reacties

Afgelopen week kwam een jongen van achttien jaar om het leven door een ongeluk in Rotterdam: hij hing uit het rampje van een auto en knalde met zijn hoofd tegen een verkeersbord aan. Een leuke avond eindigde plots in een groot drama.

Ik las een paar reacties op Facebook onder dit bericht, medelevende reacties en daarnaast ook heel veel akelige reacties. Veel mensen noemden de actie van de jongen dom en er waren sarcastische opmerkingen en uitspraken die echt niet door de beugel konden. En zelfs in een condoleanceregister zag ik een reactie waarin iemand een bestraffend vingertje opstak en zei dat je het verkeer serieus moet nemen. En niet om het één of ander, maar ik vind dat zeker een condoleanceregister hier niet voor bedoeld is.

De jongen stak zijn hoofd uit een autoraampje. Niet met het idee om even later uit het leven gerukt te worden, maar voor de lol. Ze hadden vast plezier de chauffeur en hij, het was misschien stoerdoenerij en waarschijnlijk liep het door een verkeerde inschattingsfout zo af. Jonge jongens samen op pad, misschien wel net klaar met hun examens. Wie weet. Ik ken ze niet, ik ken hun verhalen niet, maar het zou zomaar eens kunnen. Toch?

Als iemand die je goed kent iets overkomt, dan ga je op zoek naar informatie. Je speurt nieuwssites af en zoekt naar foto's en berichten. Waarom? Omdat je gewoon ALLES wil weten wat er over hem/haar geschreven wordt. Je wil het weten en je moet het weten. Zo werkt dat misschien niet bij iedereen, maar bij mij wel. En iedere nare opmerking komt keihard bij je binnen. En zo zal dat ook bij de familieleden en vrienden van deze jongen zijn. O ja, zij weten ook wel dat het niet zo'n handige actie was, maar het is heel erg vervelend als honderden mensen dat ook nog eens roepen en ook nog eens lullige opmerkingen over jouw kind of broer of kleinzoon of neef of vriend of collega maken. Zoiets doet gigantisch veel pijn. Die anderen kenden hem niet, maar ze hebben wel direct een mening over hem en die is vaak niet mals. 

Als je als ouders of boer of zus de straat op gaat omdat je om boodschappen moet of de hond moet uitlaten of voor andere dingen, dan vraag je je af hoe ze over jou en over je kind of broer denken. Je bent die vader of moeder of broer/zus van die jongen... Iedereen heeft er een mening over en niet iedereen is zo aardig. Het liefste van al wil je binnen blijven met de gordijnen dicht, maar dat kan niet. 

Een jongen van achttien jaar. Hij had plannen en hij had nog een hele toekomst voor zich. Mijn gedachten zijn bij allen die hem liefhadden. En ook bij die andere jongen, de chauffeur.

 En ik denk ook aan al die andere nabestaanden of aan mensen die blijvend letsel overhielden door een verkeerde beslissing of een geintje of waarbij iedereen gelijk riep dat hij/zij wel te hard gereden zou hebben of wel teveel gedronken zou hebben of waarbij anderen roepen dat ze er geen medelijden mee kunnen hebben. Van lotgenoten hoor ik hoe vreselijk ze de reacties op social media ervaren hebben toen hun kind overleed. Het zijn namelijk vooral die nare uitspraken die blijven hangen.

Een jongen van achttien jaar kwam van de week in Rotterdam door een ongeval om het leven. Een jongen die misschien wel 100 jaar had willen worden. Aan al zijn dromen kwam abrupt een eind.

(Geschreven door onze zoon Jus in groep 5. Hij wilde geen piloot of uitvinder of agent worden. Jus wilde 100 worden. Zijn leven stopte toen hij 17 jaar was)