een dag om tot mezelf te komen

Jeetjemineetje, het begint hier wel een beetje op een depri-blog te lijken. Ben ik depressief? Nee, ik ben in de rouw, maar het is zeker een feit dat ik in een neerwaartse spiraal zit. En ik wil daar heel erg graag uit zien te komen. Volgende week heb ik een intakegesprek met de psycholoog en eergisteren heb ik haar een ingevulde vragenlijst gestuurd. Gewoon een standaard lijst. Ik hoop dat zij me weer een duwtje in de goede richting kan geven. Bij mij is de wil er wel, maar de omstandigheden zijn dusdanig slecht, dat het me momenteel niet zelf lukt om eruit te komen.

Het verdriet om mijn overleden kind zal niet te veranderen zijn, maar de problemen op mijn werk en in de familie, zal ik wel moeten aanpakken. Er wordt teveel van mij verwacht en teveel op mij geleund. Nadeel is wel dat ik altijd alles naar me toe weet te trekken en alles altijd zelf wil doen en wil regelen en dat moet ik ook loslaten. Ik moet er maar eens op leren vertrouwen dat anderen ook iets kunnen doen en ik moet een beetje meer delegeren.

Vanmiddag had ik met een vriendin afgesproken en we hebben urenlang gebabbeld. Zij werkt ook in de zorg en ook op haar werk loopt het allemaal een beetje spaak doordat er te weinig personeel is. Echt overal is er een personeelstekort. Ik werk al 30 jaar in de zorg en nog nooit is het zo slecht geweest als nu. Het is gewoon hopeloos.

Mijn vriendin en ik zijn wezen wandelen en het was erg warm en benauwd. Toen ik eind van de middag thuis kwam ben ik maar onder de douche gesprongen en heb ik schone kleren aangetrokken. Dat was hard nodig na deze zweterige dag.

Morgen is er weer een nieuwe dag en moet ik werken. In het werk zelf heb ik wel zin hoor, het is een gewone dag met mijn eigen cliënten, maar het is al het gezeur eromheen waar ik zo moe van word. Maar goed, we gaan er maar weer het beste van proberen te maken.