de top is bereikt

Gisteren nam ik mijn moeder weer naar mijn vader mee en ik denk zomaar dat het de laatste keer is dat ik haar voor een rit in mijn auto meegenomen heb. Het is eigenlijk niet meer te doen. Mijn oudste broer reed gisteren ook weer mee en dat scheelt wel, maar hij kan ook niet altijd en dan sta ik er toch alleen voor. Voor volgende week zal ik een rolstoeltaxi moeten regelen. 

Ik zit er momenteel best wel een beetje doorheen. De afgelopen zes weken heb ik niet anders gedaan dan zorgen en regelen en dat begint zo langzamerhand zijn tol te eisen. Ik ben erg moe en wat ik vooral niet wil is weer een burn-out krijgen. Op mijn werk heb ik twee weken geleden al gezegd dat ik niet meer extra kom werken (want er zijn zieken) en het spijt me erg voor mijn collega's, maar ik hou me daar wel aan. 

Aan mijn jongste broer en zus heb ik op de familieapp aangegeven dat zij best ook wel eens kunnen zorgen dat onze moeder bij onze vader op bezoek gaat en dat dit niet steeds voor mij en mijn oudste broer is. Het kost mij/ons namelijk een hele middag als we haar meenemen. Het is druk en ik kom zes keer in de week bij mijn moeder, ga drie keer in de week naar mijn vader waarbij ik twee keer mijn moeder meeneem, doe huishoudelijke taken en boodschappen voor ze en heb er tegenwoordig ook nog eens hun hele administratie bij. En dan zijn er ook nog de telefoontjes en de afspraken met de instanties, de opnames en de gesprekken met de verzorging en de artsen die ik af moet handelen.

En mijn eigen huishouding? Die ligt al wekenlang op zijn gat. Ik doe alleen maar het meest noodzakelijke. De viooltjes die ik afgelopen zaterdag kocht, moet ik nog steeds planten. Ik ging naar naailes deze week, maar ben halverwege de les naar huis gegaan omdat ik zo moe was. En ik moet dingen achterwege laten of afzeggen omdat ik het anders niet vol kan houden.

Mijn jongste broer reageerde:
Hij heeft het druk op zijn werk  - ik ook -
Er zijn zieken op zijn werk - op mijn werk ook en de werkdruk is hoog- 
Hij zit aan zijn limiet - ik ook -
Zijn weekenden zitten vol - de mijne ook en deels ook omdat ik mantelzorger ben-
Hij heeft geen tijd - ik wel (denken ze) want ik werk maar zestien uur maar dat is niet voor niks en dat wordt niet altijd begrepen -
Hij is moe - ik ook -

Ik vraag om hulp, maar het enige wat ik krijg te horen is dat hij niet wil en niet kan helpen. En toen ik zei dat hij op zondagmorgen, als hij altijd naar onze moeder gaat, best wel een rolstoeltaxi kan regelen en haar mee kan nemen naar mijn vader, ging hij nog net niet door het lint. Nee, dat is te veel, te moeilijk en dat ziet hij niet zitten.

Ik werk al heel lang in de zorg maar niet als verzorgende. Ik ben voedingsassistent en keukenassistent geweest en de laatste dertien jaar ben ik huishoudelijke hulp. Ik heb taken die ik moet uitvoeren en er zijn dingen die ik absoluut niet mag doen. Zo kleed ik cliënten niet aan, help ik ze niet uit bed en niet naar het toilet, geef ik ze geen medicijnen en blijf ik overal vanaf waar ik niet aan mag zitten. Maar ik werk in de zorg en ik heb wel eens het idee dat er dan ook gelijk van me verwacht word dat ik alles kan en alles weet. Zo vertelde ik gisteren nog tegen mijn oudste broer, die het lopen achter een rolstoel altijd aan mij overlaat, dat ik pas sinds een jaar ervaring heb met een rolstoel duwen. In mijn werk kwam het namelijk nooit voor dat ik met de rolstoel op stap ging. Mijn broer was eigenlijk best wel verbaasd.

Mijn zus reageerde ook op mijn berichtje. Eigenlijk laat zij het altijd een beetje afweten, maar deze keer dacht ze toch na over een oplossing. Ze stelde voor dat als iemand die rolstoeltaxi regelt, dat zij en haar man mijn moeder dan opvangen bij het verpleeghuis waar mijn vader nu woont. Dat scheelt mij in elk geval in tijd en mijn zus wil ook wel voor de boodschappen zorgen. Kijk, dat klinkt beter dan gelijk maar roepen dat je niks wil en niks voor iemand kan betekenen.

Ik heb mijn broers en zus nog verteld wat de psycholoog mij uitgelegd heeft:
Iedereen heeft een emmertje en als dat emmertje vol is dan loopt het over. Alleen ligt op de bodem van mijn emmertje een grote steen en daardoor loopt mijn emmertje sneller over dan bij anderen.
 Ik vond het wel een mooi voorbeeld en er zullen heel veel mensen zijn die het begrijpen, maar een enkeling zal waarschijnlijk nooit snappen dat ik emotioneel een enorme opdonder gehad heb en daardoor niet meer zo weerbaar ben. Daarnaast moet ik misschien ook niet teveel van anderen verwachten, maar anderen mogen ook niet van mij verwachten dat ik altijd alles doe, want dat klopt ook niet.

Ziezo, ik heb weer het één en ander van me afgeschreven.
 Bedankt dat je het wilde lezen.