Iets meer dan een jaar geleden begon ik met dit weblog. Het was een nieuw weblog waarin ik graag bepaalde gevoelens wilde delen over mijn verdriet na het overlijden van onze jongste zoon Jus. Maar het ging ook over het terug oppakken van mijn leven, van onze levens. Ik zat net in een erg woelige tijd omdat het met mijn ouders steeds slechter ging en op mijn werk echt alles spaak liep. Toen ik aan dit weblog begon zat ik al in een depressie, alleen wist ik toen zelf niet dat het een depressie was en later schakelde een burn-out mij totaal uit. Als ik op die periode terugkijk, dan is het gewoon één zwart gat, meer kan ik daar gewoon niet van maken.
De gesprekken met een psycholoog brachten voor mij heel veel duidelijkheid en ik moest veranderen, ik moest meer voor mezelf kiezen en ik heb daar maandenlang over moeten nadenken, want ik wist niet hoe ik dat het beste kon aanpakken. Ik was namelijk een kei in het zelf willen doen van dingen en alles naar me toe trekken.
Op mijn werk had ik gesprekken met collega's en ik kwam tot de conclusie dat ik niet meer naar mijn oude werkplek terug wilde. Er was daar te veel verkeerd gegaan en ik was bang dat ik alweer snel in dezelfde situatie terecht zou komen. Uiteindelijk kreeg ik ergens anders een baan aangeboden die ik aannam en waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds blij mee ben.
Ik moest minder voor mijn ouders gaan doen en meer zorg naar mijn broers en zus overhevelen en dat ging helaas iets minder soepel. Er was weerstand en er werd mij door één van hen werkelijk letterlijk verteld dat hij niet van plan was om ooit iets voor onze ouders of mij te doen. Van het gesprek dat wij hadden heb ik enorm veel verdriet gehad, want ik vond het niet alleen voor mezelf erg, maar eigenlijk nog meer voor mijn ouders. Een maand later deed er zich weer zoiets voor en toen had mijn verdriet plaatsgemaakt voor woede en dat uitte ik in onze familieapp. Voor mij was dat een enorm grote stap om te maken en gelukkig pakten de anderen het toen wel goed op.
In tussentijd zijn er weer wel wat dingetjes gebeurd en dat ging voornamelijk over dingen die een grote druk op mij legden, zoals het twee maal per week meenemen van onze moeder naar onze vader. Maar nu we net de verhuizing van mijn moeder achter de rug hebben en we in een week tijd het appartement van boven tot onder leeggeruimd hebben, hebben we die klus toch maar mooi samen geklaard: mijn broers, mijn zus, een zwager, mijn zoon, een neef, manlief en ik.
Op mijn weblog schrijf ik hoe ik me voel, wat ik doe en wat ik denk. Ik heb eerder een weblog gehad en toen schreef ik dagelijks over de dingen die ik beleefde, nu doe ik dat een paar keer per week. Ik vind het niet meer nodig om echt iedere dag te schrijven en er zijn een heleboel dingen waar ik ook niet over schrijf. Ik schrijf over de kleding die ik maak, de wandelingen, mijn verdriet en ook vaak over dingen die me dwars zitten. En door de reacties van jullie krijg ik vaak toch ergens een andere kijk op.
Afgelopen week kreeg ik een e-mail van een lezeres die zich zorgen om mijn oudste zoon maakte. Ze vind mijn geen leuke moeder en ook mijn gedrag naar mijn familieleden toe vind ze niet aardig. Ik vind het dapper dat ik een dergelijke reactie krijg. Het is goed bedoeld. Toch vind ik het jammer dat iemand uit een paar zinnetjes die ik opschrijf denkt te weten hoe ik ben of ergens op reageren zal, of denkt te weten hoe ons leven eruitziet. Misschien ben ik soms wel te kort en te bondig in mijn berichten, dat zou kunnen, maar dat wil nog niet zeggen dat ik overal gelijk een oordeel over vel en dat iedereen maar naar mijn pijpen moet dansen. Wat ik laat zien is namelijk maar een heel klein stukje van mijn leven en misschien vertel ik niet duidelijk wat er van tevoren al allemaal afgespeeld heeft.
Ik schrijf hier regelmatig over mijn verdriet over Jus en misschien minder over mijn oudste zoon, maar dat wil absoluut niet zeggen dat ik niet het beste met hem voorheb. Hij doet het goed op school en op zijn werk, hij heeft fijne vrienden, hij gaat ieder weekend uit en een paar keer in de week naar de film en ik ben blij dat ook hij wat beter in zijn vel begint te zitten. En net als iedere andere moeder ben ook ik blij als hij iedere dag weer gezond en wel thuiskomt. Hij wil niet over zijn gevoelens praten, maar we merken wel dat het beter met hem gaat, want daar zijn niet altijd woorden voor nodig. We praten in zijn bijzijn wel eens over Jus, maar zeker niet iedere dag en altijd gaat het meer over dingen van vroeger zoals bijvoorbeeld de vakanties en de uitstapjes die we maakten. En dan gaat het nog vaak over dingen zoals een wespensteek of een gebroken teen of de achtbaan die in storing viel toen wij erin zaten of die grote golf water in een wildwaterbaan die we over ons heen kregen. Van dat soort dingen. We graven niet in het verleden en we letten ook goed op met wat we zeggen als onze zoon erbij is. En ik vind dat heel erg moeilijk, dat moet ik eerlijk toegeven, maar ik doe het wel.
Onze zoon was twee weken geleden mee naar Italië en we waren heel erg blij dat hij meewilde en hij heeft het enorm naar zijn zin gehad. Twee jaar lang deed hij niet veel aan familieactiviteiten mee en dat zal met zijn leeftijd te maken gehad hebben en ook met zijn verdriet. We hebben hem ook nooit gepusht om ergens aan deel te nemen.
Zoonlief is graag thuis. Hij werkt, hij gaat uit en naar vrienden en tussendoor is hij thuis. Er komen vrienden over de vloer en iedereen is hier altijd welkom. Ik ben trots op hem en dat vertel ik hem regelmatig. Dat ik niet zo vaak over hem schrijf, wil niet zeggen dat ik niet trots ben en niet zielsveel van hem hou.
Ik wil dit bericht graag beëindigen met te zeggen dat ik niet perfect ben en het nooit zal worden ook. Ik ben ook maar een mens en ik maak net als iedereen wel eens fouten, maar ik ben geen slechte moeder en ik vind het heel erg jammer als anderen dat van me denken of als ik zelf die indruk gewekt heb. En verder wil ik jullie graag bedanken voor de reacties op mijn berichten, want dat waardeer ik echt. Alleen bij dit bericht heb ik de mogelijkheid om reacties te plaatsen uitgeschakeld.
Ik wil je een fijn weekend wensen.
De gesprekken met een psycholoog brachten voor mij heel veel duidelijkheid en ik moest veranderen, ik moest meer voor mezelf kiezen en ik heb daar maandenlang over moeten nadenken, want ik wist niet hoe ik dat het beste kon aanpakken. Ik was namelijk een kei in het zelf willen doen van dingen en alles naar me toe trekken.
Op mijn werk had ik gesprekken met collega's en ik kwam tot de conclusie dat ik niet meer naar mijn oude werkplek terug wilde. Er was daar te veel verkeerd gegaan en ik was bang dat ik alweer snel in dezelfde situatie terecht zou komen. Uiteindelijk kreeg ik ergens anders een baan aangeboden die ik aannam en waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds blij mee ben.
Ik moest minder voor mijn ouders gaan doen en meer zorg naar mijn broers en zus overhevelen en dat ging helaas iets minder soepel. Er was weerstand en er werd mij door één van hen werkelijk letterlijk verteld dat hij niet van plan was om ooit iets voor onze ouders of mij te doen. Van het gesprek dat wij hadden heb ik enorm veel verdriet gehad, want ik vond het niet alleen voor mezelf erg, maar eigenlijk nog meer voor mijn ouders. Een maand later deed er zich weer zoiets voor en toen had mijn verdriet plaatsgemaakt voor woede en dat uitte ik in onze familieapp. Voor mij was dat een enorm grote stap om te maken en gelukkig pakten de anderen het toen wel goed op.
In tussentijd zijn er weer wel wat dingetjes gebeurd en dat ging voornamelijk over dingen die een grote druk op mij legden, zoals het twee maal per week meenemen van onze moeder naar onze vader. Maar nu we net de verhuizing van mijn moeder achter de rug hebben en we in een week tijd het appartement van boven tot onder leeggeruimd hebben, hebben we die klus toch maar mooi samen geklaard: mijn broers, mijn zus, een zwager, mijn zoon, een neef, manlief en ik.
Op mijn weblog schrijf ik hoe ik me voel, wat ik doe en wat ik denk. Ik heb eerder een weblog gehad en toen schreef ik dagelijks over de dingen die ik beleefde, nu doe ik dat een paar keer per week. Ik vind het niet meer nodig om echt iedere dag te schrijven en er zijn een heleboel dingen waar ik ook niet over schrijf. Ik schrijf over de kleding die ik maak, de wandelingen, mijn verdriet en ook vaak over dingen die me dwars zitten. En door de reacties van jullie krijg ik vaak toch ergens een andere kijk op.
Afgelopen week kreeg ik een e-mail van een lezeres die zich zorgen om mijn oudste zoon maakte. Ze vind mijn geen leuke moeder en ook mijn gedrag naar mijn familieleden toe vind ze niet aardig. Ik vind het dapper dat ik een dergelijke reactie krijg. Het is goed bedoeld. Toch vind ik het jammer dat iemand uit een paar zinnetjes die ik opschrijf denkt te weten hoe ik ben of ergens op reageren zal, of denkt te weten hoe ons leven eruitziet. Misschien ben ik soms wel te kort en te bondig in mijn berichten, dat zou kunnen, maar dat wil nog niet zeggen dat ik overal gelijk een oordeel over vel en dat iedereen maar naar mijn pijpen moet dansen. Wat ik laat zien is namelijk maar een heel klein stukje van mijn leven en misschien vertel ik niet duidelijk wat er van tevoren al allemaal afgespeeld heeft.
Ik schrijf hier regelmatig over mijn verdriet over Jus en misschien minder over mijn oudste zoon, maar dat wil absoluut niet zeggen dat ik niet het beste met hem voorheb. Hij doet het goed op school en op zijn werk, hij heeft fijne vrienden, hij gaat ieder weekend uit en een paar keer in de week naar de film en ik ben blij dat ook hij wat beter in zijn vel begint te zitten. En net als iedere andere moeder ben ook ik blij als hij iedere dag weer gezond en wel thuiskomt. Hij wil niet over zijn gevoelens praten, maar we merken wel dat het beter met hem gaat, want daar zijn niet altijd woorden voor nodig. We praten in zijn bijzijn wel eens over Jus, maar zeker niet iedere dag en altijd gaat het meer over dingen van vroeger zoals bijvoorbeeld de vakanties en de uitstapjes die we maakten. En dan gaat het nog vaak over dingen zoals een wespensteek of een gebroken teen of de achtbaan die in storing viel toen wij erin zaten of die grote golf water in een wildwaterbaan die we over ons heen kregen. Van dat soort dingen. We graven niet in het verleden en we letten ook goed op met wat we zeggen als onze zoon erbij is. En ik vind dat heel erg moeilijk, dat moet ik eerlijk toegeven, maar ik doe het wel.
Onze zoon was twee weken geleden mee naar Italië en we waren heel erg blij dat hij meewilde en hij heeft het enorm naar zijn zin gehad. Twee jaar lang deed hij niet veel aan familieactiviteiten mee en dat zal met zijn leeftijd te maken gehad hebben en ook met zijn verdriet. We hebben hem ook nooit gepusht om ergens aan deel te nemen.
Zoonlief is graag thuis. Hij werkt, hij gaat uit en naar vrienden en tussendoor is hij thuis. Er komen vrienden over de vloer en iedereen is hier altijd welkom. Ik ben trots op hem en dat vertel ik hem regelmatig. Dat ik niet zo vaak over hem schrijf, wil niet zeggen dat ik niet trots ben en niet zielsveel van hem hou.
Ik wil dit bericht graag beëindigen met te zeggen dat ik niet perfect ben en het nooit zal worden ook. Ik ben ook maar een mens en ik maak net als iedereen wel eens fouten, maar ik ben geen slechte moeder en ik vind het heel erg jammer als anderen dat van me denken of als ik zelf die indruk gewekt heb. En verder wil ik jullie graag bedanken voor de reacties op mijn berichten, want dat waardeer ik echt. Alleen bij dit bericht heb ik de mogelijkheid om reacties te plaatsen uitgeschakeld.
Ik wil je een fijn weekend wensen.
Geen opmerkingen:
Nieuwe opmerkingen zijn niet toegestaan.