intro

Mijn naam is...

Mevrouw W. (Bijgewerkt op 14-03-2024) Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige webl...

vrijdag 31 mei 2019

mei

Wat ik niet liet zien in mei:


De foto rechtsonder in de collage is van het Watersnoodmonument in Kruisdorp (gemeente Hulst):


Wij hebben daar gisteren (Hemelvaartsdag) in de buurt gewandeld, maar echt bijzonder was het er verder niet. We hebben onze kilometers gelopen en dronken op de terugweg naar huis iets in een café. Dat was gezellig. 

Vorig weekend heb ik mijn fiets maar eens tevoorschijn gehaald, afgestoft en de banden laten oppompen door manlief. Het was lang geleden dat ik (naar mijn werk) gefietst had. Het was te koud of te slecht weer en ik had het de afgelopen maanden vooral te druk met mijn ouders om te fietsen. Ik had mijn auto nodig om spullen mee te nemen naar hun of van hun, maar nu ze niet meer in de buurt wonen is dat niet meer nodig. Het is fijn om weer te kunnen fietsen. Naar mijn werk is het een half uurtje rijden en naar huis rij ik regelmatig met een omweg terug, dan zeg ik dat ik een toeristische route gereden heb. Ik hou wel van een beetje afwisseling en ik ben graag buiten.

Morgen begint juni. De tijd gaat snel. 

Ik wil je een fijne vrijdag en alvast een mooi weekend wensen. 


woensdag 29 mei 2019

zomerjurk

Voor komend weekend wordt er mooi en warm weer verwacht en dat komt goed uit, want ik maakte zojuist deze zomerjurk af:


De stof kocht ik bij Driessen Stoffen:


En het patroon komt uit dit tijdschrift:


Het is een uitgave van Diana Mode en ik vond dit blad bij Creakiosk: klik!

Laat dat mooie weer dus maar komen. Ik ben er klaar voor!



dinsdag 28 mei 2019

te luxe

Zaterdag liet ik een foto zien van wat Jus geschreven had, over wat hij wilde worden als hij later groot zou zijn. Die tekst komt uit een boekje dat hij in groep 5 gemaakt had. Het was een boekje dat ieder kind moest maken, met foto's en uitleg vanaf het eerst levensjaar tot en met dat hij/zij negen jaar was. Onze oudste had dat boekje ook moeten maken en op de vraag wat hij later graag wilde worden, wist hij blijkbaar geen antwoord:


En eigenlijk verbaast me dat nou niks, want hij wist het later op het voortgezet onderwijs nog steeds niet. Bij Jus was het eigenlijk al vrij snel duidelijk dat hij timmerman of monteur of lasser ofzo zou worden. En zodra hij op het vmbo kwam wist hij vanaf de brugklas al welke richting hij uitwilde. Toen onze oudste het voortgezet onderwijs verliet wist hij het nog steeds niet en daardoor koos hij voor een studie die hem bij nader inzien toch niet lag, maar zijn tweede keus bleek wel veel beter bij hem te passen. En nu zit hij gewoon op de juiste plaats. Het antwoord van Jus dat hij graag honderd wilde worden, heeft natuurlijk niks met een beroep te maken, maar als hij op die leeftijd een beroep had opgeschreven dan was het hoogstwaarschijnlijk timmerman geweest. 

Toen ik na de mavo verder ging leren wist ik, net als onze oudste, eigenlijk ook niet wat ik nou precies wilde. Bij toeval kwam ik in de zorg terecht en de laatste dertien jaar doe ik werk waar je helemaal niet voor geleerd hoeft te hebben. En dat is niet erg, want ik doe het werk graag en ik vind het contact met de cliënten fijn. Dat ik onder mijn niveau werk en geen topfunctie en geen groot salaris heb, maakt voor mij niet uit. Deze baan heeft alles wat ik graag wil. Laat mij maar poetsen en lekker kletsen met de cliënten. 

Toen ik dertien jaar geleden tegen mijn ouders vertelde dat ik huishoudelijk werk zou gaan doen, zei mijn moeder: "Jij? Ik dacht dat je daar te luxe voor was." Ik moest daar toen best wel om lachen en nu nog steeds. Ik heb ook geen idee hoe ze daar nou toch bij kwam. Ik zie mezelf nou niet echt als een luxepoppetje, maar die reactie van mijn moeder zal ik nooit vergeten.

Fijne dinsdag!

zondag 26 mei 2019

toren, slot, bos en strand

Burgh-Haamstede, daar moesten wij toch ook een keertje naartoe. We hadden al vaak gehoord dat het er mooi moest zijn en gisteren moest het er toch maar eens van komen.


Burgh-Haamstede ligt op het Zeeuwse eiland Schouwen-Duiveland. Manlief en ik gingen al eerder op Schouwen wandelen en dat was in Zierikzee: klik! En ik ging in februari naar het Watersnoodmuseum in Ouwerkerk: klik! Wij mogen dan wel in Zeeland wonen, maar naar Burgh-Haamstede is voor ons toch bijna 90 km rijden en dat is eigenlijk wel de grootste reden waarom wij daar nog nooit geweest waren.

We begonnen ons uitje met een bezoekje aan de Plompe Toren:


Deze toren is een restant van een kerk uit 1468 van het dorp Koudekerke, dat tussen 1475 en 1650 door de vele overstromingen vergaan is.


Daarna reden we door naar Slot Haamstede:


Het slot en de tuinen zijn alleen maar tijdens excursies te bezoeken. Wij aanschouwden het slot alleen maar aan de buitenkant en reden vervolgens door naar Boswachterij Westerschouwen, want van daaruit gingen we wandelen. 


Hier bevindt zich het grootste bos van Zeeland en daar konden we vanaf een uitkijktoren mooi overheen kijken:



Het is verder een heuvelachtig duinlandschap met zandverstuivingen en valleien, 


dat begraast wordt door een kudde shetland pony's.


Wij maakten een wandeling van bijna negen kilometer door het bos, wat af en toe best wel pittig was doordat er een paar beklimmingen (soms door het mulle zand) in zaten.


We kwamen een paar keer een duinmeer met mooi helder water tegen:



De gele lissen stonden volop te bloeien:


Na het bos besloten we nog even om op het strand te kijken:



Hieronder zie je een stukje van de Stormvloedkering:


Deze kering ligt in de Oosterschelde en is een onderdeel van de Deltawerken. Bij zware storm kunnen de schuiven afgesloten worden. Sinds 2015 is de kering tevens een getijdencentrale en wordt er aan ongeveer duizend huishoudens elektriciteit geleverd. 

We begonnen onze trip naar Burg-Haamstede met wolken en we eindigden de dag op een terrasje in de zon. En het klopt wat ze zeggen: Burgh-Haamstede is mooi. In het hoogseizoen zal het er wel druk zijn, maar nu is het daar nog goed te doen. Tijdens onze wandeling zijn we niet zo heel erg veel andere mensen tegengekomen en in het bos heerste een bijna serene stilte. Het enige dat we hoorden waren de vogels en af en toe het geluid van een zweefvliegtuig dat overvloog. 

---------------------------------------------------------------------------------------

Graag wil ik jullie bedanken voor de reacties op mijn bericht van gisteren ❤



zaterdag 25 mei 2019

reacties

Afgelopen week kwam een jongen van achttien jaar om het leven door een ongeluk in Rotterdam: hij hing uit het rampje van een auto en knalde met zijn hoofd tegen een verkeersbord aan. Een leuke avond eindigde plots in een groot drama.

Ik las een paar reacties op Facebook onder dit bericht, medelevende reacties en daarnaast ook heel veel akelige reacties. Veel mensen noemden de actie van de jongen dom en er waren sarcastische opmerkingen en uitspraken die echt niet door de beugel konden. En zelfs in een condoleanceregister zag ik een reactie waarin iemand een bestraffend vingertje opstak en zei dat je het verkeer serieus moet nemen. En niet om het één of ander, maar ik vind dat zeker een condoleanceregister hier niet voor bedoeld is.

De jongen stak zijn hoofd uit een autoraampje. Niet met het idee om even later uit het leven gerukt te worden, maar voor de lol. Ze hadden vast plezier de chauffeur en hij, het was misschien stoerdoenerij en waarschijnlijk liep het door een verkeerde inschattingsfout zo af. Jonge jongens samen op pad, misschien wel net klaar met hun examens. Wie weet. Ik ken ze niet, ik ken hun verhalen niet, maar het zou zomaar eens kunnen. Toch?

Als iemand die je goed kent iets overkomt, dan ga je op zoek naar informatie. Je speurt nieuwssites af en zoekt naar foto's en berichten. Waarom? Omdat je gewoon ALLES wil weten wat er over hem/haar geschreven wordt. Je wil het weten en je moet het weten. Zo werkt dat misschien niet bij iedereen, maar bij mij wel. En iedere nare opmerking komt keihard bij je binnen. En zo zal dat ook bij de familieleden en vrienden van deze jongen zijn. O ja, zij weten ook wel dat het niet zo'n handige actie was, maar het is heel erg vervelend als honderden mensen dat ook nog eens roepen en ook nog eens lullige opmerkingen over jouw kind of broer of kleinzoon of neef of vriend of collega maken. Zoiets doet gigantisch veel pijn. Die anderen kenden hem niet, maar ze hebben wel direct een mening over hem en die is vaak niet mals. 

Als je als ouders of boer of zus de straat op gaat omdat je om boodschappen moet of de hond moet uitlaten of voor andere dingen, dan vraag je je af hoe ze over jou en over je kind of broer denken. Je bent die vader of moeder of broer/zus van die jongen... Iedereen heeft er een mening over en niet iedereen is zo aardig. Het liefste van al wil je binnen blijven met de gordijnen dicht, maar dat kan niet. 

Een jongen van achttien jaar. Hij had plannen en hij had nog een hele toekomst voor zich. Mijn gedachten zijn bij allen die hem liefhadden. En ook bij die andere jongen, de chauffeur.

 En ik denk ook aan al die andere nabestaanden of aan mensen die blijvend letsel overhielden door een verkeerde beslissing of een geintje of waarbij iedereen gelijk riep dat hij/zij wel te hard gereden zou hebben of wel teveel gedronken zou hebben of waarbij anderen roepen dat ze er geen medelijden mee kunnen hebben. Van lotgenoten hoor ik hoe vreselijk ze de reacties op social media ervaren hebben toen hun kind overleed. Het zijn namelijk vooral die nare uitspraken die blijven hangen.

Een jongen van achttien jaar kwam van de week in Rotterdam door een ongeval om het leven. Een jongen die misschien wel 100 jaar had willen worden. Aan al zijn dromen kwam abrupt een eind.

(Geschreven door onze zoon Jus in groep 5. Hij wilde geen piloot of uitvinder of agent worden. Jus wilde 100 worden. Zijn leven stopte toen hij 17 jaar was) 


donderdag 23 mei 2019

blouse

Uit een oude Knip Mode (juni 2014) haalde ik het patroon van een blouse:


Het is een wijd model blouse en ik liet de zakken achterwege en in plaats van driekwart mouwen, liet ik de mouwen lang. In de zoom van de mouwen deed ik elastiek zodat ik de mouwen makkelijk kan opstropen. Het is namelijk een soepele stof en de mouwen kan ik daardoor niet omrollen, want dat blijft niet zitten.


Ik ga de blouse op een spijkerbroek dragen.

------------------------------------------------------------------------------

Vanmorgen werd ik om vier uur wakker van de telefoon: het was mijn moeder. Ze zei dat de zoom uit haar broek was en dat ze grijs garen en een naald nodig had... Ik vertelde haar dat het verpleeghuis verstelwerk doet en dat ze maar weer moest gaan slapen.
Zelf sliep ik niet meer. Ik heb het nog wel geprobeerd, maar tegen vijf uur ben ik maar opgestaan. Ach ja, zo heb ik een lekkere lange dag. En ik ben wel vaker vroeg wakker, dus zo erg is het niet. Wel hoop ik dat ze in het vervolg 's nachts slaapt en dat ze niet haar dag-nachtritme omkeert, want dat is voor haarzelf niet echt prettig.

Vandaag ben ik vrij en ik ga me een beetje met mijn huishouden en de tuin bezighouden en misschien nog wel een rondje wandelen. En ik wil een nieuw patroon overtrekken. 

Ik wil je een fijne dag wensen. 


dinsdag 21 mei 2019

Hee Bee


Dit is Bee en in augustus wordt zij negen jaar. Haar eens zo zwarte snoet is inmiddels al helemaal grijs geworden. 

We haalden haar in 2012 uit het asiel en het is een hond die vreemden absoluut niet vertrouwt. We hebben vanaf het begin af al het idee gehad dat ze ooit mishandeld geweest is. Als er een onbekende binnenkomt, zeggen we altijd dat Bee genegeerd moet worden. Gewoon met rust laten en dan komt het uiteindelijk wel goed. Misschien niet gelijk de eerste dag, maar mogelijk wel een volgende keer. 
En dierenartsen vindt ze echt enorm eng, die zal ze nooit kunnen vertrouwen.
In het begin was ze echt overal bang van. Als er nog maar een grasspriet scheef stond, dan liep ze er al met een grote boog omheen. En ze reageerde erg vervelend op andere honden.
Ik ben met haar naar de hondenschool geweest en later naar een hondentherapeut, en van beiden leerde ik veel. Bee was niet onze eerste hond, maar ze is wel de moeilijkste hond die we ooit gehad hebben. Maar voor ons is het een schat. We hadden vanaf het eerste moment een klik met elkaar.
 Het liefst van al was ze een schoothondje geweest, maar met de 40 kg die ze weegt, is ze daar toch iets te groot en te zwaar voor. 

Wie haar goed kent, vindt haar lief. En als je eenmaal haar vertrouwen gewonnen hebt, dan blijft ze jou ook leuk vinden.


zondag 19 mei 2019

cadeau

Een paar maanden geleden was mijn schoonmoeder jarig en een paar schoonzussen en ik bedachten dat we haar als cadeau een dagje mee op stap zouden nemen. Schoonmoeder moest wel zelf aangeven waar ze graag heen wilde, want het zou haar dag worden en ze koos voor een cultureel dagje naar onze Zeeuwse hoofdstad Middelburg. Gisteren vertrokken we met een auto vol vrouwen richting Middelburg. We waren met drie schoonzussen, een nichtje en uiteraard mijn schoonmoeder en we hadden er zin in!

Manlief en ik hadden vorig jaar een wandeling met een stadsgids door Middelburg gemaakt en omdat ik die route nog in mijn geotracker had staan, bood ik aan om dezelfde route uit te werken zodat we die konden volgen, hetzij wel een beetje aangepast aan onze interesses. ik wilde tijdens onze wandeling ook graag iets over de panden en straten vertellen en in mijn zoektocht naar informatie, kwam ik een (voor mij) erg interessante website tegen: Inzicht (klik). Ik kopieerde daar informatie uit naar een Word-bestand, printte alles uit en bij Route You maakte ik een wandeling die we via mijn telefoon konden volgen.



Middelburg is een mooie stad en er hangt altijd een fijne sfeer. We begonnen onze dag in Middelburg met koffie op een terrasje en daarna kon de wandeling beginnen.



Wat ik altijd zo leuk vind, zijn de oude straatjes en de smalle steegjes waarbij het iedere keer weer een verrassing is wat er om de hoek te zien is.



Ik zal wel al eerder foto's van dezelfde gebouwen en straten op mijn weblog geplaatst hebben, maar dat geeft niet hè?


Ik blijf sommige gebouwen of straten te mooi vinden om niet nog eens te fotograferen.



Rond de middag aten we ergens een broodje en 's middags dronken we iets op een terras in de zon. En schoonmoeder, die altijd graag alles wil betalen, moest haar portemonnee in haar tas houden. Deze dag was ons cadeau aan haar en wij hebben alles betaald. Ze heeft wel af en toe geprotesteerd hoor, maar daar trokken wij ons niks van aan 😉




Hieronder zie je een foto van een antiekwinkel:


We gingen er niet in. Wel kwamen we langs verschillende kringloopwinkels, waar we wel even een kijkje genomen hebben. Bij één van die winkels viste ik dit boek uit een doos met gratis boeken:


Daar kan ik met veel plezier in lezen en leuke ideeën uit halen.

Het was een gezellige dag in een mooie stad en we hebben het enorm getroffen met het weer. En aan het eind van de middag gingen we met een tevreden gevoel terug naar Zeeuws-Vlaanderen. Voor 's avonds hadden we een tafel in een restaurant bij ons in de buurt gereserveerd en toen schoven een zwager, manlief en onze zoon ook aan. Het was een fijne afsluiting van een mooie dag.



vrijdag 17 mei 2019

weblog

Iets meer dan een jaar geleden begon ik met dit weblog. Het was een nieuw weblog waarin ik graag bepaalde gevoelens wilde delen over mijn verdriet na het overlijden van onze jongste zoon Jus. Maar het ging ook over het terug oppakken van mijn leven, van onze levens. Ik zat net in een erg woelige tijd omdat het met mijn ouders steeds slechter ging en op mijn werk echt alles spaak liep. Toen ik aan dit weblog begon zat ik al in een depressie, alleen wist ik toen zelf niet dat het een depressie was en later schakelde een burn-out mij totaal uit. Als ik op die periode terugkijk, dan is het gewoon één zwart gat, meer kan ik daar gewoon niet van maken.

De gesprekken met een psycholoog brachten voor mij heel veel duidelijkheid en ik moest veranderen, ik moest meer voor mezelf kiezen en ik heb daar maandenlang over moeten nadenken, want ik wist niet hoe ik dat het beste kon aanpakken. Ik was namelijk een kei in het zelf willen doen van dingen en alles naar me toe trekken.

Op mijn werk had ik gesprekken met collega's en ik kwam tot de conclusie dat ik niet meer naar mijn oude werkplek terug wilde. Er was daar te veel verkeerd gegaan en ik was bang dat ik alweer snel in dezelfde situatie terecht zou komen. Uiteindelijk kreeg ik ergens anders een baan aangeboden die ik aannam en waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds blij mee ben.

Ik moest minder voor mijn ouders gaan doen en meer zorg naar mijn broers en zus overhevelen en dat ging helaas iets minder soepel. Er was weerstand en er werd mij door één van hen werkelijk letterlijk verteld dat hij niet van plan was om ooit iets voor onze ouders of mij te doen. Van het gesprek dat wij hadden heb ik enorm veel verdriet gehad, want ik vond het niet alleen voor mezelf erg, maar eigenlijk nog meer voor mijn ouders. Een maand later deed er zich weer zoiets voor en toen had mijn verdriet plaatsgemaakt voor woede en dat uitte ik in onze familieapp. Voor mij was dat een enorm grote stap om te maken en gelukkig pakten de anderen het toen wel goed op.

In tussentijd zijn er weer wel wat dingetjes gebeurd en dat ging voornamelijk over dingen die een grote druk op mij legden, zoals het twee maal per week meenemen van onze moeder naar onze vader. Maar nu we net de verhuizing van mijn moeder achter de rug hebben en we in een week tijd het appartement van boven tot onder leeggeruimd hebben, hebben we die klus toch maar mooi samen geklaard: mijn broers, mijn zus, een zwager, mijn zoon, een neef, manlief en ik.

Op mijn weblog schrijf ik hoe ik me voel, wat ik doe en wat ik denk. Ik heb eerder een weblog gehad en toen schreef ik dagelijks over de dingen die ik beleefde, nu doe ik dat een paar keer per week. Ik vind het niet meer nodig om echt iedere dag te schrijven en er zijn een heleboel dingen waar ik ook niet over schrijf. Ik schrijf over de kleding die ik maak, de wandelingen, mijn verdriet en ook vaak over dingen die me dwars zitten. En door de reacties van jullie krijg ik vaak toch ergens een andere kijk op.

Afgelopen week kreeg ik een e-mail van een lezeres die zich zorgen om mijn oudste zoon maakte. Ze vind mijn geen leuke moeder en ook mijn gedrag naar mijn familieleden toe vind ze niet aardig. Ik vind het dapper dat ik een dergelijke reactie krijg. Het is goed bedoeld. Toch vind ik het jammer dat iemand uit een paar zinnetjes die ik opschrijf denkt te weten hoe ik ben of ergens op reageren zal, of denkt te weten hoe ons leven eruitziet. Misschien ben ik soms wel te kort en te bondig in mijn berichten, dat zou kunnen, maar dat wil nog niet zeggen dat ik overal gelijk een oordeel over vel en dat iedereen maar naar mijn pijpen moet dansen. Wat ik laat zien is namelijk maar een heel klein stukje van mijn leven en misschien vertel ik niet duidelijk wat er van tevoren al allemaal afgespeeld heeft.

Ik schrijf hier regelmatig over mijn verdriet over Jus en misschien minder over mijn oudste zoon, maar dat wil absoluut niet zeggen dat ik niet het beste met hem voorheb. Hij doet het goed op school en op zijn werk, hij heeft fijne vrienden, hij gaat ieder weekend uit en een paar keer in de week naar de film en ik ben blij dat ook hij wat beter in zijn vel begint te zitten. En net als iedere andere moeder ben ook ik blij als hij iedere dag weer gezond en wel thuiskomt. Hij wil niet over zijn gevoelens praten, maar we merken wel dat het beter met hem gaat, want daar zijn niet altijd woorden voor nodig. We praten in zijn bijzijn wel eens over Jus, maar zeker niet iedere dag en altijd gaat het meer over dingen van vroeger zoals bijvoorbeeld de vakanties en de uitstapjes die we maakten. En dan gaat het nog vaak over dingen zoals een wespensteek of een gebroken teen of de achtbaan die in storing viel toen wij erin zaten of die grote golf water in een wildwaterbaan die we over ons heen kregen. Van dat soort dingen. We graven niet in het verleden en we letten ook goed op met wat we zeggen als onze zoon erbij is. En ik vind dat heel erg moeilijk, dat moet ik eerlijk toegeven, maar ik doe het wel.

Onze zoon was twee weken geleden mee naar Italië en we waren heel erg blij dat hij meewilde en hij heeft het enorm naar zijn zin gehad. Twee jaar lang deed hij niet veel aan familieactiviteiten mee en dat zal met zijn leeftijd te maken gehad hebben en ook met zijn verdriet. We hebben hem ook nooit gepusht om ergens aan deel te nemen.

Zoonlief is graag thuis. Hij werkt, hij gaat uit en naar vrienden en tussendoor is hij thuis. Er komen vrienden over de vloer en iedereen is hier altijd welkom. Ik ben trots op hem en dat vertel ik hem regelmatig. Dat ik niet zo vaak over hem schrijf, wil niet zeggen dat ik niet trots ben en niet zielsveel van hem hou.

Ik wil dit bericht graag beëindigen met te zeggen dat ik niet perfect ben en het nooit zal worden ook. Ik ben ook maar een mens en ik maak net als iedereen wel eens fouten, maar ik ben geen slechte moeder en ik vind het heel erg jammer als anderen dat van me denken of als ik zelf die indruk gewekt heb. En verder wil ik jullie graag bedanken voor de reacties op mijn berichten, want dat waardeer ik echt. Alleen bij dit bericht heb ik de mogelijkheid om reacties te plaatsen uitgeschakeld.

Ik wil je een fijn weekend wensen.



donderdag 16 mei 2019

opruimen

Twee keer ging ik deze week naar een kringloopwinkel toe. De eerste keer samen met mijn broer om spullen van mijn ouders en hem weg te brengen en de tweede keer was ik alleen en had ik spullen van mezelf mee die weg mochten. Zo had ik bijvoorbeeld heel veel kookboeken waar ik nooit in keek en ik heb ze nu eindelijk eens weggedaan. Ik heb nu nog twee kookboeken over die ik wel vaak gebruik en de rest van de recepten zoek ik wel op internet op.

Ik ging naar twee verschillende winkels toe en bij de eerste kocht broerlief een paar boeken en ik een truitje en bij de tweede kocht ik eierdoppen (voor een eierdoppenverzamelaar), een tas en een paar schoenen. Die schoenen waren eigenlijk nog gewoon nieuw en thuis heb ik ze, net als het truitje en de tas, in de wasmachine gedaan en op een kort programma gewassen.

In het appartement van mijn ouders zijn we nu zo goed als klaar. Vandaag hebben mijn broer en ik de laatste klusjes gedaan: zo hebben we het vinyl uit de keuken, hal en berging gehaald en gelijk maar weggebracht naar de vuilstort. En we hebben schoongemaakt. Er kwam iemand van de woningbouwvereniging langs om een eerste inspectie uit te voeren en hij was gelukkig tevreden over hoe alles eruitzag. We hebben in een week tijd enorm veel gedaan en broerlief en ik zijn beiden blij dat we een week vakantie konden opnemen, zodat we ook gewoon door konden werken. En morgen hebben we allebei nog gewoon een vrije dag, want in het appartement hoeven we deze week niet meer te zijn.

Gisteren ben ik bij mijn ouders geweest en ze maken beiden een tevreden indruk. Ik ben blij voor ze. Als het goed is heeft mijn moeder vanmiddag weer internet en is het weer iets makkelijker om contact met elkaar te hebben. Door de Parkinson praat ze erg zacht en ik ben een beetje doof door een piep in mijn oor en dan is praten over de telefoon haast niet te doen. Via Messenger 'praten' we met elkaar en dat gaat ons beiden beter af.

Het gaat volgende week wel gek zijn als ik gewoon rechtstreeks naar mijn werk kan rijden, en niet eerst de krant naar mijn ouders zal brengen en nog een kwartier een praatje met ze zal maken. En ook na mijn werk sprong ik vaak nog even bij ze binnen. Nu wonen ze te ver weg om dat te kunnen doen, dus zal ik op andere tijden maar ook minder vaak bij ze over de vloer komen. Hierdoor kan ik trouwens ook mijn werktijden gaan veranderen, want nu hoef ik niet meer per se op maandag de was te gaan doen voor mijn ouders, of op woensdagmiddag met mijn moeder bij mijn vader op bezoek te gaan. Ik hield daar met mijn werk namelijk rekening mee.

Morgen heb ik dus een vrije dag. Mijn broer ook en die gaat een dagje op de fiets ergens heen. En wat ik ga doen weet ik nog niet. Ik zal het wel zien.



dinsdag 14 mei 2019

bedankje

Mijn ouders woonden bijna zeven jaar in een aanleunwoning en in het begin kwamen de verzorgenden twee keer in de week langs om mijn moeder te douchen. Na een langdurige ziekenhuisopname kreeg mijn vader sindsdien ook hulp bij de douchebeurt. In de loop der jaren werd de zorg stukje bij beetje uitgebreid en sinds maart vorig jaar kwamen de verzorgenden dagelijks over de vloer en de afgelopen drie maanden meerdere malen per dag.

Mijn vader moest naar een verpleeghuis toe en vorige week volgde mijn moeder. De laatste dagen dat mijn moeder in de aanleunwoning woonde, hebben alle verzorgenden afscheid van haar genomen en ze kreeg een kaart waar ze allemaal iets liefs opgeschreven hadden. De meesten kwamen al jarenlang bij mijn ouders.

Ik wilde de verzorgenden graag bedanken en ik had me daar makkelijk vanaf kunnen maken door een doos bonbons te kopen (waar uiteraard niks mis mee is), maar ik wilde iets anders, iets speciaals. Ik besprak het eerst met mijn vader, want het cadeau zou wel duur uitvallen, maar hij vond mijn idee goed. En daarom kocht ik doosjes Tea in a Box bij Stip en Bloem.


In mijn verzameling bloempotten vond ik een vierkante schaal waar ik de doosjes in legde en het geheel verpakte ik in inpakfolie. Met een bedankkaart erbij was het cadeau compleet.

Ook voor de huishoudelijke hulp en de fysiotherapeute had ik een doosje thee en die gaf ik samen met een bedankkaart erbij op hun werkplek af:


Zeven jaar lang is er goed voor mijn ouders gezorgd en nu zijn ze naar een verpleeghuis toe, waar ook weer lief personeel rondloopt.

Vanaf de eerste dag heeft mijn moeder het naar haar zin op haar nieuwe stekje. Ze geniet van de gezamenlijke eet- en drinkmomenten met de andere bewoners en ze lijkt haar draai gelijk al goed gevonden te hebben. Ik ben blij dat het direct al zo goed met haar gaat.

Afgelopen zaterdag hebben mijn broers, manlief, een neef en ik bergen werk verzet in het oude appartement van mijn ouders. Onbruikbare meubels en witgoed zijn weg en de vloerbedekking is eruit. Mijn oudste broer en ik gaan nog een paar dozen met spulletjes naar de kringloopwinkel brengen, inclusief wat spul van onszelf (ja, ja, wij ruimen ondertussen thuis ook lekker op 😉). Ik heb een paar meubelstukken te koop gezet en er is al iemand die interesse heeft. Mijn zus gaat nog wat spullen komen ophalen en daarna kunnen we gaan schoonmaken. Op de administratieve rompslomp na, is het einde al in zicht en dat hebben we toch best wel vlug gedaan.

Ik wil je een fijne dag wensen.



zondag 12 mei 2019

moederdag

Eindelijk was het weer eens goed weer en hadden we ook tijd om te gaan wandelen. Manlief vond een route in de buurt van het Zeeuwse Hoek en ik moet zeggen dat het ook echt een mooie wandeling was.


We waren nog maar net gestart toen we een heksenkring van paddenstoelen tegenkwamen. Op de bovenste foto is het misschien niet zo goed te zien en daarom heb ik er even een cirkel om getrokken:


Ik vind mei altijd een mooie maand omdat het groen nog zo mooi fris is.










Als het even kan dan probeer ik geen foto's tegen de zon in te nemen. Soms is het echter niet te voorkomen, zoals op onderstaande foto van de elektriciteitsmast:


En een stukje verder nam ik nog een foto tegen de zon in:


Het waren mooie wolkenluchten vandaag.

En ergens op een dijk langs een wandelpad, kwamen we dit met water gevulde hondenbakje tegen:


Ik vond het nou zomaar lief dat iemand de moeite genomen heeft om daar dat bakje neer te zetten.

Na de wandeling besloten we langs mijn schoonmoeder te gaan. Ik had gezegd dat ik niet zeker wist hoe ik me vandaag, op Moederdag, zou voelen en daarom ook niet wist of ik wel langs zou komen. Schoonmoeder was blij verrast met onze komst en we hadden even samen een moeilijk en verdrietig momentje. Daarna ging het gelukkig weer beter.

En Moederdag thuis... Ach, wat zal ik ervan zeggen...
Van de week had ik al eens tegen zoonlief gezegd dat het vandaag Moederdag zou zijn en manlief had het ook meerdere keren tegen hem gezegd, zelfs vandaag nog, maar zoonlief had niet de moeite genomen om een kleinigheidje voor me te kopen. En Moederdag mag dan misschien een hoop commercieel gedoe zijn, maar ik ben er toch gevoelig voor. Het hele jaar sta je voor je kind klaar, hij krijgt eten en drinken, alles wordt voor hem gedaan en hij mag alles, maar als het dan nog teveel moeite is om op Moederdag een plantje van een paar euro te kopen, dan word ik daar best wel heel erg verdrietig van. En Moederdag is toch al zo'n rotdag!

En nu maar hopen dat hij zijn leven betert en volgend jaar wel de moeite neemt om iets aan deze dag te doen. Morgen hoeft hij er in elk geval niet meer mee aan te komen.