bevrijd

Wat een druilerige dag was het vandaag!

Niks aan! Gelukkig kan ik me in huis ook altijd goed vermaken.

Het 'norovirus' op de afdeling van mijn moeder bleek gelukkig iets anders te zijn. Niemand had het virus en waarschijnlijk hadden ze iets verkeerds gegeten. Zo kon ik gisteren daarom toch naar mijn moeder toe. Over een paar weken is ze jarig (89) en we zijn aan het bedenken geweest hoe we haar verjaardag gaan vieren. Ik verstuurde een appje naar broers en zus en we hebben een datum geprikt. 

Gisteren was het mooi weer en ondanks de harde wind was het fijn om in de tuin te werken. Een grote bonte specht had zich in de nesten gewerkt en moest bevrijd worden:

Hij zat vast in visdraad. Vraag me niet hoe hij daar aangekomen was en hoe lang hij al vastzat, want dat weet ik dus echt niet. Toen het visdraad verwijderd was en hij losgaleten werd,  heeft hij nog een tijdlang in een boom gezeten om bij te komen.

Wel bijzonder om de specht eens van zo heel dichtbij te kunnen zien.

vergeet me niet

De Keukenhof is weer open. Wij zijn daar vorig jaar geweest, toen ik twee toegangskaarten gewonnen had en ik denk niet dat ik manlief dit jaar zo gek krijg om nog eens te gaan. Maar gelukkig heb ik zelf ook bloemetjes in de tuin en daar kan ik gewoon elke dag naar kijken.

Ik heb vandaag wat tulpen en narcissen binnen in een vaas gezet. Eigenlijk vind ik het altijd zonde om bloemen uit de tuin te halen, maar eigenlijk mis ik ze daarna niet. Er zijn meer dan zat bloemen. 

Mijn moeder hoort graag het verhaal van de vergeet-me-nietjes: 

Toen mijn vader overleden was en ik vier weken na de crematie zijn as op ging halen, kreeg ik een zakje met zaadjes van vergeet-me-nietjes in het crematorium. Ik zaaide een aantal zaadjes in een grote pot en inmiddels zijn de vergeet-me-nietjes zover uitgezaaid dat ze echt overal in de tuin opkomen. Ik verwijder ieder jaar massa's stekjes, maar er blijven nog genoeg planten over. Regelmatig vraagt mijn moeder of we nog vergeet-me-nietjes in de tuin hebben en ze vindt het een mooi idee hoe wij aan de plantjes gekomen zijn.

Dit weekend ga ik niet naar mijn moeder toe, want op haar afdeling heerst het norovirus (buikgriep). Vorige week zaten ze met corona, dus echt lekker gaat het daar niet. Voor corona ben ik niet huiverig, maar voor noro wel want daar ben ik erg bevattelijk voor. Het is jammer voor mijn moeder, maar in buikgriep heb ik echt geen zin en ik wil ook niet dat ik het virus op mijn eigen werk overbreng.

verdriet

Een maand geleden overleed de dochter van een bewoonster van het verzorgingshuis waar ik werk. De dochter was begin de vijftig. Voor iedereen is het moeilijk om hier mee om te gaan, ook voor mij. Het stomme is dat ik soms ook niet weet wat ik moet zeggen of doen, terwijl ik toch heel erg goed weet waar deze moeder doorheen gaat. En ik wil het bij haar niet teveel over mijn eigen verdriet hebben, het gaat nu om haar.

 Mijn collega's en ik springen regelmatig bij haar binnen, om te kijken hoe het met haar gaat en om haar haar verhaal te laten te doen. Helaas is niet iedereen zo fijngevoelig naar haar toe en sommigen pushen haar om mee te doen aan activiteiten. Ik heb er al iets van gezegd, want misschien is het allemaal wel goed bedoeld, maar zo werkt het voor die mevrouw op het ogenblik niet. Het komt wel weer, maar nu is het allemaal nog veel te vers. 

Het grijpt me allemaal heel erg aan. Het verdriet, de tranen, de rouw. Ik ben er ook redelijk neerslachtig door. Er zijn veel dingen die terugkomen, dingen die er altijd wel zijn, maar die nu weer een beetje meer naar de oppervlakte komen, zeker nu ik er toch een paar keer per week mee geconfronteerd word. Bij mij hebben de tranen ook alweer gevloeid, maar ik ben ook blij dat ik er voor deze mevrouw kan zijn. We zijn lotgenoten. 

Vorig jaar was een collega, na een lang medisch traject en ivf, in verwachting en bij de eerste echo bleek er iets niet goed te zijn met het kindje. Iets met de nieren. Ik vond het echt verschrikkelijk erg, ik zeg ook altijd dat je van je kind houdt zodra je weet dat je in verwachting bent. Althans, bij mensen waar het kindje gewenst is. Ik had veel verdriet om mijn collega en ik was ook enorm blij toen tijdens de volgende echo wel alles goed bleek te zijn. Ondertussen is de baby geboren en is alles goed. Toch deed die zwangerschap en zeker het slechte begin veel met me. Pas afgelopen week hoorde ik dat in die tijd een andere collega me in bescherming genomen had, zonder dat ik dat wist. Ze wist hoezeer ik ervan uit mijn doen was en vroeg aan de anderen om rekening met me te houden.

Natuurlijk kan ik niet alles uit de weg gaan en dat wil ook helemaal niet. Toch is het lief dat anderen zich in mij proberen te verplaatsen. Ook na al die jaren nog. 

Ik heb het nog regelmatig over Justus, maar dan gaat het over herinneringen van toen hij nog leefde, dingen die hij deed en zei. Over zijn overlijden en alles wat daarop volgde praat ik minder. Maar nu die mevrouw haar dochter verloren is, vertel ik wel aan collega's wat ik voelde of deed in bepaalde situaties. Zo kreeg die mevrouw een paar dagen terug een kleine urn met as van haar dochter erin en dan vertel ik wel dat dit destijds voor ons de meest grote klotedag was na zijn overlijden. Ons kind was een pot as op de kast geworden. 

andersom

Zat ik tussen het lezen door toch weer achter de naaimachine... Ik kan het ook echt niet laten!

Normaal zoek ik een patroon bij een lapje stof, maar deze keer deed ik het anders: ik pakte lukraak een patronenblad uit de kast en besloot dat ik daar iets uit moest maken. Lappen stof heb ik genoeg, dus wat het ook zou worden de stof had ik in huis. 

Uit deze Fashion Trends uit 2013, gekocht bij de kringloop...

... koos ik het patroon van een tuniek:

En nu is hij klaar:

Ik werkte de mouwen af met elastiek want dat vind ik lekker zitten. De staande kraag ga ik niet staand dragen maar vouw ik om en laat ik openslaan, wat prettiger is om te dragen. 

Ik las ondertussen Barsten in de stad van Reggie Nadelson, fictie en vaak best wel ongeloofwaardig. Vlot geschreven maar ik vond het toch een stom boek. En nu ben ik in Dochter van de verhalenverteller van Saira Shah aan het lezen en dat is meer mijn ding. Manlief merkte al op dat ik opeens veel aan het lezen ben, maar dat gaat vast wel weer over. Meestal doe ik een periode dit en dan een periode dat. Alleen mijn naaiwerk blijf ik regelmatig doen. 

Bè

Al een paar weken wilde ik de lammetjes bij deze boerderij (in de verte) op de foto zetten, maar ze stonden steeds te ver weg. Ik rijd daar bovendien ook niet zo heel erg vaak langs. Maar vandaag had ik dan eindelijk geluk en liepen er een stel lammetjes lekker dichtbij de weg.

Dus auto aan de kant en even uitstappen dan maar.

Echt piepklein waren ze niet meer, maar dat maakt niks uit. Ook grotere lammetjes zijn heel erg schattig om te zien.

🐑🐑🐑🐑🐑🐑🐑🐑

Hierbij wil ik je een fijn weekend wensen!

poes, bieb, tuin

Poes moest weer naar de dierenarts voor zijn oortjes. Drie weken geleden gingen we voor de eerste keer, vorige week en vandaag waren we er ook en volgende week hebben we ook alweer een afspraak opstaan. Het wil maar niet vlotten met die ontstoken oren. En die arme poes vindt het helemaal niks al dat gewroet in zijn pijnlijke en jeukende oren. Arm beestje!

Daarna reed ik langs de minibieb. Mijn boek was uit en kon ik terugbrengen en ik heb gelijk een paar andere boeken meegenomen naar huis. Mocht je eens in de buurt van IJzendijke zijn, dan kun je de minibieb (in een oud bushokje) in de Koninginnestraat vinden. De minibieb schijnt er al een paar jaar te zijn, maar het kwam eigenlijk door zoonlief die ik ergens heen moest brengen, dat ik deze minibieb nog maar pas geleden ontdekte. 

De hele middag ben ik in de tuin bezig geweest. Ik weet niet hoe het bij jullie was, maar hier was het echt heerlijk weer. Ik kon met blote armen buitenwerken. 

Tegen de avond, de fazanten hadden hun vaste slaapplaats in onze boom al opgezocht, zag ik een vleermuis door de tuin fladderen. Die is dus al uit zijn winterslaap ontwaakt. 

The World of...

Een paar weken terug zat ik op Social Deal te kijken en kwam toen iets tegen waarvan ik gelijk enthousiast werd: het Banksymuseum in Brussel. Ik liet het aan schoonzus E. zien en zij zag het ook wel zitten om daarheen te gaan. En mijn schoonmoeder wilde ook wel mee. Ik kocht drie entreetickets en we prikten een datum. Ik reserveerde een plaatsje in een parkeergarage in Brussel, want het museum is midden in het centrum van de stad en zo hoefden we niet naar een parkeerplaats te zoeken. 

Banksy, wie kent hem niet... nou, dat zijn nog best wel veel mensen. Niemand tegen wie ik vertelde dat ik naar het museum zou gaan kende deze graffitikunstenaar. Dit is één van zijn bekendere werken:

En die kenden sommigen dan toch weer wel. 

De expositie in Brussel laat reproducties van Banksy zien die allen door straatartiesten gemaakt werden. Ook van kunstwerken die niet meer bestaan. De werken zijn vaak politiek van aard, met soms een humoristische twist erin. 

Wie Banksy is, is onbekend. Hij blijft anoniem en werkt veel met sjablonen om snel ergens een kunstwerk te kunnen maken, voordat hij 'betrapt' kan worden.

De werken laten je ook nadenken over bepaalde onderwerpen. De mural hieronder is in november in Oekraïne gemaakt en de grote judoka stelt Poetin voor.

Dit treurende meisje maakte hij op de nooddeur van de Bataclan in Parijs, waar terroristen negentig bezoekers doodschoten:

Het kunstwerk werd gestolen, maar later in Italië teruggevonden.

Banksy geeft ook een eigentijdse invulling aan schilderijen van de oude meesters, zoals de waterlelies van Monet:

Het is zijn kijk op de kapitalistische consumentencultuur.

De expositie was mooi en erg interessant en de uitleg bij de werken was duidelijk. 

https://theworldofbanksy.be/en/

We waren hierna nog graag het centrum van Brussel ingegaan, maar het was slecht weer. Het bleef maar regenen en we besloten om buiten de stad nog een paar kringloopwinkels te bezoeken. We sloten de dag af met een diner in een restaurant bij ons in de buurt. 

vreemde vogel

Mocht ik het fout hebben, dan hoor ik het wel, maar ik denk dat dit een zanglijster is:

Klik op foto om te vergroten

 Oké, de foto is slecht, door het raam genomen en de vogel was ver weg, maar je kunt toch wel een beetje zien hoe hij eruitziet.

Een hele tijd geleden zag ik opeens één zo'n vogel in de tuin en ook tijdens de nationale vogeltelling zag ik er één en vandaag zaten er opeens vier op het gazon. Ik kan me niet herinneren dat ik ze hier eerder gezien heb en het is geweldig dat ze er nu opeens zijn. 

🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

De eerste tulpen bloeien:

De stelen zijn nu nog heel erg kort, maar die gaan wel langer worden.

De narcisjes van Mevrouw F.:

 

Zij was een bewoonster in het verzorgingshuis waar ik werk en ze had een bloemstukje met deze narcisjes erin van iemand gekregen. Toen de bloemen uitgebloeid waren kreeg ik ze en ik plantte ze vervolgens in de tuin. Mevrouw F. is al een paar jaar dood, maar in haar narcisjes leeft ze voort en ieder jaar komen er nieuwe stelen bij. 

Het was gisteren een mooie dag om in de tuin te werken. De grond was lekker zacht na alle regen, maar ook weer niet zo zacht dat ik er in wegzakte. Ik heb wat opgeruimd en onkruid verwijderd. Ook manlief had wat buitenklusjes te doen en daarom zijn we niet wezen wandelen. 

lezen

Jaren geleden kreeg ik een e-reader voor mijn verjaardag. Het was een geweldig cadeau en ik verslond het ene boek na het andere. Dat ding heeft echt wel zijn geld opgebracht. Papieren boeken las ik niet meer, want ik vond lezen op de e-reader veel handiger. Overal en altijd boeken meeslepen hoefde niet meer, want daar had ik de e-reader nu voor.

En toen overleed Justus. In lezen had ik niet veel zin meer, ik probeerde het nog wel een paar keer, maar het boeide me allemaal niet meer en daarnaast kon ik me nog maar slecht concentreren. De e-reader belandde in de kast en daar ligt hij nu al jaren. 

Sinds een paar jaar luister ik naar luisterboeken als ik met mijn naaiwerk bezig ben of een was wegstrijk of als ik alleen wandel en soms tijdens het tuinieren. Ik vind dat wel handig en af en toe lees ik op mijn telefoon een stukje in een e-book. 

Vroeger besteedde ik een deel van mijn vrije tijd aan kleding naaien, lezen en televisiekijken. De laatste jaren zijn dat vooral nog kleding naaien en internet. Lezen en televisiekijken zijn echt op een laag pitje komen te staan. De interesse is weg.

In kringloopwinkels en minibiebs kijk ik nooit naar romans, wel naar hobbyboeken of informatieve boeken. En toch nam ik afgelopen week een roman uit de minibieb mee omdat de titel me aansprak: De boekhandel van Teheran (Marjan Kamali), eigenlijk met het idee om het ooit eens te lezen. Toch begon ik er diezelfde avond nog in.

En zo ben ik opeens aan het lezen en in een boek van papier nog wel. 

De tijd dat ik het ene na het andere boek las zal nooit meer terugkomen, verwacht ik. Maar wie weet, neem ik de volgende keer weer wel een roman uit de minibieb mee. 

code geel

In november bloeide de lidcactus: klik!

En nu staat de plant weer te bloeien, maar wel iets minder intensief dan in november. Er viel een bloemetje af en dat heb ik geprobeerd te fotograferen. 

Dat roze 'bloemetje' is de stempel van de bloem en die gele dingetjes zijn de meeldraden. 

🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸

Gisteren gaven ze voor vandaag voor het hele land code geel af, behalve voor Zeeland. Leuk die codes en verwachtingen, maar we kregen zonder die code geel toch ook gewoon sneeuw en gladheid. 

Het was best wel goede plaksneeuw die een tijdje bleef liggen, maar tegen het eind van de ochtend was het meeste toch alweer weg.

bollen en zaden

 Twee weken geleden, op de sterfdag van Justus, kreeg ik een bloempot met bloembollen. Vandaag maakte ik een foto om naar de gever te sturen.

Met dank aan medeblogger https://mooisvanme.blogspot.com/ die ooit de tip gaf om mooie foto's van bloemen te maken. Met een rustige achtergrond komt alles zoveel mooier uit. 

Met mijn zaaigoed heb ik het inmiddels alweer druk. Op de vensterbank in de woonkamer staan kweekbakjes waar zaden in ontkiemen. In de keuken staat een rekje met zaailingen die al uit de kweekbakjes overgeplant zijn. 

Als deze plantjes groot genoeg zijn gaan ze over in grotere potten en daarna kan ik ze gaan afharden: eerst in de onverwarmde schuur voor het raam en later overdag buiten. Over ruim twee maanden, na ijsheiligen, kunnen de plantjes de tuin in. 

Vorig jaar heb ik me voor het eerst zo beziggehouden met het zaaien van plantjes. Het is best veel werk, maar omdat ik het toch wel heel erg leuk vind, ben ik er dit jaar weer vol goede moed aan begonnen. Hopelijk wordt het weer net zo'n succes als vorig jaar.

intolerantie

Na het eten van een Chinese maaltijd ging het weer even goed fout. Ik ben intolerant voor Ve-tsin en ik weet nooit van tevoren af dat ergens in zit. Als ik bij de Chinese restaurants hier in de buurt ga eten krijg ik geen klachten, maar deze keer kwam het eten ergens anders vandaan. Intolerantie voor Ve-tsin wordt ook wel het Chinees-restaurant-syndroom genoemd en door mijn maag-darm-leverziekten-arts (mdl-arts) weet ik dat ik dit heb. 

We waren op een verjaardag en we gingen Chinees eten, maar omdat het restaurant waar we normaal gesproken heengaan wegens verlof gesloten was, werd het eten bij een restaurant in België gehaald. Met het eten was niks mis en alles smaakte voortreffelijk, maar al vrij snel daarna kreeg ik hoofdpijn, uitslag op mijn tong en diarree. We zijn naar huis gegaan, want de hoofdpijn werd steeds erger. Toen ik vanmorgen wakker werd had ik nog steeds hoofdpijn en ik was zo moe dat ik bijna de hele dag geslapen heb, mijn lichaam had het druk met herstellen. 

Ve-tsin zit in heel veel producten en eigenlijk is er geen wetenschappelijk bewijs voor dat het Chinees-restaurant-syndroom bestaat. Toch ben ik niet de enige die zo nu en dan heftig op Ve-tsin reageert en ook mijn mdl-arts gaat er vanuit dat het bestaat. Naast de klachten die ik nu had kun je bijvoorbeeld ook hartkloppingen, last van gejaagdheid, last van je nek en het benauwd krijgen.

En nu vraag je je misschien af waarom ik dan toch Chinese maaltijden eet. Normaal gesproken gaat het ook goed en het was al heel erg lang geleden dat ik een reactie op Chinees eten had. Op een gegeven moment vergeet je dan ook dat er iets in kan zitten waar je niet tegen kan. Daarnaast weet je ook niet welk restaurant het in welk gerecht gebruikt en of er veel Ve-tsin gebruikt wordt, want ik ga ervanuit dat ik bij een lage dosis geen klachten krijg.

Het was weer even vervelend, maar gelukkig voel ik me nu alweer een stuk beter. Het enige wat ik nu nog heb is uitslag op mijn tong, maar ook dat is niet meer zo erg als gisteren.

oortjes

Poes heeft weer last van zijn oren en vanmorgen zaten hij en ik al vroeg bij de dierenarts.

Een jaar geleden waren zijn oortjes ontstoken en het heeft toen weken geduurd en heel veel geld gekost voordat het over was. Wekenlang hebben we zijn oren moeten spoelen en zalven, daarna werden zijn oren onder narcose schoongemaakt en moesten we weer een paar weken zalven, maar dat hielp allemaal niet. Uiteindelijk bleek een zalf die bestemd is voor honden de oplossing en na drie sessies met die zalf (ingebracht door de dierenarts) was het eindelijk over. 

De laatste week zat de poes weer steeds aan zijn oren te krabben en ik maakte een afspraak bij de dierenarts.

De poes heeft weer oorontsteking en gelukkig was het nog maar beginnend. Ik kon kiezen: of zelf zalven of de hondenzalf die door de dierenarts ingebracht moet worden. Aangezien de hondenzalf vorig jaar pas het gewenste effect gaf, koos ik uiteraard daar voor. Vandaag kreeg poes de eerste behandeling en over een week zal hij de tweede krijgen. Het is te hopen dat hij er daarna weer van af zal zijn.

De dierenarts keek poes verder nog na en ze hoorde een lichte hartruis. Het beestje is al veertien jaar en hartruis komt vaker bij oude katten voor. Er zal daarom verder ook geen actie op ondernomen worden.

en nu zijn broertje

In navolging van gisteren, nu ook zo'n geweldige foto van Justus: 

Ook deze foto werd genomen op de peuterspeelzaal en hij was toen ook twee jaar. Hij kijkt iets minder beteuterd dan zijn broer, maar hij kon er toch ook niet mee lachen. Zijn broer had een schaafplek op zijn hoofd op de foto die ik gisteren liet zien en Justus heeft op deze foto op bijna dezelfde plaats een blauwe plek (gehad). 

Onze kinderen waren altijd buiten en het waren behoorlijk rauwdouwers. De schoolarts heeft nog weleens aan mij gevraagd waarom onze oudste zoveel blauwe plekken had. "Vraag het maar aan hemzelf," zei ik, waarop zoonlief vertelde dat hij graag in bomen klom en dat dit weleens misging. De kinderen waren ook vaste klanten op de Spoedeisende Hulp, alhoewel de meeste ongelukken niet thuis plaatsvonden. Vaak gebeurde er iets op school of na schooltijd als ze met vriendjes speelden. 

Met Justus zijn we ook paar keer op vakantie in Frankrijk naar de dokter gemoeten. Een keer voor een gat in zijn hoofd en een keer voor een diepe wond in zijn grote teen. En voor vies zwembadwater was hij ook erg gevoelig, dan kreeg hij uitslag of ontstoken ogen en vervolgens zaten we dan weer bij een Franse huisarts.

Groot en klein leed, maar het meest frappante was nog wel toen onze oudste viel tijdens het schaatsen. Zijn pink stond helemaal haaks op zijn hand. Ik wist toen echt niet wat ik zag! Maar ook dat is na een bezoek aan het ziekenhuis weer helemaal goed gekomen.