vandaag

De sterfdag van onze jongste zoon.

Het is vandaag 5 jaar geleden dat Jus overleed. Het drama voltrok zich voor onze ogen en er is van alles aan gedaan om hem te redden, maar hij was te zwaar gewond. We moesten verder zonder onze jongste zoon en broertje.

Jus bouwde hard aan zijn toekomst en opeens viel alles weg. Het eindexamen, de vervolgopleiding, een toekomstige baan, een relatie… hij heeft het allemaal niet meer mogen meemaken. Er werd nieuwe muziek gemaakt die hij nooit zal horen, er kwamen nieuwe films uit die hij nooit zal zien, er waren feestjes en reisjes die hij nooit zou meemaken, we moesten zonder hem naar Disneyland Parijs en de Efteling…We hadden het hem allemaal zo gegund! 

5 jaar. Het lijkt zo lang, maar aan de andere kant is het alsof het nog maar gisteren was dat hij over de dijk kwam aanfietsen na een dag school. Of in de tuin aan het rommelen was. Of aan een motor zat te sleutelen. Het is alsof we al die jaren in een roes leefden, of alles maar deels beleefd hebben. 

Al 5 jaar lang voer ik een gevecht om het opgelopen trauma de baas te blijven. Ik heb gesprekken gehad met een psycholoog en de POH, ik gebruikte slaapmedicatie en kan niet meer zonder antidepressiva. In mijn hoofd is het druk en mijn gedachten staan nooit stil. 

We hebben ons door de afgelopen 5 jaar heen gevochten. We zochten en vonden een weg.  Alleen, maar ook met hulp van familieleden, vrienden, kennissen en collega’s die er voor ons waren, naar ons luisterden en ons op sleeptouw namen. Ik ben al die mensen nog steeds enorm dankbaar dat ze er voor ons waren en ons door dik en dun steunden. 

We missen Jus en na 5 jaar is het nog steeds onwezenlijk dat hij er niet meer is. Ons leven zal nooit meer compleet zijn.