moederdag (vervolg)

Sinds onze jongste zoon overleden is, is iedere dag moeilijk, maar er zijn een paar dagen in het jaar die nog eens extra moeilijk zijn er daar is Moederdag er 1 van. Het begin ernaartoe valt op zich nog wel mee. Natuurlijk zijn er de commercials op televisie en op de radio en kom je van alles en nog wat over Moederdag tegen in tijdschriften, in de krant en op facebook. Maar dat doet me allemaal niet zoveel. Het is op de dag zelf dat het mis met mij gaat, dan is het echt het gemis dat in alle hevigheid toeslaat.

Mijn huisgenoten, manlief en onze oudste zoon, zijn niet van die hele erg attente mensen, nooit geweest ook. Want ja, ook al is Moederdag een hoop commercieel gedoe, ik ben er toch ook wel gevoelig voor. Ik  hoef niet per se dure cadeaus, maar een klein beetje waardering is toch best wel fijn. In de loop der jaren heb ik er van te voren steeds op moeten hameren dat Moederdag in aantocht was en kocht ik voor mijn moeder en schoonmoeder bloemen, maar op de dag zelf had niemand eraan gedacht dat ik het misschien ook wel fijn vond om in de watten gelegd te worden. Ik stak altijd de schuld op manlief want die had de kinderen toch best wel een beetje kunnen instrueren.

En gisteren was het niet anders dan anders, en dat terwijl Moederdag zonder onze jongste ook nog eens een enorm moeilijke dag voor mij geworden is. Er was niemand die me een ontbijtje bracht, niemand die een bloemetje voor me had en niemand die vroeg hoe ik me nou eigenlijk voelde. En natuurlijk ging het mis. We waren nog even om boodschappen geweest, kochten een bos rozen voor mijn schoonmoeder en toen we thuis kwamen barstte de bom. Ik ben gaan huilen en het wilde niet meer stoppen. God, wat mis ik mijn kind toch!

Manlief is alleen naar zijn moeder gegaan en onze oudste is daar later ook nog even naartoe geweest. Ik was niet in staat om mee te gaan. Mijn schoonmoeder had me nog willen uitnodigen voor het eten 's avonds, maar manlief hield haar tegen want hij wist dat ik toch niet meer ging komen. En pas later, aan het eind van de middag, toen manlief op weg terug naar huis was, kwamen de berichtjes binnen: 'sterkte en een dikke knuffel' en 'wat een rotdag is het voor je' en 'we denken aan je'.

Het was mijn tweede Moederdag zonder Jus, zouden ze ook werkelijk aan me gedacht hebben? Vorig jaar gaf ik al ruim van te voren aan dat ik op Moederdag nergens heen zou gaan en dat werd door iedereen begrepen. Zou iedereen nu denken dat het dit jaar minder erg zou zijn? Of zouden ze er gewoonweg geen erg in hebben gehad om me iets te laten weten? Er was vrijdag 1 collega die me sterkte wensen voor Moederdag en voor de rest heeft niemand daar aan gedacht.

Voor iedereen gaat het leven gewoon door en sommigen vergeten ook dat wij iets heel erg meegemaakt hebben. Maar ja, hoe was ik vroeger zelf? Was ik zelf altijd wel zo fijngevoelig? Maar het meest erge is toch nog altijd het gedrag van mijn huisgenoten: je staat altijd voor ze klaar, maar als het Moederdag is verwachten ze dat je nog steeds voor ze klaarstaat en is er eens niemand die zegt van 'jôh, bedankt hè dat je altijd van alles voor ons doet' en dat doet heel erg veel pijn.