intro

Mijn naam is...

Mevrouw W. (Bijgewerkt op 14-03-2024) Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige webl...

donderdag 31 oktober 2019

oktober

Wat ik niet liet zien in oktober:


Vandaag liepen we nog een rondje in de buurt en profiteerden zo nog even van het mooie weer, hierna gaat het weer regenen. Ik begon mijn wandeling met mijn muts op en mijn handschoenen aan, maar al snel kon ik alles in mijn tas steken omdat ik het alweer warm gekregen had.




Bij de boodschappen nam ik paddenstoelen mee:


Ik bakte ze en maakte een saus van room en port en een sjalotje, waar ze doorheen konden. Van gisteren had ik nog stoofpeertjes over en met gebakken aardappelen en kipfilet erbij, hadden we een fijne herfstmaaltijd. Ik ben geen herfstmens, maar de wandeling van vandaag in het zonnetje en daarna de stoofperen en de paddenstoelen als maaltijd vond ik toch wel heel erg fijn. Als het morgen regent zal ik vast wel anders piepen... 😒


woensdag 30 oktober 2019

amandelbloesem

Amsterdam is voor ons een paar uur rijden en toch ben ik er best wel al vaak geweest. Vroeger had ik er familie wonen, in de Orteliusstraat, dat weet ik nog goed. Mijn zus en ik gingen daar eens logeren: samen met de trein helemaal vanuit het verre Zeeland. Dat was in 1975 en we waren toen nog maar negen en veertien jaar oud. Dat onze ouders dat durfden! Later verhuisde de familie naar Katwijk, maar voor mij bleef Amsterdam altijd trekken. Ik vind het te groot om te zeggen dat Amsterdam als thuiskomen voelt, maar de stad voel altijd wel heel vertrouwd. In de loop der jaren zal er ook best wel veel veranderd zijn, maar dat is natuurlijk niet alleen in Amsterdam het geval.

Gisteren was ik weer eens in de grote stad. Manlief en ik hebben deze week vakantie en ik wilde graag eens naar het Van Gogh Museum toe. Om half acht pikten we mijn schoonmoeder, die ik meegevraagd had, op en reden we naar Amsterdam toe. De auto parkeerden we op een P+R aan de rand van de stad en met de metro en de tram gingen we naar het centrum toe. We waren voor de hele dag parkeren en reizen met het openbaar vervoer voor drie personen €7,95 kwijt. Netjes hè?

Een paar weken geleden had ik tickets voor het museum via internet gekocht en precies om 13.00 uur, het tijdstip dat onze tickets geldig werden, meldden we ons bij het museum.


Het was druk in het museum en we zijn er best wel lang geweest. Normaal duurt een bezoek anderhalf tot twee uur, maar wij deden er vier uur over! We moesten vaak wachten om de informatiebordjes bij de schilderijen te kunnen lezen en we hebben tussendoor ook nog eens koffie gedronken.



De schilderijen fotograferen mocht niet, maar werkelijk iedereen liep foto's te maken. En uiteindelijk heb ik toch ook maar een foto gemaakt van de Amandelbloesem, mijn favoriete schilderij van Vincent van Gogh:


Goed, het was tegen de regels in en eigenlijk klinkt het best wel kinderachtig: iedereen nam foto's, dus ik ook. Maar ik ga me er niet schuldig over voelen. Ik ben blij met mijn foto. 

Voordat we naar het museum gingen zijn we nog even naar de Albert Cuypmarkt geweest. 


Ik zat maandag achter mijn naaimachine en mijn zwarte rekbare versteviging was bijna op en toen ik zag dat het museum niet ver van de Albert Cuypstraat was, zei ik dat ik naar Jan de Grote Kleinvakman wilde, mochten we daar tijd voor hebben. Ik maakte vooraf een lijstje met wat ik nog meer nodig had en kwam thuis met alles wat ik had willen kopen.


Na het museum gingen we ergens in een cafeetje wat drinken en later op de terugweg hebben we buiten Amsterdam een hapje gegeten. Rond half elf stonden we bij mijn schoonmoeder terug voor de deur en zijn we nog even met haar naar binnen gegaan.

Manlief en ik waren 's morgens om zeven uur de deur uitgegaan en 's avonds om half twaalf waren we terug thuis. Het was een lange dag en we hebben veel tijd in het reizen moeten steken. Maar bovenal was het wel een hele erge gezellige dag. Het Van Gogh Museum is mooi en ik ben blij dat ik er geweest ben. Deze kan ik nu van mijn wensenlijstje afstrepen. 




maandag 28 oktober 2019

een piepklein stadje

In het zuidwesten van Zeeuws-Vlaanderen, tegen de grens met België aan, ligt een piepklein stadje met vijfenvijftig inwoners:


In 1242 kreeg Sint Anna ter Muiden stadsrechten en in die tijd was het een belangrijke handelsstad. In de veertiende eeuw verzandde de haven en raakte de stad in verval.

Al van ver zie je de toren van de hervormde kerk:


De toren is een overblijfsel van een gotische kruiskerk, die tijdens de tachtigjarige oorlog werd verwoest. Als kind dacht ik altijd dat het een kasteel was, maar als je het stadje inrijdt en de toren vanaf de voorkant bekijkt, zie je eigenlijk wel dat het een kerktoren is:


Jaren geleden heb ik de kerk eens tijdens Open Monumentendag bezocht.

 In en rond het stadje staan zestig huizen, waarvan een deel vakantiehuis is.


Het is een erg lieflijk stadje en ik woon er niet zo ver vandaan, maar het erge is dat ik er gisteren voor de tweede keer van mijn leven was. Want ja, er is niet zo heel veel te beleven en het nabij gelegen Sluis, met zijn winkels en restaurants, zal ik sneller bezoeken dan Sint Anna ter Muiden.



Het was gisteren mijn beurt om een wandeling te verzinnen en we startten in dit stadje en door de polder liepen we naar Sluis toe.




Maar in Sluis kwamen we niet, want daar komen we liever niet op zondag omdat het daar dan altijd vreselijk druk is. Sinds het begin van de twintigste eeuw zijn de winkels hier al op zondag open en nu is dat misschien niet zo bijzonder meer, maar vroeger was het dat wel. Sluis trekt voornamelijk Belgische bezoekers die komen winkelen en een hapje komen eten. In Sluis loopt eigenlijk altijd wel volk, maar op zondag kun je er echt over de hoofden lopen. 

Sluis heeft stadswallen waar je overheen kunt wandelen, maar rondom de wallen ligt ook nog een fietspad en daar hebben wij gewandeld.


Zicht op stadspoort de Zuidpoort en molen De Brak:




Ruïne van een andere stadspoort de Steenen beer: 


Hier (klik) schrijf ik ook over deze stadspoort. 


We hebben weer een fijn rondje gewandeld en wisten het drukke Sluis te vermijden. 
Ik ben nog wel boos geweest op een fietser die een nogal rare actie uithaalde terwijl hij me passeerde. Ik riep hem na dat ik nogal erg van hem schrok en ik zag aan zijn rug dat hij me heel erg goed begreep. Iedereen maakt weleens fouten, maar ik vind het nogal raar als iemand me opeens, door de graskant, aan de verkeerde kant passeert en me daardoor bijna van de sokken rijdt. Ik heb geen idee waarom hij dit deed, want er was gewoon op de weg ruimte zat, maar ik hoop wel dat hij nooit meer zoiets zal doen.


zondag 27 oktober 2019

2020

Sinds jaar en dag maak ik een wandkalender met eigen foto's. Vroeger was dat met afgedrukte foto's die dan in een kalender geplakt moesten worden. De laatste jaren laat ik mijn kalenders gewoon compleet afdrukken. Op mijn laptop spaar ik een jaar lang foto's die in aanmerking komen voor de kalender, zodat de kalender eigenlijk best wel snel gemaakt is. Wel houd ik altijd rekening met de jaargetijden: zo komen bijvoorbeeld echte lentefoto's ook in de lentemaanden terecht en niet in november of zo.


Toen de kinderen nog kleine waren prijkten hun gezichtjes op onze kalenders, maar de laatste jaren zijn het alleen nog maar landschappen, bloemetjes, paddenstoelen, dieren en gebouwen.


Vorige week maakte ik de kalender voor 2020. Ik had ondertussen al een paar afspraken voor in het nieuwe jaar gemaakt en dus werd het de hoogste tijd dat er een nieuwe kalender kwam, waarop we de afspraken kunnen schrijven.


Gisteren werd de kalender bezorgd en er ligt weer een heel jaar voor ons open om in te vullen.

Ik wil je een fijne zondag wensen!


zaterdag 26 oktober 2019

mooie lucht

Dit is dan ook wel weer leuk van vroeg opstaan:


Het zien van een mooie zonsopgang. 
Als je goed kijkt zie je nog net een heel klein stukje van de maan (klik op foto om te vergroten). Ik heb het even opgezocht en de maan zit tussen het laatste kwartier en de nieuwe maan in. In het laatste kwartier wordt de linkerhelft van de maan verlicht en bij nieuwe maan is de maan onverlicht. Over twee dagen is het nieuwe maan. Het is vandaag 'nacht van de nacht' en het gaat dus lekker donker zijn.

 Toen ik manlief de foto liet zien, zei hij dat deze net zo goed in Afrika genomen had kunnen zijn.

Regelmatig organiseren we samen met collega's etentjes en uitstapjes en ik ben dan ook altijd graag van de partij. Gisteren zijn we met veertien collega's wezen eten bij 't Zusje: klik! Dit is een keten van tapasrestaurants. Ik was er nog nooit geweest was en ik ben nu gelijk fan.

Voor manlief maakte ik foto's van de eerste twee gangen:


Mijn collega's deden vijf of zes gangen, ik zat na vier gangen vol. Daarna dronk ik nog een latte macchiato. We hebben ruim vier uur lang aan tafel gezeten en het was een enorm gezellige avond.

Vandaag houden we een rustig dagje. Manlief is buiten aan het rommelen en ik ga misschien ook nog wel wat in de tuin werken en misschien wat naaiwerk doen.

Fijne zaterdag!


vrijdag 25 oktober 2019

vroege vogel

Vaak ben ik erg vroeg wakker. Soms zit ik om half vijf 's morgens al met een kop koffie achter mijn laptop en was ik al een tijdje wakker voordat ik besloot om maar op te staan. En soms kom ik om die tijd dan mijn moeder op facebook tegen, die ook al wakker is en achter de computer zit. Het gebeurt ook wel dat één van mijn broers al heel vroeg een berichtje stuurt en op mijn zus na, zijn wij allemaal vroege vogels. Overdag ben ik niet altijd uitgeslapen en heel af en toe ga ik 's middags even liggen, maar langer dan tien minuten slaap ik dan niet en toch voel ik me na dat korte slaapje wel weer fit.

Gisteren moest ik voor bloedafname naar het ziekenhuis toe en ik moest nuchter zijn. Natuurlijk was ik ook gisteren vroeg wakker (kwart over vier) en mijn eerste kopje koffie om half negen smaakte dan ook heerlijk. Er was wat gesteggel bij het laboratorium omdat twee mensen geen kaartje getrokken hadden maar wel gewoon als eerste aan de beurt waren omdat zij als eerste in de rij stonden. De mensen die daarna kwamen mopperden luidkeels. Tja, je kan je maar ergens druk om maken hè.

Na de middag ging ik wandelen. Het was mooi weer en het zonnetje scheen en ik reed naar de kust. Er waren veel toeristen en er zaten zelfs nog mensen in de zee. En ik liep daar op mijn winterschoenen... want ja, die nieuwe schoenen wil ik graag inlopen... (net alsof ik daar de komende maanden geen tijd voor heb). Ik had ook nog eens een zwarte broek aan en ik voelde het zonnetje prikken. De harde wind was een warme wind, die daardoor geen verkoeling bracht. Ik kan dus alleen maar zeggen dat het heerlijk weer was, alleen was ik daar niet op gekleed.

Na een wandeling van acht kilometer reed ik naar huis, kachel uit en airco aan want ik had het me toch warm! Thuis bedacht ik me dat een milkshake wel lekker verkoelend zou zijn en daarom maakte ik in de blender een milkshake van een peer, melk en een beetje vanille-ijs. Alle calorieën die ik eraf gelopen had, dronk ik er in één keer weer bij. Maar het was wel lekker!

Zoonlief, die de afgelopen drie weken zijn vrienden geholpen heeft met de verbouwing van hun huis, stond 's middags ineens thuis. De verbouwing was voorlopig klaar (de nieuwe keuken en een aanbouw staan voor over een paar weken gepland) en er moest alleen nog maar schoongemaakt worden, maar dat mochten anderen doen, vond hij. Later op de middag is hij met onze kar terug gegaan en zijn de spullen van het stel verhuisd. Afgelopen nacht konden ze voor de eerste keer in hun nieuwe huis slapen.

Over twee weken heeft zoonlief een gesprek met de bank, want hij wil weten hoeveel geld hij kan lenen, mocht hij ook een geschikt huis tegenkomen. Hij heeft nog geen haast om uit huis te gaan, maar hij wil wel graag weten wat er allemaal mogelijk is. Spannend hoor!

Ik wil je een fijne vrijdag wensen!



dinsdag 22 oktober 2019

vreemde praktijken

Het is gelukt: de vakantie naar Boedapest is geboekt! Vandaag wist ik eindelijk wie er precies meegaan en ik ben gelijk achter mijn laptop gekropen om te boeken. Laatst had ik al mooie appartementen in deze stad gevonden en gelukkig waren deze nog beschikbaar. Het is dan wel pas over een half jaar dat we gaan, maar soms moet je er gewoon heel erg snel bij zijn, toch zeker als je vier appartementen tegelijk wil huren. 

Bij de vliegtuigmaatschappij ontdekte ik dat ik beter per gezin kon boeken in plaats van ineens voor vijftien mensen tegelijk. Per gezin was namelijk goedkoper. Ik heb geen idee waarom dit zo is, maar ik kan wel zeggen dat ik me gaandeweg de boekingen steeds meer aan deze maatschappij ging ergeren. Zo waren bij de boekingen van de eerste twee gezinnen de vlucht en de bagage goedkoper dan bij de boekingen van de volgende twee gezinnen, ook vanaf een ander account en IP-adres. Zo zijn er nu zeven mensen waarvoor ik 25€ meer moest betalen voor een retour, dan voor de eerste acht waarvoor ik een boeking maakte en dat is in totaal gewoon 175€!

De reden dat wij gaan vliegen is omdat Hongarije natuurlijk best wel ver weg is en bovendien gaan we maar voor vijf dagen.
Daarna zijn we elkaar weer beu 😁

Ik ben blij dat het nu allemaal geregeld is en we hebben weer iets leuks om naar uit te kijken. Over een half jaar gaan we een onbekende stad in een onbekend land ontdekken, want niemand van ons is al eerder in Hongarije geweest.

Fijne avond!


maandag 21 oktober 2019

sociaal gebeuren

Al een tijdje geleden meldde ik me aan op Social Deal: klik! Want ja, als ik ergens korting op kan krijgen, dan ben ik graag van de partij. Alleen was het in al die maanden nog niet voorgekomen dat ik hier gebruik van kon maken, om de simpele reden dan maar weinig bedrijven uit de buurt hier aan deelnemen. Maar opeens was daar een paar weken geleden een aanbieding van een restaurant in de buurt voor een driegangenmenu voor €18,95. Ik las alles zorgvuldig door en gooide het daarna op de familieapp met de vraag wie er zin had om mee uit eten te gaan. Binnen de kortste keren had ik een groepje van zes personen bij elkaar, die deze deal wel zagen zitten. Voor afgelopen weekend had ik in het restaurant gereserveerd.

 Nu schreef ik laatst dat ik geen grote eter ben en een driegangenmenu zou ik normaal gesproken nooit kiezen, maar gelukkig wist ik een klein voorgerecht uit te kiezen (vijf scampi's) en de chateaubriand was voor twee personen en die kon ik met een grote eter delen. Aan het nagerecht ben ik nog wel begonnen, maar dat kon ik niet meer helemaal op.  

Het eten was goed en we hebben het gezellig gehad. En ik kreeg nog een cadeautje van iemand, omdat ik vorige week op haar huis en huisdieren gepast had. 

❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤

Voor vandaag had ik afgesproken met twee vriendinnen. Deze afspraak hadden we maanden terug al gemaakt, want omdat die andere twee onregelmatige diensten werken en werkweken van tweeëndertig en zesendertig uur hebben, is iets afspreken altijd een hele opgave en daarom spreken we ook maar één keer per jaar af. Maar ook deze keer kwam het weer goed en we hebben de hele middag kunnen bijpraten. Eerst gingen we lunchen en later gingen we ergens een afzakkertje drinken en tussendoor liepen we door winkelstraten en gingen we af en toe een winkel binnen. De tijd vloog en voordat we het goed en wel in de gaten hadden was de middag alweer voorbij. Het was fijn om samen op stap te zijn en volgend jaar spreken we weer af.

❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤

Zoonlief is aan zijn laatste vakantieweek begonnen. De afgelopen twee weken is hij bij vrienden wezen klussen, die een huis gekocht hebben dat behoorlijk uitgeleefd was. Gisteren zijn manlief en ik 'op de bouw' wezen kijken. Met man en macht hebben familieleden en vrienden van het stel al in het  huis gewerkt en veel van wat er gedaan is zie je niet (bedrading, afvoeren en dergelijke) en het einde is nog lang niet in zicht, maar petje af hoor voor al die klussers. Zoonlief zou ook wel een eigen huisje willen, dus misschien zijn we over niet al te lange tijd zelf ook wel aan zo'n project bezig. Maar deze week is hij, in elk geval, nog aan het helpen bij zijn vrienden.

❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤




zaterdag 19 oktober 2019

schoenen

Tweeënhalf jaar geleden ontdekte ik een nieuwe hobby: wandelen. In eerste instantie wandelde ik vooral om te oefenen voor een georganiseerde strandloop, maar al snel ontdekte ik dat het wandelen me ook enorm goed deed. Toch was ik met de aanschaf van wandelschoenen nog een klein beetje voorzichtig en omdat ik niet wist of het wandelen een blijvertje zou zijn, kocht ik goedkope wandelschoenen: een paar voor in de zomer en later nog een paar water- en winddichte schoenen voor in de winter.

Op mijn zomerschoenen maak ik de meeste kilometers en na twee jaar waren mijn schoenen versleten. De zolen waren trouwens nog goed, alleen waren de schoenen helemaal uitgelopen en ik kreeg steeds sneller last van mijn bekken tijdens het lopen. Afgelopen voorjaar kocht ik daarom bij een sportwinkel andere zomerschoenen, van een duurder merk. Op mijn oude schoenen liep ik graag, maar met die nieuwe schoenen is het net alsof ik op wolkjes loop. 

Mijn winterschoenen had ik twee jaar geleden bij een andere winkel gekocht. Het waren lekkere warme schoenen die met teddy gevoerd waren. Ze zaten en zitten nog steeds geweldig goed, alleen dempen de zolen totaal niet, waardoor ik ook weer last van mijn bekken krijg. Eigenlijk had ik deze schoenen vorig jaar al willen vervangen, maar toen is het er niet van gekomen. 

Die bekkenklachten heb ik overgehouden aan mijn zwangerschappen. Ik kreeg kinderen die 5165 en 4090 gram wogen en voor een ukkepuk als ik, was dat een klein beetje een aanslag op mijn gestel. Ik ondervind daar nog altijd last van en het is ook de reden dat ik daarom meestal niet al te lange afstanden loop. En van fietsen heb ik nog meer last dan van wandelen: ik ben vaak helemaal geradbraakt als ik een eind gefietst heb. 

Vandaag heb ik nieuwe winterschoenen gekocht van het merk Merrell. Omdat ik verwacht hier per jaar rond de 500 km op te lopen, koos ik voor wat duurdere schoenen, maar ook weer niet al te duur. Vandaag ben ik er gelijk op gaan wandelen.


Omdat deze schoenen een hoge schacht hebben en ik dat niet gewend ben, moest ik ze na vijf kilometer uitdoen. De overige zeven kilometer liep ik op mijn zomerschoenen.

Manlief had een leuke afwisselende route in de buurt van Goes (Zeeland) uitgestippeld. We hadden de auto in 's-Heer Arendskerke geparkeerd:


En een deel van onze tocht ging door het Poelbos dat in 1975 aangelegd is:




We zijn best wel veel paddenstoelen tegengekomen:


De wandeling ging ook door de polder en bij een kraampje langs de weg kochten we een doosje eieren.


Twee keer moesten we het spoor over: een keer heen en een keer terug.


En dit was in Wissekerke:




We liepen door een wei waar eigenlijk helemaal het pad niet liep (bordje gemist) en we moesten over een hek klimmen om de wei uit te gaan.


 De molen Nooitgedacht in Eindewege:


Netjes om te waarschuwen:


We hebben vandaag weer een stukje van Zeeland ontdekt, waar we normaal hard voorbij rijden op weg naar Goes of naar ergens anders in Nederland. En er valt nog zoveel meer te ontdekken in onze provincie, dat we nog wel even vooruit kunnen.

Vandaag liepen we twaalf kilometer en voor ons doen is dat best wel ver. Normaal lopen we tussen de zes en acht kilometer. 

Hierbij wil ik je een fijne zondag wensen!



donderdag 17 oktober 2019

botjes

De uitslag van de scan die ik vorige week heb laten maken was binnen. Bij deze scan werd de botdichtheid gemeten en hier kwam uit dat ik osteoporose heb. Bij osteoporose wordt de botmassa minder en verandert ook de structuur van het bot. Het is een chronische ziekte en dus blijf ik er de rest van mijn leven last van hebben, maar het kan wel geremd worden door een gezonde leefwijze en medicatie. De komende vijf jaar ga ik iedere week een pilletje moeten innemen en moet ik blijven bewegen en moet ik ervoor zorgen dat ik voldoende kalk binnen krijg. Nou ja, dat zal allemaal wel lukken want op dat pilletje na deed ik dat allemaal al.

Doordat ik begin juli mijn rib zwaar gekneusd heb, kwam dit toevallig aan het licht. Het is dus een geluk bij een ongeluk dat het op tijd ontdekt is. Bij mij kan de osteoporose komen door mijn leeftijd, de Ziekte van Crohn en het is waarschijnlijk ook erfelijk bepaald. In het verleden heb ik dan ook nog eens negen maanden lang prednison moeten gebruiken en ook dat is slecht voor de botten. Maar goed, het maakt verder allemaal niet zoveel uit, belangrijker is dat het nu geremd gaat worden. 

En als iemand me vraagt of ik mee ga bungeejumpen of klifduiken, dan kom ik daar nu mooi onderuit. Stel je voor dat ik wat breek!
Normaal zou ik zeggen dat is zoiets niet durf, maar dit kinkt veel stoerder 😉



maandag 14 oktober 2019

grote porties

Tijdens een rondje door onze eigen tuin, kwam ik deze paddenstoelen tegen:



We hebben wel meer paddenstoelen, maar deze waren me nog niet eerder opgevallen. 

Gistermiddag was het droog en warm en zijn we wezen wandelen. Gewoon hier ergens in de buurt. Vooraf gingen we lunchen op een strandpaviljoen, waar ik een BROODje gezond at. Het was zoveel dat ik het niet op kon. Daarna moest ik nog gaan wandelen en met zo'n volle buik vind ik het niet prettig lopen. 

Eigenlijk staat dat vele eten me altijd een beetje tegen, ik ben dan ook helemaal geen grote eter. En ik dacht ooit slim te zijn om dan maar een pannenkoek te bestellen in plaats van een broodje als lunch en toen kreeg ik twee pannenkoeken! Dat schoot dus ook niet op.

In augustus waren wij een paar dagen op vakantie en op een avond gingen we naar een Turks restaurant toe. Van sommige gerechten kon je een kleine of een grote portie bestellen. Ik bestelde een kleine kapsalon en eerlijk gezegd wil ik niet eens weten hoe groot een grote portie geweest moet zijn, want ik kon mijn kleine portie maar voor de helft op. Het was nog heel erg veel!
Maar het was wel lekker!

Gelukkig zijn er steeds meer restaurants die kleine porties serveren. Er is ook een website waarop je deze restaurants kan vinden: https://www.kleineporties.nl/

Vanmiddag was ik naar een vriendin toe en zij kookt graag. Voor de lunch had ze pompoensoep gekookt en een tonijnsalade gemaakt en met een meergranen broodje erbij smaakte het uitstekend. Ik had walnoten voor haar meegenomen, die ik bij een buurman gekocht had. Ze lust die graag.

Toen ik weer naar huis ging, maakte ik een tussenstop in een dorp, want ik moest nog iets kopen bij de drogisterij. Toen ik daar vandaan kwam vond ik een portemonnee bij de boekenwinkel voor de deur op straat. Samen met de verkoopster van de boekenwinkel keek ik erin en op het identiteitsbewijs stond een jongen die ik daarvoor bij de drogisterij gezien had. Ik besloot om gewoon maar buiten te gaan wachten en niet veel later zag ik hem lopen en kon ik hem de portemonnee teruggeven. Ik ben blij dat het snel opgelost was. 


zondag 13 oktober 2019

plannen maken

Momenteel ben ik druk met het regelen van een familievakantie in april van volgend jaar. Met dertien of vijftien personen op reis gaan is namelijk niet zomaar even snel geregeld. Je moet het wel eens worden over een bestemming en over een accommodatie, want zoveel mensen zoveel wensen. En we willen niet in één huis, maar wel in appartementen of huisjes bij elkaar in de buurt en dat is ook niet zo makkelijk om te vinden. Naar een hotel willen we niet.

Het leukste van al vind ik het als we ergens heengaan waar nog nooit iemand van ons geweest is. Ik ben op zoek geweest naar vliegreizen en appartementen in Spanje, Italië, Hongarije, Kroatië, Malta, Roemenië en Servië... om het maar even extra lastig te maken. We hadden namelijk allemaal geen idee waar we nou eigenlijk heen wilden. De één riep dit, de ander riep dat. Tijdens mijn eerste zoektocht kwam ik in Boedapest uit, want dat lijkt me nou eenmaal een mooie stad. Ik vond al wat appartementen en de eerste reactie van een schoonzus was dat ze daar ook wel graag heen zou gaan. Maar toen kwam een andere schoonzus met appartementen op Sicilië en in Madrid en andere bestemmingen, waardoor ik zelf ook verder ging kijken naar andere landen. Ik werd er op den duur een klein beetje tureluurs van en uiteindelijk keerde ik terug naar Boedapest, waar ik hele mooie appartementen vond. En omdat de anderen hier ook enthousiast over waren, heb ik de knoop doorgehakt en wordt het Boedapest. Volgend jaar gaan we het anders aanpakken, dat weet ik wel. Dan bepalen we eerst een bestemming en pas daarna ga ik zoeken.

 Maar... er kan nog een kleine kink in de kabel komen. Er zijn een paar neefjes met aanhang, die nog niet zeker weten of ze in april vrij kunnen krijgen, dus ik moet nog heel even wachten met boeken totdat ik daar antwoord van heb. Ik hoop dat ze een beetje opschieten,. Het is al eerder gebeurd dat we door hun vrij laat konden boeken, waardoor eerder uitgezochte bestemmingen afvielen omdat de prijzen van de vliegreis omhoog gegaan waren of er helemaal geen plaats meer voor ons allen in het vliegtuig was. Dus mocht het erg lang duren, dan heb je toch nog kans dat Boedapest afvalt... en dan kan ik weer helemaal opnieuw beginnen met zoeken...

Vakanties en uitstapjes regelen doe ik graag. Tenminste zolang het in het Nederlands kan, want zodra ik in contact kom met een host of een maatschappij waarbij de communicatie in het Engels verloopt, mag manlief me helpen. Ik heb geen talenknobbel, wat niet wil zeggen dat ik me niet weet te redden in het buitenland, maar daar komt dan wel een heleboel handen- en voetenwerk bij kijken. Als het contact via een website of email gaat, wordt het allemaal wat lastiger voor me.

Door mijn zoektocht voor die familievakantie raakte ik gelijk ook geïnspireerd om alvast eens naar onze eigen zomervakantie te kijken. Ik ben namelijk best wel mooie bestemmingen tegen gekomen, waar we niet met de familie heen zullen gaan, maar die ons wel mooi lijken.

Enfin, word vervolgd...

De komende maanden vermaken we ons wel hier in Nederland en België.


Fijne zondag!


woensdag 9 oktober 2019

van de hak op de tak

Bijna een jaar geleden ging ik in mijn huidige team aan het werk, na maandenlang in een lichte depressie gezeten te hebben en na drie maanden thuis zitten met een burn-out. Het heeft daarna nog een hele tijd geduurd voordat ik me weer een beetje goed voelde, maar ik weet zeker dat de goede band met mijn collega's me er voor een groot deel doorheen gesleept heeft. We hebben allemaal al het nodige meegemaakt in ons leven en er is begrip voor elkaars situatie. Toen ik vorige week vakantie had, ben ik best wel moe geweest en ik was blij dat ik even tot rust kon komen, waardoor ik maandag weer met een volgeladen batterij aan het werk ging. Op het werk is het druk en soms breekt dat op, maar teruggaan naar die lieve collega's is dan ook weer fijn.

Dat depressieve gevoel blijft op de loer liggen. Soms voel ik het dagen- of wekenlang en soms is het weer even weg. Ik heb dat vroeger nooit gehad, maar nu is het iets wat helaas bij me hoort. Er is teveel gebeurd, waardoor er bij mij niet veel rek meer in zit en mijn emmertje sneller overloopt dan voorheen. 

Vandaag moest ik de botdichtheid van mijn heup en rug laten opmeten. Mijn heupen en rugwervels werden gescand en volgende week(ik kan zelf niet eerder) ga ik naar de huisarts om de uitslag. Toevallig brak een oud-klasgenoot van me haar arm afgelopen weekend. Misschien heeft ze ook wel botontkalking. Zou kunnen. We zijn van dezelfde leeftijd.

Toen ik vanmorgen om half acht naar het ziekenhuis reed was het druk op de weg. Anderen waren op pad naar hun werk en ik reed lekker met de stroom mee. Ik hou wel van een beetje tempo. Na het ziekenhuis ben ik boodschappen wezen doen en in de supermarkt was het juist heerlijk rustig. Het was nog vroeg en het was slecht weer en dat zal wel in mijn voordeel gewerkt hebben.

Een paar weken geleden zei ik tegen zoonlief, die de vloerbedekking op zijn slaapkamer beu was, dat hij dan maar laminaat moest leggen. Hij ging om laminaat en samen met manlief ging hij daar mee aan de slag. Inmiddels hebben de mannen ook de vloerbedekking in onze slaapkamer en op de overloop vervangen voor laminaat. Het is er mee opgeknapt. Alleen op de slaapkamer van Jus zal de vloerbedekking voor altijd blijven liggen, tenminste zolang wij hier wonen. Er wordt ons weleens gevraagd wat we met zijn spullen gedaan hebben na zijn overlijden en we hebben gewoon al zijn spullen en kleren nog. Alles ligt nog op zijn slaapkamer of staat in de schuur en we blijven daar van af. Het staat niet in de weg en daarnaast kunnen we het niet over ons hart verkrijgen om iets van hem weg te doen.

De afgelopen dagen ben ik ook nog met wat naaiwerk bezig geweest. Ik heb een saaie grijze trui genaaid, niets bijzonders eigenlijk en ook niet bijzonder genoeg om hier te laten zien.

Door mijn naaiwerk heb ik altijd veel restjes stof over. De effen stukjes bewaar ik, want die kan ik nog voor het afwerken van een hals of zak gebruiken. De stukjes stof met print gaan altijd naar een vriendin toe. Zij zoekt stukjes stof die met elkaar matchen bij elkaar en daar maakt ze vervolgens weer shirts van. Een soort mozaïekshirts zijn dat en ik vind het altijd erg leuk om haar een shirt te zien dragen van allemaal herkenbare lapjes stof.

Mijn patroonbladen doe ik niet zo snel weg. Ik heb nog bladen uit 2004 waar ik ook nog regelmatig iets uit maak. Hieronder staat een heel klein deel van mijn patroonbladen:


Dit bericht was misschien een beetje van de hak op de tak. Soms wil ik best wel van alles vertellen, maar dan is dat te weinig om een heel bericht mee te vullen en daarom spaar ik dat op zodat ik er één bericht mee kan maken. 

Hierbij wil ik je een fijne dag wensen.


zondag 6 oktober 2019

film

De film Tonio was (weer) op de televisie en ik besloot dat ik er nu wel aan toe was om hem te zien. Het is de verfilming van het boek Tonio van A.F.Th. van der Heijden, waarin hij vertelt over het overlijden van zijn zoon. De film was gisterenavond laat te zien, maar ik bekeek hem vanmorgen pas, want ik moet niet op de late avond naar zoiets kijken. De kans dat ik daardoor niet slaap is namelijk behoorlijk groot. Ik was onder de indruk van de film, ook al maakte het zien ervan me behoorlijk verdrietig en kostte het me heel veel energie. Ik ben wel blij dat ik hem gezien heb.

Het verhaal gaat over de laatste momenten dat het gezin nog compleet was, over het moment dat de politie voor de deur stond, het moment van overlijden van hun zoon en hoe het echtpaar in de maanden daarna omgaat met dit grote verlies. 

Voor mij was het verhaal vooral herkenbaar. En de dingen die ik niet herkende kon ik wel begrijpen, zoals de vlucht in de drank.

Wat ik ook enorm herkenbaar vond in deze film, is dat anderen je willen sparen. Zo werd bijvoorbeeld verzwegen dat de schoonvader van de schrijver geopereerd moest worden. Anderen vinden dat je al genoeg aan je hoofd hebt en willen je niet met nog meer dingen belasten. Er worden dingen verzwegen of je wordt opeens ergens niet meer voor gevraagd. Anderen gaan voor jou nadenken en nemen beslissingen voor je. Ikzelf heb dat als heel erg moeilijk ervaren, hoe goed bedoeld het ook was. Anderen hebben echt het beste met je voor en toch wil je, hoe moeilijk je het ook hebt, de regie in eigen handen houden en zelf beslissingen kunnen nemen.

In de film gaan de ouders op zoek naar waar hun zoon voor zijn overlijden geweest was en met wie hij omging. Ze wilden antwoorden op vragen.

Het reconstrueren van de laatste dag dat onze zoon leefde, speelde bij ons ook een grote rol. Onze zoon woonde natuurlijk nog thuis, maar we weten wel hoe zijn laatste (school)dag ongeveer verlopen is, door de verhalen van zijn vrienden en zijn mentor, wat voor ons enorm belangrijk was.

De komende dagen zullen de film en mijn eigen belevingen nog wel even door mijn hoofd spoken. Ik moet dit weer even laten zakken. En het maakt niet uit of ik die film nu gezien heb of pas over tien jaar zou zien, zoiets zal altijd moeilijk blijven.




zaterdag 5 oktober 2019

op bezoek bij de Meijer

Een droge dag in het weekend. En wat zullen wij dan gedaan hebben? Juist ja, wandelen! Wij zijn zo ondertussen wel redelijk voorspelbaar, denk ik. Mocht ik je vervelen met mijn wandelingen en wéér foto's van paddenstoelen en koeien, dan spijt me dat. Maar wij waren er toch weer zó braaf mee vandaag. 

We gingen weer in onze eigen streek wandelen en deze keer naar het Eiland van de Meijer:


We hadden hier nog nooit van gehoord en het bleek een nog jong natuur- en wandelgebied vlakbij Terneuzen te zijn.


Het gebied is 68 hectare groot en is van Staatsbosbeheer. Het bestaat uit nog jonge bomen en struiken en grasland waar koeien grazen.


We betraden het gebied over een kleine brug over de Bronkreek.


Ik zei nog zo niet wegvliegen!


Eigenlijk had ik met mijn camera mee moeten bewegen met de vlucht van de reiger, maar daar dacht ik op dat moment niet aan en daarom staat het dier niet scherp op de foto.

Het mooie van deze tijd van het jaar zijn natuurlijk de herfstkleuren:



Na alle regen van de afgelopen dagen en met name van gisteren toen het werkelijk de hele dag geregend heeft, was het een erg natte boel. Ik liep op mijn zomerwandelschoenen en die zijn niet waterdicht, met natte sokken en voeten tot gevolg. Als we weer in een dergelijk gebied gaan wandelen zal ik mijn winterschoenen aan moeten doen want die zijn waterdicht. 





En dat hekje hieronder kan maar één ding betekenen en dat is er dat er vee graast (daarachter zie je een brug over het Gat van Pinte).


Als je goed kijkt dan zie je deze koe achter een draad staan, maar wij moesten even later toch door de wei van deze koe en haar vriendinnen lopen. Gelukkig waren ze ver weg. 


Of deze blauwe bessen eetbaar waren, weten wij niet.




Voor onderweg hadden we broodjes en een appel meegenomen.


We maakten een echte herfstwandeling en toen we op een brug over een kreek uitkeken, liepen er twee mannen langs en één daarvan zei: "mooi hè?" tegen ons. 


En ja, mooi was het zeker op het Eiland van de Meijer!