ploeteren

Iemand vroeg of ik mee wilde op excursie naar het Verdronken Land van Saeftinghe. Dit is een oerlandschap van 36km² in het grensgebied van Nederland en België, waarvan het grootste gedeelte in Zeeuws-Vlaanderen ligt.

Manlief en ik waren hier al eens geweest en toen liepen we een uitgezet pad, waar je zonder gids mag lopen. Nu gingen we met een groep onder begeleiding van een gids het gebied in en al snel begrepen we ook waarom je hier niet zelfstandig mag lopen, want een gids weet niet alleen op welke momenten je van de dag (eb en vloed) je daar kan zijn, maar hij/zij weet ook wáár je kan lopen. Op de foto hieronder zijn we net met de excursie gestart en lopen we nog op een soort pad, maar ook daar wordt het gebied doorsneden door smalle geulen en moet je heel erg goed oppassen dat je daar niet per ongeluk instapt, want geulen kunnen verraderlijk diep zijn.

Hieronder zie je een grotere geul:

Een aantal keren moesten we deze grotere geulen oversteken en na de eerste grote geul zagen mijn schoenen en broek er zo uit:

En dat was nog maar het begin! Tijdens de excursie heb ik op mijn gat in de modder gezeten en ik heb er op mijn rug in gelegen. En ik niet alleen hoor, al vrij snel zat de hele groep onder de modder.

Het was zwaar en zonder hulp van elkaar kwam je soms nauwelijks tegen de geulranden op. En toch waren die geulen nog een eitje in vergelijking met het gebied op onderstaande foto's:

Het ziet er mooi vlak uit, maar je zakte er soms diep in weg. Het zand zoog en was op sommige plaatsen spiegelglad en we hadden daar ook nog eens een stormachtige wind tegen. Het lopen was daar echt loodzwaar. 

Tijdens de drieënhalf uur durende excursie kregen we uitleg over het gebied en ik vond het erg interessant. We hadden een leuke groep en we hebben veel gelachen. Toch weet ik niet of ik dit ooit nog eens zal doen, want je ziet ook best wel af en ik ben bovendien niet zo'n hele erge held en zo af en toe moest ik toch behoorlijk over mijn grenzen heen. Ik ben dan ook best wel trots op mezelf dat ik dit gedaan heb. Als je eenmaal aan de excursie begonnen bent, kun je al snel niet meer alleen terug. Je moet een goede basisconditie hebben, ouder dan tien jaar zijn, geen hartpatiënt of zwanger zijn of gezondheidsproblemen hebben waar acute hulp voor nodig kan zijn. Hulpdiensten kunnen alleen met de helikopter iemand uit dit gebied halen en het duurt een uur voordat die hulp er is. 

Tijdens de eerste diepe geul die we overstaken, kon de gids inschatten hoe het met de conditie van de deelnemers gesteld was en hij zei dat we een moeilijkere route zouden volgen. We lachten en dachten dat het een grap was, maar toen de excursie klaar was vertelde hij nog een keer hetzelfde. Hij moest namelijk zeker weten dat we het allemaal wel aan zouden kunnen.

Op de website van het Verdronken Land van Saeftinghe staat alles wat je wilt weten over dit gebied: klik!

Na afloop (en toen we schone kleren en schoenen aangetrokken hadden) zijn we nog met een groepje deelnemers wat wezen drinken in het café bij het Verdronken Land:

 Veel mensen trekken oude schoenen en een broek aan die ze na de excursie ter plekke weggooien. Daar staan speciale containers voor. Ik had ook oude kleren aan, maar ik ga toch nog kijken of ik ze schoon krijg, weggooien kan altijd nog. 

Toen ik 's avonds thuiskwam ben ik eerst maar onder de douche gesprongen en ik lag al vroeg in bed, want ik was helemaal op. Nu heb ik echt overal spierpijn, maar ik kan wel terugkijken op een leuke dag en ik ben blij dat ik deze excursie gedaan heb.

Ik wil je fijne Pinksterdagen wensen!