Omdat het Kerst was, mocht mijn moeder bezoek van één persoon ontvangen. Mijn broers en zus zagen het niet zitten om helemaal ingepakt (plastic schort met lange mouwen, spatbril, FFP2-masker, handschoenen) naar een locatie waar corona heerst te gaan en daarom ging ik. Ik was er tenslotte toch al aan gewend. Mijn moeder heeft geen corona. Ook op de afdeling waar ze woont is gelukkig niemand besmet, maar elders in het tehuis heerst de ziekte wel. Om het virus verder zoveel mogelijk buiten de deur te houden en ook om bezoekers niet het risico te laten lopen om besmet te worden, zijn er maatregelen genomen. De afgelopen weken mocht niemand op visite komen, alleen voor de kerst werd een uitzondering gemaakt.
Het was de eerste kerst zonder mijn vader en het is erg verdrietig dat mijn moeder, door de corona, hier helemaal alleen doorheen moest. Ik was blij dat ik langs kon komen, ook al mocht ik maar een uurtje blijven. In dat uurtje moest ik ook nog een probleem met de computer verhelpen, waar ik best nog wel even mee bezig geweest ben. Mijn 86-jarige moeder heeft voornamelijk via Facebook en Messenger contact met de buitenwereld. Ze was ontdaan door een bericht dat haar zus gestuurd had, waarin allemaal clichés stonden over dat de tijd alle wonden heelt en dat het leven doorgaat. Het was een reactie op een bericht van mijn moeder, waarin ze gezegd had dat ze haar man zo erg miste. En haar zus zal het heus wel goed bedoeld hebben, maar ik kon me het verdriet van mijn moeder goed voorstellen.
Ik bekeek de kerstkaarten die mijn moeder ontvangen had. Vijf daarvan waren van mijn collega's, die wisten dat ze met kerst alleen zou zijn en haar zo lieten weten dat ze aan haar dachten. Ik heb al vaker verteld dat ik lieve collega's heb, maar dit bewijst het nog eens extra.
Toen ik weer thuis was heb ik me gelijk maar op de administratie van mijn moeder gestort. De rekeningen zijn betaald en ik moest nog iets voor haar bestellen. Morgen ga ik haar kerstkaarten, die ook nog niet verstuurd waren, posten.
Die corona... het is me toch wat! Ik lees de berichten over coronafeestjes. Ik zie de beelden van relschoppers. Ik bekijk met afschuw een filmpje van een tierende mevrouw die geen mondkapje in de winkel wil dragen. Waarom doen al die mensen toch zo moeilijk? Zij zitten niet opgesloten tussen vier muren. Zij kunnen gewoon naar buiten. Zij mogen nog altijd visite ontvangen of op visite gaan. Maar nee, juist zij gooien hun kont tegen de kribbe.
Begrijp het ook echt niet waarom mensen zo moeilijk doen over alles.
BeantwoordenVerwijderenEr mag nog zoveel als je een beetje oplet en je best doet om het goed te doen.
Ja het is vervelend dat je niet meer naar contactberoepen mag.
Ik mis mijn voetreflexbehandeling echt heel erg, ben gisteren ook helemaal in een dip geraakt door een tv programma. En met een partner die niet zo goed weet wat er mee te doen is het moeilijk er weer alleen uit te komen, gelukkig wel goed geslapen met de stormgeluiden op zolder verbazingwekkend eigenlijk. Wel raar gedroomd over vaccinatiepapiertje die ik overal moest laten zien, ze;fs bij het oversteken bij een zebrapad en voor ik mocht tanken!
Van de oproerkraaiers in bv Veen snap je ook niets, zoveel gemeentegeld wat ook verspild wordt. Zijn er daar geen ouders die met hun kinderen praten, of doen de ouders net zo hard mee.
Dat laatste stukje, de frustratie dat niet iedereen bereid is mee te werken, spreekt boekdelen. Ik kan ook niet begrijpen dat zoveel mensen zo alleen maar aan zichzelf denken. Dat is wat dit afgelopen jaar mij helaas heeft geleerd over (een deel van) mijn medelanders: Nederland is helaas een ikke-ikke-ikke maatschappij geworden. Maar gelukkig zijn er ook nog heel veel mensen die wél aan anderen denken, zoals je lieve collega's. Laten we ons daar maar aan vast houden.
BeantwoordenVerwijderenZo'n moeilijke tijd voor je moeder. Wat zal ze blij geweest zijn met je bezoek.
BeantwoordenVerwijderenHet is echt afschuwelijk én onbegrijpelijk. Wat fijn dat jij je moeder kon bezoeken en het ook deed
BeantwoordenVerwijderenFijn dat je bij je moeder bent geweest. Fijn dat het kon.
BeantwoordenVerwijderenMooi dat jij toch nog bij je moeder kon en wilde langsgaan. Lijkt me voor haar pijnlijk deze tijd, waarin ze haar man mist. Dan is nabijheid nog de beste troost. Ook beetje ontroerd door de kaartenactie van jouw collega's. Lief van ze.
BeantwoordenVerwijderenHet is jammer dat de excessen in de media komen. Ik ben ervan overtuigd dat het grootste deel van de bevolking zich netjes gedraagt en zich zo goed als mogelijk aan de regels houdt.
BeantwoordenVerwijderenFijn dat je even naar je moeder kon.
Fijn hè, dat je even langs kon bij je moeder en haar ook kunt helpen. Maar wat kunnen anderen je onbewust pijn doen hè.
BeantwoordenVerwijderenGeweldige collega's heb je!
De ontkenners... Ik heb er steeds minder ... verdorrie, ik kan niet op het woord komen. Begrip, dat is het. Ik heb er steeds minder begrip voor. Net als voor de mensen die het niet ontkennen maar iedereen die aan corona overlijdt omschrijven als 'dor hout'; mensen met onderliggend lijden.
BeantwoordenVerwijderenWat fijn dat je toch naar je moeder kon. Zeker zo'n eerste kerst zonder je partner lijkt me extra lastig...
BeantwoordenVerwijderen