oppepper

Wat een gek woord om te typen: oppepper. 

Het is twaalf weken geleden dat ik me ziek meldde, nadat het eerst vier maanden lang steeds slechter met me ging. Twaalf weken geleden bereikte ik echt een dieptepunt en hoefde het voor mij allemaal niet meer. De eerste weken ziek thuis, waren weken waarin ik heel veel thuis geweest ben en enorm veel nagedacht heb. Er was een korte vakantie in Frankrijk, die me wel goed deed, maar als ik daar nu op terugkijk, eigenlijk helemaal niet zo goed was omdat het met mij niet goed ging. Hoe anders was onze vakantie vorige week, waarin ik me gelukkig alweer een heel stuk beter voelde.

De titel van dit bericht, die oppepper kreeg ik twee weken geleden op twee verschillende manieren. Allereerst waren er de collega's uit een ander team, die me graag in hun team willen nu daar een vacature is en het gesprek dat daaruit voortkwam met hun teamleider. Die teamleider kon me nog niks beloven, maar het was wel een positief gesprek. Zij zou mij op meerdere plaatsen binnen haar team kunnen gebruiken. Maar... mijn gezondheid gaat voor, drukte ze me op mijn hart. En zo is dat.

De tweede oppepper kwam van mijn coach waar ik een lunch mee had. Die coach ken ik al jaren, van al lang voordat zij coach werd. Die lunch was het tweede gesprek dat ik met haar als coach had en dat was samen met nog een andere vrouw, die ik niet kende maar waar het gelijk enorm goed mee klikte. Op een gegeven moment haalde de coach kleurkaarten tevoorschijn en moesten we elk drie kleurkaarten uitkiezen en deze op een volgorde leggen die goed voelde. De coach zei daarna dat de eerste kaart vertelde hoe we zelf dachten dat we waren, de tweede hoe anderen naar ons keken en de derde hoe we werkelijk waren. En die derde kaart gaf me, samen met de reactie van de coach, die tweede oppepper. Op die derde kaart stond namelijk dat ik sprankelend ben en volgens de coach is dat ook zo. En dat deed me toch wel zo enorm goed!

Ik kreeg door de collega's die me graag in hun team willen en de coach een duw de goede richting uit. Zo voelt dat echt.

Vandaag moest ik naar de bedrijfsarts toe en ik had me zo voorgenomen om niet te gaan huilen, maar het gebeurde natuurlijk toch toen ik vertelde dat mijn jongste zoon overleden is. De arts was zeer begripvol wat mijn situatie en ziekte betreft. Omdat ik min of meer met een andere baan bezig ben, wil hij me ook weer terug aan het werk krijgen. De komende weken nog niet hoor, maar het zou natuurlijk jammer zijn als iemand anders er met die baan vandoor zou gaan. En dat weer terug gaan werken is op therapeutische basis, dus met een paar uurtjes tegelijk en ik mag niet meer doen dan binnen mijn vermogen ligt.

 De afgelopen weken heb ik het best wel druk gehad met allerlei afspraken en uitstapjes en ik merk gewoon dat het me allemaal al een stuk beter af gaat. Ik moet natuurlijk ook weer niet te overdreven gaan doen en heel erg goed op mezelf passen en duidelijk mijn grenzen afbakenen. Dat werken komt nog wel, maar daar kan ik me wel al mentaal op gaan voorbereiden. De komende weken zit ik sowieso gewoon nog thuis.

De bedrijfsarts vroeg tijdens het gesprek wat mijn hobby's zijn. Wandelen en kleding naaien. Hij nam later afscheid van me met de woorden dat ik moet blijven wandelen en moet blijven bewegen en naar buiten moet gaan. Goed advies, maar dat was ik natuurlijk toch al van plan :-)

Over 2 weken heb ik een afspraak met zijn collega.