een kwart eeuw

Ohhhh... wat lief:

Een foto uit 2000.

En dat kleine mannetje van toen is nu een boom van een kerel, die vandaag 25 geworden is. Onze oudste zoon. Groot en volwassen en een heel fijn mens. Een werker, iemand die graag dingen aanpakt, iemand met een hele leuke humor en iemand die een groep fijne vrienden om zich heen verzameld heeft. 

25 alweer... wat is dat ontzettend snel gegaan!

onbekend

We gingen ergens wandelen waar we normaal alleen maar doorrijden op weg naar de grote winkels in Maldegem of naar Brugge. En hoewel het dichtbij is, waren we er nog nooit geweest en we maakten er best wel een leuke en afwisselende wandeling.

We waren net over de grens, in België en startten de wandeling over een loopbrug onder een viaduct.

Het Schipdonkkanaal, waar we hier langs liepen, werd tussen 1846 en 1860 gegraven.

Het idee hè, al die mannen met schepjes die een kanaal met een lengte van 56 km groeven!

De Rapenbrug:

Tijdens WOI werd de brug over het kanaal heldhaftig verdedigd door de Karabiniers -Wielrijders, soldaten op de fiets.

Er staat een monument ter nagedachtenis aan deze gebeurtenis. In WOII werd de brug opnieuw vernield, de huidige brug is van 1947.

We zijn veel nieuwbouwhuizen tegengekomen, maar gelukkig waren er toch ook de nodige oudere huizen en boerderijen.

Onze route liep door het Paddepoelebos, een klein bos wat denk ik vooral uit privébezit bestaat.

We hebben er een beetje een sport van gemaakt om, na al die jaren toch nog wegen te ontdekken waar we nog niet gewandeld hebben. En dan gaat het over wegen bij ons in de buurt, want ja, verder weg zijn nog heel erg veel wegen die we niet kennen. Het gebied waar we nu wandelden was helemaal onbekend voor ons. Het was een stukje waar we eigenlijk nooit aan gedacht hebben tijdens het bedenken van onze routes. 

beurs

Nieuw leven op de vensterbank:

Opeens viel mijn oog op het kleine tomatenplantje in het kweekkastje, waar twee druppels water aan hingen. Echt aandoenlijk! 

🌱 🌱 🌱 🌱 🌱 🌱 🌱 🌱

Aan het begin van deze week ging ik samen met zes collega's naar de Huishoudbeurs in Amsterdam toe. In 2019 en 2020 hadden we dat ook gedaan en na alle coronajaren, was het leuk om er weer heen te gaan. Toen wij op 28 februari 2020 naar de Huishoudbeurs gingen, hoorden we in de trein dat de eerste persoon in Amsterdam met corona besmet was. We konden er toen nog om lachen, nog niet wetende wat voor impact de ziekte in de maanden en jaren erna zou hebben. 

De Huishoudbeurs anno 2023 is niet meer zoals het vroeger was. Het is echt heel veel kleiner geworden en daardoor misten we toch best wel een hoop leuke kramen. In een paar uurtjes tijd (met eten, drinken en pauzeren erbij) hadden we alles wel gezien. Ik vond dat best wel jammer. We reizen er een heel eind voor, wat naast het entreeticket toch best wel een hoop geld kost. 

We hadden een hele gezellige dag, dat wel hoor. We zijn vaker samen op pad en we vinden ook allemaal dezelfde soort dingen leuk. Het is goed om elkaar buiten het werk om ook te zien en we kennen elkaar allemaal al heel lang, wat de band ook versterkt. Ons volgende gezamenlijke uitje is naar een bingoavond en dat doen we ook vaker, net zoals een dagje winkelen.

Op de Huishoudbeurs hebben we ook nog een paar BN'ers gezien. Nou word ik daar niet echt koud of warm van, want die mensen doen ook maar gewoon hun werk, maar ik moet zeggen dat we wel een leuk gesprek met Sander Janson over de zorg gehad hebben.

En stel dat we volgend jaar weer gaan, dan neem ik heel veel drinken mee. Het maakt me niet uit hoeveel ik mee moet slepen, ik ga dat er gewoon echt voor hebben. Ik kocht een flesje frisdrank en moest daar 4,50 € voor neerleggen... Echt belachelijk!

bedankt

We hebben het weer gehad, de sterfdag van Justus. Het was een moeilijke dag en gelukkig hoefden we deze niet alleen te beleven. We kregen visite, kaarten, bloemen en heel veel berichten op facebook, whatsapp, messenger en natuurlijk hier op mijn weblog. Het is fijn dat zoveel mensen met ons meeleven en ieder bericht doet ons enorm goed. 

Ik kreeg ook bericht van verschillende oude (school)vrienden van Justus. Eén van die vrienden vertelde dat hij nog regelmatig de messengergesprekken tussen hem en Justus teruglas. Dat is dan toch wel weer bijzonder om te lezen en heel erg fijn dat dit met ons gedeeld wordt. 

We zijn dankbaar voor ieder bericht en iedere blijk van medeleven. Het troost ons en geeft ons moed om door te gaan. 

💖💖💖💖💖💖💖💖

sterfdag

(Bron: Pinterest)

Op 22 februari 2017 aten we ‘s avonds aan de late kant en wie had kunnen vermoeden dat onze jongste zoon een uur later, om half negen, dood zou zijn? 

We zijn nu zes jaar verder en er is geen moment dat Justus niet in mijn gedachten is. Overal en altijd denk ik aan hem. Het leven zal nooit meer zijn zoals het was, maar we proberen er het beste van te maken. Het fijne is dat anderen nog regelmatig vragen hoe het echt met ons gaat en dat we nog altijd met dezelfde mensen omgaan als voorheen. Goed, een paar facebookvrienden zijn inmiddels afgehaakt, maar ze zullen daar wel zo hun reden voor hebben. 

Ik heb geleerd om alles uit het leven te halen wat er in zit. Ik ben graag op stap, maak graag plezier en ik heb geen zin om me te laten belemmeren door me af te vragen wat anderen van me vinden. Het leven kan zomaar van het ene op het andere moment voorbij zijn en daarom probeer ik zo intens mogelijk te leven. Op stap zijn betekent ook dat er afleiding is, want juist daar heb ik een enorme behoefte aan. In mijn hoofd is het altijd druk en onder de mensen zijn helpt me enorm om rust te krijgen. 

Het verdriet om Justus is groot en vaak is het nog steeds niet te bevatten dat we hem nooit meer zullen zien en horen. We missen ons kind en ons maatje. 22 februari 2017 was een normale dag totdat om half negen ’s avonds het noodlot toesloeg.

weerzien

De eerste narcissen in onze tuin beginnen te bloeien:

En er komen er nog heel veel meer aan.

⚘ ⚘ ⚘ ⚘ ⚘ ⚘ ⚘ ⚘

Een jaar of vijftien terug, op 1 oktober, was het erg slecht weer. Het regende hard en schoonzus L. was op de fiets op pad van de supermarkt naar huis. Doordat het donker weer was en ze haast had, zag ze een auto die van rechts kwam niet aankomen. Ze botste tegen de auto, werd over de motorkap gelanceerd om vervolgens hard met haar hoofd op de straat terecht te komen. Ze had een schedelbreuk, een vochtophoping in de hersenen, een hersenbloeding en een hersenkneuzing. Diezelfde dag werd ze nog met spoed geopereerd. 

Maandenlang lag ze in het ziekenhuis en in het begin waren we blij dat ze bleef leven, maar achteraf hebben we heel vaak gezegd dat ze het ongeluk beter niet overleefd had. Het hersenletsel was blijvend en L. zou nooit meer dezelfde worden. Omdat zij dit zelf heel goed besefte, deed ze in de jaren erna een paar keer een zelfmoordpoging. De thuissituatie werd hierdoor onhoudbaar en er werd beslist dat ze niet meer thuis kon wonen.

Ze kwam in een verpleeghuis, daarna in een woongroep, er werd gekeken of ze op een zorgboerderij terecht kon en eigenlijk ging het nergens echt goed. Ze kon zich niet aanpassen aan de medebewoners en uiteindelijk kreeg ze een eigen huisje, waarbij ze iedere dag begeleid werd. Omdat visite haar erg van slag maakte, mochten haar eigen broers en zussen haar slechts twee keer per jaar bezoeken. Om de bezoekmomenten zo klein mogelijk te houden deden wij, de schoonfamilie, een stap terug en al die jaren was er geen contact meer met haar.

En toen brak de oorlog in Oekraïne uit. Schoonzus was bang. Zo bang dat ze opgenomen moest worden. Eerst op een crisisopvang en daarna in een instelling. En eigenlijk is dat toch een beetje haar geluk geweest, want ze kreeg daar een ander soort medicijn waar ze heel erg goed op reageerde. Opeens kreeg ze weer zin in het leven, reageerde ze goed op andere mensen en viel ze de nodige kilo's af.

Wat heel erg jammer is, is dat ze misschien wel jarenlang de verkeerde medicijnen gehad heeft. De oude zal ze nooit meer worden, maar het afgelopen jaar is ze met grote stappen vooruitgegaan. En het is logisch dat een medicijn niet zomaar veranderd kan worden, want daar komen wel afkick- en andere bijverschijnselen bij kijken. Omdat ze een tijd in een instelling opgenomen geweest is, kon dit onder begeleiding gebeuren. Het heeft daarom ook geen zin om met een vinger naar iemand te wijzen. 

Met oudjaar haalde haar dochter haar op en verbleef schoonzus een middag bij haar dochter en haar gezin. Dat was erg goed gegaan en nu kwam schoonzus naar een verjaardag bij haar dochter toe. Ze zag er tegenop en ze zou er al zijn als de visite binnen kwam druppelen. Als het te druk of moeilijk zou zijn zou haar broer haar naar huis brengen, maar toen wij na drie uur naar huis gingen, was ze er nog steeds. 

Het was fijn om haar te zien. Tijdens de eerste jaren na het ongeluk heb ik haar enorm gemist. We konden het altijd goed met elkaar vinden en het was gewoon een heel erg gezellig mens. Ik ben haar nog weleens tegengekomen in de stad, maar omdat we (voor haar bestwil) geen contact mochten hebben, ben ik haar zo voorbij gelopen. Ik weet niet of ze me herkend heeft. Ik heb het er daarna nog met haar familie over gehad en die vonden gelukkig wel dat ik op de juiste manier gehandeld had. Voor mij was het een erg verdrietig moment geweest. 

Maar nu is ze dus weer terug. Gelukkig is ze weer terug en ik hoop met heel mijn hart dat het zo goed met haar zal blijven gaan.

 

duinen en bossen

Het was een bewolkte dag en de wind was hard en best wel guur, maar er waren toch veel mensen op de been.  

We gingen naar België, naar Knokke. Aan het centrum van deze badplaats vinden wij niks, maar buiten het centrum is het fijn wandelen in het duingebied. 

Het eerste wat we tegenkwamen was dit koppeltje ooievaars:

Knokke en ooievaars horen bij elkaar. Er zijn er altijd wel ergens in de buurt te zien.

We wandelden door het Blinckaertduinbos dat bestaat uit duinruggen en duinvalleien.

Wat erg opvallend was, was het vele klimop dat in het bos groeide.

 Het bos is niet groot, maar toch echt wel de moeite waard om te bezoeken. Er zitten wel een paar behoorlijke beklimmingen in en er zijn talloze wandelpaadjes. 

Na het bos pakten we een klein stukje bebouwde kom mee. 

En zelfs in een populaire plaats als Knokke, kwamen we toch nog een bouwval tegen:

We vervolgden onze weg door de Zwinduinen en Polders.

Ook in dit natuurreservaat kun je goed wandelen.

Alles ziet er netjes en goed onderhouden uit. 

En tegen de tijd dat onze wandeling erop zat, was de zon al aan het zakken. 

Het was tijd om naar huis te gaan, terug naar...

Fijne zondag!

naar de stad

Bij een kringloopwinkel kwam ik dit tegen:

En dat was gewoon te leuk om te laten liggen! De bladen komen uit 1989, 1990 en 1993. Het mooie van mode is dat alles wel weer terugkomt en er staan dan ook best wel bruikbare patronen in.

Ik was in Middelburg en het was echt alweer lang geleden dat ik in de binnenstad zelf geweest was. Sinds corona ben ik toch niet zo vaak meer op pad als vroeger. Toen was ik regelmatig onderweg om bijvoorbeeld een museum te bezoeken, of om naar de uitverkoop te gaan.

Het kwam nu eigenlijk omdat mijn moeder iets nodig had, waar een winkel in Middelburg mee adverteerde. En omdat ik ook nog een cadeautje voor een achterneefje en patroonpapier nodig had, kon ik dat mooi combineren. 

Op donderdag is het altijd markt in onze provinciale hoofdstad, maar net als overal hier is de markt in Middelburg ook niet meer wat het vroeger was. De lege plaatsen deden zielig aan en ik hoop dat de markt op andere weken wél vol staat. Ik kocht een lapje stof, maar voor het patroonpapier moest ik gewoon naar de handwerkwinkel toe. En gelukkig was die winkel er nog wel. De leegstand in de winkelstraat viel mee en dat is in andere steden en dorpen wel anders. 

Ik bezocht in Middelburg ook een kringloopwinkel en omdat ik nu toch in de buurt was, in Oost-Souburg ook één. Naast de tijdschriften vondt ik ook nog twee lappen stof: een klein lapje tricotstof dat ik ergens anders mee kan combineren en een hele grote gebreide lap ajourstof en daar wil ik een lang vest van maken. De lappen stof kostten al niet veel en er ging bij de kassa ook nog eens 50% korting af. 

Begin de middag reed ik weer terug naar huis. Ik moest nog langs een supermarkt en terwijl ik in de rij achter de kassa stond te wachten, keek ik even op de Too Good To Go-app en toevallig had deze supermarkt magic boxen te koop en scoorde ik er nog één. Helemaal blij kwam ik later thuis. 

natuur en zo

 's Morgens sta je het ijs van de autoruiten te krabben en 's middags zou je haast zonder jas kunnen wandelen. 

Die witte dingetjes op de foto hieronder zijn zwanen en die zie je hier nooit zo vaak.

Mooi om ze tegen te komen. 

Was de lucht nou echt zo blauw of komt het door de camera van mijn smartphone dat alles blauwer lijkt? Dat idee heb ik namelijk wel.

Deze keer liep ik eens niet langs mijn geliefde strand, maar ik was er wel vlakbij:

Af en toe moet ik eens een andere route lopen om het een beetje 'spannend' te houden. Nu het tuinwerk weer begonnen is heb ik ook weer vaker last van mijn rug en in beweging blijven is iets wat daar goed tegen helpt. En dus loop ik de nodige kilometers, wat bovendien niet alleen goed voor mijn rug is. 

Vandaag luisterde ik tijdens een deel van de wandeling naar een luisterboek, alleen in het natuurgebied (waar de zwanen waren) heb ik mijn oordopjes uitgedaan. Zo kon ik de vogels beter horen. En mijn kleine verrekijker had ik bij de hand, zodat ik de vogels ook nog eens beter kon zien. 

Onlangs ben ik lid geworden van de Vogelbescherming. Ik vind alle beestjes leuk, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar de vogels en daar wil ik graag meer over weten. Daarnaast ben ik al jarenlang lid van een regionale en een provinciale natuurvereniging. In de natuur was ik altijd al geïnteresseerd, maar door alle wandelingen die ik maak is de interesse alleen maar gegroeid. 

Voor morgen is regen afgegeven, maar ik verwacht daar eigenlijk niet al te veel van. Ik was trouwens toch niet van plan om morgen te tuinieren of te wandelen, dus voor mij is het niet erg.

wat een weertje!

De beste manier om van onkruid af te komen, is om het steeds maar te blijven verwijderen. Die wijsheid las ik ooit in een tijdschrift en dat vond ik een goede om te onthouden. Want het is waar: je kunt het beter maar bijhouden dan slechts af en toe wat doen. En daarom was ik vanmiddag in de tuin bezig en niet voor het eerst dit jaar. We hebben veel tuin en er is altijd wel een hoekje waar ik iets kan doen. 

Maar eerst deed ik een rondje met mijn camera. Achteraf zag ik bij deze foto pas dat onze herdershond er ook weer opstaat.

Deze dwergirissen kocht ik zondag bij de kwekerij:

En afgelopen najaar bestelde ik bollen van deze krokussen:

Ik vind de zachtgele kleur mooi.

Het cyclaampje hieronder kocht ik ook zondag en de rest van wat er staat heb ik allemaal zelf gestekt.

Over een tijdje kan ik alles verder uitplanten. 

Deze sneeuwklokjes had ik al.

En dit is een nieuwe aanwinst:

Bovenstaande helleborus heb ik al heel lang. Hij groeit traag, maar toch is de plant ieder jaar weer een stukje breder dan het voorgaande jaar.

De hele middag heeft de keukendeur opengestaan. Kachel laag en lekker de frisse lucht naar binnen. Na mijn tuinwerk, heb ik mijn kweekbakjes gevuld met zaadjes van zomerbloeiers. Ik heb nu allemaal zaadjes gezaaid die ik zelf gewonnen heb. Ik ben benieuwd of het wat gaat worden.