intro

Mijn naam is...

Mevrouw W. (Bijgewerkt op 14-03-2024) Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige webl...

maandag 30 september 2019

vakantiemaand

Wat ik niet liet zien in september:


Morgen begint oktober en deze maand staat voor ons in het teken van vrije dagen.

Deze week heb ik vakantie. Manlief niet, want door alle drukte op zijn werk kan hij nu geen vrij krijgen. Aan het eind van de maand hebben we nog wel een weekje samen vrij. Vanaf volgende week heeft zoonlief drie weken vakantie en hij gaat dan met de verhuizing van vrienden, die een huis gekocht hebben, helpen.

Deze week heb ik drie afspraken en daarnaast heb ik nog genoeg tijd over om me met andere dingen bezig te houden. Ik denk zomaar dat ik me niet ga vervelen.

Ik wil je een fijne week wensen.


zaterdag 28 september 2019

zon!

Na een ochtend met regelmatig buien, zou het vanmiddag toch best wel aardig wandelweer worden. Ik plande een route, die we met een bezoekje aan een bouwmarkt konden combineren, want manlief gaat klussen. De route was tussen Oostburg en Nieuwvliet (Zeeuws-Vlaanderen) en voerde ons langs de Marolleput en Scherpbier.


 De Marolleput is een buurtschap en voor wie hier in de buurt komt, kan misschien eens een bezoekje brengen aan Landgoed de Morelleput: klik! Je kan daar iets drinken of eten of blijven slapen. Zelf ben ik daar een paar keer naar een high tea geweest.

Morelle of marolle heeft trouwens niets met kersen te maken, maar is in het oude dialect het woord voor zeekraal. Lang geleden was hier een haventje en groeide er waarschijnlijk zeekraal.

We zagen een aantal kleine dijkhuisjes:



En in de tuin van bovenstaand huis stond deze boom:


Waar zinken en emaillen gieters, bekers en fluitketels in gehangen waren: 





Dit zijn belted galloway koeien. Het is een Schots ras dat door de witte streep veel op de Hollandse lakenvelder lijkt. Van koeien weet ik niet zo heel erg veel, maar de lakenvelder en deze belted Galloway, die een gekrulde vacht heeft, vind ik wel makkelijk te herkennen.


Kijk goed naar wat er op dit bordje staat:

De Menne. Eigen weg. Verboden voor geniepige doorstekers.
Op de foto hieronder zie je een menne, oftewel een onverharde landweg:


Wij zijn heel erg geniepig geweest, want we hebben over deze menne gelopen, ook al was dat verboden 😅

Niet veel later kwamen we op de weg deze pad tegen. Het beestje was maar een centimeter of twee groot. 


We hebben hem de berm ingejaagd zodat hij niet overreden zou worden. 

En hier zie je de watertoren van Oostburg:


Aan de andere zijde van de watertoren heeft een kunstenaar uit de buurt een toepasselijke schildering gemaakt. Als je meer over deze watertoren wil weten kijk dan even hier: klik! 

Het tweede buurtschap waar we vandaag doorheen liepen was Scherpbier:


De naam Scherpbier is een vernoeming naar het fort dat hier in 1634 gebouwd werd. Van dat fort is niets meer over.


Toen we aan onze wandeling begonnen was het nog bewolkt en grijs, maar gaandeweg maakten de wolken steeds meer plaats voor de zon. Er stond wel een erg harde wind waardoor ik soms moeite had om stil te blijven staan als ik een foto nam.




Op bovenstaand paadje, kwam ik dit herfsttafereeltje tegen:


Afgevallen bladeren, een stukje bast met kortsmos, een kleine paddenstoel en besjes die beginnen te rotten. 

En onderweg vond ik ook nog een ui langs de kant van de weg, die ik opgeraapt en in mijn tas gestopt heb.


Eigenlijk maakten we best wel een leuke wandeling en ik tikte mijn Geotracker op acht kilometer af. 

Route gemaakt op RouteYou 

Ik wil jullie graag bedanken voor de lieve reacties van gisteren
💓
en je alvast een fijne zondag wensen.


vrijdag 27 september 2019

medische molen

Drie maanden geleden kneusde ik een rib, maar hoe kwam dat ook alweer? Dat gebeurde tijdens een kanotocht op open zee. We hadden gesnorkeld bij het wrak van een schip en vanuit zee moest ik in de kano klimmen. Zoiets is best wel lastig want je kan je eigen niet afzetten en je wil bovendien niet dat de kano kapseist. Ik zette mijn handden op de rand en probeerde me op te hijsen. Gelukkig wilden twee andere kanoërs helpen en rijkten mij hun handen toe, die ik vastgreep en zo probeerden ze me in de kano te trekken. En op dat moment schuurde ik met mijn borstkas over de harde rand van de kano heen en voelde ik plots een korte maar erg felle pijn en verschrikt liet ik los, maar het was al te laat en mijn rib was gekneusd. 

De eerste weken heb ik best wel veel afgezien, maar gelukkig werd de pijn toch stukje bij beetje minder, maar echt overgaan deed het niet en ik begon me ondertussen toch een beetje zorgen te maken. Gisteren ging ik er voor de eerste keer mee naar de huisarts en hij vond dat ik toch maar eens een röntgenfoto moest laten maken. Vandaag kreeg ik daar de uitslag van en er zat geen breuk, maar de huisarts zei dat hij wel blij was dat er foto's genomen waren, want ik schijn last van botontkalking te hebben. Hij noemde het best wel zorgwekkend... Binnenkort krijg ik een oproep om een Dexa-scan te laten maken, waarbij de botdichtheid bepaald zal worden. Omdat ik al een hoge dosis vitamine-D en calcium (via de internist) gebruik, kan dat niet meer verhoogd worden, maar ik zal waarschijnlijk nog wel andere medicijnen erbij krijgen. Een oorzaak van de botontkalking kan in mijn geval door de Ziekte van Crohn komen.

Maar dat is nog niet alles. Omdat ik gisteren toch bij de huisarts was, vroeg ik of hij mijn bloeddruk weer eens wilde opnemen. Een hoge bloeddruk komt in mijn familie voor: mijn vader, zus en jongste broer zijn er mee bekend en bij mij was het altijd net op het randje, maar nu bleek ik dus over dat randje gegaan te zijn en was mijn bloeddruk te hoog. In november moet ik sowieso bloed laten onderzoeken voor de internist en van de huisarts moet er dan ook gelijk naar mijn cholesterol gekeken worden en dan moet ik ook urine inleveren om te kijken of ik diabetes heb. Daarna wordt er een plan van aanpak gemaakt.

Nou moe... nu ben ik wel gelijk weer in de medische molen terechtgekomen! Maar ik kan me er nu nog niet al te druk om maken. Ik leef al drieëndertig jaar met een chronische ziekte en ik ben gewend om mijn leven daaraan aan te passen. Als ik straks meer medicijnen moet gebruiken en mijn leefwijze misschien moet aanpassen dan doe ik dat. Natuurlijk zit ik niet te wachten op nog meer chronische ziektes of botbreuken of andere ellende, maar als het zo is dan is het gewoon maar zo. 

De last die ik nog steeds heb van de gekneusde rib, is en kwestie van uitzieken. Ik voel het de hele dag eigenlijk wel en op sommige momenten iets meer; als ik hoest of nies, als ik in bed lig en als ik moet opstaan uit een lage stoel of bank. Ik hoop dat ik er op een gegeven moment toch eens van af zal zijn, maar ik zal nog even geduld moeten hebben.

Voor mij is het weekend begonnen en het ziet ernaar uit dat het weer erg wisselvallig wordt. Ik weet niet of er van wandelen veel zal komen, want wij wandelen niet zo graag in de regen. Manlief heeft het de afgelopen week erg druk gehad op zijn werk en hij heeft erg lange dagen gemaakt. We gaan het gewoon maar eens rustig aandoen de komende dagen.

Hierbij wil ik je een fijn weekend wensen. 


woensdag 25 september 2019

kraanvogelstof

Naailes is alweer een paar weken bezig en vandaag was mijn eerste werkstuk van dit cursusjaar af:


Ik had het eigenlijk al een week eerder af kunnen hebben, maar door tijdgebrek kwam ik er niet eerder aan toe.

Het lijkt alsof de zoom in het voorpand niet helemaal recht is, maar het ziet er zo uit doordat het waaide toen ik de foto nam. Ik nam de foto's even tussen twee buien door.
De zijnaden van het shirt lopen schuin naar voren toe en zijn afgewerkt met ritsen.


De stof kocht ik bij Driessen Stoffen en het patroon komt uit een bijlage van Knip Mode uit 2014. 


Ik was wel blij dat ik dit shirt op naailes kon maken, want het viel eerst helemaal niet mooi. Zo viel het van voren in een tuit en dat zag er vreemd uit. De docente heeft in het achterpand figuurnaden getekend, die ik er vervolgens ingenaaid heb en daarmee was het probleem gelijk opgelost. 

 Vorig jaar heb ik best wel een tijdje getwijfeld of ik door zou gaan met de naailessen. Maar nu ben ik wel blij dat ik weer voor een nieuw jaar getekend heb. Het is altijd gezellig tijdens de lessen en ik leer nog steeds dingen bij. 



maandag 23 september 2019

in een verdronken polder

Iemand zei laatst tegen ons dat we eens in het duingebied van de Verdronken Zwarte Polder bij Nieuwvliet (Zeeuws-Vlaanderen) moesten gaan wandelen, want daar was het zo mooi. We kenden de Zwarte Polder wel, maar dan vanaf het strand, wat aan de andere kant is en waar het overigens ook mooi is. Manlief bekeek eens op het www hoe je door het duingebied kon wandelen en vond een wandeling van vijf kilometer. Meestal wandelen wij een iets grotere afstand, maar voor ons was die afstand voor deze keer eigenlijk net ver genoeg, want we hadden niet zo heel erg veel tijd.


De Verdronken Zwarte Polder is ontstaan door een dijkdoorbraak in 1802. Het gebied werd daarna nog maar gedeeltelijk terug ingepolderd. Waar de naam Zwarte Polder vandaan komt heb ik helaas niet kunnen achterhalen. Misschien dat het met de kleur van de klei te maken had of werd de polder naar iemand vernoemd...
 Ik heb werkelijk geen idee!


Over houten vlonders ga je het gebied in en kun je ook naar het strand toe.


Doordat er een open verbinding met de zee is, stroomt zout water de geul in.



Na de geul via een vlonder overgestoken te hebben, vervolgden we onze weg over een slingerpaadje door de duinen. Het was soms best wel ploeteren door het losse zand en over een pad dat af en toe omhoog liep.


Na het zandpad liepen we door een gebied dat begraasd werd door schapen.


Gelukkig moesten we deze keer niet door de grazende koeien, want dat is niet echt mijn ding.

Ook wandelden we door een stuk waar veel duindoorn (plant) stond:


Waarin het spinsel van de rupsen van de bastaardsatijnvlinder zat:


In dit spinsel overwinteren de rupsen van deze nachtvlinder.

Aan het eind van de wandeling wierpen nog een laatste blik op de Zwarte Polder, het strand en de Westerschelde en gingen daarna naar onze auto toe. Degene die ons verteld had dat de Zwarte Polder mooi is, had beslist gelijk. 


We moesten naar de verjaardag van een achternichtje toe, maar eerst gingen we nog een cadeautje voor haar kopen. Daar was ik vorige week niet aan toegekomen en omdat er bijna geen speelgoedwinkels meer in de buurt zijn, moet daar tegenwoordig altijd een eind voor gereden worden. Gelukkig vonden we al snel een echt meisjescadeautje voor dit poppenkind en de rest van de middag zaten we bij onze neef in de achtertuin op de verjaardag. Er werden plannen gesmeed voor de Langestrangetocht van volgend jaar, want steeds meer mensen willen volgend jaar met ons meelopen. Gezellig hoor; hoe meer zielen, hoe meer vreugd!

Hierbij wil ik je een fijne maandag wensen.


zondag 22 september 2019

jammer

Samen met mijn schoonmoeder, een schoonzus en haar twee kinderen ging ik naar Reptielen Zoo Iguana in Vlissingen toe. Dit is niet zomaar een dierentuin, maar Iguana is een opvang- en doorstroomcentrum voor reptielen, amfibieën en geleedpotigen die in beslag genomen, afgedankt of afgestaan zijn. Veel dieren worden door de douane onderschept en komen naar ons land toe om illegaal als huisdier verkocht te worden of zijn op doorreis naar landen als China waar ze voor voedsel of voor medicatie gebruikt zullen worden. In de Reptielenzoo zie je dieren die niet meer terug de natuur in kunnen omdat het gebied waar ze vandaan komen niet meer bestaat of omdat ze gehandicapt zijn. De dieren die wachten op repatriëring, (intensieve) zorg nodig hebben of in quarantaine zitten krijg je niet te zien.

Wij vonden dat we deze zaterdag best iets leuks konden gaan doen en omdat de buitenactiviteit die we eerst verzonnen hadden niet doorging, bedachten we daarna dat we best wel naar Iguana konden gaan. Daarna konden we altijd nog iets buiten doen. Een terrasje pakken of zo
 😎🌞🍺🍷


Iguana is verdeeld over vier oude panden (uit de zestiende eeuw). Een route loopt door de vier panden, waarbij je verschillende trappen op en af moet en voor mensen die slecht ter been zijn, is dit geen aanrader. Er is geen lift aanwezig.



De hele Zoo straalt een klein beetje een sfeer van vergane glorie uit. Ik snap ook wel dat het opvangen en verzorgen van de dieren enorm veel geld kost en dat hierdoor het opknappen en aantrekkelijk maken van de Zoo waarschijnlijk op de laatste plaats komt, maar het is wel jammer.

De dieren leven tussen de kunstplanten.


En op de vloeren in de hokken ligt huis-tuin-en-keukenzeil uit de jaren tachtig.



Voor het goede werk wat er gedaan wordt zou ik aanraden om de Zoo te bezoeken, maar ik zeg er wel gelijk bij dat je door de toch wat troosteloze staat van de verblijven heen moet kijken. Een hele grote financiële donatie van de gemeente Vlissingen of van een grote loterij, zodat alle opgeknapt zou kunnen worden, zou zeker geen kwaad kunnen.



We hebben ons toch wel goed vermaakt in de Zoo. Terwijl andere bezoekers langs de hokken renden, hebben wij echt de tijd genomen om alles goed te bekijken en te lezen. De kinderen kregen nog een knuffelbeest van mijn schoonmoeder en dat terrasje achteraf hebben we ook nog gedaan. Bij een ander terras trad een bandje op, waar wij van konden meegenieten en de sfeer was goed. 's Avonds zijn we bij mijn schoonmoeder blijven eten en man- en zoonlief schoven ook aan. 
Het was een gezellige dag en we zijn weer helemaal bij gekletst.

Ik wil je een fijne zondag wensen.


vrijdag 20 september 2019

hoog in de lucht

Tijdens een avondwandeling zagen we een luchtballon:


Ik blijf het toch altijd bijzonder vinden, zo'n ballon met een mandje eronder in de lucht.
Vijftien jaar geleden was ik bijna zelf met een luchtballon meegevaren, maar dat ging op het allerlaatste moment niet door omdat het begon te regenen. Een natte ballon droog krijgen bleek namelijk geen pretje te zijn, aldus de piloot. Als een luchtballon eenmaal in de lucht is en het gaat regenen dan is dat pech, want dan moet hij toch gedroogd worden, maar als het gaat regenen voordat er opgestegen word, dan hield hij de ballon liever aan de grond. We waren toen al op de opstijgplaats (op een luchtballonfestival) en stonden al bij de mand. Jammer, dat het niet doorging. Misschien dat we er toch maar weer eens voor moeten gaan sparen en opnieuw een poging moeten wagen. Het lijkt me namelijk een bijzondere ervaring.

Gistermiddag was ik naar mijn wandelvriendin toe, maar we hebben meer zitten kletsen en koffie gedronken dan dat we gewandeld hebben. Ook goed hoor, we hebben het gezellig gehad. En toen ik eind de middag thuiskwam en manlief ook al thuis bleek te zijn, stelde ik voor om 's avonds dan nog maar een stukje te gaan wandelen. Manlief had daar wel zin in. Het was een mooie avond en we zijn best veel andere wandelaars tegengekomen.

Na vandaag een dagje gewerkt te hebben, zit de werkweek er voor mij weer op en er staat me een druk weekend te wachten, maar daarover later meer.

Hierbij wil ik je een fijn weekend wensen.

donderdag 19 september 2019

fröbelen

Vroeger ging ik twee of drie keer in het jaar bloemschikken, soms met een vriendin en soms alleen. De afgelopen jaren kwam er een klein beetje de klad in. Het eerste jaar na het overlijden van onze zoon ben ik niet geweest en daarna is het bloemschikken een aantal keren niet doorgegaan of kon ik zelf niet.

Een paar weken geleden zag ik dat je je kon opgeven voor een workshop herfststukje maken. Lang hoefde ik niet te twijfelen en ik schreef me in.

Met zes dames gingen we aan de slag met kalebassen, appeltjes, besjes, hop, juffertje-in-het-groen, rozen, chrysanten, asters...
 

We kletsten over van alles en nog wat. Ik misschien iets minder, want ik was best wel moe en dan zeg ik nooit zo veel. Maar luisteren is ook leuk. 


We kregen thee en koffie met cake.


En na anderhalf uur pakten we ons werkstuk op, namen we afscheid van elkaar en vertrokken we ieder weer richting ons eigen huis.


Voor de foto heb ik mijn bloemstuk even buiten gezet, maar de komende weken mag hij binnen op de keukentafel staan en zal ik tussendoor de bloemen wel eens moeten verversen.


Het grappige is altijd dat iedereen een bloemstuk naar eigen smaak maakt: bij elk werkstuk is de basis hetzelfde, maar de kleuren en de afwerking zijn altijd verschillend.


En we zijn allemaal altijd erg trots op ons werkstuk.