problemen

Had ik jullie al verteld over de problemen op mijn werk? Nee hè? En eigenlijk was ik het ook niet van plan hoor, maar vanmiddag had ik het echt helemaal gehad, zo hopeloos is het met dat werk van mij gesteld.

Mijn werk balanceert op het randje van de afgrond: er is een groot financieel tekort en het afgelopen jaar is er hard aan gewerkt om dat tekort te verminderen en dat lukt op zich ook wel aardig,want niet alles is meer zo negatief als vorig jaar, als je de hoge piefen mag geloven. Maar... er word ook geen geld meer in nieuw personeel gestoken en dat begint zo langzamerhand behoorlijk op te breken. Sinds januari hebben 5 van mijn collega's ontslag genomen en daar is niemand meer voor in de plaats gekomen. Het werk bleef niet alleen hetzelfde, maar werd alleen maar meer en het personeelstekort werd alleen maar groter.

Wij zijn een zelfsturend team, wat betekent dat we zelf de planning maken. We hebben onze vaste cliënten en cliënten zonder vaste hulp of waarvan de hulp er niet is, verdelen we. Ik zet alles in de computer. Maar ja, wat doe je als er 2 collega's vakantie hebben en je daardoor ineens 48 uur kwijt bent? Dat krijg je niet meer verdeeld over 4 werknemers die eigenlijk niet over mogen werken.

Vanmiddag moest ik verschillende cliënten gaan vertellen dat ze volgende week geen hulp krijgen. Het is een taak van de teamleider, vinden wij, maar die was op cursus deze week en eigenlijk maakt dat ook niet uit want als ze niet op cursus is lossen we het eigenlijk ook nog zelf op. Aan mij dus deze (on)eervolle taak om de cliënten in te lichten! Eén van de cliënten was woest en ik kreeg de volle laag. Ik snap het natuurlijk wel en ik vind het ook rot, maar ik kan er niks aan doen. Voor mij is het gewoon ook heel erg vervelend en ik had het allemaal ook liever anders gezien. Maar daar had de cliënt uiteraard geen boodschap aan.

En ja, dan moet je net als ik momenteel al alsmaar niet lekker in je vel zitten... Ik liep bijna huilend weg! Ik heb het helemaal gehad met dat stomme werk! Toen ik eenmaal thuis was en mijn hart uitgestort had bij mijn zoon, kwamen de tranen. Na het eten wilde manlief gaan grasmaaien, maar hij besloot dat het beter was me mee te nemen voor een wandeling en dus liepen we een eind de zonsondergang tegemoet.

Hoe dat nou verder moet met mijn werk, weet ik niet. Manlief zegt dat ik uit de planning moet stappen, maar ik ben momenteel de enige die het computerwerk doet en daarnaast wil ik ook mijn collega's niet laten stikken, die net zo hard als ik met het personeelstekort worstelen. Maar er moet iets veranderen, dat is wel gewoon zo. Wordt vervolgd, denk ik.