intro

Mijn naam is...

Mevrouw W. (Bijgewerkt op 14-03-2024) Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige webl...

donderdag 31 december 2020

365

Nou nou, 2020 zit er bijna op! Een jaar dat de geschiedenisboeken in zal gaan als het Covid-19 jaar. En natuurlijk hadden we allemaal liever een ander jaar gehad, liever een jaar zonder een pandemie. Als 2021 begint zijn we er uiteraard nog niet van af. Het vaccineren gaat in januari beginnen, maar voor de rest is het maar afwachten hoe alles zal verlopen. We kunnen niet in de toekomst kijken. 

2020 sluiten we af en laat ik het nieuwe jaar dan maar positief, met het volgende, beginnen:

(bron: https://www.postermywall.com/)

Gelijk wil ik iedereen die het moeilijk heeft, die verdriet heeft, die rouwt, die ziek is en alle mensen die in onzekerheid leven heel veel sterkte wensen. Want niet iedereen zal positief aan het nieuwe jaar beginnen. 

Bedankt lieve lezers dat jullie er het afgelopen jaar waren. Ik ben blij dat ik van alles met jullie mocht delen. En je weet het hรจ: mocht ik je zo nu en dan vervelen dan scroll je gewoon maar door. Ik leef gewoon mijn leventje met mijn gezin, mijn familie, de tuin, de wandelingen, mijn naaiprojecten en mijn werk en vaak niet meer dan dat, maar voor mij is het goed zo. 

Ik hoop dat de jaarwisseling rustig verlopen zal.

De allerbeste wensen en tot in 2021 ๐Ÿ’—


dinsdag 29 december 2020

specht

Vooruit dan, hier is nog een foto van een vogel in de tuin:


De grote bonte specht. Ik heb al vaker geprobeerd om er een foto van te maken, maar omdat hij erg schichtig is waren de foto's nooit zo goed als deze. Ik nam de foto vanuit huis door het raam, vandaar dat er een spiegeling inzit en de foto wat wazig is (tijd om mijn ramen te zemen๐Ÿ˜‚). Of er รฉรฉn specht of meerdere in de tuin zitten, weet ik niet. Ik denk dat ik ook een hele slechte zou zijn voor de vogeltelling, want hoe moet je al die vogeltjes die zoveel op elkaar lijken uit elkaar houden?

Van het voorjaar heeft er wekenlang een specht op de schoorsteen gezeten, waar hij in de afvoerpijp van de kachel zat te timmeren en dat ging er bepaald niet zacht aan toe. 

๐Ÿ’œ๐Ÿ’œ๐Ÿ’œ๐Ÿ’œ๐Ÿ’œ๐Ÿ’œ๐Ÿ’œ๐Ÿ’œ

Manlief heeft deze week vakantie. Zoonlief en ik zijn gewoon aan het werk. Omdat ik vandaag een vrije dag had, zijn manlief en ik naar mijn schoonmoeder geweest. Met de kerst waren we niet naar haar toe geweest en daarom gingen we vandaag bij haar langs. We hadden elkaar al een tijdje niet gezien, wat door de corona komt. Het advies is om zoveel mogelijk thuis te blijven en wij houden ons daar wel aan. Manlief en ik komen, naast ons werk, bijna nergens. Het was een gezellige middag bij mijn schoonmoeder en we zijn weer helemaal bijgepraat. Fijn dat we elkaar weer gezien hebben.


maandag 28 december 2020

birds

De kopjes die ik vorige week met een mengsel van frituurvet en vogelzaad vulde, trekken vogeltjes aan. Vooral pimpelmeesjes (op de foto) en koolmeesjes komen eropaf en een specht heb ik er al in zien spitten. 

De andere kopjes, die ik op de schoteltjes geplakt had, staan nu onder een afdak. Want toen het regende liepen de schoteltjes vol met water en liet de montagekit los. Nu ze droog staan gaat het een stuk beter. 

In de voederhuisjes is het een komen en gaan van vogeltjes.

Hieronder zie je op de voorgrond een pimpelmees en op de achtergrond een koolmees:


๐Ÿฆ๐Ÿฆ๐Ÿฆ๐Ÿฆ๐Ÿฆ๐Ÿฆ๐Ÿฆ๐Ÿฆ

De laatste week van het jaar is begonnen en hierbij wil ik je een fijne week wensen!

zondag 27 december 2020

op bezoek

Omdat het Kerst was, mocht mijn moeder bezoek van รฉรฉn persoon ontvangen. Mijn broers en zus zagen het niet zitten om helemaal ingepakt (plastic schort met lange mouwen, spatbril, FFP2-masker, handschoenen) naar een locatie waar corona heerst te gaan en daarom ging ik. Ik was er tenslotte toch al aan gewend. Mijn moeder heeft geen corona. Ook op de afdeling waar ze woont is gelukkig niemand besmet, maar elders in het tehuis heerst de ziekte wel. Om het virus verder zoveel mogelijk buiten de deur te houden en ook om bezoekers niet het risico te laten lopen om besmet te worden, zijn er maatregelen genomen. De afgelopen weken mocht niemand op visite komen, alleen voor de kerst werd een uitzondering gemaakt. 

Het was de eerste kerst zonder mijn vader en het is erg verdrietig dat mijn moeder, door de corona, hier helemaal alleen doorheen moest. Ik was blij dat ik langs kon komen, ook al mocht ik maar een uurtje blijven. In dat uurtje moest ik ook nog een probleem met de computer verhelpen, waar ik best nog wel even mee bezig geweest ben. Mijn 86-jarige moeder heeft voornamelijk via Facebook en Messenger contact met de buitenwereld. Ze was ontdaan door een bericht dat haar zus gestuurd had, waarin allemaal clichรฉs stonden over dat de tijd alle wonden heelt en dat het leven doorgaat. Het was een reactie op een bericht van mijn moeder, waarin ze gezegd had dat ze haar man zo erg miste. En haar zus zal het heus wel goed bedoeld hebben, maar ik kon me het verdriet van mijn moeder goed voorstellen.

Ik bekeek de kerstkaarten die mijn moeder ontvangen had. Vijf daarvan waren van mijn collega's, die wisten dat ze met kerst alleen zou zijn en haar zo lieten weten dat ze aan haar dachten. Ik heb al vaker verteld dat ik lieve collega's heb, maar dit bewijst het nog eens extra. 

Toen ik weer thuis was heb ik me gelijk maar op de administratie van mijn moeder gestort. De rekeningen zijn betaald en ik moest nog iets voor haar bestellen. Morgen ga ik haar kerstkaarten, die ook nog niet verstuurd waren, posten. 

Die corona... het is me toch wat! Ik lees de berichten over coronafeestjes. Ik zie de beelden van relschoppers. Ik bekijk met afschuw een filmpje van een tierende mevrouw die geen mondkapje in de winkel wil dragen. Waarom doen al die mensen toch zo moeilijk? Zij zitten niet opgesloten tussen vier muren. Zij kunnen gewoon naar buiten. Zij mogen nog altijd visite ontvangen of op visite gaan. Maar nee, juist zij gooien hun kont tegen de kribbe. 


vrijdag 25 december 2020

zon en regen

Mijn werkzaamheden op de corona-afdeling zitten erop. Zo zachtjesaan komen daar de werknemers, die ziek waren, weer terug werken. Ik was niet de enige invaller en ik ben blij dat we ons samen voor een locatie in nood (veel uitval door corona) hebben kunnen inzetten. In de twee weken dat ik daar was zijn veel bewoners overleden en corona heeft er diepe sporen nagelaten. Na de kerst ga ik weer terug naar mijn eigen werkplek en dat is ook weer fijn. Ik heb mijn eigen collega's en bewoners gemist.

Gisteravond zat ik traditiegetrouw op de bank naar All you need is love te kijken. Het programma is ieder jaar hetzelfde, maar toch blijf ik het leuk vinden en ik kijk er echt al jaren naar. Kerstavond is mijn all-you-need-avond.

Van het hele kerstweekend zag vandaag (eerste kerst) er, wat het weer betreft, het beste uit. We trokken daarom onze wandelschoenen aan en gingen eropuit. Het grootste deel van de wandeling hebben we mooi weer gehad.

We liepen voornamelijk over verharde polderwegen. Er was echter รฉรฉn deel dat we onverhard zouden lopen, maar zoals je op de foto hieronder kunt zien was het daar behoorlijk modderig. En een stukje verder werd het nog slechter met overal grote plassen. We zijn maar teruggekeerd en hebben daarom een andere route gelopen dan we van plan geweest waren. Ook niet erg.



En toen begon het toch te regenen.


En ook te hagelen. We konden gelukkig bij een schuurtje schuilen. 


Toen de bui over was vervolgden we onze weg en gelukkig hielden we het droog tot we bij de auto waren. We hebben toch weer een mooi rondje gelopen en lekkere frisse buitenlucht kunnen opsnuiven. 


donderdag 24 december 2020

kerst



Deze kerst zal dit jaar voor heel veel mensen anders dan voorgaande jaren zijn. Ook voor ons. 

Vorig jaar dineerden we met mijn ouders en mijn jongste broer in het verpleeghuis en na afloop zei mijn vader: "vorig jaar doen we dit weer. Als ik dan tenminste nog leef." Mijn vader is er niet meer en van een diner in het verpleeghuis is dit jaar geen sprake. Maar er is een heel klein lichtpuntje: er mag รฉรฉn persoon bij mijn moeder op visite komen, wel in beschermende kleding en niet langer als een uur. Als mijn broers of zus het niet zien zitten, ga ik wel. Ik ben inmiddels toch al gewend om in deze beschermende kleding rond te lopen. En omdat deze kleding verplicht is, durf ik mijn moeder ook wel te bezoeken, ondanks dat ik op een corona-afdeling gewerkt heb. 

Naar mijn schoonmoeder gaan we dit jaar niet met kerst en dat komt ook door mijn werk. Ik neem liever het zekere voor het onzekere. Mijn schoonmoeder is toch al een krakende wagen. We hebben afgesproken dat we een andere keer gewoon eens op de koffie komen. Ze zal niet alleen zijn met de kerst, want manlief heeft, net als ik, ook twee broers en een zus. Haar dagen zullen dus evengoed gevuld zijn. 

Mocht je deze dagen op visite gaan of visite ontvangen, probeer je dan zoveel mogelijk aan de regels te houden. Nodig niet teveel mensen uit en kom niet te dicht bij elkaar in de buurt. 

Hierbij wil ik je een fijne kerst wensen
๐Ÿ’๐ŸŽ„๐ŸŽ…๐ŸŽ„๐ŸŽ…๐ŸŽ„๐Ÿ’


dinsdag 22 december 2020

creatief met vet

Volgens manlief ben ik hard op weg om de tuinvogels vet te mesten. Goed, ik heb twee voederhuisjes, een houder met vetbollen en een graansilo in de tuin. Toch vond ik dat het best wel meeviel en er kon best nog wel iets bij.


Ik schafte een paar tweedehands kopjes aan,


kocht blokken frietvet en liet een blok smelten en roerde daar voer voor grote parkieten door (*die had ik al).


Daarna vulde ik de kopjes met dit mengsel. In het vet van de gekleurde kopjes stak ik een stokje waar de vogeltjes op kunnen zitten (op onderstaande foto zaten die er nog niet in). 


Toen het vet goed gestold was, hing ik deze kopjes in een boom.



De andere kopjes plakte ik met montagekit op hun schoteltje. Zonde? Welnee joh! Als ze leeg zijn vul ik ze gewoon weer opnieuw en zo krijgen tweedehands kopjes toch een goede bestemming, vind ik. 


Laat de vogeltjes nu maar komen!

* In gewoon strooivoer zit altijd veel tarwe en dat laten die kleine vogeltjes snel liggen en daarom koop ik ook nog altijd een zak voer voor grote parkieten en dit meng ik door het strooivoer heen.


zondag 20 december 2020

Mondriaan in de polder

Het was een mooie middag om te gaan wandelen en we zochten de rust van de polder op.



Het was 9℃ en er stond weinig wind op deze laatste dag van de herfst. 


Op een akker stond een jong gewas. Wat zou het zijn? Misschien groenbemesting?



Dag poes ๐Ÿฑ



We liepen langs een huis dat ons door de vakken en de kleuren aan Mondriaan deed denken:


Het was een bijzonder huis en die gele auto paste er uitstekend bij. 

Als de bomen hun bladeren beginnen te verliezen, zie ik altijd een beetje tegen de kaalheid op. En toch ziet het landschap met de kale bomen er nog steeds mooi uit. 





Dag schaap ๐Ÿ‘



Ergens aan het begin van onze wandeling waren we bij een boerderij een kraampje tegengekomen:


En ik kocht stoofperen. Ik had ze best zelf willen dragen of de helft ervan, maar manlief stopte ze in zijn rugzak.


Toen we thuis waren en ik de stoofperen woog, bleek het bijna drie kilo te zijn. Het is een eeuwigheid geleden dat ik stoofperen klaargemaakt heb en ik zal deze week eens mijn ouderwetse kookboek voor het recept raadplegen.

Hierbij wil ik je een fijne week wensen!

vrijdag 18 december 2020

dicht

Het verpleeghuis waar mijn moeder woont sluit voorlopig de deuren voor visite. Er zijn meerdere mensen met het coronavirus besmet en inmiddels zijn er ook al een paar bewoners aan de ziekte overleden. Van de week had ik al het bericht gekregen dat visite streng afgeraden werd. Mijn jongste broer en mijn zus zegden hun bezoek daarom gelijk af. Mijn oudste broer heeft de post bij mijn moeder voor me opgehaald, maar heeft verder geen contact met haar gehad. En ik zou sowieso al niet gaan omdat ik op een cohort werkzaam ben.

Voor de alleroudsten en zwaksten kan het weleens een hele eenzame kerst worden, want ik verwacht niet dat de boel volgende week alweer vrijgegeven zal worden. En het maakt me verdrietig dat juist deze mensen er niets aan kunnen doen, omdat ze hun levens grotendeels tussen de muren van een instelling doorbrengen. Juist zij hebben de drukte niet opgezocht. 

Mijn eerste werkweek met corona besmette mensen zit er op. In dat tehuis vallen de bewoners met bosjes om en de afdelingen zijn daardoor al behoorlijk uitgedund. Er zijn sterfgevallen of bewoners worden naar een andere locatie overgebracht. Sommigen hebben corona maar geen klachten en anderen gaan ineens snel achteruit. Een vrouw kwam afscheid van haar man nemen, net zo ingepakt met beschermingsmiddelen als het personeel. Het laatste wat hij van haar gezien heeft is dat ze een mondneusmasker, een spatbril en een muts droeg. Haar in wegwerphandschoenen gestoken handen zullen de zijne vastgepakt hebben. Hij zal aan corona sterven. 

Ik ben heel erg blij dat ik kan helpen en ik heb geen spijt dat ik hier voor gekozen heb. Het werken met al die beschermingsmiddelen is nog steeds warm en dat mondneusmasker nodigt uit om weinig te praten en dat is wel jammer. Mijn stem wordt gedempt en ik val daardoor ook een beetje stil. Volgende week werk ik daar ook nog en daarna zien we wel weer verder of het nog nodig is of niet. Mijn eigen collega's vragen iedere dag hoe het met me gaat, wat erg lief van ze is. We zijn een nogal erg hecht clubje. 

Hierbij wil ik je een fijn weekend wensen.

๐Ÿ’—


donderdag 17 december 2020

zelfreflectie

Sinds eind november vorig jaar gebruik ik een antidepressiva en ik ben nu in de laatste weken van het afbouwen bezig. Het wordt ook tijd dat ik zonder verder ga. Zo voelt het nu tenminste toch. Het medicijn heeft me enorm geholpen om dit jaar door te komen, maar ik wil weer ervaren hoe het het is om voor de volle 100% aan mijn gevoelens overgeleverd te zijn. Ben ik sterker geworden? Heb ik ervan geleerd? Ik weet het nog niet. 

Vanaf dat ik met het antidepressivum begon heb ik een half jaar lang gesprekken gehad met de praktijkondersteuner. Een lief mens, alleen had ik er niet echt een klik mee. Ook met het computerprogramma dat ik kon volgen, had ik weinig tot niets. Het was gewoon niet mijn ding. 

Toen ik vorige week voor mijn weblog op zoek ging naar een vragenlijstje om te publiceren, vond ik een mooi lijstje op de site van Happinez wat ik invulde: klik! Het zette mij aan om uit te zoeken of ik hier verder nog iets mee kon en zo kwam ik bij Vertellis (klik) uit. Na eventjes nadenken bestelde ik het Zelfreflectie Journaal: een cadeautje voor mezelf.


In dit boekje beantwoord je vragen zoals waar je dankbaar voor bent en wat er wel en niet goed gaat.


Het maakt niet uit of je elke dag schrijft of minder frequent. Het is een boekje waarbij je dat gewoon zelf bepaalt.

Ik heb dit boekje nu een kleine week en ik moet er nog even een beetje inkomen. Eind de middag sla ik het open en ga ik nadenken over hoe mijn dag geweest is. Alleen al over de vragen wat er wel en niet goed ging, moet ik goed nadenken. Veel dingen zijn gewoon routine of vaste gewoontes geworden. En dat is, denk ik, ook de insteek van dit boekje: nadenken over de gewone dingen. 

Toen ik het boekje bestelde vroeg ik me wel af of het die dertig euro waard zou zijn. Het boekje zelf ziet er mooi uit en zit in een mooi doosje. Maar misschien is het nog belangrijker dat ik regelmatig goed nadenk over het nu werkelijk met me gaat en dat ik juist daar een gewoonte van ga maken. 


dinsdag 15 december 2020

in het hol van de leeuw

 Vorige week kwam de vraag: wie ziet het zitten om collega's in nood te helpen? Nou, ik wilde wel en hoezeer mijn lieve collega's het niet met me eens waren -want we konden er eerst toch over praten- had ik mijn besluit al genomen. En zo komt het dat ik deze en volgende week op een afdeling werk waar corona heerst. Die lockdown, daar had ik mezelf al ingezet, want ik had alles al afgezegd: afspraken geannuleerd, mijn moeder verteld dat ik een paar weken niet zou komen, kerst bij schoonmoeder afgezegd, de naailes ook afgezegd. Ik was van plan om alleen maar te gaan werken en verder zoveel mogelijk thuis te zijn. 


Als je op een corona-afdeling werkt trek je in een aparte ruimte beschermende kleding aan: een FFP2-mondneusmasker, spatbril, geplastificeerd lang overschort met lange mouwen, een plastic halterschort, een muts en handschoenen. Als je een bewonerskamer verlaat trek je het halterschort en de handschoenen uit, desinfecteer je je handen en trek je daarna weer een nieuw halterschort en handschoenen aan. Werken met deze beschermingsmiddelen aan is vreselijk warm. Ik zweet me echt kapot. Binnen de kortste keren is alle kleding onder dit pak doorweekt van het zweet en is ook mijn haar kletsnat. En (sorry voor het vieze praatje) mijn neus gaat heel erg lopen onder dit masker en ik kan daar niet even een zakdoekje over halen, dus de snot moet ik maar laten voor wat het is.

Is corona een grapje of een griepje? Nou, vergeet het maar! En voor iedereen die geen zin heeft om een mondkapje te dragen... trek dit allemaal maar eens een paar uur aan en ga er ook in werken. Voel wat de consequenties voor de zorg zijn als je je blijft verzetten en dan heb ik het nog niet eens over het omgaan met de zieken en mensen die overlijden. Na het lezen van bovenstaande hoop ik dat anderen zich bedenken dat even een mondkapje dragen in de supermarkt best wel meevalt. 

Ik doe dit nu vrijwillig, voordat mijn collega's konden reageren, zei ik dat ik dit wilde doen. Zolang we niet van de corona af zijn kan het ook op onze eigen of meerdere locaties toeslaan. Misschien zijn mijn collega's een andere keer wel aan de beurt om op een corona-afdeling te gaan werken. Ik hoop alleen niet dat het zo ver komt en hopelijk kunnen we samen dit virus temmen. 


maandag 14 december 2020

guur

 Toen ik gistermorgen bij mijn moeder op visite geweest was en naar mijn auto terugliep, was het heerlijk buiten. Hoe anders was het 's middags: toen stond er een stevige wind en was het guur. Maar het weerhield ons er niet van om er toch op uit te trekken. Het werd een wandeling waarbij ik maar vier foto's nam. Er was ook niet echt veel te zien en het was ook best wel donker weer. 



De wandeling ging voornamelijk over onverharde wegen en ook nog een heel stuk over een oude dijk, waar normaal koeien grazen:

 

De koeien waren er niet. Ze zullen wel op stal gestaan hebben.

Voordat we gingen wandelen waren we nog even bij de bioboer gestopt om aardappelen te kopen. Er staat daar een kraampje langs de weg waar verschillende groentes verkocht worden. Het zijn mooie producten, waar tenminste smaak aanzit. 

Toen ik na onze wandeling nog even in de supermarkt liep om een paar boodschapjes te halen, belde zoonlief op omdat hij tijdens het klussen zijn arm verwond had. Op mijn advies ging hij naar de HAP toe, waar de wond gehecht werd. Hij had ook een wondje aan zijn vinger, maar daarvan sprong de hechting bij de HAP gelijk alweer open en dit wondje zal daarom moeten genezen zonder hechting. 

Bedankt voor jullie lieve en mooie reacties van gisteren.
Het was een dag van veel nadenken. Ook was het gisteren precies vier maanden geleden dat mijn vader overleden was. 

Hierbij wil ik je een goede week wensen ๐Ÿ’—


zondag 13 december 2020

het is de tweede zondag


Ieder jaar, op de tweede zondag in december is het Wereldlichtjesdag; dag van het overleden kind. Om 19.00 uur 's avonds steken overal ter wereld, in iedere tijdzone, mensen een kaarsje aan ter nagedachtenis van overleden kinderen. Zo zal de wereld overal eventjes verlicht zijn. 

Wij herdenken vandaag onze Jus en alle andere kinderen die overleden zijn en branden een kaarsje om het leven van al die ouders, die een kind verloren hebben, iets lichter te maken.

๐Ÿ’–


donderdag 10 december 2020

overdenken

Sinds onze jongste zoon overleden is, ben ik niet meer zo van de overzichten maken aan het eind van het jaar. Vroeger deed ik dat wel. Maar als ik het nog wel zou doen, wat zou ik dan over een jaar als 2020 moeten schrijven? We hebben (net als voorgaande jaren) gewandeld en hebben daarbij mooie dingen gezien. En gelukkig konden we steeds aan het werk blijven. Mijn vader is vier maanden geleden overleden en ik mis hem, maar ik heb vrede met zijn dood. Zijn leven was voltooid. De overlijdens van een goede kennis van ons en een collega van manlief, raakten ons wel enorm.

Het was een rustig jaar en eigenlijk vond ik die rust best wel lekker. Geen gejakker en geen volle agenda. Wel heb ik de wandelingen met mijn vriendin gemist, want die schoten er dit jaar nogal bij in. 


Het jaar is nog niet voorbij, maar die resterende drie weken zullen ook wel zo voorbij zijn. Met het nieuwe jaar verwacht ik niet dat er veel zal veranderen: aan die Covid-19 zitten we voorlopig nog wel even vast. Dat is niet zomaar voorbij als 2021 begint. Op dit moment laait corona waar ik woon weer op en ik wil aan mijn Vlaamse volgers vragen om er nog eens goed over na te denken als je naar hier wil komen. Denk aan je eigen gezondheid en kom niet naar Hulst, Terneuzen, Sluis of รฉรฉn van de andere drukke plaatsen. Zoek liever de rust op in plaats van de winkelstraten.

(Bron: RIVM) 

Dit weekend zou ik naar Disneyland Parijs gaan, samen met zoonlief en zijn vriendin en een schoonzus en haar kinderen. Omdat het park dicht is hebben we ons geld netjes teruggestort gekregen. Op het geld van de vliegmaatschappij, van de geannuleerde vluchten naar Boedapest(april) en Siciliรซ(juni), wachten we nog wel steeds. 

We maken nu maar niet al teveel plannen meer. Eerst maar eens zien hier goed doorheen te komen.  

Hierbij wil ik je alvast een fijne vrijdag en een goed weekend wensen! Pas goed op jezelf.


woensdag 9 december 2020

vijftien vragen

Zo af en toe zoek ik voor mijn weblog lijstjes met vragen, want ik vind vragen beantwoorden best wel leuk. De volgende vragen vond ik op de site van Happinez.

1. Wat kan jou erg ontroeren?

Het verdriet van iemand anders. Ik krijg dan steevast ook tranen in mijn ogen.

2. Stel dat je een vriend of vriendin had die in alles op jou lijkt - waaraan zou je je dan op den duur aan ergeren?

Als er iets gedaan moet worden dan zeg ik dat, om een ander eraan te herinneren, meestal een paar keer in een uur of per dag. Meestal krijg ik dan ook een geรซrgerde "jaahaaa" als antwoord. 

3. Wat is de mooiste les die je in je leven geleerd hebt?

Dat hulp soms uit onverwachte hoek komt.

4. Als je รฉรฉn vraag zou mogen stellen aan een alleswetend iemand; welke vraag zou dat dan zijn?

Ik zou wel willen weten of er leven op andere planeten is.

5. Wat stel je steeds uit, terwijl je weet dat het belangrijk is om te veranderen?

Ik heb een hekel aan de administratie doen. Ik doe dat nu voor mijn moeder en loop daarbij steeds tegen dingen aan. Ik kan makkelijk denken van dat doe ik morgen wel, waardoor er dingen blijven liggen en het nog langer duurt voordat alles geregeld is.

6. Als je jezelf vergelijkt met wie je tien jaar geleden was, wat is er dan veranderd?

Ik ben een stuk milder geworden en er zijn veel dingen waar ik me niet druk meer om maak. 

7. Welke persoon heeft jouw leven het sterkst beรฏnvloed?

Dat is niet รฉรฉn persoon geweest, maar dat waren er heel veel. In 54 jaar kom je heel veel mensen tegen en leer je van veel mensen iets. 

8. Welke trekjes laat je niet graag aan anderen zien?

Iedereen denkt altijd dat ik heel erg netjes ben, maar in feite ben ik een enorme sloddervos en kan ik heel erg makkelijk de boel de boel laten.

9. Wat zijn de drie belangrijkste waarden in jouw leven?

Eerlijkheid, respect en tolerantie.

10. Welke belangrijke keuze heb je onlangs gemaakt?

Ik ga binnenkort een paar weken op een cohort(corona)afdeling werken. 

11. Wat is jouw lievelingsplek en wat vind je daar?

Ons huis. Ik vind daar rust.

12. Als je een toespraak tot een groot publiek zou mogen houden, wat zou het thema dan zijn?

Ik denk dat ik het dan toch over overlijden, rouwen en weer opstaan zou willen hebben. 

13. Waarom is het fijn om jou als vriendin te hebben?

Ik kan heel goed luisteren en ik ben trouw. 

14. Welke opmerking van een ander zal je altijd bijblijven?

Dat zijn er zoveel dat ik eigenlijk geen keuze kan maken. 

15. Welk boek of welke film heeft een diepe indruk op je gemaakt?

Dat zijn er twee en ik heb van beiden het boek gelezen en de film gezien: Sonny Boy van Annejet van der Zijl en De jongen in de gestreepte pyjama van John Boyne. 

Ziezo, dat waren ze alweer! Over een paar heb ik toch best wel even moeten nadenken.


zondag 6 december 2020

ik heb de zon zien zakken...

Het was mijn beurt om een wandeling te bedenken en in plaats van รฉรฉn wandeling bedacht ik er twee. De ene wandeling was in Knokke (blauw op de kaart) en de andere in de Zak van Zuid Beveland (rood op de kaart). Het was de bedoeling dat we รฉรฉn van deze wandelingen gingen maken en omdat ik eigenlijk bang was dat het in Knokke druk zou zijn, koos ik voor de Zak van Zuid-Beveland. 

(Bron: Google Maps)

We startten onze wandeling in Ellewoutsdijk bij een fort.


(Bron: Google Maps)

Omdat ik 's morgens naar mijn moeder geweest was en manlief nog wat klusjes te doen had, was het al half drie en dat maakt dat de foto's ietwat aan de donkere kant zijn.  

Het fort stamt uit 1839 en het moest voorkomen dat schepen naar Antwerpen konden varen. Ook moest dit fort Vlissingen beschermen.





Weet je waarom ganzen altijd in V-formatie vliegen? 


Zo besparen ze energie. De voorste vogel heeft het het zwaarst want die heeft de meeste luchtweerstand, de vogels daarachter profiteren van een opstuwende luchtdrukverplaatsing van de vleugels van hun voorganger. De vogels wisselen elkaar netjes af, zodat iedere vogel een keer voorop vliegt. 


De molenromp van een molen die gebouwd werd in 1934 en in 1944 tijdens WOII beschadigd raakte:



Het Zeeuws Trekpaard:


Dat zijn altijd van die lieve grote goedzakken.


Het grootste deel van de wandeling was door de polder. En we liepen ook nog door het dorpje Ellewoutsdijk zelf. Vroeger stond hier een paleis dat in Moorse stijl gebouwd was en wat de dorpelingen het 'Suikerpaleis' noemden. Ook de naam 'Versailles aan de Schelde' werd gebruikt. De eigenlijke naam van het paleis was Zorgvliet. Het werd in de negentiende eeuw gebouwd en in 1944 verwoest.

(Bron foto: PZC)

Een overblijfsel van het paleis is het beeld van Demeter, de godin van de landbouw.


Op de plaats waar vroeger het paleis stond, staat nu onder andere landhuis Zorgvliet:


Ellewoutsdijk is verder een klein dorpje met lieve huisjes.


En grapjassen wonen er ook:


Want dit bordje bij een volkstuintje is vast niet serieus bedoeld.




Op onderstaande foto ziet alles er wat rood uit:


En dat kwam omdat de ondergaande zon alles rood kleurde.




We werden getrakteerd op een prachtige lucht.

De Zak van Zuid-Beveland is een mooie streek. We zijn er al vaker wezen wandelen en het is iedere keer weer genieten van de mooie huizen en de slingerende polderwegen.