Sinterklaas

Mijn schoonouders waren fanatieke sinterklaasvierders en toen ik 26 jaar geleden in de familie kwam, waren ze sinds een paar jaar met pakjesavond gestopt. Blijkbaar hadden de kinderen en de aanhang er geen zin meer in gehad, maar er werd nog altijd met veel enthousiasme door mijn schoonouders over het feest en de surprises verteld. Een jaar later kwam de grote vraag: zouden manlief en ik het zien zitten om pakjesavond weer op te pakken? En zo gebeurde het dat pakjesavond nieuw leven werd ingeblazen.

In het begin waren we nog met een klein clubje, maar na een paar jaar gingen ook andere familieleden weer meedoen en we kregen allemaal kinderen, waardoor de familie behoorlijk uitgebreid werd. 

Een grote familie hebben is leuk, maar niet op pakjesavond. Er moesten altijd heel veel surprises uitgepakt en gedichten voorgelezen worden. We kochten kadootjes voor degene waar je een lootje van getrokken had en daarnaast ook nog eens 3 kadootjes voor de eigen kinderen en dan vond schoonmoeder het leuk om ook nog eens voor iedereen kadootjes te kopen. Onze pakjesavond begon altijd om twee uur 's middags en rond zes uur aten we een hapje en daarna waren we nog tot laat in de avond bezig met kadootjes uitpakken. Iedereen was dan al moe en niet meer geïnteresseerd en de kleine kindjes vielen in slaap.  

Een paar keer pasten we de regels van pakjesavond aan. Zo halveerden we het bedrag dat besteedt mocht worden en uiteindelijk mocht schoonmoeder (tot haar grote verdriet) niet meer voor iedereen kadootjes kopen en ook niet meer voor iedereen gedichtjes maken. Dat scheelde heel veel in tijd.

Heel erg vervelend vonden wij het maken van de surprises. We hebben er wat op gemopperd! Het begon al met het bedenken van iets toepasselijks en dan moest het ook nog eens uitgevoerd worden. In de loop van de jaren zijn er heel wat huizen, caravans en auto's als surprise langs gekomen, als weer eens iemand een huis of een andere caravan of een nieuwe auto gekocht had. Ons gezin bestond uit vier personen en daardoor moesten we voor vier anderen een surprise maken, maar daarnaast moesten onze kinderen vanaf groep 5 ook iets voor een klasgenootje maken, waardoor we jarenlang in totaal dus zes surprises maakten. En toch, op pakjesavond zelf was het altijd leuk om te zien wat iemand anders voor ons bedacht had en om de reacties op onze 'kunstwerken' te zien. 

 Na jarenlang gemopperd en gezeurd te hebben, kwamen we met de anderen overeen dat we geen surprises meer per persoon gingen maken, maar gewoon één surprise per gezin. Dat scheelde in elk geval heel veel werk. We hebben dat twee jaar op deze manier gedaan.

Pakjesavond, we zouden ermee stoppen als de kleinste niet meer in Sinterklaas zou geloven. In 2016 was zij zeven jaar en we konden toen niet vermoeden dat dit de laatste pakjesavond was die we zouden vieren. Drie maanden later stierf haar neef, onze Jus en daarmee kwam er ook een eind aan deze traditie.

Ik denk nog vaak terug aan pakjesavond en al die surprises en het vele werk dat we eraan hadden. Vorig jaar geloofde kleine nichtje nog in sinterklaas, maar wij konden het niet opbrengen om nog mee te doen aan het feest. Wij wilden geen surprise voor ons gezin ontvangen nu ons gezin niet meer compleet was. Een schoonzus verzon een ander soort sinterklaasfeest met een speurtocht, zodat het voor de kleinste en de anderen die eraan meededen, toch nog een beetje feest was. 

En dit jaar wordt er niks meer gevierd. Niemand gelooft meer in de goedheiligman. Kleine nichtje zit  in groep 5 en ze moet nu een surprise voor een ander kindje maken. Haar moeder heeft haar onlangs verteld dat Sinterklaas niet bestaat.

En zo zijn er meer tradities die opgehouden zijn met te bestaan of waar manlief en ik niet meer aan meedoen, sinds Jus overleden is. Alles is veranderd. 

tricot en zo

Maandag schreef ik over de t-shirts en hemdjes die ik regelmatig maak en ik las de reacties over het naaien van rekbare stof hierop. Ik hoor wel vaker dat anderen niet graag met tricot of stretch werken en ik doe eigenlijk niets liever, want van de tien kledingstukken die ik naai zijn er zeker negen van rekbare stof.

Misschien kan ik een paar tips geven over het werken met rekbare stoffen:

■ Zo moet je nooit aan de stof trekken. De enige keer dat dit mag is om iets af te biezen, bijvoorbeeld bij een biesje langs de hals of armsgaten. En dan nog moet je erop letten dat je alleen de bies uitrekt en niet de stof van het kledingstuk.

■ Probeer zo vlak mogelijk te werken. Leg de stof neer als je er spelden insteekt. En zeker als er een rits in rekbare stof gezet moet worden, moet je het werk op tafel leggen als je de rits vastspeldt op de stof, anders gaat het bobbelen.
Om niet met de spelden in mijn houten tafel te prikken, werk ik altijd op een placemat.

■ Werk met wat stevigere tricotstoffen. Een stof als fleece of een wat dikkere katoenen tricot werkt simpeler dan bijvoorbeeld een dunne viscose tricot.
■ Als je een naad of iets anders door moet stikken, gebruik dan een grotere steek. Ook dan gaat de stof minder bobbelen.
■ Gebruik een jersey- of balpointnaald en stik de naden met een stretchsteek want dan is het stiksel rekbaar, waardoor naderhand de draad minder snel zal breken.

Mocht iemand nog andere tips hebben, schrijf ze dan gerust hieronder in een reactie.

De afgelopen weken had ik het best wel druk. Er waren veel afspraken. Maar deze week had ik opeens twee dagen waarop niets gepland stond. TWEE HELE DAGEN: dinsdag en donderdag... wat heerlijk! En gelukkig bleef dat ook zo. Ik rommelde een beetje in huis en kroop achter de naaimachine en naaide een truitje van een stofje, dat ik iedere beginner of iemand die niet graag met rekbare stof werkt, af zou raden: een dun breisel, met heel veel rek erin.

Het stofje kocht ik bij Driessen Stoffen, het patroon komt uit Ottobre Woman 5/2013. 

Voor de halsbies (hier dat zwarte randje) gebruik ik meestal dezelfde stof als het kledingstuk of knip ik een bies uit een restje andere stof. Deze keer gebruikte ik gebreide biaisband, want daar had ik nog een stukje van liggen.

Het is een dun truitje wat ik zo kan dragen, maar ook goed gaat met een vest erop. Ik heb vesten in alle soorten en kleuren, dus daar moet vast wel iets tussen zitten wat erop past. Ik ben blij met mijn nieuwe truitje en het zal zomaar eens een favoriet kledingstuk kunnen worden.

Ik wil jullie graag bedanken voor de lieve reacties van gisteren. Alle lieve woorden doen me heel erg goed.

november

Wat ik afgelopen maand niet liet zien:

Vandaag kon ik weer met mijn moeder naar de tandarts toe voor haar nieuwe gebit, voor de vierde keer. Eigenlijk had ze maandag al gemoeten, maar nadat we vorige week twee keer voor niks daarheen geweest waren, besloot ik maandag om eerst maar eens te bellen voordat we vertrokken. Het nieuwe gebit bleek er toen nog niet te zijn en weer hadden ze daar van de tandartspraktijk niet zelf voor gebeld. Wat een slechte service! Maar vandaag was het er dan eindelijk wel en nu kan mijn moeder wennen aan haar nieuwe tanden. Laten we vooral maar hopen dat ze niet te vaak meer terug hoeft.

Begin november ging ik na ruim drie maanden weer werken. Niet meer in het team waarin ik jarenlang werkzaam was, maar in een ander team. In het begin waren dat maar een paar uurtjes per dag en ondertussen werk ik drie ochtenden in de week en dat gaat goed. Ik ga eigenlijk wel met plezier naar mijn werk toe. Het fijne is dat ik nu niet zo veel verantwoordelijkheid meer heb en dat ik meer contact met collega's heb. 

November was een rotmaand. En dat kwam niet alleen doordat op 10 november de geboortedag van onze Jus was. Er pleegde deze maand een familielid zelfmoord, wat me best wel aangreep. En de starre houding van een paar andere familieleden naar mij toe, hakte er behoorlijk hard in. Ik kan best wel zeggen dat ik met een paar behoorlijk grote egoïstische eikels te maken heb. Het is pijnlijk en niet alleen voor mij maar ook voor mijn ouders. 

En nu gaan we bijna de decembermaand in... 

We hebben er geen zin in, maar we zullen er toch doorheen moeten. 

In december ga ik samen met zoonlief, mijn schoonzus en haar kinderen een weekendje weg. Het zal vast een fijn weekend worden, maar ook moeilijk omdat Jus er niet bij is. 

En omdat we drie jaar geleden ook samen weggingen en hij er toen nog wel bij was. 

 We zullen het gemis allemaal voelen en met elkaar kunnen delen. 

En zeg alsjeblieft niet tegen me dat Jus wil dat we doorgaan en dat hij trots op ons is. Ik vind daar namelijk geen troost in. Voor mij is er geen leven na de dood of een hemel. Voor mij is dood ook echt dood. 

lekker basic

Als ervaren naaister kan ik van de moeilijkste patronen de mooiste kledingstukken maken. En dat is natuurlijk leuk. Ik maak dan ook heel erg graag kledingstukken die uit heel veel delen bestaan en die heel veel naden hebben om door te stikken. 

Maar soms doe ik niets liever dan simpele dingen maken. Basics, zoals shirtjes en hemdjes. Uit mijn map met eerder gemaakte patronen vis ik dan een patroon, leg dit op de stof, knip het uit en zet het kledingstuk in elkaar. Passen hoeft eigenlijk niet, want het zit altijd goed. En zo af en toe moet dat, dan moet ik iets creëren zonder al te veel poespas, iets waarbij ik niet hoef na te denken.

Na het overlijden van Jus, ging ik na een paar weken achter mijn naaimachine zitten en naaide ik het ene t-shirt na het andere. De radio stond aan met het geluid zo zacht mogelijk, maar toch hard genoeg om te horen wat er gezegd werd. Ik kon de eerste weken na zijn dood namelijk bijna geen geluid verdragen (ik schrok al van mijn eigen stem) en ik ben van mening dat mijn naaiwerk in combinatie met de radio me op de goede weg geholpen heeft. Het lukte me om daardoor mijn hoofd leeg te maken, want in mijn hoofde hoorde ik alleen maar de toespraken en de muziek van de crematie en dat ging dag en nacht door.

Momenteel gaat het niet zo heel erg lekker met me en dan komt er gelijk ook weer erg weinig uit mijn handen. En niet dat ik per se altijd van alles moet doen, maar ik wil dat toch wel, alleen ontbreekt me dan gewoon de moed om ergens aan te beginnen. Toch besloot ik zaterdag dat ik iets wilde maken, iets simpels en daarom werd het gewoon weer een t-shirtje. Een saai t-shirt, zei ik tegen manlief.

Het is een lichtblauwe gemêleerde stof. Op de foto lijkt het misschien grijs, maar dat heb je als je 's morgens om half 6 een foto bij kunstlicht maakt. Dan kan de kleur afwijken.

Op naailes ben ik ondertussen een spijkerbroek aan het maken. En nu is het ook echt de allerlaatste keer dat ik zo'n model maak, want ik heb het er helemaal mee gehad. Ik draag heel graag skinny's en als ik die in de winkel koop, heb ik daar nooit problemen mee: de pijpen zijn smal, zoals ze horen te zijn en de broeken zitten gewoon altijd gelijk goed. Als ik een patroon van een skinnybroek heb, dan zijn de pijpen altijd veel te wijd en zitten de broeken op mijn heupen ook altijd raar, terwijl ik altijd heel goed de maattabel volg en de docente me meestal nog opmeet voor ik ergens aan begin. Ik heb geen dikke benen, maar ze zijn nou ook weer niet zo dun dat het lijkt alsof ik anorexia heb. Ik ga er gewoon maar vanuit dat het aan de patronen ligt en niet aan mij. Dus... nooit meer zal ik een spijkerbroek naaien. Broeken van jogging- en tricotstof wel, daar heb ik een paar fijne patronen van in voorraad.

Hierbij wil ik je een fijne week wensen. 

Damse Vaart

Vorig weekend zijn we niet wezen wandelen, want daar hadden we geen tijd voor. Gelukkig konden we vandaag wel op stap. Het was erg bewolkt, maar gelukkig bleef het wel droog.

We parkeerden de auto aan de rand van Sluis en van daaruit liepen we de polder in. Op sommige plaatsen lag er veel modder op de weg, omdat de suikerbieten gerooid waren. Onze schoenen zager er al snel niet meer uit!

Tussen Sluis en Brugge ligt een kanaal met een lengte van 15 km: de Damse Vaart. De route die wij liepen kwam uit op het kanaal en met het pontje moesten we onszelf over het kanaal zetten.

Het ging best wel langzaam en het was ook best wel zwaar, maar het was wel leuk!

Je kunt het pontje ook gebruiken als je op de fiets bent.

Via het jaagpad liepen we langs het kanaal naar Sluis terug en we staken nogmaals het kanaal over, maar deze keer gewoon over het bruggetje. 

Nog maar kort geleden zaten er nog blaadjes aan de bomen en nu is opeens bijna alles kaal.

Vanaf het bruggetje kwamen we bij de restanten van de Westpoort, ook wel Brugse Poort of Steenen Beer genoemd:

De Westpoort werd in 1437 verwoest door Bruggelingen.

Over de wallen liepen we terug naar de auto.

De wallen dateren uit de 14e eeuw en als je een keer in Sluis komt, bezoek ze dan eens. Je kunt over de wallen en buitenom de wallen heel fijn wandelen. 

In Sluis zelf is het altijd druk en het stadje is erg in trek bij onze zuiderburen. Zeker op de zondagen is het soms filerijden om Sluis in te komen. Met mijn vriendin ga ik er vaak wandelen. Soms op de wallen, soms nemen we de buitenring en soms wandelen we gewoon de polder in. Net zoals manlief en ik nu gedaan hebben. 

Het was vandaag maar 3ºC en er stond een fris windje, maar het was fijn om te wandelen en ik tikte 8 km af op mijn Geotracker. Toen we later terug thuis kwamen, heb ik een grote mok warme chocolademelk gedronken. Daar was ik nou eens echt aan toe! 

mijn baas speelt al voor kerstman

Van mijn baas mocht ik al een kerstgeschenk uitzoeken. Vroeger vond ik die zelf gekozen pakketten maar niks. Tegenwoordig vind ik dat wel leuk, het aanbod is nu ook leuker dan vroeger. En daarnaast kun je altijd nog voor een traditioneel kerstpakket kiezen. 

Dit jaar heb ik een voor een ontbijt gekozen en dat is weer eens iets heel anders! Het ontbijt zal thuis bezorgd worden en ik kies daar zelf de datum voor uit. Wanneer dat zal zijn, weet ik nog niet, maar dat komt wel. 

Ook kreeg ik de eindejaarbonus al uitgekeerd en dat is een maand eerder dan normaal. En nee, ik heb het niet aan Black Friday uitgegeven. Ik heb gewoon helemaal niet meegedaan met Black Friday. Ik had ook helemaal niks nodig.

Sinds drie weken werk ik in een ander team en gisteren zijn we met ons clubje uit eten geweest. Het was een gezellige avond. Enorm vermoeiend voor mij, maar wel erg leuk. Het zijn lieve collega's. Toen we na het eten naar onze auto's terugliepen, sloeg iemand haar arm om mijn schouder en vroeg of het toch een beetje met me ging. Zo'n gebaar is echt hartverwarmend.

Vandaag is de uitvaart van het familielid die zelfmoord gepleegd heeft. Ik ga niet.

Mijn broer is overal aan  het rond vertellen dat ik niet meer kan werken... Leuk als je woorden zo verdraaid worden. Ik had gezegd dat ik moet stoppen met werken, als alles blijft doorgaan zoals het nu is, zo zonder hulp van anderen. Ik kan een terugval krijgen en ik zit daar ook behoorlijk tegenaan. Hopelijk zegt mijn broer er dan gelijk ook bij dat hij niets van me over wil nemen en het vertikt om ergens met mijn ouders naartoe te rijden. Dat zou pas eerlijk zijn!

Vanavond eten we bij mijn schoonmoeder. Manlief, zijn twee broers en onze zoon zijn een boom bij haar in de tuin aan het rooien en als dank nodigt ze iedereen uit om een hapje te komen eten. Vanavond hoef ik dus weer niet te koken, hoe fijn is dat!

Hierbij wil ik je een fijn weekend wensen!

Broers en zussen

Ik kom uit een gezin met vier kinderen: twee jongens en twee meisjes. Ik ben de jongste. Een achteraankomertje. Mijn moeder vertelt altijd graag over hoe gek mijn oudere broers en zus op mij waren toen ik klein was. En hoe vervelend ik het vond dat die anderen mij altijd alles uit handen namen. En dan kan ik het nooit nalaten om te zeggen dat ze dat nu wél zouden mogen doen.

Van de psycholoog moet ik minder voor mijn ouders doen, omdat ik teveel onder druk sta. Het is de bedoeling dat die andere drie meer gaan doen, maar dat wil nog niet echt lukken. Ik stuurde mijn broers en mijn zus een bericht waarin ik aankondigde dat ik een groepsapp ging aanmaken, zodat er meer overlegd kan worden. En ik vertelde ze ook dat het slecht met mij gaat en dat ik het allemaal niet meer aankan en ik vroeg ze om meer taken van mij over te nemen. 

Ik verwacht alleen niet dat er hierdoor veel zal gaan veranderen. Als ik zeg dat de reacties nogal lauw waren, is dit nog heel erg zacht uitgedrukt. Eén van de drie kondigde gelijk al aan dat hij nergens met mijn ouders heen zal rijden. Hij wist 101 dingen te verzinnen die hij allemaal moest/wilde doen en daar pasten onze ouders niet tussen. Alsof ik het leuk vind om altijd maar op te moeten komen draven! En ik heb naast mijn ouders ook nog een leven hè, dat heeft hij niet alleen. Ik ben kwaad geweest, ik heb gehuild, maar hij was niet te vermurwen. 

Ja, ik huil de laatste tijd veel. Er waren de laatste tijd meerdere blogjes waarin ik vertelde dat ik gehuild heb. Dat huilen is niet om mijn zin door te drijven, want zo zit ik niet in elkaar. Ik huil omdat ik verdrietig ben en niet goed in mijn vel zit en me vaak machteloos voel.

Als iemand mij vertelt dat hij niks van me wil overnemen, en dat alles wat hij leuk vindt belangrijker is dan mijn gezondheid, dan doet dat gewoon pijn. Maar ondertussen wel zeggen dat ik aan mezelf moet denken. Maar hoe moet ik aan mezelf denken, als anderen mij die kans niet geven? Ik vind dat een nutteloze uitspraak. Wel zoiets tegen mij zeggen, maar vervolgens geen oplossingen aandragen. Zeg dan gewoon niks. Dat is minder pijnlijk. 

Ik weet niet hoe ik hier uit moet komen. Met de psycholoog heb ik het al meerdere keren besproken en ik weet het echt niet. Het is een cirkel die ik niet kan doorbreken. Ik wil wel, alleen wil de rest niet meewerken. Mijn ouders zijn hulpbehoevend en die wil ik niet laten stikken, maar ook zij zouden meer aan die andere drie kunnen vragen, want ze vragen veel te snel iets aan mij. Maar ze zijn bang dat die anderen het aftrappen als ze iets tegen hun zeggen en van mij weten ze dat ik altijd weer terug zal komen.

Op een dag zullen mijn ouders er niet meer zijn en natuurlijk is het fijn dat ik ze nu kan helpen, alleen groeit het me allemaal wel heel erg boven mijn hoofd. Helaas zit het niet in mijn aard om de boel gewoon maar de boel te laten en tegen die anderen te zeggen dat zij het vanaf nu maar moeten uitzoeken. 

Zo ben ik nou eenmaal niet. 

En daar wordt misbruik van gemaakt.
Zo voelt het tenminste toch.

gebit

Mijn moeder. Ik schreef al eerder over haar. Ze heeft de Ziekte van Parkinson, een slopende ziekte en echt alles wat ze doet kost haar enorm veel energie. Ze kan nog een paar pasjes lopen, net genoeg om in huis naar het toilet te sukkelen of om vanuit haar stoel in de rolstoel te gaan zitten.

Als ze de deur uit moet, om bijvoorbeeld naar de tandarts te gaan, gaat ze in huis in de rolstoel zitten. Daarna rijd ik haar naar het parkeerterrein van het verzorgingshuis toe. Daar stapt ze over in mijn auto. Bij de tandarts aangekomen gaat ze vanuit de auto in de rolstoel. Als het een beetje tegenzit, moet ze bij de tandarts in de behandelstoel, dus weer uit de rolstoel en later er weer in. Als ze klaar is bij de tandarts gaat ze vanuit de rolstoel in mijn auto. Terug bij het verzorgingshuis aangekomen moet ze weer uit de auto en in de rolstoel en als we weer terug in haar huis aankomen, gaat ze vanuit de rolstoel in haar zetel. En zolang dit nog op te brengen is, maken we nog geen gebruik van de rolstoeltaxi.

Moeder bedacht dat ze wel toe was aan een nieuw kunstgebit. Niet dat het oude slecht was, want de tandtechnicus ging een kopie van haar oude gebit maken omdat het nog zo goed zat, maar ze vond het niet mooi meer. Natuurlijk is dat haar goed recht, maar ze haalt zich wel eens dingen in haar hoofd, een opwelling en dan moet het gelijk gebeuren ook. Dus opeens kreeg ik een berichtje van haar: of ik (vorige week) woensdag maar even met haar naar de tandarts wilde rijden. Maar ik kon niet. Bij hele hoge uitzondering nam één van mijn familieleden een vrije dag en reed hij met haar naar de tandarts toe. Met mijn auto, want in zijn auto paste de rolstoel niet. 

Later kreeg ik een telefoontje van hem: of ik zaterdag om 8 uur 's morgens met mijn moeder bij de tandarts kon zijn, want dan zou ze haar nieuwe gebit al krijgen. Hij overrompelde me ermee, maar wij stonden die zaterdag toch om 8 uur bij de tandarts op de stoep. En van een nieuw gebit was geen sprake, het enige wat de tandtechnicus deed was het oude gebit aan mijn moeder teruggeven, want het nieuwe was er nog niet. Daarvoor had zij toch niet mee gehoeven? Dat had ik ook wel zonder haar kunnen ophalen. Er werd een nieuwe afspraak gemaakt en die was gisteren (woensdag), met de belofte dat er op dinsdag gebeld zou worden als het gebit nog niet klaar was.

Dus moeder ging gisteren weer in de rolstoel, in de auto, in de rolstoel en we waren de praktijk nog niet binnen of de tandtechnicus stond al naast ons. Hij vertelde dat het gebit er nog niet was. Ik werd boos, want we hadden afgesproken dat er een dag van te voren gebeld zou worden en wist hij eigenlijk wel hoe belastend al dat gesjouw voor mijn moeder was? Maandag kunnen we terugkomen, zei hij en op mijn mededeling dat ik dan moet werken, zei hij nog dat we dan maar om 8 uur 's avonds moeten komen en het verder maar met de assistente moesten regelen. En weg was hij. Gevlucht omdat ik zo boos was. Ik tierde verder tegen de assistente en het kon me geen zak schelen dat zij er ook niks aan kon doen en dat de hele wachtkamer meeluisterde. Voor de tweede keer stond ik daar namelijk met een mens in een rolstoel, met een rotziekte die heel veel energie kost, en voor de tweede keer was zij daar voor niks.

Die nieuwe afspraak is maandag niet om 8 uur 's avonds, want 's avonds is mijn moeder al helemaal niks meer waard en dan ga ik zeker niet met haar op stap, dus is ze 's middags er ergens tussen geschoven. En het gaat ook niet alleen om mijn moeder: ook ik moet het allemaal maar op kunnen brengen, want ook voor mij kost alles wat ik doe nog altijd heel veel energie, zeker nu ik weer aan het werk ben. Ik kon gisteren wel janken, laat ik daar ook maar eerlijk in zijn.

Toen ik gister tussen de middag thuis kwam en even later samen met zoonlief een boterham zat te eten, vroeg ik of het hier ook geonweerd had. Hij keek me vreemd aan en nee, van onweer was geen sprake geweest. "Bij de tandarts onweerde het wel," zei ik "daar hing boven de praktijk een hele donkere wolk en die donderwolk was ik, want ik was namelijk nogal erg boos..." 

familie

Een sterfgeval in de familie. 

Zelfmoord.

Erg bizar om dit van zo dichtbij mee te maken.

Het was iemand die aan depressies leed, maar dat maakt het natuurlijk niet minder erg.

Hij zal vreselijk gemist worden.

Zijn moeder is hoogbejaard en vreselijk dat ze dit nog mee moet maken.

Ik wens het geen mens toe.

Ik had niet echt veel contact met hem, maar het spookt wel de hele dag door mijn hoofd. 

Ik vind het zo erg voor zijn moeder, zijn zus en zijn partner. 

Als de storm iets geluwd is, volgende week of over twee weken, zal ik ze opzoeken.

Nu niet, nu is het te druk.

En uit ervaring weet ik dat binnenkort bijna iedereen denkt dat ze nabestaanden met rust moeten laten.

Maar dan komt die put. 

En die is vreselijk diep.

Dan zal ik er voor deze mensen zijn.

Het is zo triest...

wéér naar het museum

Een tijd geleden zei ik dat ik geen museummens was maar ondanks dat bezocht ik toch wel regelmatig een museum, zeker toen de kinderen nog klein waren. Dat waren dan musea die voor hun ook boeiend waren en aansloot op hun interesses.

Ik ben niet echt een mens van schilderijen en beelden, ik ben meer van de oude gebruiksvoorwerpen, alhoewel ik een bezoek vorig jaar aan het Rijksmuseum in Amsterdam toch wel als één van de hoogtepunten van al mijn museumbezoeken ervaren heb.

Maar hoezeer ik ook altijd roep dat ik geen museummens ben, overtrof ik dit jaar toch mezelf wel en beetje want ik bezocht namelijk al vijf musea:
De Kunsthal, Het Zaanse Schans Museum, Het Zeeuws maritiem MuZEEum, Het Warenhuis en gisteren het Zeeuws Museum in Middelburg.

Laatst dacht een schoonzus dat ze mij wel blij kon maken met gratis entreekaarten voor het Zeeuws Museum. Leuk, want ik was toch al van plan geweest om daar nog eens heen te gaan. De laatste keer dat ik daar kwam moet ik iets van 18 of 19 jaar oud geweest zijn en dit was dus te lang geleden om me er nog echt iets van te herinneren. Manlief is nog minder een museummens dan ik ben, maar hij wilde toch wel mee en ik vond het ook wel leuk om mijn schoonmoeder mee te vragen. En zodoende zaten we gisteren eerst om elf uur bij schoonmoeder op de koffie en daarna reden we naar Middelburg toe.

Het museum bestaat uit vier verdiepingen en de (moderne) kunst op de eerste twee verdiepingen was niks voor ons.

De derde en vierde verdieping gingen over de geschiedenis van de provincie en dat lag ons meer.

Wie Zeeland zegt, zegt:

water

kust

overstromingen

inpoldering

visserij

scheepvaart

zeeslagen

Tegenwoordig is alles wat met de VOC en met de slavenhandel te maken heeft omstreden. Het valt ook niet goed te praten wat er vroeger allemaal gebeurd is, ook al is het lang voordat wij er waren gebeurd. 

Dé pronkstukken van het museum zijn de wandtapijten uit de 16e eeuw.

En de volgende drie wandstukken waren gemaakt van schelpen:

We hadden verwacht dat een groot deel van het museum aan de klederdracht gewijd zou zijn, maar dat was niet het geval. En dat vonden wij best wel jammer.

De Zeeuwse babbelaars. Dit soort blikjes worden nog steeds gemaakt.

Onderstaande stoplap is gemaakt in 1896 door een meisje dat in het burgerweeshuis in Middelburg zat.

In het pand waar het weeshuis gevestigd was, kwam later een huishoudschool en weer later werd het een mbo. Op die mbo heb ik 35 jaar geleden gezeten. 

Een stoplap heb ik nooit moeten maken.

Omdat ik mijn fotocamera vergeten was, moest ik foto's met mijn telefoon nemen. Zolang ik daar buiten foto's mee neem, gaat dat nog wel, maar net zoals gisteren in een museum vind ik dat geen succes. Echt al mijn foto's waren scheef! Manlief vond het nog wel meevallen en zei dat ik wel een vaste hand heb, want dat heeft hij dan weer niet.

Na het museum reden we naar huis waar we zoonlief oppikten en daarna trakteerde schoonmoeder ons op een etentje in een restaurant hier in de buurt. 

Om half tien rolde ik mijn bed in. 

Sint

Heerlijk toch, dat kinderfeest!

Ik vermaak me wel.

leuke afspraken

Aan het begin van de week zei ik het al: er stonden twee leuke afspraken gepland voor deze week. De eerste afspraak had ik met mijn oudste broer, want samen met hem ging ik naar een optreden van Racoon toe. De tweede afspraak was met een schoonzus en haar zus en met hun ging ik naar een high tea. 

Ik had wel eens gezegd dat ik naar Racoon zou gaan, als ze hier in de buurt zouden optreden en toen in mei van dit jaar de agenda voor het nieuwe theaterseizoen uitkwam, stond deze band daar ook tussen. En ik wist het zeker: ik ging daar naartoe, alleen moest ik nog wel iemand vinden die met me mee zou gaan. Mijn oudste broer was de eerste die ik aansprak en hij wilde daar ook wel heen. Ik hoefde dus niet lang naar een maatje te zoeken.

Gisteren was het optreden en het was goed. De tijd vloog voorbij en we genoten van begin tot eind. Er waren veel liedjes die wij niet kenden, want zo goed kennen wij Racoon nou ook weer niet, maar dat was niet erg. We waren onder de indruk van de band.

Vanmiddag was de high tea met schoonzus en haar zus. Ik had daarvoor van het voorjaar kortingskaarten gekregen en die moesten voor het eind van het jaar besteed worden. Het was een gezellige middag, maar misschien was het voor mij niet zo handig om dit gelijk na een drukke avond te doen, want ik had naderhand best wel veel hoofdpijn. Toen ik thuiskwam ben ik gelijk mijn bed ingestapt en heb ik een uur geslapen. De reden dat de high tea juist vanmiddag gepland stond, was omdat dit de enige datum was dat we alle drie konden. Ondertussen voel ik me gelukkig alweer beter na dat uurtje slapen. Maar het was weer even een wijze les, zeg maar. 

Gelukkig kan ik wel terugkijken op twee leuke dagen, dat neemt niemand me meer af. 

rustdag

Gisteren had ik een rustdag. En een rustdag betekent voor mij dat ik gewoon geen verplichtingen heb en mezelf geen werkjes ga opleggen. Ik doe dan echt gewoon urenlang niks. En eerlijk gezegd kost me dat ook helemaal geen moeite. En ik was niet moe ofzo hoor, maar de rest van de week heb ik het gewoon nog heel erg druk en daarom hield ik me alvast een beetje rustig. 

's Morgens regende het, maar 's middags stapte ik in de auto en reed ik naar de kust. De regen was weg en het was wederom heerlijk weer en ik maakte een wandeling van precies 6 kilometer.

Ik had mijn camera mee, want ik wilde wat oefenen met mijn telelens. Die lens heb ik al lang, maar ik gebruik hem niet zo vaak omdat ik de standaardlens van mijn camera prettiger vind om mee te werken. En met die grote lens op mijn camera moet ik ervoor zorgen dat ik echt doodstil sta, want bij de minste beweging is de foto onscherp.

Maar het voordeel is natuurlijk wel dat je bijvoorbeeld de vogels beter in beeld krijgt.

En dit deed me sterk aan een scène uit The Birds van Alfred Hitchcock denken:

Het is geen mooie en ook geen scherpe foto, maar ik vind hem wel grappig.

En ik kan ook foto's van dichtbij met de lens maken hoor:

En wat jammer toch weer dat, waar je ook komt, er altijd wel ergens afval ligt. Dit visdraad zat vast in de afrastering:

Troep is het! Beesten kunnen er in verstrikt raken.

Ik sloot mijn rustdag af met naailes en dat was dan de enige verplichting gisteren. Vorige week had ik de les aan me voorbij moeten laten gaan omdat ik te moe was en als ik zo moe ben, dan kan ik me toch nergens op concentreren. Die overgeslagen les haal ik binnenkort wel een keertje in.

werktas

Mijn tweede werkweek is ingegaan en ook deze week (en de komende weken) werk ik nog op therapeutische basis. Dat houdt in dat het werk en de uren aangepast zijn naar wat ik aankan. Vorige week was ik best wel moe (het was dan eigenlijk ook best een week met veel emoties en ik denk dat dit ook wel meespeelt) maar gisteren ging het werken me gelukkig al een stuk beter af.

Ik nam gisteren mijn tas mee naar huis, die ik in mijn vorige functie gebruikt had. Deze documententas nam ik altijd mee naar cliënten omdat er lijsten en andere dingen inzaten die ik nodig kon hebben. Ook zaten er spullen in die ik nodig had voor het plannen van de werkroosters zoals (belangrijke) papieren, tipp-ex, een schaar, plakband en accentueerstiften. Ik moest al die spullen altijd meesjouwen omdat ik op mijn werk geen vast kantoor had. 

Thuis leegde ik de tas: het papierwerk ging bij het oud papier en de rest in lades, want al die kantoorartikelen had ik ooit van huis meegenomen en waren dus mijn eigendom.

Alleen jammer van die tas.... Ik kocht deze vorig jaar in Rotterdam in een kringloopwinkel voor een euro en het is een enorm handig ding. Ik heb hem maar opgeborgen, want wegdoen vind ik eigenlijk zonde en misschien komt hij ooit nog wel eens van pas.

Maar wat is het heerlijk om alles van mijn oude baan op te mogen ruimen. Gewoon los te kunnen laten. Het geeft me echt een goed gevoel. Ik heb een nieuwe start gemaakt en ik weet eigenlijk wel zeker dat dit een goede keuze geweest is, ook al ben ik nog maar net begonnen.

tijdelijk abonnement

Zoals ieder jaar rond deze tijd, kun je ook nu weer bij Kruidvat een tijdelijk abonnement op een tijdschrift nemen. Je koopt voor €9,95 een voucher en je kan kiezen uit 60 titels. Van de weekbladen krijg je dan elf edities en van de maandbladen vijf edities. Kijk hier voor de gegevens: klik!

Al jarenlang doe ik aan deze actie mee en ik koos altijd voor de Knip mode, maar daar ga ik deze keer niet voor kiezen want ik heb inmiddels al heel erg veel zelfmaakmodebladen in de kast liggen. Genoeg is genoeg en op den duur is het zoeken naar een geschikt patroon bijna een dagtaak geworden ;-) Daarom gaat het dit jaar iets anders worden en ik twijfel tussen Landleven of Buitenleven. En welk blad ik ook kies, het is een blad om te bewaren en om regelmatig eens door te bladeren en om later nog eens iets terug te lezen.

Ik vind het een mooi cadeautje voor mezelf.

Een voucher kun je vanaf 12 november t/m 2 december bij een Kruidvatfiliaal of online kopen.

veel bekijks

Nadat we gisteren een enorm moeilijke dag hadden, konden we vandaag wel wat frisse lucht gebruiken. We gingen in de buurt wandelen en toen we van huis weg reden, zou het volgens mijn weerapp gaan regenen. Ik trok voor de zekerheid maar een jas met een capuchon aan. Verder nam ik alleen maar mijn telefoon en mijn rijbewijs mee en meer niet. De foto's nam ik met mijn telefoon.

Lange tijd bleef het bewolkt, maar naarmate we verder liepen, werd het steeds lichter en brak de zon af en toe door. Die beloofde regen kwam gelukkig niet.

We hadden onderweg best wel veel bekijks:

Al die beesten vonden die twee wandelaars maar wat interessant!

Het was fijn om even uit te waaien en we knapten ervan op. 

Gisteren stonden we stil bij de geboortedag van Jus. We hadden lieve mensen om ons heen en het is voor ons goed om dit samen met anderen te beleven en om het verdriet te kunnen delen.

Ik krijg trouwens regelmatig als reactie, dat men niet altijd weet hoe te reageren op mijn verdriet. Wat moet je tegen iemand zeggen die iets ergs meegemaakt heeft en veel verdriet heeft? Ik zal gelijk maar zeggen, dat ik ook niet altijd weet wat ik tegen anderen moet zeggen die het moeilijk hebben. Daarom reageer ik zelf heel vaak gewoon met 'sterkte' ergens op of  'heel veel sterkte'. Ik vind zelf namelijk dat juist dat 'sterkte' gewoon heel erg op zijn plaats is als iemand het moeilijk heeft.

De nieuwe week is weer begonnen. Het wordt een drukke week waarin ik twee hele leuke afspraken heb, maar daarover later meer.