Vandaag kwam ik deze op Facebook tegen:
En dit raakt me echt enorm.
Gisteren zag ik op Facebook alle geslaagden langskomen. Foto's van vlaggen en schooltassen en blijde gezichten. Ik gun het ze. Ik gun het ze allemaal. Maar ik word er zo ontzettend verdrietig van.
Twee jaar geleden stond Jus voor zijn eindexamen en hij deed zo zijn best. Hij wilde zo graag verder. Hij haalde mooie cijfers en samen met twee klasgenoten zou hij meedoen aan de Skills Heroes, omdat hij en die andere twee goed in hun vak waren. Zijn mentor vertelde later dat het jaren geleden was dat hij leerlingen naar de Skills Heroes gestuurd had want ze waren nooit goed genoeg, maar nu had hij drie leerlingen waar hij het mee aandurfde. Een paar weken voor de wedstrijd overleed Jus.
Jus kon niet zo goed leren. Zijn citotoets in groep 8 deed hij op een aangepaste manier. En later deed hij de theorie-examens voor het bromfietscertificaat en het autorijbewijs ook aangepast. Hij zat altijd met zijn neus in de boeken, want hij wilde zo graag slagen.
Zijn stages doorliep hij glansrijk en bij zijn laatste stageplaats werd hij aangenomen als weekend- en vakantiehulp en hij zou daar ook zijn BBL-opleiding gaan volgen. Maar eerst moest hij zijn eindexamen doen en hij zou geslaagd zijn. Geen twijfel mogelijk. Maar zover is het helaas nooit gekomen.
Al twee jaar lang zien we nu al die blijde gezichten, al die vlaggen en al die schooltassen. En het doet zo onnoemelijk veel pijn, nog steeds en dat zal misschien wel altijd zo blijven.
Het plaatje van hierboven deel ik niet op Facebook, want dat wil ik niet. Voor de jongeren die geslaagd zijn is het nu feest. Zij en hun ouders zijn mensen die ik ken, ze zijn blij en dat wil ik graag zo laten en ik ga de pret zeker niet bederven. Hier deel ik het wel. Gewoon omdat ik jullie niet persoonlijk ken. En misschien hebben jullie wel kinderen die geslaagd zijn en weet dan dat ik het ze gun. Ik wilde alleen laten weten waarom ik er zo verdrietig van word.
Jus zou twee jaar geleden ook geslaagd zijn.
Zoveel momenten, die nooit zullen komen, zoveel gemist, zoveel tranen.
BeantwoordenVerwijderenIk zal voortaan altijd anders naar vlaggen met tassen kijken. En eventjes denken aan jou en Jus
BeantwoordenVerwijderenOntroerend hoe je het beschrijft.
BeantwoordenVerwijderenVlaggenstokken met tassen eraan vond ik altijd al ontroerend, nu zal ik daarbij ook altijd aan jou denken.
Wat zullen er veel momenten zijn in jullie leven, waar je normaal niet bij stilstaat,
BeantwoordenVerwijderenmaar die jullie zoveel pijn doen, zoals nu. Goed dat je dit ook wil delen,het
verandert niks aan de situatie, maar de wetenschap, dat er met je meegeleefd wordt
brengt misschien een klein beetje troost.Ik hoop het maar.
Groetjes, Betsy
Hartverscheurend maar ook mooi verwoord!
BeantwoordenVerwijderenIk dacht gisteren nog aan jou, toen wij, mijn dochter en ik, zaten te wachten op de uitslag van haar 4 vakken.(pas om 4 uur) Overal had ik al vlaggen zien hangen en ik word er altijd wat ontroerd van.ik denk dan aan mijn oudste. Voor mijn oudste zal er nooit een vlag hangen.Hij zal nooit een diploma kunnen halen. Er gingen zoveel gedachten door mij heen. En toen dacht ik ook aan jou, hoe moeilijk het is om al die vlaggen te zien, hoe moeilijk het is bij elke grote stap die een kind van een ander gaat maken, je emoties te beheersen. Wel oprecht het een ander gunnen maar erbij die scherpe pijn voelen. Ik kan niet voelen wat jij voelt. Mijn rouw is anders dan die van jou, maar ik wil je laten weten dat ik met mijn gedachte bij je was... ⭐
BeantwoordenVerwijderenTe weten dat er nog zoveel zal gebeuren zonder jullie Justus, mijn hart huilt!
BeantwoordenVerwijderenGeen woorden.
BeantwoordenVerwijderenBij ons hangen de vlaggen ook in de straat. Vandaag dacht ik er nog aan dat het morgen 48 jaar geleden is dat ik examen heb gedaan. 14 juni 1971. Alles op één dag. En dezelfde dag kreeg je de uitslag. Toen was het feest.
BeantwoordenVerwijderenDan sta je er niet bij stil dat het ook anders kan zijn. Zoals bij jou. Mijn hart huilt als ik je logje lees. Zo verdrietig, maar zo mooi verwoord.
Mijn gedachten zijn bij jou en je dierbaren.
Liefs Joanne
Zo verdrietig dit, bitter om elk jaar weer die vlaggen en tassen te zien. Ik ben er stil van. Ik wens je heel veel sterkte
BeantwoordenVerwijderenDit is jouw blog, jouw plekje waar je jouw blijdschap en vooral en zeker ook jouw verdriet kwijt kan. En wij kunnen geen van allen dat verdriet wegnemen of zelfs maar verzachten, maar in gedachten sla ik een arm om je heen. Weer een moment in je leven waar je geconfronteerd wordt wat nooit heeft mogen zijn...Heel veel sterkte. Liefs, Anja
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor jullie lieve reacties.
BeantwoordenVerwijderenEr zijn veel moeilijke momenten en situaties waarbij het verdriet keihard toeslaat. Mensen noemen vaak de kerstdagen als moeilijk, maar dat zijn nou juist de dagen die ik mee vind vallen. Dagen zoals nu, waarbij we geconfronteerd worden met wat niet meer zo heeft mogen zijn, zijn erg pijnlijk.
Toen de vrienden en klasgenoten van Jus twee jaar geleden slaagden voor hun eindexamen, heb ik heel erg veel moeten huilen. Het ene na het andere bericht van geslaagden kwam langs en dat was erg pijnlijk. We hadden het onze jongste ook zo gegund.
Wat schrijf je dat duidelijk. Hoe een simpel ding, hoera de vlag uit met rugtas eraan, voor jou zoveel meer impact heeft. Zijn leven is gestopt, plotseling en alle kansen die er waren voor hem (en jullie) zijn ook gestopt hiermee. Goed dat je een plek hebt waar je ook dit kwijt kan.
BeantwoordenVerwijderenMooi gedicht.
Op dergelijke momenten voel je jouw verdriet en smartelijk verlies extra scherp. Voor de feestvierende anderen kan het ook in een klap over zijn.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat voor jou de tijd komt dat de ergste pijnlijke kantjes afgesleten zullen zijn.
Sterkte voor jou en je man,
Liefs van Mariet.
Wees maar trots op zijn leven en vergeet de mooie momenten nooit.
BeantwoordenVerwijderenSterkte Marijke.
Dikke knuffel!
BeantwoordenVerwijderen