zon en zee

Tegenwoordig gaan manlief en ik nogal eens 's avonds wandelen. Als het werk en het weer het toelaten gaan we op stap. En als je dan niet zover van het strand afwoont, dan is vaak al gauw de keus gemaakt om in de auto te stappen en daarheen te gaan. En hoe vaak we er ook komen en hoe vaak we daar al een zonsondergang gezien hebben, het is en blijft een prachtig fenomeen!

De combinatie van de zon en het water is altijd erg mooi.

En ik kan het echt nooit laten om er foto's van te nemen. 

En het is ook altijd weer anders. Zo hadden we gisteren bijvoorbeeld prachtige wolken.

Ik hou van de zomer en ik vind het nu al jammer dat onze avondwandelingen over een tijdje weer voorbij zullen zijn. 'Straks' zal het alweer vroeg donker zijn en het zal ook koud worden. En ik vind het eigenlijk ook helemaal niet prettig om in het donker te wandelen. Maar tot die tijd zullen we van de mooie avonden genieten.

Eind juni/begin juli hadden manlief en ik twee weken vakantie. Over een paar weken hebben we weer een week vrij en we gaan dan een paar daagjes in eigen land weg. Vandaag heb ik ergens een huisje geboekt. Later zal ik er wel meer over vertellen.

Van de week merkte een collega op dat wij zo vaak leuke dingen doen. Eigenlijk hebben we dat altijd wel gedaan. We zijn altijd veel de hort op geweest en we hebben veel ondernomen, toch zeker toen de kinderen nog klein waren en ze nog overal mee naartoe gingen. 

Een paar weken geleden bespraken we onze aankomende vakantie met zoonlief en we vroegen of hij misschien met ons meewilde of iets anders samen met ons wilde doen, maar dat wilde hij niet. Hij ging vorige week mee naar de Efteling en de rest van zijn vrije tijd brengt hij graag met zijn vrienden door. Hij geniet weer van andere dingen en is graag samen met mensen van zijn eigen leeftijd en dat is goed zo. Laat hem zijn gang maar gaan en thuiskomen met verhalen over wat hij allemaal gedaan heeft. Daar genieten wij dan ook weer van.

naaimachine

Gisteren hadden we hier vrijwel de hele dag regen. De temperatuur was gezakt naar 20 graden en eigenlijk was het gewoon een aangename dag. We moesten om boodschappen, maar tussen de huishoudelijke klussen en het boodschappen doen in, knipte ik een patroon van een topje uit, want ik kreeg opeens zin om iets te maken. De naaimachine werd op tafel gezet en toen... niks! De naaimachine ging wel aan, maar het voetpedaal deed het niet meer. Manlief heeft ernaar gekeken en kon helaas het probleem niet vinden. Binnenkort zal ik mijn naaimachine voor reparatie wegbrengen.

Per ongeluk scheurde ik eergisteren een vitrage en die scheur zit ook nog eens echt midden in het gordijn. Ik had wel al gezien dat de vitrages erg dun geworden waren en nu moeten ze dus echt vervangen worden. Toen we gisteren om boodschappen gingen zijn we eerst naar een woonwinkel gegaan. Manlief en ik vielen voor hetzelfde gordijn en die hebben we gelijk maar gekocht ook: zeven meter gordijn die ik op maat moet knippen en aan de zijkanten moet omnaaien. Gelukkig heb ik nog een oude naaimachine die ik daarvoor kan gebruiken.

Wij maakten vanavond een wandeling en daar zijn de foto's van.

Verder was het een rustig weekend en dat was fijn.

De Tour de France zorgde de afgelopen drie weken voor veel kijkplezier voor ons en is nu afgelopen. We hebben weer met veel plezier gekeken en het was een mooie en spannende Tour.

Ik wil je een fijne week wensen.

de warmste dag

Een hele tijd geleden vroeg een schoonzus of zoonlief en ik zin hadden om mee te gaan naar de Efteling. We spraken een datum af en zoonlief vroeg vrij van zijn werk. We hoopten dat het op de geplande dag goed weer zou zijn en dat het niet zou regenen, maar wie had ooit kunnen bedenken dat deze dag misschien wel de warmste dag van het jaar zou worden en alle warmterecords verbroken zouden worden? Wij in elk geval niet!

We twijfelden, maar wisten ook dat het, wat we ook deden, gewoon een extreem warme dag zou worden en daarom beslisten we dat we het er toch op gingen wagen. Eerlijk gezegd benijdden wij de mensen die deze dag naar het strand gingen totaal niet. Ja, je kan afkoelen in het water, maar daar zit je ook niet de hele dag in, je zit en ligt ook op het strand en dan is het gewoon ook enorm warm. Om nog maar te zwijgen van het zand dat te warm is om met blote voeten over te lopen. Nee, ons niet gezien, wij gingen gewoon naar de Efteling toe.

En wat we gehoopt hadden bleek waar: het was niet druk. Het begon er al mee toen we aankwamen bij de Efteling en we, zonder in de file te staan, gewoon onze auto op de eerste rij van het parkeerterrein konden parkeren. Daar hadden we echt nog nooit meegemaakt! En de rest van de dag hebben we genoten van de rust in het park. Echt nergens hebben we langer dan vijf minuten moeten wachten. We hebben alle grote attracties gedaan en niet zomaar één keer, de meeste deden we twee à drie keer.

Het was natuurlijk warm en we hebben heel erg veel gedronken, gewoon zoveel dat we toch regelmatig een sanitaire stop moesten maken, ondanks al het vocht dat we door het zweten kwijt raakten. We hebben chips gegeten zodat we zouten binnen kregen. We hebben ons heel vaak met zonnebrandcrème ingesmeerd en we droegen petten. En daarnaast hadden de medewerkers van de Efteling plantenspuiten, waterpistolen, emmers water en waterslangen om de bezoekers nat te houden. En ook de waterattracties waren fijn om in te gaan.

Een pretpark bezoeken als het 40⁰C is... ik denk dat iedereen zich wel twee keer zou bedenken om dit te doen. Wij deden het wel en we kunnen terugkijken op een bijzonder geslaagde dag.

Vandaag moesten we gewoon weer werken en gelukkig was het een stuk minder warm dan gisteren. En vandaag was het vast ook heel wat drukker in de Efteling dan gisteren. Wie weet hoeveel mensen tegen elkaar gezegd hebben dat ze blij waren dat ze gisteren niet gegaan zijn...
Ze moesten eens weten hoe fijn wij het gisteren gehad hebben!

cadeautje

Vanmorgen was ik naar de kapper toe en toen ik terug thuiskwam, stond er een fles wijn voor onze deur. Op het briefje dat er bij zat stond het volgende:

Beste Mevrouw,

Bij deze wil ik u nog even bedanken voor het onderdak om te schuilen voor het onweer afgelopen weekend!

De kletsnatte fietser,

B. 

Ach wat lief! Natuurlijk had dit niet gehoeven, maar ik vind het wel heel erg attent. 

Het maakt deze zonnige dag nog een stukje zonniger.

☀☀☀

gestrand

Na een hele lange periode van droogte, hadden we hier gisteren eindelijk ook regen. Heel veel regen. Na een paar behoorlijke buien in de ochtend, klaarde het weer op. Ik keek op de weerapp en die gaf aan dat het 's middags weer zou gaan regenen, maar tot die tijd kon mooi mijn was nog even lekker buiten hangen en die was zo goed als droog toen er weer donkere wolken aan kwamen zetten.

De bui die hier 's middags overtrok was echt niet normaal. Het onweerde en in korte tijd veel hier heel veel neerslag. En toen ik op een gegeven moment naar buiten keek, zag ik iemand onder een boom op onze oprit staan schuilen. Ik klopte op het raam en wenkte hem naar binnen en even later stond een doorweekte wielrenner bij ons in de keuken. Die was echt nat tot op zijn vel en de handdoek die ik hem aanbood nam hij dankbaar aan. Het slechte weer had hem overvallen.

Een half uur later kwam zijn vrouw hem met de auto ophalen, maar tot die tijd hebben we gezellig zitten babbelen aan onze keukentafel. Het was eigenlijk best wel een leuke ontmoeting en ik ben blij dat ik die meneer kon helpen en dat hij veilig was, want fietsen met onweer is toch best wel link.

Zeker 35 jaar geleden zat ik samen met een vriendje in een zelfde soort situatie. We waren op de fiets op weg naar huis toen er ook een zware onweersbui overtrok. We hebben toen maar bij een huisje in de polder aangebeld, waar we binnen gelaten werden en mochten schuilen tot de bui over was. En als ik nu langs dat huisje rij, waar inmiddels allang andere mensen wonen, moet ik daar altijd weer aan denken.

Met de regen van gisteren waren we best wel blij. Het was misschien maar een druppel op een gloeiende plaat, maar het is hard nodig. Het is zo verschrikkelijk droog overal. De komende dagen zal het weer droog zijn en ook nog eens erg warm worden. Sterkte aan iedereen die slecht tegen de hitte kan.

Fijne zondag!

ben je er al overheen?

Gisteravond na het eten stelde manlief voor om te gaan wandelen. Het was een mooie avond, minder warm dan dinsdagavond toen we ook gingen wandelen, maar warm genoeg om in een t-shirt en met blote benen te lopen.

Weer had ik mijn camera niet mee, maar foto's nemen kan toch wel, hoewel ik wel liever foto's met mijn camera dan met mijn smartphone neem. Als ik onderstaande foto met mijn camera genomen had, dan waren de paarden toch wat beter te zien geweest:

Toch ben ik nog altijd erg tevreden over de kwaliteit van de camera van mijn smartphone.

De zakkende zon en de wolken zorgden samen voor een bijzonder mooie sfeer:

Nog geen vijf minuten later piepte de zon onder de wolken door en was de magie weg.

Toen we weer thuis waren keken we naar Tour du jour en Het gevoel van de Vierdaagse, programma's die ik opgenomen had. Vooral van het programma over de Vierdaagse van Nijmegen hebben we de afgelopen dagen weer genoten. Meelopen met de Vierdaagse zit er voor mij niet in, want zelfs de kortste afstand (30 km per dag) kan ik lichamelijk niet aan en dat komt door mijn zwangerschappen en de bekkenklachten die ik destijds had. Ik ben allang blij dat ik door te oefenen en op te bouwen nu best wel redelijke afstanden kan lopen, want ik heb lang gedacht dat ik dat niet kon. 

Vaak wordt gevraagd hoe het tussen manlief en mij gaat. Want hoe ga je samen met het verlies van een kind om? En dan kan ik altijd vertellen dat we dichter tot elkaar gekomen zijn. We waren altijd al maatjes en we deden altijd al veel samen, maar doordat we zijn gaan wandelen zijn we nog meer tijd aan elkaar gaan spenderen. We praten over van alles en nog wat, ook over Jus maar eigenlijk nooit zo heel erg vaak. Onze gesprekken gaan vaak over het werk, over nieuwsberichten, over zoonlief, familie en vrienden en we hebben daarin eigenlijk wel een goede balans gevonden. We lachen ook best wel veel samen, wat niet zegt dat we geen verdriet hebben, hoewel dat misschien niet altijd zo lijkt. Aan de buitenkant ziet iets er vaak anders uit dan het in werkelijkheid is. 

Een paar weken geleden kwam ik iemand tegen die ik een tijdje niet gezien had. "Hoe is het?" vroeg ze en daar gelijk achteraan: "ben je er al overheen?" 

Hoe kan iemand zoiets vragen? Komt het doordat ze me ziet lachen of doordat ze mijn vakantiefoto's gezien heeft? Welk signaal geef ik zelf eigenlijk af? 

"Nee," antwoordde ik "ik kom er nooit overheen en dat kan ook niet, het was mijn kind..." 

"Nee," zei ze toen "je hebt gelijk: daar kom je inderdaad nooit overheen." 

vrije dag

Manlief is voor zijn werk vaak op pad. Meestal zit hij in Noord-Brabant, Limburg of Noord-Holland en dan moet hij vroeg de deur uit en is hij vaak laat weer thuis. Laat is in dit geval na half acht 's avonds. Vaak zijn het dagen van twaalf uur of langer die hij maakt. Als hij niet op route moet en computerwerk heeft dat hij thuis kan doen, dan werkt hij thuis. Op een thuiswerkdag kunnen we 's avonds wat vroeger eten, rond een uur of zes, en kunnen we daarna nog iets gaan doen. Zo maakten we gisteren bijvoorbeeld een strandwandeling.

Omdat ik vaak naar hetzelfde strand ga om te wandelen en daar gisteren ook weer heenging, had ik  mijn camera niet meegenomen, maar ik kon het toch niet laten om een foto met mijn smartphone te nemen:

Het was mooi weer, er waren nog mensen in de zee aan het zwemmen en er waren veel hondjes op het strand. Het was laag water waardoor wij niet door het mulle zand hoefden te lopen en dat zorgde ervoor dat onze wandeling niet zo heel erg zwaar was. 

Ik was gisteren vrij en eerder op de dag fietste ik naar de apotheek toe en met een omweg reed ik weer terug. Er zaten veel onweersbeestjes in de lucht wat het fietsen toch wat minder aangenaam maakte. Toch fietste ik bijna twintig kilometer. De wandeling 's avonds had een afstand van zeven kilometer, dus ik heb wel voldoende bewogen gisteren. 

Ik bracht maandag mijn jongste broer naar het ziekenhuis toe omdat hij geopereerd moest worden. Ik kon dat ritje mooi combineren met een bezoekje voor mezelf aan het laboratorium voor bloedafname en een bezoekje aan mijn ouders. Gisteren heb ik mijn broer weer opgehaald en terug naar huis gebracht. De komende weken kan hij aan zijn herstel werken. 

Ik had nog wat verstelwerk liggen dat ik nodig eens moest wegwerken en dat deed ik ook gisteren. Een losse naad, een broek die ingekort moest worden, een bandje wat vastgezet moest worden... al van die werkjes die zo klaar zijn en die ik toch niet graag doe. Ik maak vele malen liever een nieuw kledingstuk dan dat ik verstelwerk moet doen.

En vandaag heb ik weer een vrije dag! Er zijn geen afspraken, er staat niets gepland en ik ben eigenlijk niet van plan om vandaag het erf te verlaten. Eigenlijk wil ik er gewoon een lekker rustig dagje van maken.

Fijne dag!

weidebloemen

Terwijl het in grote delen van het land behoorlijk wat geregend heeft, bleef het bij ons vrijwel droog. Jammer, want een beetje meer neerslag had helemaal geen kwaad gekund.

We gingen wandelen, manlief en ik en het was best wel duister weer, maar we hielden het droog.

We liepen door een jong bos

En we liepen langs akkers:

En braakliggend land:

Deze aardappelplanten werden beregend:

Het is hier dan ook echt kurk- en kurkdroog!

Sommige boeren zaaien weidebloemen langs de randen van hun akkers, voor de bijen en andere insecten:

Deze agrariër had voornamelijk blauwe en witte bloemen staan.

 Die bloemenranden zijn niet alleen goed voor de insecten, maar ook voor vogels die van insecten moeten leven. 

Ik had me nog zo voorgenomen om dit jaar ook weidebloemen in de tuin te zaaien, ik had zelfs een zakje zaadjes in huis, maar ik ben het vergeten. Die zaadjes moeten dus maar tot volgend jaar wachten. 

Het was fijn om te wandelen, net warm genoeg om in een t-shirt te kunnen lopen. Ik ben niet fit, maar lopen gaat wel goed en we maakten er een rondje van tien kilometer van. 

fotoboek

In plaats van dat ik gisteren ging wandelen, werd het een fietstocht. Ook goed. 

Afgelopen weekend had ik online een fotoboek van onze vakantie gemaakt en gisteren kreeg ik het bericht dat ik er om kon komen. Ik had tot vandaag kunnen wachten en er na mijn werk kunnen omgaan, maar ik was natuurlijk weer veel te nieuwsgierig om nog een dag langer te wachten. Ik sprong op mijn fiets en maakte er een rondje van 20 km van. Mijn gekneusde rib heeft de hele weg geprotesteerd, maar als ik met de auto gegaan was had ik er nog meer last van gehad, want in de auto achter het stuur zitten en schakelen is momenteel helemaal geen pretje. 

Ik ben blij met het fotoboek:

Het is weer een boek erbij in het rijtje vakantieboeken. Ik heb ook nog een kast vol met ouderwetse fotoalbums waar ik foto's ingeplakt heb, maar ik vind deze afgedrukte albums zoveel handiger van formaat.

 Afgelopen voorjaar waren we met de schoonfamilie naar Toscane in Italië toe en van deze vakantie ga ik, in opdracht van mijn schoonmoeder, ook nog een fotoboek maken. Dat is altijd mijn taak. In het jaar dat Jus overleden is heeft voor één keer een schoonzus dat gedaan, omdat ik het toen helemaal niet zag zitten om dat te doen. Zij vindt het echter niet leuk om een fotoboek te maken en ik kan me er juist wel goed mee bezighouden. Na dat jaar ben ik het daarom gewoon weer gaan doen. Het is wel veel meer werk als bovenstaand fotoboek, want ik moet deze keer foto's van vijf verschillende toestellen uitzoeken en dat is best wel een klus. Het duurt eerst altijd wel eventjes voordat ik eindelijk de foto's van iedereen heb, daarna gooi ik alle foto's die niet mooi of goed zijn weg en ik bewerk sommige foto's (bijsnijden, rechtzetten en lichter of donkerder maken). Vervolgens gaan de bruikbare foto's in verschillende mapjes (Florence, Siena, Pisa...) en daarna kan ik online een fotoboek maken. Ieder gezin dat mee geweest is krijgt een fotoboek van mijn schoonmoeder, wat een mooie herinnering is. Ondertussen hebben we fotoboeken van Rome, Barcelona, Lissabon, Porto en Thessaloniki van de familievakanties en daar gaat binnenkort Toscane bijkomen. 

Vandaag neem ik het fotoboek van Kroatië mee naar mijn werk, dan kunnen mijn collega's erin kijken. 

Ik wil je een fijne dag en alvast een goed weekend wensen.

rib

Een gekneusde rib hebben is helemaal niet zo fijn. En dat wist ik al, want in het verleden heb ik al eens vaker een gekneusde rib gehad. Er is weinig tegen te doen: ik neem pijnstillers en ik moet maar een beetje mijn gemak houden. Mijn werk doe ik samen met een collega en zij doet de werkjes die voor mij te pijnlijk zijn. Mijn eigen ziekmelden is not-done, zo werkt dat niet volgens het ziektebeleid van de stichting waar ik werk. Pas als je totaal niet in staat bent om te kunnen werken en er geen vervangend werk is wat je kan doen, kun je thuisblijven. Maar ook als er een ander beleid geweest was, zou ik gewoon zijn gaan werken. Thuis doe ik ook werkjes en ben ik af en toe ook in de tuin bezig en de dingen die ik niet kan doet manlief voor me. Ik doe wat ik kan. Hoesten, niezen, hikken en lachen doen pijn. Liggen en zitten zijn ook pijnlijk. Staan en lopen gaan wel goed, maar dat hou je geen vierentwintig uur per dag vol. 

Ik ging gewoon een rondje van zeven kilometer wandelen en spotte deze lucht:

Ik vond het er best wel bijzonder uitzien.

 Misschien dat ik vanmiddag ook wel ga wandelen. Ik ben vrij vandaag en ben niet van plan om ergens heen te gaan, maar voor een wandeling wil ik best wel de deur uit. Bewegen en frisse lucht zijn goed. Eind van de middag zal ik naar de laatste kilometers van de Tour de France kijken en vanavond naar Tour du jour op RTL 7.

*****************************************

Uit de tuin komen momenteel zwarte bessen, bramen en frambozen. Eigenlijk vind ik zwarte bessen niet lekker, maar als ik deze samen met ander fruit in de blender doe en een smoothie maak, dan vind ik het wel goed te doen. We hebben twee struiken met zwarte bessen, die al in de tuin stonden toen we hier in 1993 kwamen wonen. Ook een appelboom, de perenbomen en de rode bessenstruiken stonden hier al toen we hier kwamen wonen en we hebben er nog altijd veel fruit van.

Gisteren heb ik de druif een stuk teruggesnoeid, want die woekerde teveel en dreigde de vijgenbomen en de kruisbessen, die nog klein zijn, te verstikken. De trosjes druiven die erin zitten zijn nog klein en zullen geen hinder ondervinden van mijn snoeiwerk. 

Het is haast niet te begrijpen dat het alweer bijna half juli is. 

De tijd gaat snel. 

Ik wil je een fijne dag wensen!

lens

Van vakantie terugkomen en daarna nog drie dagen vrij zijn, is eigenlijk zo gek nog niet. We hebben genoeg tijd om in de tuin te werken, bij onze ouders op visite te gaan en andere klusjes te doen voordat we weer aan het werk moeten. 

Vrijdag was manlief jarig en dat zouden we gisteren gevierd hebben, maar doordat er best al veel mensen op vakantie zijn en dus niet konden komen, hebben we besloten om zijn verjaardag later deze zomer te vieren. Manlief kon er niet zo mee zitten, maar we zouden ook gelijk de verjaardag van zoonlief vieren en voor hem vonden we het niet leuk als er bijna niemand zou komen. Zoonlief is eerder in het jaar jarig, maar zijn verjaardag is zes dagen na de sterfdag van zijn broertje en hij ziet het niet zitten om in die periode zijn verjaardag te vieren, wat logisch is. De afgelopen jaren heeft hij zijn verjaardag daarom in juli gevierd en dan is het allemaal een stuk minder beladen. Gisteren ging het dus niet door en we moeten nog even een nieuwe datum prikken. 

Manlief en ik zijn alweer een eind wezen wandelen. Gewoon hier in de buurt. Het was eigenlijk wel lekker om weer op vlak terrein te lopen. Die bergen op vakantie waren mooi hoor, maar wij zijn niet gewend om in de bergen te lopen en we vinden het toch altijd best wel inspannend. Maar dat is het leuke van op vakantie gaan en weer thuiskomen: elders nieuwe dingen ontdekken en andere dingen doen en thuis ook weer blij zijn met het normale.

Na maanden nadenken heb ik eindelijk een andere lens voor mijn camera gekocht. Mijn camera en de lens zijn vijf jaar oud en de lens is beschadigd en dat kun je zien op de volgende foto, waarop ik een paar beschadigingen omcirkeld heb:

Er zitten nog veel meer beschadigingen op, maar deze zijn het duidelijkst. Als ik een foto van een plantje of een dier maak, dan zal je het niet zien, maar op een foto als hierboven met een blauwe lucht zie je het wel. De beschadigingen zijn ontstaan doordat er een losse dop over de lens moet en negen van de tien keer steek ik die dop ik mijn tas of een jas/broekzak als ik op pad ben, waardoor de lens niet beschermd is. 

Een nieuwe lens kost rond de 300€ en dat vind ik gewoon heel veel geld. Ik heb zelfs nog gekeken of ik een andere camera met lens zou aanschaffen, maar dan was ik niet alleen nog veel meer geld kwijt, maar ik ben nog altijd erg tevreden over mijn huidige camera en waarom zou je iets waar je tevreden over bent vervangen?

Gisteren was ik toch maar weer eens op internet aan het zoeken en opeens kwam ik bij een fotospeciaalzaak 'mijn' lens tegen, tweedehands voor 130€, onbeschadigd en met twaalf maanden garantie. Ik heb er niet lang meer over na moeten denken en ik heb deze lens besteld en betaald van mijn vakantiegeld, want dat ging ik dit jaar aan mijn fotografiehobby besteden. Van de week wordt de lens geleverd en ik hoop nog heel erg lang met mijn camera en met de nieuwe lens te kunnen doen. 

Kroatië -2-

Wij waren nog geen twee dagen in Kroatië toen ik iets kocht waar ik heel erg veel plezier van gehad heb tijdens onze vakantie: waterschoenen! Echt, ik had ze daarna niet meer willen missen. De kiezelstranden en de stenen in de zee, rivieren en de meren waren scherp en bovendien zaten er ook nog eens zee-egels in de zee:

We spraken op één van de laatste dagen een Kroaat die ooit eens op een pieterman (vis met een doornige giftige rugvin) was gaan staan en dat was behoorlijk pijnlijk geweest en hij had daar achteraf veel last van gehad. En dat is iets wat je echt niet wil. 

Zadar, waar wij verbleven, ligt aan de Adriatische Zee en de kust is mooi en erg toegankelijk. We kwamen tot de ontdekking dat de Kroaten graag het water opzoeken en wij deden (mede door de warmte) gretig aan deze gewoonte mee. 

Wij bezochten een paar nationale natuurparken en om zo'n park binnen te komen, betaal je meestal entreegeld. Dat geld gaat naar natuurbeheer, personeel en het onderhoud van paden. Het zijn geen wereldbedragen die je betaalt en ik vond het best wel fijn dat er ook toiletten in zo'n park aanwezig waren. De wandelpaden waren netjes en goed onderhouden.

Ten zuiden van Zadar ligt Vransko Jezero en dit is het grootste meer van Kroatië. De kleur van het water is jadegroen:

Het meer trekt veel vogels aan en wij zwommen vlakbij deze zwaan, die ons wel in de gaten hield maar toch op een veilige afstand bleef. Ik bleef ook op een veilige afstand, want ik ken de verhalen over agressieve zwanen die zo je arm kunnen breken, toch zeker als je een bedreiging voor de jongen vormt. Deze zwaan had geen jongen, maar toch hè...

Een erg populair nationaal park is Krka. Het kan daar erg druk zijn en er worden per dag niet meer dan 10.000 mensen toegelaten! Dan spreek je wel over het hoogseizoen en gelukkig was het daar nu nog goed te doen. En waarom het daar zo druk is laat ik aan de hand van deze foto zien:

Je kan daar namelijk zwemmen bij waterval Skradinski Buk. 

Er zijn talloze kraampjes waar je eten, drinken en ijsjes kan kopen en eigenlijk kregen we daar gelijk wel een soort van pretparkgevoel bij. Maar het is er wel ontzettend mooi.

Met een boot werden we vanuit het dorpje Skradin naar de Skradinski Buk gebracht:

En dat was een fijne boottocht.

Eerder op de dag gingen we eerst in hetzelfde nationale park naar een andere waterval toe: de Roški Slap. We waren daar al vroeg omdat er daar maar weinig parkeerplaatsen zijn en wil je verzekerd zijn van een plaatsje dan moet je op tijd komen.

Het wemelde daar van de waterjuffers:

En er zaten ook grote (goed gecamoufleerde) sprinkhanen:

En dit is nog zo'n zoekplaatje:

Aan de bovenkant van de tak zit een kleine slang, kijk daar:

Er staat ook nog een waterjuffer op de foto op een blaadje onder de slang.

Ten oosten van Zadar is een kloof met een naam die je gelijk weer vergeet: Kanjon Zrmanje Od Obrovca Do Ušća. Wij hebben alleen van bovenaf in de kloof gekeken, maar wat was het mooi!

Nog een stuk noordelijker ligt nationaal park Paklenica. 

Om daar te gaan wandelen moet je wel een beetje getraind zijn, want je moet daar namelijk af en toe behoorlijk klimmen en klauteren. En daarnaast moet je een groot stuk over een pad met spiegelgladde stenen lopen en bergopwaarts is dat geen probleem, maar naar beneden is dat toch best wel link.

Mensen die nog meer uitdaging zoeken kunnen hier aan bergbeklimmen doen. 

Kroatië heeft heel veel eilanden: 1185 in totaal! Manlief vond een excursie die vanuit Zadar naar een eiland vertrok en waar ik eventjes over moest nadenken. Ik ben eigenlijk best wel een watje en tijdens die excursie zou je op open zee en in een grot kajakken, er zou aan klifspringen gedaan worden en snorkelen bij een scheepswrak stond ook nog op het programma. En ja, voor iemand die niet echt een held is, is dit best wel een uitdaging. Toch zei ik tegen manlief dat ik mee zou gaan. 

Met de veerboot gingen we naar het eiland toe, waar we de rest van de groep (in totaal 10 personen) en de drie begeleiders ontmoetten. Met een busje gingen we naar deze baai:

En vandaaruit kajakten we naar een grot toe:

We zwommen in het heldere water, het licht was bijzonder en er heerste een bijna serene rust in de grot. 

Door openingen in de rots piepte af en toe een zonnestraal naar binnen:

Doordat de zee door de wind te onrustig was ging het klifspringen niet door, want dat was te gevaarlijk. Daar kwam ik dus makkelijk vanaf 😉

Het 'snorkelen' bij een gezonken vrachtschip ging wel door. Omdat de begeleiding snorkelen onhygiënisch vond (vandaag gebruik ik de snorkel, morgen jij en de dag erna weer iemand anders), zwommen we alleen mat duikbrillen op bij het vrachtschip.

In 1984 verging het 60 meter lange vrachtschip voor de kust van het eiland.

Manlief maakte een heel kort filmpje:

Het was een bijzondere en zeker onvergetelijke excursie. Er ging echter wel een klein dingetje mis: bij het in de kajak klimmen vanuit de zee kneusde ik een rib. Stom, onhandig of gewoon pech... ik weet het niet. Ik zal er een tijdje zoet mee zijn, maar het is iets wat weer over gaat.

We hebben veel gedaan tijdens onze vakantie van elf dagen en je gelooft het misschien niet, maar we hebben twee keer een rustdag gehouden en eigenlijk moet je de dagen dat we vlogen ook niet meerekenen.  

We huurden een auto en we hebben daar heel wat kilometers mee gemaakt. 

Zadar ligt redelijk centraal en veel van wat we van plan geweest waren om te doen hebben we ook gedaan. Verder is het haast niet te bevatten dat hier nog niet eens zo gek lang geleden een burgeroorlog woedde. 

Maandag gaan we weer werken. In augustus hebben we nog een week vakantie, maar we hebben het er eigenlijk nog niet over gehad of we dan ook nog weggaan of niet. Laten we eerst maar eens even nagenieten van deze vakantie. 

Ik wil je een fijn weekend wensen!