intro

Mijn naam is...

Mevrouw W. (Bijgewerkt op 14-03-2024) Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige webl...

vrijdag 26 april 2019

goed nieuws

Mijn moeder gaat verhuizen. Over twee weken, want eerder kan ik niet. Vandaag werd ik gebeld door het maatschappelijk werk en alles is in werking gezet. Het goede nieuws is dat - en daar zijn we echt superblij mee - ze naar hetzelfde verpleeghuis als mijn vader gaat, ze op dezelfde afdeling als hem komt en ook nog eens op de kamer tegenover hem. 

Eigenlijk zou mijn ma naar een andere, een gesloten afdeling toe moeten, maar in het verpleeghuis willen ze het eerst op deze manier proberen. Naar een andere afdeling verhuizen kan altijd nog. Ik ben erg blij dat ze in het verpleeghuis zo met ons meedenken en dat ze er alles aan willen doen om mijn ouders weer bij elkaar te krijgen. En straks is gelukkig dat gesleep met mijn moeder ook voorbij en kunnen mijn ouders elkaar gelukkig weer iedere dag zien. 

En daarna... moet hun appartement leeggehaald worden. Mijn oudste broer en ik hebben beiden in week 20 vakantie opgenomen, zodat we daar gelijk onze schouders onder kunnen zetten. Ik ga per 1 juni de huur opzeggen.

Er komt dus een erg drukke tijd aan, maar we wisten dat die er aan zat te komen. En al bij al is het toch nog snel geregeld allemaal. 

Maar eerst ga ik vakantie houden, want daarom ben ik er volgende week niet. Mijn vorige vakantie, in februari, viel behoorlijk in het water omdat het met mijn vader toen erg slecht ging en ik hoop dat er deze keer niks tussen zal komen. Ik weet niet of ik de komende dagen nog een bericht ga posten. Volgende week laat ik wel weer van me horen. Ik heb, in elk geval, heel veel zin om even de hort op te gaan.

Arrivederci! 

donderdag 25 april 2019

witte-bonen-in-tomatensaus-soep

Door de week eet ik tussen de middag meestal op maandag, woensdag en vrijdag rauwkost bij de boterham. Op dinsdag en donderdag eet ik dan vaak soep, ter afwisseling en in de weekenden is het altijd verschillend wat ik eet, omdat ik niet altijd thuis lunch. 

Mijn soepjes maak ik altijd zelf en ze hebben allemaal twee dingen gemeen:
◾Er zit nooit vlees in.
◾Ik gebruik altijd verse groentes.

Er is echter één soep waarbij ik geen verse groentes gebruik en dat is de witte-bonen-in-tomatensaus-soep. De soep is supersnel gemaakt en eigenlijk is het echt wel één van mijn favoriete soepen. Ik vind tomatensoep lekker, maar nog liever eet ik de witte-bonen-in-tomatensaus-soep.

Wat heb je nodig:


Natuurlijk witte bonen in tomatensaus, gezeefde tomaten (ik gebruikte vandaag gekruide frito) en een bouillonblokje (in mijn geval groentebouillon omdat ik nooit vlees door mijn soepen doe).

Alles gaat in één pan en ik vul de pot van de witte bonen twee keer met water en dat gaat er ook door. Daarna kan de soep aan de kook gebracht worden, de witte bonen pureer ik met de staafmixer en daarna laat ik de soep nog eventjes doorkoken. Ik doe er nog een klein beetje peper en zout door, maar dat hoeft niet per se, dat is natuurlijk een kwestie van smaak. 

En zoals ik al zei: deze soep is supersnel klaar. 

Ik heb hier zeven (kleine) kommen soep van. Vanmiddag at ik een kom soep en de rest gaat in porties de vriezer in. 

woensdag 24 april 2019

kostbaar

Vanmorgen om acht uur trok ik de deur achter me dicht en ging ik een rondje wandelen. Lekker vind ik dat, zo vroeg. Ik doe dat wel vaker. Als het in de zomer een warme dag gaat worden, durf ik zelfs nog wel een uurtje vroeger te gaan wandelen. 

Het was vanmorgen rustig op de weg: op een paar auto's en een groepje wielrenners na, ben ik niemand tegengekomen. 


Vanmiddag ben ik weer met mijn moeder met de rolstoeltaxi naar mijn vader geweest. De volgende keer dat ik weer kan, is pas over twee weken. In tussentijd moeten mijn broers en zus maar zorgen dat mijn moeder naar mijn vader toe kan. Ik hoop dat het goedkomt en dat mijn moeder niet zelf van allerlei dingen gaat ondernemen die ze eigenlijk niet meer kan. 

De afgelopen dagen zijn er bij verschillende ongelukken veel jongeren in het verkeer om het leven gekomen. Het is verschrikkelijk allemaal en het spookt steeds door mijn hoofd. Het is zo triest dat ze nooit hun dromen meer kunnen waarmaken. En het is vreselijk voor de nabestaanden, die nu midden in een nachtmerrie terecht gekomen zijn. 

Toen onze Jus overleed, stuurde iemand ons een boeket bloemen en op het kaartje dat er bij zat, stond de volgende tekst: 'hoe kostbaar is een kwetsbaar mens'. Ik vond dat heel erg pakkend. Pas maanden later zocht ik die tekst op internet op en vond toen uit dat het de titel van een gedicht van Okke Jager was. 

Hoe kostbaar is een kwetsbaar mens

Verraadt ons aller angst zich niet
in wie het leven weerloos liet?

De glasglans stemt de blazer mild.
De kaarsvlam vormt de hand tot schild.

De krokus wijst beton zijn grens.
Hoe kostbaar is een kwetsbaar mens.



Tja, hoe kostbaar is een kwetsbaar mens... Heel erg kostbaar. Ieder mensenleven is kostbaar.

                                            

maandag 22 april 2019

mooie wandeling

Als ik ergens ben waar (toeristische) folders liggen, zal ik daar altijd even tussen gaan kijken en vaak neem ik folders mee naar huis. Meestal zijn dat dan folders van museums of wandelingen. Twee jaar geleden nam ik ergens de Toeristische gids van Landschapspark Borsele mee:


Direct al werd in deze gids mijn aandacht getrokken door een berichtje over natuurgebied de Zwaakse Weel en ik nam me voor om daar een keertje heen te gaan. En vandaag was het dan eindelijk zover en reden we die richting op.


De Zwaakse Weel wordt beheerd door Natuurmonumenten en wij parkeerden de auto bij het informatiepunt van deze vereniging (klik!). Vanuit hier zijn er een paar wandelingen uitgezet en wij 'plakten' twee van deze wandelingen aan elkaar, zodat we een rondje van 8 km konden lopen. Normaal is een rondje 3,5 of 4,5 km.


De wandeling is voornamelijk over onverharde wegen en hieronder zie je er een paar:





Voor mensen die slecht ter been zijn is dit dus geen aanrader. Wij kunnen gelukkig (nog wel) goed lopen en voor ons was dit echt ideaal, want wij houden wel van wegen waar niet veel ander verkeer komt.

Het was vandaag zonnig, maar niet helemaal helder. Hieronder zie je de kreek de Zwaakse Weel:



We kwamen langs oude fruitsoorten


En jonge fruitbomen


En er waren boerderijdieren te zien



en wilde dieren




Veel gebouwen hebben we niet gezien, maar met deze waren we ook best wel tevreden:


Wij vonden het een afwisselende wandeling door een mooi gebied. Een aanrader!



Uit het Informatiepunt nam ik weer nieuwe foldertjes mee, om inspiratie voor een volgende wandeling uit op te doen:


We hadden een fijn weekend met zaterdag de verjaardag van mijn moeder, gisteren de verjaardag van een schoonzus en vandaag deze wandeling. En het weer was natuurlijk geweldig hè, dat kon gewoon niet beter!

zondag 21 april 2019

ontbijt

In 1968 nam mijn vader mij, mijn broers en mijn zus mee naar de fotograaf. Hij liet daar een foto van ons maken en deze foto kreeg mijn moeder toen als verjaardagscadeau. Wij waren destijds tussen de 2 en de 11 jaar oud. Inmiddels zijn we 53, 58, 60 en 62 jaar en gisteren hebben we die foto opnieuw laten maken, in dezelfde volgorde als dat we op die eerste foto uit 1968 stonden.

Ik besef maar al te goed, dat het niet voor iedereen weggelegd is om een oude foto opnieuw te laten maken. Ik hoef maar naar mijn zoon te kijken, om te weten hoe het voelt om een broer of zus te verliezen. Vorig jaar maakten we een fotoshoot, omdat manlief en ik 25 jaar samenwoonden en toen hebben we een foto van onze Jus vast gehouden, zodat hij ook op een aantal foto's van de fotoshoot staat. En ook al is hij overleden, hij zal toch altijd deel van onze levens blijven uitmaken en dat wilden we op deze manier laten zien. 

We vierden gisteren de verjaardag van mijn moeder. Als verrassing voor mijn vader kwamen mijn broers en zus en ik met aanhang naar het verzorgingshuis, waar hij woont, toe. We regelden taart en koffie en we hadden een gezellige middag met elkaar. Het werd een middag met een gouden randje. Gelukkig konden we er allemaal bij zijn, want iedereen heeft het altijd druk met kinderen, kleinkinderen, hobby's, werk en andere dingen.

Het is Pasen en ik had voor vanmorgen een ontbijtje voor manlief en mij besteld:



Ik had daar een tijd geleden een bon van gekregen en vond Pasen wel een mooie gelegenheid om het ontbijt te laten bezorgen. Ik wist wel een beetje wat er in het pakket zou zitten, maar er zat toch nog meer in dan ik had verwacht.

Vanmiddag moeten we weer naar een verjaardag, maar dan van iemand in mijn schoonfamilie.

Ik wil je een fijne dag wensen.

vrijdag 19 april 2019

abonnement

Momenteel heeft de Hema een tijdschriftenactie: als je voor 10€ een voucher koopt, dan kun je deze besteden aan acht uitgaven van een weekblad of vier uitgaven van een maandblad. Je kunt kiezen uit 75 titels. 


Ik hou wel van dit soort acties. Momenteel lees ik Buitenleven en Seasons van een zelfde soort actie van het Kruidvat van afgelopen winter. Maar deze keer heb ik (toch maar weer) voor de Knipmode gekozen, want daar heb ik toch meer aan.

----------------------------------------------------------------------------------

Vandaag is mijn moeder jarig: ze is 85 jaar geworden.
Ik heb een grote bos rozen voor haar gekocht en die ga ik haar zo brengen, voordat ik naar mijn werk toega. Morgen neem ik haar weer mee naar mijn vader en mijn oudste broer rijdt ook mee en als verrassing voor mijn vader, komen mijn jongste broer en mijn zus ook en brengen we taart mee. Doordat mijn ouders nu verplicht gescheiden leven is er niet echt een verjaardaggevoel, maar mijn moeder wil er toch graag op deze manier aandacht aan schenken.

De afgelopen weken zijn mijn moeder en ik al een aantal keren met de rolstoeltaxi naar mijn vader geweest. Op zich is het wel prettig dat mijn ma gewoon in de rolstoel kan blijven zitten, maar soms zijn we wel erg lang onderweg omdat er nog meer mensen gebruik maken van dezelfde taxi. Maar morgen rij ik gewoon weer eens zelf omdat mijn broer dan kan helpen. 

Graag wil ik je een fijn paasweekend wensen.

Mijn paastak heb ik gisteren al opgeruimd, want dat was niks meer, maar gelukkig hebben we de foto's nog:



donderdag 18 april 2019

mooi op tijd

Een tijdje geleden kocht ik de Ottobre Woman 2/2019:


En daar haalde ik het patroon van deze jurk uit:


En dit is mijn jurk geworden:


En die is dus mooi op tijd klaar voor het zonnige weer dat afgegeven is. 

Vandaag zal ik mijn winterkleren eens uit de kast halen, zodat deze plaats kunnen maken voor mijn zomerkleren. Ik berg nog niet alles op, maar de echt dikke winterkleren alvast wel.

-------------------------------------------------------------------

Het grote nieuws van deze week was toch wel de brand van de Notre-Dame in Parijs. Ik had het er moeilijk mee, maar op een andere manier dan je misschien zou verwachten. Natuurlijk is het jammer dat een mooi historisch gebouw in vlammen opgaat, dat vind ik ook, maar het zijn maar stenen. Ik zag op televisie het verdriet van de mensen op straat, ik las hoe verdrietig anderen het vonden. Maar het is 'maar' een gebouw en het gaat terug opgebouwd worden. Gelukkig zijn er geen doden gevallen want een mensenleven is niet vervangbaar. En daarom raakte het mij ook zo. Ik ben er een dag niet goed van geweest. Ik ben mijn kind verloren en voor mij is het eigenlijk onbegrijpelijk dat iemand zoveel verdriet kan hebben om een gebouw. 

Ik keek deze week op Netflix naar de Vlaamse serie Gevoel voor tumor (klik!), over een student geneeskunde die zelf kanker krijgt. De serie maakte indruk op me. En dan hoor ik over al die miljoenen euro's die gedoneerd worden voor de restauratie van de Notre-Dame en dan kan ik alleen maar hopen dat al die donateurs ook zoveel geld aan een kankerfonds schenken. Of dat ze geld doneerden aan de slachtoffers en nabestaanden van een appartementencomplex in Parijs waar in februari brand uitbrak en waar tien doden en zesendertig gewonden vielen. Of aan de nabestaanden en slachtoffers van een gasexplosie in een bakkerij in januari in dezelfde stad, waar vier doden en zevenenveertig gewonden te betreuren waren.

De reacties rondom de brand van de Notre-Dame maakten me verdrietig, en dat komt omdat er andere, veel ergere dingen gebeuren en gebeurd zijn waar veel menselijk leed bij komt of kwam kijken. En dat vind ik erger. Voor mij is de verhouding een beetje zoek.
Ik hoop dat ik niemand kwets. En mocht het toch zo zijn, dan hoop ik dat je me begrijpt. Maar voel je vooral niet aangevallen, want ieder mens is anders en heeft weer andere dingen meegemaakt dan anderen. Ik beschrijf hier alleen maar wat dit nieuws met mij deed en hoe ik erover denk. 


zondag 14 april 2019

vogeltjes

Eens in de drie à vier maanden gaan wij in België volkorenmeel kopen in de supermarkt. Wij bakken altijd zelf ons brood (in de broodbakmachine) en al zeker tweeëntwintig jaar gebruiken we daar meel uit dezelfde winkel voor. We hebben andere merken en andere soorten geprobeerd, maar niets beviel ons zo goed, als die uit de Belgische supermarkt en gelukkig wonen wij vlakbij België en zijn een paar pakken meel zo gehaald.

Gisteren gingen we om meel en we zouden dat combineren met wandelen en manlief koos een wandeling bij de volgende kustplaats uit:


En zo ziet de skyline van Blankenberge eruit:

Klik op de foto om te vergroten
Manlief had daar een wandelroute van 7,7 km in de Uitkerkse polder gevonden. 


We parkeerden de auto bij het bezoekerscentrum (klik) en vandaaruit hoefden we alleen maar de bordjes van de wandeling te volgen, dat was dus makkelijk.

Aan het begin van de route kwamen we langs enkele boerderijen en huisjes.





En we kwamen een kapelletje tegen:


Het kapelletje van Sint Job is in 1806 gebouwd en er vindt nog jaarlijks een bedevaart naar de kapel plaats.

De Uitkerkse polder is een gebied zonder bomen en hagen maar wel met heel veel water. Een walhalla voor weide- en watervogels en vogelspotters. 



De polder staat niet in contact met de zee, maar is in het verleden wel overspoeld geweest met zeewater waardoor er zout in de bodem achterbleef. Dit gebied schijnt daardoor een bijzondere diversiteit aan flora en fauna te hebben en de Europese Unie ondersteunt het herstel en het onderhoud van dit gebied.

O kijk, wij zagen een grutto:


En we zagen eenden, ganzen, kieviten en een hoop vogeltjes waar wij de naam niet van kenden. 

Dat die grutto een grutto was, wisten wij eigenlijk ook alleen maar door dit bordje:


We liepen naar een vogelkijkhut:


Van waaruit je over een waterplas uitkeek:


Op de voorgrond van bovenstaande foto zie je de dakbedekking van de vogelkijkhut, die voornamelijk uit sedum bestond.

De wandeling kwam langs een mooie B&B:


En een vervallen boerderij:



Is deze wandeling een aanrader? Mwah… wat zal ik ervan zeggen?
Wij zijn niet de enige mensen op de wereld en op de erg smalle wegen met aan weerszijden sloten werden we vaak gepasseerd door fietsers en groepen wielrenners zoefden ons voorbij en we moesten vaak de berm in voor de vele auto's die langsreden. Het was hierdoor bepaald geen rustige wandeling en dat terwijl het nog maar vroeg in het jaar is en het waarschijnlijk nog rustig was voor Blankenbergse begrippen. Een klein stukje van de wandeling voerde over een onverhard pad en wat ons betreft hadden er veel meer van die onverharde paden op dit traject mogen zitten. Nu hebben we het grootste deel van de wandeling achter elkaar moeten lopen, door al het andere verkeer, in plaats van gezellig naast elkaar.



Omdat wij 's morgens gingen wandelen en het bezoekerscentrum pas om half twee open zou gaan, hebben wij dit niet bezocht. 

Het was gisteren behoorlijk fris door de straffe wind die er stond, maar het was gelukkig wel droog. Later zijn we in een café in Blankenberge koffie wezen drinken en hebben we een tosti gegeten. En daarna konden we naar de supermarkt toe. Met de zakken meel die we daar kochten kunnen we weer een tijdje vooruit. Ook haalden we daar gelijk onze gewone boodschappen. 

Als je zelf eens wat beter de geluiden van vogels wil leren herkennen, of meer te weten wil komen over vogels, dan kun je bij de Vogelbescherming twee gratis cursussen volgen: klik! Ik ga dat maar eens doen, want dan herken ik de grutto de volgende keer misschien zelf wel ;-)
Ik gaf me trouwens voor beide cursussen op en ontving twee keer dezelfde, dus misschien dat je eerst de ene cursus ontvangt en daarna pas de volgende ofzo. Of ik heb iets niet goed gedaan, dat kan natuurlijk ook. 

zaterdag 13 april 2019

vrienden

Vorige week schreef ik dat ik nieuwe wandelschoenen nodig had en van de week ging ik daarvoor in een sportwinkel kijken. Op de Adventure-afdeling hadden ze best wel veel wandel- en bergschoenen en mijn oog viel op een paar zwart-roze stappers. Ik paste ze en ze zaten als gegoten. Om toch nog andere merken en modellen een kans te geven, trok ik ook nog andere schoenen aan, maar die zaten allemaal niet zo fijn als die zwart-roze. De schoenen waren van 130€ naar 75€ afgeprijsd, wat ik nog een behoorlijk bedrag vind, maar voor goede wandelschoenen had ik dat wel over. Maar toen de verkoper de schoenen aan de kassa scande, moest ik nog maar 40€ betalen. Dat was me nog eens mazzel hebben! Deze week heb ik er al twaalf kilometer op gelopen. 

Tijdens één van mijn wandelingen kwam ik een vriend van onze Jus tegen. Het is en blijft moeilijk om hem te zien, maar dat is wederzijds. Hij en Jus waren vrijwel iedere dag samen en hij kwam hier vaak over de vloer. Het leven van Jus stopte en het zijne ging door. We hebben nog regelmatig contact met elkaar, maar het is best wel lastig om elkaar te zien. Het doet ons beiden pijn. 

Ik weet nog dat ik een paar maanden na het overlijden van Jus van mijn werk thuiskwam en de auto van onze oudste met de motorkap open bij de schuur stond. Over de motor stonden oudste, een maat van hem en die vriend van Jus gebogen. Ik keek ernaar en ik kreeg toen een verschrikkelijke opdonder. Jus had daar ook moeten staan. Ik heb toen heel veel moeten huilen. Het was ook zo oneerlijk allemaal.

Jus zat vlak voor zijn eindexamen toen hij kwam te overlijden. Hij zou na het voortgezet onderwijs een BBL-opleiding gaan volgen, waarbij hij vier dagen in de week zou gaan werken en één dag naar school moest. Zijn stageplaats was al geregeld. Uiteindelijk is die vriend van Jus in zijn plaats bij datzelfde bedrijf die stage gaan doen. Ik denk dat iedereen het die jongen gunde, wij ook. Maar het voelde voor iedereen ook heel erg dubbel.

Soms zijn er van die momenten dat ik een jongen van een jaar of zeventien zie en waarin ik Jus herken. Het is de manier waarop iemand loopt of staat of de manier waarop hij kijkt, waardoor ik aan Jus moet denken. Zo deed hij ook, zo keek hij ook, zo lachte hij ook. Het maakt me verdrietig en dat verdriet blijft dan weer een tijdje hangen en dan blijf ik steeds die andere jongen voor me zien. Soms duurt dat wel een paar dagen.

Het leven gaat door en dat moet ook. We moeten verder. En soms zijn er goede momenten en soms zijn er slechte momenten. Maar ons verdriet blijft en zal nooit weg gaan. Anderen zullen er niet altijd (meer) bij stilstaan en dat is begrijpelijk en dat geeft ook niet.

De vrienden van Jus zullen altijd een speciaal plekje in ons hart houden. Ze maakten deel uit van zijn leven en ook van dat van ons. Als we elkaar zien zal ik altijd een praatje maken: "hoe is het?" "Hoe gaat het met je opleiding?" "hoe gaat het met je vriendin?". Het gesprek gaat meestal over het heden, want dat we Jus missen weten we toch wel van elkaar, dat hoeft niet altijd besproken te worden. Maar het doet wel verdomd veel pijn.
Ook voor hun.


donderdag 11 april 2019

indicatie

"Hallo mevrouw, hoe gaat het met u?"
"Goed hoor, ik voel me goed"
"Weet u waar ik voor kom?"
"Nee, dat weet ik niet."

Zo begon vandaag het gesprek dat een mevrouw van het CIZ (Centrum Indicatiestelling Zorg) met mijn moeder kwam voeren. Zes weken geleden had ik in gang laten zetten dat mijn moeder in een verzorgings- of verpleeghuis opgenomen gaat worden en daarvoor kwam deze mevrouw langs: om de hoogte van de indicatie vast te stellen. Deze mevrouw had al veel informatie over mijn moeder bij elkaar gesprokkeld en vandaag volgde een persoonlijke kennismaking. 

Het gesprek duurde een uur en tot drie keer toe werd, tijdens dit uur, aan mijn moeder gevraagd of ze het ziet zitten om op een gesloten afdeling in een verpleeghuis opgenomen te worden. Alle drie de keren werd ook uitgelegd wat dit inhield en waarom mijn moeder naar een dergelijke afdeling toe zou moeten. Mijn moeder zag het wel zitten. ja hoor, het lijkt haar wel gezellig. 

Na een heleboel vragen gesteld te hebben, nam de mevrouw van het CIZ afscheid en ze was de deur nog niet uit, of er trok een donderwolk over het gezicht van mijn moeder. Natuurlijk was die voor mij bedoeld, maar dat had ik al aan zien komen. Ik ben namelijk degene die zich overal mee bemoeit en ik ben degene die haar verbeterde als ze er naast zat. Misschien zou ik ook wel kwaad zijn als ik in haar positie zou zitten. Mijn moeder voelt zich vast door mij verraden. 

Later ging ik wandelen, langs de kust met mijn hoofd in de wind en met een luisterboek op mijn smartphone, want dat was even nodig. Het valt niet mee. Echt niet. Ik voel me ook best wel schuldig, hoewel ik weet dat het niet anders kan en dat dit het beste voor haar is. En ook voor mij, want ik maak me veel zorgen. Mijn moeder kan vrijwel niet meer lopen en ze valt regelmatig. En daarnaast ziet ze mijn vader maar twee keer in de week, wat ook niet goed voor haar is. Ik heb vandaag weer aangegeven dat ik wil dat ze op dezelfde locatie als mijn vader gaat wonen. Ze zal weliswaar op een andere afdeling komen, maar ze kunnen elkaar dan tenminste toch elke dag zien.

Ik vertelde aan mijn broers en zus op de familieapp wat de mevrouw van het CIZ gezegd had en mijn vader belde mij op. Mijn moeder had hem namelijk opgebeld en ze was erg in de war geweest. Hij maakte zich zorgen en ik heb hem gelukkig wat kunnen gerust stellen. Mijn oudste broer gaat vandaag nog bij mijn moeder langs en morgen kom ik er ook weer twee keer. En ik heb de verzorging ook op de hoogte gebracht, zodat zij haar ook wat extra aandacht kunnen geven. 

Mijn moeder zei tegen de mevrouw van het CIZ, dat ze niet wist waarom zij langskwam. Natuurlijk had ik van tevoren wel tegen mijn moeder gezegd waarom ze zou komen, maar toen het haar gevraagd werd wist ze het niet meer. Mijn moeder dementeert. Net zoals haar moeder en tantes lang geleden ook gingen dementeren. Mijn moeder is en blijft natuurlijk mijn moeder, maar ze is al lange tijd niet meer de vrouw die ze vroeger was. Het stomme is dat ik er eigenlijk niet zo heel veel moeite mee heb. Je groeit er in mee, want het is iets wat al jarenlang aan de gang is. Het is vervelend dat ze dingen over mij tegen anderen vertelt die niet kloppen, dat vind ik wel erg lastig, want ze kan ook best wel geloofwaardig overkomen.

 Dementie komt in de familie van manlief en in mijn familie voor en ik hoop dat wij er van gespaard zullen blijven. Maar dat wil natuurlijk iedereen, want niemand zit hierop te wachten. 

dinsdag 9 april 2019

museum

Sinds januari heb ik de museumkaart en ik probeer om iedere maand naar een museum te gaan. Het museum voor de maand april werd het Historisch Museum de Bevelanden in Goes: klik!

Ik wilde graag naar dit museum toe omdat het zich gespecialiseerd heeft in textiel en dat is iets wat me erg interesseert. Het was lastig foto's nemen in het museum, door het slecht licht en de spiegelende ramen, maar hier volgen toch een paar foto's van enkele Zeeuwse klederdrachten:






Ik kan me van vroeger nog goed herinneren dat we in Middelburg soms vrouwen in klederdracht tegenkwamen "kijk," zeiden we dan tegen elkaar "daar loopt een Zeeuwse boerin." En mijn moeder kocht ooit in een winkeltje in Middelburg, waar ze boerenbontstoffen verkochten, een paar lapjes stof:


En van een soortgelijke stof is de rok hieronder gemaakt:


In een filmpje, dat ik in het museum bekeek, vertelde een vrouw in klederdracht dat er bijna nergens in de buurt meer spullen voor de dracht te koop zijn en dat het daardoor steeds lastiger is om de dracht te kunnen dragen.

Tot en met 9 juni is nog de wisselexpositie Draad en Dracht te zien en deze gaat over de versieringen op de dracht van de Bevelanden.


En tot en met 5 mei is er ook nog een wisselexpositie met illustraties van Henri Cassiers en die naam zegt misschien niet zo heel veel mensen iets -ik kende de naam ook niet- maar de illustraties zijn toch heel erg bekend:


Alleen dat licht hè... Zoals ik al zei was het erg slecht foto's nemen en toch zeker met mijn smartphone, want mijn camera had ik niet meegenomen. 

Verder gaat het museum over de schutterij en de stad Goes. Het is geen groot museum.