verdriet

Een maand geleden overleed de dochter van een bewoonster van het verzorgingshuis waar ik werk. De dochter was begin de vijftig. Voor iedereen is het moeilijk om hier mee om te gaan, ook voor mij. Het stomme is dat ik soms ook niet weet wat ik moet zeggen of doen, terwijl ik toch heel erg goed weet waar deze moeder doorheen gaat. En ik wil het bij haar niet teveel over mijn eigen verdriet hebben, het gaat nu om haar.

 Mijn collega's en ik springen regelmatig bij haar binnen, om te kijken hoe het met haar gaat en om haar haar verhaal te laten te doen. Helaas is niet iedereen zo fijngevoelig naar haar toe en sommigen pushen haar om mee te doen aan activiteiten. Ik heb er al iets van gezegd, want misschien is het allemaal wel goed bedoeld, maar zo werkt het voor die mevrouw op het ogenblik niet. Het komt wel weer, maar nu is het allemaal nog veel te vers. 

Het grijpt me allemaal heel erg aan. Het verdriet, de tranen, de rouw. Ik ben er ook redelijk neerslachtig door. Er zijn veel dingen die terugkomen, dingen die er altijd wel zijn, maar die nu weer een beetje meer naar de oppervlakte komen, zeker nu ik er toch een paar keer per week mee geconfronteerd word. Bij mij hebben de tranen ook alweer gevloeid, maar ik ben ook blij dat ik er voor deze mevrouw kan zijn. We zijn lotgenoten. 

Vorig jaar was een collega, na een lang medisch traject en ivf, in verwachting en bij de eerste echo bleek er iets niet goed te zijn met het kindje. Iets met de nieren. Ik vond het echt verschrikkelijk erg, ik zeg ook altijd dat je van je kind houdt zodra je weet dat je in verwachting bent. Althans, bij mensen waar het kindje gewenst is. Ik had veel verdriet om mijn collega en ik was ook enorm blij toen tijdens de volgende echo wel alles goed bleek te zijn. Ondertussen is de baby geboren en is alles goed. Toch deed die zwangerschap en zeker het slechte begin veel met me. Pas afgelopen week hoorde ik dat in die tijd een andere collega me in bescherming genomen had, zonder dat ik dat wist. Ze wist hoezeer ik ervan uit mijn doen was en vroeg aan de anderen om rekening met me te houden.

Natuurlijk kan ik niet alles uit de weg gaan en dat wil ook helemaal niet. Toch is het lief dat anderen zich in mij proberen te verplaatsen. Ook na al die jaren nog. 

Ik heb het nog regelmatig over Justus, maar dan gaat het over herinneringen van toen hij nog leefde, dingen die hij deed en zei. Over zijn overlijden en alles wat daarop volgde praat ik minder. Maar nu die mevrouw haar dochter verloren is, vertel ik wel aan collega's wat ik voelde of deed in bepaalde situaties. Zo kreeg die mevrouw een paar dagen terug een kleine urn met as van haar dochter erin en dan vertel ik wel dat dit destijds voor ons de meest grote klotedag was na zijn overlijden. Ons kind was een pot as op de kast geworden.