeft te letten.

En sommige stukken waren momenteel zo slecht begaanbaar dat er helemaal geen fietsers en auto's konden rijden:

Wij vinden het niet erg om door de modder te lopen. 

En toen we dit straatnaambord tegenkwamen moesten we daar toch echt een foto van maken:

Poep heeft in dit geval niks met ontlasting te maken. Poepen betekent in dit deel van België 'seks hebben'. De Poeperkeswegel is een stil weggetje dat geliefd is bij verliefde stelletjes, om het netjes te zeggen 😉 

Het was alweer een paar weken geleden dat manlief en ik samen gingen wandelen. Manlief had het druk met andere dingen. Ik ben wel alleen en met mijn vriendin wezen wandelen. 

🚶 🚶 🚶 🚶 🚶 🚶 🚶 🚶

Gisteren zou ik eigenlijk met mijn oudste broer op stap gaan, naar het theater en vooraf ergens een hapje eten. Door ziekte van de artiest ging deze voorstelling niet door. Achteraf gezien was het voor mij niet erg, want ik zou nu toch niet gemogen hebben. Later zullen broer en ik wel weer eens samen ergens heen gaan.

het is zover

Corona is in huis! 

Zoonlief, die gisteren nog nergens last van had, begon vannacht te hoesten. Zo erg dat hij met pijn in zijn ribbenkast opstond. De zelftest was overduidelijk positief. De test bij de GGD is zo meteen. Zelf ga ik vandaag niet naar mijn moeder toe, die heb ik afgebeld.

Zoonlief heeft een booster gehad, waardoor hij hopelijk niet te ziek gaat worden. Veel van zijn collega's zijn niet gevaccineerd vanwege het geloof en er zit ook nog een enkele complotdenker tussen, die alles ontkent. Er zijn meer zieken op zijn werk en ik vermoed dat hij het daar opgelopen heeft. 

😷 😱 😷 😱 😷 😱 😷

De dag begon mooi en ik ging naar buiten om een beetje te oefenen met mijn macrolens. 

Onderstaand lampionnetje heeft zijn beste tijd gehad, maar is daarom niet minder mooi. Of misschien nog wel mooier dan als hij nog niet vergaan is.

Mijn macrolens is heel erg schok- en bewegingsgevoelig en daardoor is het erg moeilijk om mijn foto's, zonder statief of een steuntje honderd procent scherp te krijgen. Maar ik blijf oefenen!

Fijn weekend!

boeken

Twee weken geleden werden (onder narcose) de oren van poes schoongemaakt en gisteren moest hij terug naar de dierenarts voor controle. Zijn oren zagen er schoon uit, maar hij heeft nog steeds last van jeuk en daarom is er nu een grote hoeveelheid zalf met antibiotica in zijn oortjes gespoten en volgende week gaat de dierenarts dat nog eens herhalen. Ik hoop echt dat het daarna over is, want we zijn nu al vijf weken met de poes zijn oortjes aan het sukkelen en dat is erg vervelend voor het beestje. 

😿 😿 😿 😿 😿 😿 😿 😿

En net als ik denk dat ze dit jaar niet zullen komen, zijn ze er opeens:

Sneeuwklokjes! 

Het zijn er niet zoveel meer dan vorig jaar, maar een eindje verderop in de tuin staan er dit jaar ook voor het eerst.

Binnenkort moet ik naar de verjaardag van een achterneefje toe, het mannetje wordt één jaar. Ik ging cadeautjes voor hem kopen in België en zo kon ik gelijk even tanken (35 cent per liter goedkoper dan hier) en op de terugweg om boodschappen. En omdat er een kringloopwinkel in de buurt was, ging ik daar ook nog heen. Ik had thuis al besloten dat ik eens bij de tuinboeken moest gaan kijken en niet alleen bij de handwerk- en knutselboeken. En zo gezegd, zo gedaan. Tuinboeken staan er namelijk meestal meer dan genoeg en ik koos deze twee boeken (samen voor €2,50) uit:

Op internet is genoeg informatie over tuinen te vinden, maar door een gewoon boek bladeren vind ik ook weleens fijn. 

Ik heb momenteel niet zo heel erg veel te vertellen en daardoor post ik ook weinig berichten. Het zal binnenkort vast wel weer beter gaan...

'zomaar afgemeld'

Na de laatste lockdown is de naailes alweer een paar weken bezig en het eerste naaiwerkje van dit jaar rolde afgelopen week van onder mijn naaimachine vandaan:

Het is een patroon uit een KnipMode van 2014. Bij mij zit de hals netter dan op de pop, want ik ben iets meer gevuld. 

👕 👕 👕 👕 👕 👕 👕 👕

De eerste krokussen in de tuin bloeien:

Ik ging bij de Boerenbond om potgrond en zag dat ze zomerbollen en -knollen verkochten. Ik heb een paar dahliaknollen meegenomen en over een maand mogen die de grond in. 

🌼 🌼 🌼 🌼 🌼 🌼 🌼 🌼

Mijn moeder had zich per ongeluk afgemeld bij Facebook. Ik had dat vorige week al gezien, maar omdat er toen corona heerste op de verpleegafdeling waar mijn moeder woont, moest ik beschermende kleding aan. Dus met al die kleding aan en een spatbril op die beslagen was, lukte het me niet om de boel te herstellen. Nu is de afdeling niet meer in isolatie en zo kon ik vandaag beter zien wat ik deed en mocht ik ook weer langer dan een uur blijven. Samen met manlief (hij thuis op de pc) en ik bij mijn moeder met mijn telefoon met de camera aan en op luidspreker, is het ons gelukkig gelukt om haar weer aan te melden. 

Natuurlijk had ze zich niet zelf afgemeld... dat kwam door mijn zwager die overal met zijn vingers aanzit... Moeder vergat alleen wel dat ze in quarantaine zat toen ze afgemeld werd en mijn zus en zwager daardoor niet bij haar op visite geweest waren. Het is altijd fijn als je iemand anders de schuld kan geven... 😉