op reis

Wij namen onze kinderen vroeger altijd overal mee naartoe. Ieder uitsapje en iedere vakantie gingen ze met ons mee. We kenden echtparen die af en toe zonder hun kinderen op vakantie gingen, maar wij konden ons daar totaal niks bij voorstellen. Ik deed zelfs niet mee aan wedstrijden waarbij je een vakantie voor twee personen kon winnen, want stel je voor dat ik die prijs zou winnen en mijn kinderen achter zou moeten laten... ik moest er niet aan denken!

Toen de jongens zestien en achttien jaar waren, kreeg manlief voor zijn vijfentwintig jarig jubileum op zijn werk een geldbedrag, maar daar zat wel een voorwaarde aan: het geld moest besteed worden aan een receptie op zijn werk of aan een vakantie. Het is misschien een beetje een vreemde voorwaarde, maar zijn baas wilde dat er iets leuks met het geld gedaan zou worden. 

Voor manlief stond al gelijk vast dat hij geen receptie wilde en dus werd het een vakantie. De kinderen wilden niet meer mee. We bespraken verschillende bestemmingen die ze misschien leuk vonden, maar beiden bleven ze toch liever thuis. En toen hoefden we voor de allereerste keer geen rekening meer te houden met de wensen en de interesses van de kinderen. Na lang wikken en wegen besloten we dat we ergens heen wilden waar we het echt niet kenden en dat werd een stedentrip van vier dagen naar deze stad:

Moskou!

Het moment dat we onze kinderen gedag zeiden en wegreden, zal ik nooit vergeten. Ik vond het echt ontzettend moeilijk. Ze zouden zich redden, dat wist ik wel en er waren genoeg familieleden en buren waar ze op terug konden vallen, maar voor mezelf vond ik het lastig om ze alleen thuis te laten. En ik weet het: het is loslaten en het hoort erbij, maar dat wil niet zeggen dat het ook makkelijk is. 

De eerstvolgende vakantie na Moskou werd een kampeervakantie van een week met Jus naar Luxemburg. Onze oudste bleef alleen thuis, maar gelukkig was zijn vriendinnetje vaak bij hem en als er iets was, dan stonden we binnen een paar uurtjes weer thuis en dat voelde toch anders dan wanneer we ergens met het vliegtuig heen gegaan zouden zijn.

Nadat Jus overleden was, vond ik het nog moeilijker om weg te gaan. Onze oudste moest het alleen zien te redden en natuurlijk was hij daar best toe in staat, maar het is toch anders als je altijd samen met je broertje geweest bent en er dan opeens helemaal alleen voorstaat. In het begin had hij dan nog wel zijn vriendin, maar vorig jaar ging die verkering uit.

Manlief en ik gingen de afgelopen twee jaar een paar keer een weekendje weg, een paar keer vijf dagen en vorig jaar waren we een week naar Duitsland toe. Als het aan manlief gelegen had, dan waren we al eens wat langer op vakantie gegaan, maar ik wilde dat niet. 

En toch besefte ik dat ik moest veranderen. Voor manlief, voor mezelf en ook voor onze zoon. Zoonlief is eenentwintig jaar en hij kan uitstekend voor zichzelf zorgen. Dat heeft hij in het verleden al bewezen en wij hoeven niet per se meer constant in zijn buurt te blijven. Hij is iemand die echt niet in zeven sloten tegelijk loopt. En voor ons part nodigt hij al zijn vrienden uit en geeft hij een megafeest als we er niet zijn. Als hij dat wil dan moet hij dat gewoon doen. Het probleem is gewoon dat ik het voor mezelf lastig vind om de deur achter me dicht te trekken, om voor langere tijd weg te blijven. 

Een tijd geleden bespraken manlief en ik waar we dit jaar op vakantie heen konden gaan en ook hoe: met de caravan of alleen met de auto en dan ergens een huisje huren. Uiteindelijk werd het geen van beiden en boekten we een vliegreis naar Kroatië. Zoonlief wil niet mee en hij vindt het ook niet erg als we deze keer langer dan zeven dagen weg blijven. En het probleem dat hij 's morgens slecht uit zijn bed kan (ik ben normaal zijn wekker en blijf net zo lang roepen tot hij wakker is) lost hij op door zelf ook in die periode vakantie te nemen. Het is nu nog niet zover en we moeten nog een paar weken werken, maar het komt toch steeds dichterbij en ik heb er zin in. Echt waar. 

Mijn moeder vertelt altijd dat zij net zo was. Ook zij vond het altijd erg moeilijk om weg te gaan als er een kind thuisbleef. Ik heb het dus van geen vreemde. En wij zullen ook vast niet de enige ouders zijn die dit zo ervaren. Maar ik wil toch graag op vakantie en iets van de wereld zien en tot rust komen. En we willen af en toe alleen maar in een totaal onbekende omgeving zijn, waar we het niet kennen en waar niemand weet wat wij meegemaakt hebben. Eigenlijk gewoon anoniem zijn.

En daar moet ik toch iets voor over hebben.