gebit

Mijn moeder. Ik schreef al eerder over haar. Ze heeft de Ziekte van Parkinson, een slopende ziekte en echt alles wat ze doet kost haar enorm veel energie. Ze kan nog een paar pasjes lopen, net genoeg om in huis naar het toilet te sukkelen of om vanuit haar stoel in de rolstoel te gaan zitten.

Als ze de deur uit moet, om bijvoorbeeld naar de tandarts te gaan, gaat ze in huis in de rolstoel zitten. Daarna rijd ik haar naar het parkeerterrein van het verzorgingshuis toe. Daar stapt ze over in mijn auto. Bij de tandarts aangekomen gaat ze vanuit de auto in de rolstoel. Als het een beetje tegenzit, moet ze bij de tandarts in de behandelstoel, dus weer uit de rolstoel en later er weer in. Als ze klaar is bij de tandarts gaat ze vanuit de rolstoel in mijn auto. Terug bij het verzorgingshuis aangekomen moet ze weer uit de auto en in de rolstoel en als we weer terug in haar huis aankomen, gaat ze vanuit de rolstoel in haar zetel. En zolang dit nog op te brengen is, maken we nog geen gebruik van de rolstoeltaxi.

Moeder bedacht dat ze wel toe was aan een nieuw kunstgebit. Niet dat het oude slecht was, want de tandtechnicus ging een kopie van haar oude gebit maken omdat het nog zo goed zat, maar ze vond het niet mooi meer. Natuurlijk is dat haar goed recht, maar ze haalt zich wel eens dingen in haar hoofd, een opwelling en dan moet het gelijk gebeuren ook. Dus opeens kreeg ik een berichtje van haar: of ik (vorige week) woensdag maar even met haar naar de tandarts wilde rijden. Maar ik kon niet. Bij hele hoge uitzondering nam één van mijn familieleden een vrije dag en reed hij met haar naar de tandarts toe. Met mijn auto, want in zijn auto paste de rolstoel niet. 

Later kreeg ik een telefoontje van hem: of ik zaterdag om 8 uur 's morgens met mijn moeder bij de tandarts kon zijn, want dan zou ze haar nieuwe gebit al krijgen. Hij overrompelde me ermee, maar wij stonden die zaterdag toch om 8 uur bij de tandarts op de stoep. En van een nieuw gebit was geen sprake, het enige wat de tandtechnicus deed was het oude gebit aan mijn moeder teruggeven, want het nieuwe was er nog niet. Daarvoor had zij toch niet mee gehoeven? Dat had ik ook wel zonder haar kunnen ophalen. Er werd een nieuwe afspraak gemaakt en die was gisteren (woensdag), met de belofte dat er op dinsdag gebeld zou worden als het gebit nog niet klaar was.

Dus moeder ging gisteren weer in de rolstoel, in de auto, in de rolstoel en we waren de praktijk nog niet binnen of de tandtechnicus stond al naast ons. Hij vertelde dat het gebit er nog niet was. Ik werd boos, want we hadden afgesproken dat er een dag van te voren gebeld zou worden en wist hij eigenlijk wel hoe belastend al dat gesjouw voor mijn moeder was? Maandag kunnen we terugkomen, zei hij en op mijn mededeling dat ik dan moet werken, zei hij nog dat we dan maar om 8 uur 's avonds moeten komen en het verder maar met de assistente moesten regelen. En weg was hij. Gevlucht omdat ik zo boos was. Ik tierde verder tegen de assistente en het kon me geen zak schelen dat zij er ook niks aan kon doen en dat de hele wachtkamer meeluisterde. Voor de tweede keer stond ik daar namelijk met een mens in een rolstoel, met een rotziekte die heel veel energie kost, en voor de tweede keer was zij daar voor niks.

Die nieuwe afspraak is maandag niet om 8 uur 's avonds, want 's avonds is mijn moeder al helemaal niks meer waard en dan ga ik zeker niet met haar op stap, dus is ze 's middags er ergens tussen geschoven. En het gaat ook niet alleen om mijn moeder: ook ik moet het allemaal maar op kunnen brengen, want ook voor mij kost alles wat ik doe nog altijd heel veel energie, zeker nu ik weer aan het werk ben. Ik kon gisteren wel janken, laat ik daar ook maar eerlijk in zijn.

Toen ik gister tussen de middag thuis kwam en even later samen met zoonlief een boterham zat te eten, vroeg ik of het hier ook geonweerd had. Hij keek me vreemd aan en nee, van onweer was geen sprake geweest. "Bij de tandarts onweerde het wel," zei ik "daar hing boven de praktijk een hele donkere wolk en die donderwolk was ik, want ik was namelijk nogal erg boos..."