Ik kom uit een gezin met vier kinderen: twee jongens en twee meisjes. Ik ben de jongste. Een achteraankomertje. Mijn moeder vertelt altijd graag over hoe gek mijn oudere broers en zus op mij waren toen ik klein was. En hoe vervelend ik het vond dat die anderen mij altijd alles uit handen namen. En dan kan ik het nooit nalaten om te zeggen dat ze dat nu wél zouden mogen doen.
Van de psycholoog moet ik minder voor mijn ouders doen, omdat ik teveel onder druk sta. Het is de bedoeling dat die andere drie meer gaan doen, maar dat wil nog niet echt lukken. Ik stuurde mijn broers en mijn zus een bericht waarin ik aankondigde dat ik een groepsapp ging aanmaken, zodat er meer overlegd kan worden. En ik vertelde ze ook dat het slecht met mij gaat en dat ik het allemaal niet meer aankan en ik vroeg ze om meer taken van mij over te nemen.
Ik verwacht alleen niet dat er hierdoor veel zal gaan veranderen. Als ik zeg dat de reacties nogal lauw waren, is dit nog heel erg zacht uitgedrukt. Eén van de drie kondigde gelijk al aan dat hij nergens met mijn ouders heen zal rijden. Hij wist 101 dingen te verzinnen die hij allemaal moest/wilde doen en daar pasten onze ouders niet tussen. Alsof ik het leuk vind om altijd maar op te moeten komen draven! En ik heb naast mijn ouders ook nog een leven hè, dat heeft hij niet alleen. Ik ben kwaad geweest, ik heb gehuild, maar hij was niet te vermurwen.
Ja, ik huil de laatste tijd veel. Er waren de laatste tijd meerdere blogjes waarin ik vertelde dat ik gehuild heb. Dat huilen is niet om mijn zin door te drijven, want zo zit ik niet in elkaar. Ik huil omdat ik verdrietig ben en niet goed in mijn vel zit en me vaak machteloos voel.
Als iemand mij vertelt dat hij niks van me wil overnemen, en dat alles wat hij leuk vindt belangrijker is dan mijn gezondheid, dan doet dat gewoon pijn. Maar ondertussen wel zeggen dat ik aan mezelf moet denken. Maar hoe moet ik aan mezelf denken, als anderen mij die kans niet geven? Ik vind dat een nutteloze uitspraak. Wel zoiets tegen mij zeggen, maar vervolgens geen oplossingen aandragen. Zeg dan gewoon niks. Dat is minder pijnlijk.
Ik weet niet hoe ik hier uit moet komen. Met de psycholoog heb ik het al meerdere keren besproken en ik weet het echt niet. Het is een cirkel die ik niet kan doorbreken. Ik wil wel, alleen wil de rest niet meewerken. Mijn ouders zijn hulpbehoevend en die wil ik niet laten stikken, maar ook zij zouden meer aan die andere drie kunnen vragen, want ze vragen veel te snel iets aan mij. Maar ze zijn bang dat die anderen het aftrappen als ze iets tegen hun zeggen en van mij weten ze dat ik altijd weer terug zal komen.
Op een dag zullen mijn ouders er niet meer zijn en natuurlijk is het fijn dat ik ze nu kan helpen, alleen groeit het me allemaal wel heel erg boven mijn hoofd. Helaas zit het niet in mijn aard om de boel gewoon maar de boel te laten en tegen die anderen te zeggen dat zij het vanaf nu maar moeten uitzoeken.
Zo ben ik nou eenmaal niet.
En daar wordt misbruik van gemaakt.
Zo voelt het tenminste toch.
Zo voelt het tenminste toch.
Triest! Ik vind heel veel triest aan je verhaal. Dat je broers en zus het wel makkelijk vinden dat jij zoveel doet voor jullie ouders, dat komt meer voor. Maar dat je ouders hun andere kinderen niet(s) durven vragen, omdat ze bang zijn dat hun kinderen dan wegblijven, vind ik schandalig. Maar helaas ook weer zo herkenbaar. Ik was ook de dochter die dag en nacht klaar stond voor haar ouders, werd normaal gevonden door ouders en broer. Broer kwam langs als hij iets van ze nodig had, maar deed nooit iets voor ze. En toch, toen ik 1 keer mijn moeder tegen sprak, werd dat niet getolereerd en verbraken zij het contact met mij. Want dat was men niet van mij gewend! Dus ik begrijp jouw spagaat, je wilt dat je ouders geholpen worden, en als een ander dat niet doet, blijf jij het doen. Ik kan niet voor jou spreken, maar zelf zou ik niet zijn gestopt met het zorgen voor, daar zou ik achteraf heel veel spijt van hebben gekregen. En ik denk dat dat ook voor jou geldt. Als jij minder voor je ouders gaat zorgen en die zorg door niemand anders wordt overgenomen, krijg je daar spijt van, en je kunt het nooit meer ongedaan maken!
BeantwoordenVerwijderenHuilen is goed hoor, zo komen je emoties eruit in plaats van dat je ze binnenhoudt, en ze je van binnen opvreten!
Heel veel sterkte, denk aan jezelf, maar bedenk ook dat je later geen spijt wilt hebben van een beslissing die je nu maakt!
Heftig blogje..........voor velen herkenbaar schat ik zo in.
BeantwoordenVerwijderenDit lijkt me hartstikke moeilijk voor je zeg. En wat vervelend dat je broers en zussen het zo laten afweten. Zeggen dat je voor jezelf moet kiezen is zo'n dooddoener vind ik dan.
BeantwoordenVerwijderenIs er niet een vrijwilligersnetwerk of zo, dat bij kan springen?
Zo triest. En ook herkenbaar helaas.
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar... Ik heb 1 zus en een oude moeder. Zus doet nooit wat en er wordt haar ook nooit iets gevraagd. Ik werk niet en heb volgens mijn moeder alle tijd om meteen te komen opdraven als haar dat past.
BeantwoordenVerwijderenIk heb het meermalen aangekaart maar mijn zus doet het af met “jij bent overal veel beter in” en mijn moeder zegt dat ik me niet aan moet stellen en niet zo “gevoelig” moet zijn...
Zus weet moeder wel te vinden als ze geld nodig heeft...
Kan je voor sommige dingen niet meer externe hulp inschakelen?
BeantwoordenVerwijderenAfgelopen voorjaar heb ik contact gezocht met een vrijwilligersorganisatie. Er is toen afgesproken dat van daaruit regelmatig iemand langs zou komen, maar door gebrek aan vrijwilligers is dat er nog steeds niet van gekomen.
BeantwoordenVerwijderenMijn ouders krijgen dagelijks hulp bij de persoonlijke verzorging en 3,5 uur per week huishoudelijke hulp.
Maar het is natuurlijk te gek voor woorden dat een echtpaar met 4 kinderen zo weinig hulp van de eigen kinderen krijgt en er heel veel op dezelfde persoon neerkomt.
Maar... als iedereen uitgenodigd wordt voor een etentje, dan zijn ze wel allemaal present.
Wat erg dat je de zorg voor je ouders niet kunt delen met je broers en je zus .Ik ben blij dat mijn broer altijd thuis is blijven wonen destijds ,maar ik ben er zelf altijd geweest bij alles wat nodig was en ben blij dat ik dat gedaan heb . Sterkte ermee want het is best zwaar voor je als ik het zo lees
BeantwoordenVerwijderenGr Elisabeth
Ja, ik vind dit ook echt erg... En ik zou het gewoon blijven aangeven!
BeantwoordenVerwijderenMisschien moeten ze er gewoon aan wennen, dat jij niet alles meer kan blijven doen...
En hoe zit het met de schoonzussen? Misschien kan je moeder zelf aangeven naar de anderen dat ze verwacht dat zij een aandeel leveren. Vroeger zorgde moeder toch voor hen?
Je moet ook aan je eigen grenzen denken hoor!
Moeilijke situatie, dit probleem heb ik (met 8 broers en zussen) ook gehad! Op ‘n gegeven moment moest mijn moeder naar de oogarts (afspraak was al maanden geleden gemaakt), ik heb mijn broers en zussen laten weten dat ik verhinderd was en iemand anders mee moest gaan; ze moesten dat samen maar overleggen, ik kon niet.
BeantwoordenVerwijderenZe zijn eruit gekomen, mijn moeder is naar de oogarts geweest (“toch vind ik het prettiger als jij meegaat”) en daarna heb ik het nog een aantal keren op deze manier gedaan! Sterkte!