winkelen

Twee jaar geleden gingen we met zes collega's naar de Huishoudbeurs in Amsterdam toe. Op de heenreis hoorden we dat juist op die dag het eerste coronageval in Amsterdam opgedoken was. We konden er wel mee lachen. Wat we toen uiteraard nog niet wisten was hoezeer alles daarna veranderen zou. De besmettingen, de zieken, de doden, de lockdowns, de mondkapjes, afstand houden, ontsmetten... Corona zette ons leven behoorlijk op zijn kop. 

De uitstapjes met de collega's kwamen ook op een laag pitje te staan, maar donderdag gingen mijn collega's en ik toch eindelijk weer eens op stap: een dagje winkelen in Gent, met ons zessen. 

Het was niet druk in Gent. Op straat was het stil en in de winkels waren geen wachtrijen voor de kassa's. En ook als we iets wilden eten of drinken hoefden we niet te zoeken waar we ergens konden zitten. Dat was allemaal erg prettig.

Veel kochten we niet, maar we waren tevreden met onze aankopen. We gingen twee keer iets drinken, lunchten in een brasserie en op de terugweg hebben we, toen we bijna thuis waren, ergens gedineerd. Om 8 uur 's morgens ging ik van huis en precies twaalf uur later kwam ik weer thuis. 

Het was ook de dag dat Rusland Oekraïne binnenviel en deze keer was er niets om lacherig over te doen. 

Vandaag op het werk in het verzorgingshuis stonden op alle afdelingen de televisies aan en bewoners volgden gezamenlijk het nieuws. Veel van hen hebben de Tweede Wereldoorlog meegemaakt. De oorlog komt vaak in hun verhalen terug en nu lijkt het alsof ze allemaal hun adem inhouden, bang voor wat er komen gaat. 

De televisiebeelden maken ook mij stil.