De film Tonio was (weer) op de televisie en ik besloot dat ik er nu wel aan toe was om hem te zien. Het is de verfilming van het boek Tonio van A.F.Th. van der Heijden, waarin hij vertelt over het overlijden van zijn zoon. De film was gisterenavond laat te zien, maar ik bekeek hem vanmorgen pas, want ik moet niet op de late avond naar zoiets kijken. De kans dat ik daardoor niet slaap is namelijk behoorlijk groot. Ik was onder de indruk van de film, ook al maakte het zien ervan me behoorlijk verdrietig en kostte het me heel veel energie. Ik ben wel blij dat ik hem gezien heb.
Het verhaal gaat over de laatste momenten dat het gezin nog compleet was, over het moment dat de politie voor de deur stond, het moment van overlijden van hun zoon en hoe het echtpaar in de maanden daarna omgaat met dit grote verlies.
Voor mij was het verhaal vooral herkenbaar. En de dingen die ik niet herkende kon ik wel begrijpen, zoals de vlucht in de drank.
Wat ik ook enorm herkenbaar vond in deze film, is dat anderen je willen sparen. Zo werd bijvoorbeeld verzwegen dat de schoonvader van de schrijver geopereerd moest worden. Anderen vinden dat je al genoeg aan je hoofd hebt en willen je niet met nog meer dingen belasten. Er worden dingen verzwegen of je wordt opeens ergens niet meer voor gevraagd. Anderen gaan voor jou nadenken en nemen beslissingen voor je. Ikzelf heb dat als heel erg moeilijk ervaren, hoe goed bedoeld het ook was. Anderen hebben echt het beste met je voor en toch wil je, hoe moeilijk je het ook hebt, de regie in eigen handen houden en zelf beslissingen kunnen nemen.
In de film gaan de ouders op zoek naar waar hun zoon voor zijn overlijden geweest was en met wie hij omging. Ze wilden antwoorden op vragen.
Het reconstrueren van de laatste dag dat onze zoon leefde, speelde bij ons ook een grote rol. Onze zoon woonde natuurlijk nog thuis, maar we weten wel hoe zijn laatste (school)dag ongeveer verlopen is, door de verhalen van zijn vrienden en zijn mentor, wat voor ons enorm belangrijk was.
De komende dagen zullen de film en mijn eigen belevingen nog wel even door mijn hoofd spoken. Ik moet dit weer even laten zakken. En het maakt niet uit of ik die film nu gezien heb of pas over tien jaar zou zien, zoiets zal altijd moeilijk blijven.
In de film gaan de ouders op zoek naar waar hun zoon voor zijn overlijden geweest was en met wie hij omging. Ze wilden antwoorden op vragen.
Het reconstrueren van de laatste dag dat onze zoon leefde, speelde bij ons ook een grote rol. Onze zoon woonde natuurlijk nog thuis, maar we weten wel hoe zijn laatste (school)dag ongeveer verlopen is, door de verhalen van zijn vrienden en zijn mentor, wat voor ons enorm belangrijk was.
De komende dagen zullen de film en mijn eigen belevingen nog wel even door mijn hoofd spoken. Ik moet dit weer even laten zakken. En het maakt niet uit of ik die film nu gezien heb of pas over tien jaar zou zien, zoiets zal altijd moeilijk blijven.
Kun en wil je vertellen waarom je de film wilt zien? Je kunt er ook voor kiezen hem nooit te bekijken, maar ik vermoed dat het voor jou een doel heeft om er naar te kijken. Als je dat niet wilt of misschien niet onder woorden kunt brengen, geen probleem hoor. Ik als buitenstaander vraag mij af waarom je dit doet, wetende dat het verdriet brengt. Is dat een stukje verwerking, of herkenning, of...? Warme knuffel, Anja
BeantwoordenVerwijderenIk denk vooral door de herkenning.
VerwijderenAls je met een overlijden van iemand te maken krijgt die zo dicht bij je staat, krijg je ook met heel veel emoties te maken die je niet kent. Zo'n film is dan eigenlijk weer een bevestiging van dat je het goed doet en dat het normaal is wat je voelt.
Laatst is hier een jongen in de buurt verongelukt en daar heb ik het ook enorm moeilijk mee gehad. Ook toen heb ik heel veel dingen herbeleefd. Sommige dingen kun je nou eenmaal niet uit de weg gaan.
Er zijn trouwens wel andere films waar ik beslist niet naar wil kijken en dat zijn de films waar Jus heel graag naar keek. Die ga ik wel uit de weg.
Ik geloof je dat het moeilijk blijft. Toch knap dat je de film hebt bekeken. Respect!
BeantwoordenVerwijderenBedankt 😘
VerwijderenDapper, maar misschien ook noodzakelijk om je gevoelens beter te begrijpen. De herkenning kan ook fijn zijn, omdat je het zo eenzaam ervaart op het moment zelf, eenzaam omdat de omstanders geen idee hebben hoe het voelt.
BeantwoordenVerwijderenHet gaat nooit meer weg, maar het leven zelf gaat door, anders maar door.
Tonio gaat voor mij over lotgenoten en ik ben toch benieuwd hoe zij met het verlies van hun zoon omgegaan zijn. Dat is het zoeken van die herkenning. Ik kijk bijvoorbeeld ook naar eem programma als Break Free, dat over jongeren gaat die in het buitenland overlijden (dit jaar ging dat over vlucht MH17). De verhalen van de nabestaanden zijn ook enorm herkenbaar voor mij.
VerwijderenHet raakt mij iedere keer weer als je over jullie zoon schrijft.
BeantwoordenVerwijderenVoor mensen die het niet hebben meegemaakt is het niet te begrijpen wat jullie mee moeten maken. Ik geloof dat je door naar zo een film te kijken inderdaad veel dingen zal zien die voor jou jammer genoeg herkenbaar zijn en dat hoewel het veel pijn zal doen ook "fijn"is die herkenning.
Ik was er klaar voor om hem te kijken maar durfde het toch niet. Ga van de week toch proberen
knuffel van mij.
Dat heb ik met de films Hachi en Komt een vrouw bij de dokter. Ik heb beide films nog niet gezien (van de tweede wel het boek gelezen) en weet ook niet of ik er ooit naar zal kijken.
VerwijderenIk heb niet gekeken omdat ik het nog steeds moeilijk vind ,maar wat sterk dat jij wel hebt gekeken .Ik heb mijn enige broer in zijn huis gevonden na een telefoontje van zijn werk ,45 jaar was hij nog maar .Het beeld vergeet ik nooit meer
BeantwoordenVerwijderenDat geloof ik goed en dat moet ook een enorme schok geweest zijn. En ik snap ook dat je niet naar een film als Tonio wil kijken. Heel veel sterkte.
VerwijderenIk kan me voorstellen dat je de film pas in de ochtend ben gaan kijken. Zo iets grijpt je zo aan, juist omdat je als geen ander weet wat een verdriet er te zien en te voelen is. En je dit zelf ook voelt, meemaakt en herbeleefd.
BeantwoordenVerwijderenIk zou daar beslist van wakker gelegen hebben. Gistermorgen was ik er behoorlijk van uit mijn doen, maar 's middags zakte het toch alweer. Afgelopen nacht heb ik goed geslapen.
VerwijderenZoiets grijpt je aan omdat je het zelf hebt meegemaakt. En de emoties komen dan weer naar boven. Dat is normaal. Toch knap dat je hebt gekeken.
BeantwoordenVerwijderenAls wij soms een film zien waarin de vader van een gezin een tiran is en zijn vrouw en kinderen slaat dan is Hubbie helemaal van slag. Omdat hij dat zelf heeft meegemaakt in zijn jeugd. En dat komt op dat moment naar boven. Het blijft je altijd bij, al is het voor hem meer dan vijftig jaar geleden.
Het verdriet gaat nooit weg en dat geeft ook niet. Je moet er mee leren omgaan. Het lijkt mij vreselijk.
Heel veel sterkte en een dikke kussss....
Liefs Joanne
Dat je man helemaal van slag raakt, begrijp ik. Het is ook allemaal heel erg ingrijpend geweest wat hij heeft moeten meemaken. En hij zal daardoor sommige films misschien ook wel niet willen zien, maar het gebeurt ook vaak genoeg dat je van tevoren niet weet wat er in een film voorkomt.
VerwijderenHeb het boek gelezen en dat maakte al diepe indruk. Hoe het niet nodig was, een stom ongeluk (alsof de dood nodig is), maar ook het verdriet van de ouders. Van de grootouders.
BeantwoordenVerwijderenSnap wel dat je herkenning zoekt in wat je voelt, meemaakt. Of het normaal is, of anderen dit ook doormaken. Knap dat je dit toch aan wilde gaan, ook omdat je al weet dat het zien van die beelden misschien het verdriet weer even rauwer maken.
Dank je wel.
VerwijderenIk vind het erg dapper van je dat je de film gezien hebt en verstandig om dat in de ochtend te doen. Je bent m.i. een sterke vrouw!
BeantwoordenVerwijderenMijn vader, waar ik vooral de laatste jaren van zijn leven ‘n heel innige band mee had, heeft zijn levensverhaal geschreven en laten drukken. Ieder kind (10) kreeg een exemplaar, na zijn overlijden, dat is nu 18 jaar geleden.
Verder dan het eerste hoofdstuk ben ik nog niet gekomen, het grijpt me teveel aan.
Moeilijk is zoiets. En ik denk ook dat je misschien niet kan zeggen of je het ooit zal lezen.
VerwijderenToen de mentor van Jus een paar maanden na zijn overlijden een doos met spullen van hem kwam brengen, zei de mentor dat we maar moesten zien wanneer en of we in de doos zouden kijken. Hij was de deur nog niet uit of we hebben alle spullen eruit gehaald en alles bekeken. Het waren allemaal persoonlijke spullen en wij waren heel erg blij dat de mentor ze gebracht had. Natuurlijk was het ook heel erg pijnlijk en verdrietig.
Dit is een soort film dat ik mijd moet ik bekennen, omdat het me zo'n vreselijk droevig verhaal lijkt. Ik kan me niet eens voorstellen hoe het moet zijn als je het meemaakt...
BeantwoordenVerwijderenGelukkig maar. Ik wens het ook echt niemand toe.
VerwijderenMooi toch hoe dat werkt in je brein...dat je overweegt of je nu wél of niet gaat kijken. En dat je over het vermogen beschikt om hier bewust de keuze te maken, passend bij hoe het met je gaat. Het lijkt me fijn als je zelf zo sturend kan zijn. Je helpt jezelf er ook zo mee.
BeantwoordenVerwijderenIk vind het een moeilijke film om naar te kijken; heb hem dan ook nog nooit afgezien.
Fijne dinsdag verder!
Dank je wel.
VerwijderenHoedje af voor je moed, en ik hoop dat ook deze film een stukje helend herkenbaar terug kon vinden.
BeantwoordenVerwijderenIk zag hem ook, heb ook het boek gelezen, en was telkens diep geraakt. Het is en blijft realiteit. Je schrijft over je zoon, zo blijft hij ook bij ons echt voelbaar.
Ooit was ook ik 'slachtoffer' bij het overlijden van mijn zus, toen ze jong en mooi was.
Heel vaak was ik toeschouwer, ik besef, het is ontzettend moeilijk om dan de juiste toon en bezorgdheid (mag niet 'over' worden) te vinden. Hoewel ik het zelf heb meegemaakt, wist ik vaak niet goed wat de beste houding was tegenover de ander, die zo zwaar verdronk in het verdriet. Juist omdat ieder mens anders is en de interactie anders ervaart.....
Dat is best wel herkenbaar, hoor. Ook ik weet niet altijd wat ik moet zeggen als een ander iets ernstigs overkomt en dan wens ik iemand alleen maar sterkte, omdat juist dat woordje mijzelf zo goed doet.
Verwijderen