En wéér gingen we in België wandelen. Er zijn daar nog genoeg onbekende paden voor ons, ook al wonen we slechts op een steenworp afstand van België. We parkeerden deze keer de auto bij de brug van Hoeke.
(Bron: Google Maps)
In Hoeke was ik nog nooit geweest, maar het dorpje heeft voor mij toch altijd een beetje een nare bijsmaak: in de jaren tachtig verongelukte daar een auto tegen de pijler van de brug. Van de vier inzittenden overleden er drie. Streekgenoten van me, jongens van mijn leeftijd.
We startten onze wandeling bij een vervallen boerderijtje.
Eigenlijk had ik er best wel even binnen willen gluren, maar ik durfde niet. Het zag er onbewoond uit, maar je weet maar nooit of er stiekem toch niet iemand verblijft.
Dus na het maken van foto's van de buitenkant begonnen we aan onze wandeling.
We kwamen een witte krokus tegen:
En daarna steeds meer en dat kan maar één ding betekenen: in de Eerste Wereldoorlog liep hier de dodendraad.
De dodendraad was een stroomdraad die in België langs de grens met Nederland liep (van Knokke tot aan Vaals) over een lengte van 332 km. De Draad werd door de Duitse bezetters aangelegd en moest voorkomen dat de Belgische mannen naar Nederland vluchtten en zich vervolgens bij de geallieerden konden aansluiten. Ook spionnen en Duitse deserteurs werden zo tegengehouden.
(Bron: Wikipedia)
De Draad bestond uit meerdere draden boven elkaar en op steeds verschillende draden stond 2000 volt wisselspanning. Er zijn veel mensen geëlektrocuteerd. Om de slachtoffers te herdenken werden in 2018, honderd jaar na het einde van de Eerste Wereldoorlog, witte krokussen geplant op de plaats waar de Draad liep. Omdat de krokus een bolgewas is, wijken de bloemen niet van de lijn af. De witte kleur verwijst naar de witte isolatoren die aan de Draad zaten en daarnaast is wit ook de kleur van de vrede.
We wandelden verder en ik heb zeker vijf km zonder jas gelopen, omdat het heerlijk was in de zon.
We kwamen ook nog een kapelletje tegen, dat geen dienst meer als kapelletje deed. Waar het Mariabeeld had gestaan lag nu een steen:
We hebben weer veel gezien tijdens deze wandeling en wat mij betreft mogen er gerust meer van deze prachtige zonnige dagen komen 🌞
Wat een verhaaal, van de witte dodendraad. Ik had er nog nooit van gehoord. Erg interessant en mooi bedacht om zo te herdenken met die witte krokusjes. En dan nog die foto's van vervallen en misschien verwaarloosd...
BeantwoordenVerwijderenJa, dat boerderijtje... we komen toch best wel vaak van die verlaten en vervallen huizen/boerderijen tegen. Getekend door de tijd. Het heeft altijd wel iets, vind ik.
VerwijderenDe dodendraad was mij onbekend, maar wat een mooi symbool, witte krokussen .... Het begin van een nieuwe lente...
BeantwoordenVerwijderenEn ieder jaar zullen er weer nieuwe bloemen bijkomen.
VerwijderenVan de dodendraad wist ik maar dat er allemaal witte krokussen geplant waren niet. Mooi symbool!
BeantwoordenVerwijderenLeuke foto’s.
Hier in Australië staan veel vervallen huizen en boerderijen. Ik ben altijd benieuwd naar het verhaal erachter.
Ja, ik ook. Wie hebben er gewoond, wat is er gebeurd en waarom werd het nooit opnieuw bewoond... dat soort vragen.
VerwijderenMooi symbool die Witte Krokussen. Prachtige luchten, zo helder blauw!
BeantwoordenVerwijderenDat is een stuk beter dan die grijze luchten en storm of mist. Echt genieten dit.
VerwijderenIk vind die krokussen zo prachtig op deze manier.
BeantwoordenVerwijderenWij fietsten ooit een fietsroute: https://www.triltaal.nl/2015/10/05/dodendraad/
Leuk om je verslag te lezen.
BeantwoordenVerwijderenJa, het was heerlijk warm in het zonnetje hé! Ik ben ook de natuur in getrokken dit weekend en dat was zooooo fijn!
BeantwoordenVerwijderenDe dodendraad loopt ook hier door onze heide. Witte krokussen zijn er hier niet helaas.
BeantwoordenVerwijderen