Jaren geleden deed ik mee met 'een kastje per dag' en ruimde ik iedere dag een kastje, plank, lade of ruimte op. Ik hield op een weblog bij wat ik per dag schoonmaakte en ik liet voor-en-na foto's zien. Dat werkte goed, want dat weblog werkte voor mij als een stok achter de deur. Ik nam het hele huis onder handen, totdat ik echt alles opgeruimd en schoongemaakt had.
In de loop der jaren hadden we heel veel overbodige spullen weten te verzamelen en alles wat we niet gebruikten ging weg. De kringloopwinkel was er goed mee. En ik nam me voor om het nooit meer zover te laten komen. Aan de ene kant ging dat goed en kon ik makkelijk dingen weg doen, maar aan de andere kant was dat ook wel weer lastig doordat er een paar erfenissen op ons pad kwamen. Spullen van een oom en een tante moesten verdeeld worden maar wij moesten daar niet veel van hebben. Manlief nam toch wat gereedschap mee en ik wat serviesgoed.
Mijn ouders verhuisden vijf jaar geleden naar een verzorgingshuis en daardoor kwam er een massa aan spullen bij. Ik deed daar ook wel weer veel van weg, maar we hebben nog steeds spullen van ze in gebruik of hier opgeslagen liggen. We bewaren het zolang mijn ouders leven. En als ze komen te overlijden of misschien wel naar een verpleeghuis moeten, dan moet natuurlijk hun appartement leeggeruimd worden en zijn er weer een heleboel spullen die verdeeld en opgeruimd moeten worden. Dan zal er weer van alles onze kant opkomen. En dan heb ik het nog niet over mijn schoonmoeder gehad, die een kast van een huis heeft dat van boven tot onder volgestouwd is met spullen.
De afgelopen weken/maanden ben ik weer aan het opruimen geslagen. Niet iedere dag, maar regelmatig neem ik toch een kastje of een ruimte onder handen. Zeker anderhalf jaar heb ik alleen de normale huishoudelijke klussen gedaan zodat het er hier in huis toch een beetje fatsoenlijk uitzag, maar de extra werkjes zijn al die tijd blijven liggen. Nu begin ik daar eigenlijk wel weer zin in te krijgen.
Gisteren heb ik bij mijn ouders de kledingkasten gedaan: de zomerkleding zit weer opgeborgen in dozen en de winterkleding ligt netjes in de kast. Versleten ondergoed heb ik weggegooid. En morgen komt iemand een fauteuil ophalen waar nooit op gezeten wordt. Dat schept ook weer een beetje ruimte in hun appartement.
Nog even over mijn bericht van gisteren:
Ik heb een redelijk uitgebreid sociaal netwerk. Heel veel mensen hebben mij na de dood van Jus enorm gesteund en doen dat nog steeds. De mensen die nooit meer iets van zich lieten horen, heb ik eigenlijk al een beetje uit mijn leven geskipt. Daar stop ik mijn energie niet meer in. Maar er zijn mensen die je niet uit de weg kunt gaan omdat je er mee samen werkt of omdat het familie is. En juist daartussen zitten ook de mensen die soms erg vervelend uit de hoek kunnen komen en weinig tactvol zijn en vanaf Jus' dood ook geweest zijn. Mensen waar ik gewoon absoluut niets aan heb, maar dat was ook al voordat Jus stierf. Het zijn mensen die me altijd maar aan lieten modderen en het wel makkelijk vonden dat ik alles naar me toe trok. Bij wie het nooit eens in hun hoofd opkwam om te vragen of het wel met me ging en of ze misschien konden helpen. Die me nu nog steeds alles laten doen alsof er nooit iets gebeurd is. Ik heb besloten om ze niet meer uit te nodigen als we iets te herdenken hebben.
Ik hoop dat ik niet teveel als een zeur overkomen, want natuurlijk gebeuren er nu ook leuke dingen en heb ik gewoon ook enorm lieve mensen om me heen. Er gaat geen week voorbij zonder dat ik met iemand een afspraak heb om ergens een hapje te eten of om samen te wandelen of om samen koffie te drinken. Maar ik weet ook dat ik labiel ben en dat sommige dingen keihard bij mij binnen komen en dat zijn juist de dingen die altijd blijven hangen. Dingen waarvan anderen zeggen dat ik het me niet moet aantrekken, maar waarbij ik dat juist wel doe. Manlief heeft dat trouwens ook.
Ik hou van de mensen die er voor me zijn. Ook van jullie, lieve lezers, ook al kennen we elkaar niet persoonlijk.
En ik heet trouwens geen Mevrouw Williams, hoor. Dat is weer iemand anders :-)
In de loop der jaren hadden we heel veel overbodige spullen weten te verzamelen en alles wat we niet gebruikten ging weg. De kringloopwinkel was er goed mee. En ik nam me voor om het nooit meer zover te laten komen. Aan de ene kant ging dat goed en kon ik makkelijk dingen weg doen, maar aan de andere kant was dat ook wel weer lastig doordat er een paar erfenissen op ons pad kwamen. Spullen van een oom en een tante moesten verdeeld worden maar wij moesten daar niet veel van hebben. Manlief nam toch wat gereedschap mee en ik wat serviesgoed.
Mijn ouders verhuisden vijf jaar geleden naar een verzorgingshuis en daardoor kwam er een massa aan spullen bij. Ik deed daar ook wel weer veel van weg, maar we hebben nog steeds spullen van ze in gebruik of hier opgeslagen liggen. We bewaren het zolang mijn ouders leven. En als ze komen te overlijden of misschien wel naar een verpleeghuis moeten, dan moet natuurlijk hun appartement leeggeruimd worden en zijn er weer een heleboel spullen die verdeeld en opgeruimd moeten worden. Dan zal er weer van alles onze kant opkomen. En dan heb ik het nog niet over mijn schoonmoeder gehad, die een kast van een huis heeft dat van boven tot onder volgestouwd is met spullen.
De afgelopen weken/maanden ben ik weer aan het opruimen geslagen. Niet iedere dag, maar regelmatig neem ik toch een kastje of een ruimte onder handen. Zeker anderhalf jaar heb ik alleen de normale huishoudelijke klussen gedaan zodat het er hier in huis toch een beetje fatsoenlijk uitzag, maar de extra werkjes zijn al die tijd blijven liggen. Nu begin ik daar eigenlijk wel weer zin in te krijgen.
Gisteren heb ik bij mijn ouders de kledingkasten gedaan: de zomerkleding zit weer opgeborgen in dozen en de winterkleding ligt netjes in de kast. Versleten ondergoed heb ik weggegooid. En morgen komt iemand een fauteuil ophalen waar nooit op gezeten wordt. Dat schept ook weer een beetje ruimte in hun appartement.
Nog even over mijn bericht van gisteren:
Ik heb een redelijk uitgebreid sociaal netwerk. Heel veel mensen hebben mij na de dood van Jus enorm gesteund en doen dat nog steeds. De mensen die nooit meer iets van zich lieten horen, heb ik eigenlijk al een beetje uit mijn leven geskipt. Daar stop ik mijn energie niet meer in. Maar er zijn mensen die je niet uit de weg kunt gaan omdat je er mee samen werkt of omdat het familie is. En juist daartussen zitten ook de mensen die soms erg vervelend uit de hoek kunnen komen en weinig tactvol zijn en vanaf Jus' dood ook geweest zijn. Mensen waar ik gewoon absoluut niets aan heb, maar dat was ook al voordat Jus stierf. Het zijn mensen die me altijd maar aan lieten modderen en het wel makkelijk vonden dat ik alles naar me toe trok. Bij wie het nooit eens in hun hoofd opkwam om te vragen of het wel met me ging en of ze misschien konden helpen. Die me nu nog steeds alles laten doen alsof er nooit iets gebeurd is. Ik heb besloten om ze niet meer uit te nodigen als we iets te herdenken hebben.
Ik hoop dat ik niet teveel als een zeur overkomen, want natuurlijk gebeuren er nu ook leuke dingen en heb ik gewoon ook enorm lieve mensen om me heen. Er gaat geen week voorbij zonder dat ik met iemand een afspraak heb om ergens een hapje te eten of om samen te wandelen of om samen koffie te drinken. Maar ik weet ook dat ik labiel ben en dat sommige dingen keihard bij mij binnen komen en dat zijn juist de dingen die altijd blijven hangen. Dingen waarvan anderen zeggen dat ik het me niet moet aantrekken, maar waarbij ik dat juist wel doe. Manlief heeft dat trouwens ook.
Ik hou van de mensen die er voor me zijn. Ook van jullie, lieve lezers, ook al kennen we elkaar niet persoonlijk.
En ik heet trouwens geen Mevrouw Williams, hoor. Dat is weer iemand anders :-)
Maak je geen zorgen je bent absoluut geen zeur. Je schrijft eerlijk en open over wat je meemaakt en voelt en ik vind dat heel mooi. Daardoor is het makkelijk om met je mee te leven en (een klein beetje) te begrijpen wat jullie meemaken. Ik denk vaak aan je en vertel erover aan mijn man. Ik hoop zo erg dat de 4 donkere maanden snel om zullen gaan. liefs
BeantwoordenVerwijderenJe bent een eerlijke vrouw, die goed over haar pijn en gevoel kan schrijven. Nee, ik heb niet hetzelfde hoeven meemaken, maar begrijp veel van jouw uitingen, mensen kunnen heel tactloos zijn en weinig empatisch zijn. Dat is heel onaangenaam, want met zo' n dun vliesje over je wonden, is dat extra naar.
BeantwoordenVerwijderenIk vind dat je jezelf absoluut geen zeur mag noemen nog dat je labiel bent want je draagt een enorm verdriet met je mee en daar mag je over schrijven .Vreselijk het onbegrip en tactloos zijn van mensen om je heen want het raakt je en dat is niet zo gek toch . Misschien mag ik een ding zeggen over mezelf 23 jaar geleden heb ik mijn enige broer dood in zijn huis gevonden 45 jaar oud ,na zo'n 4 maanden was er iemand die de moed had om te zeggen ,ben je daar nu nog niet overheen ? Zo hard en vooral dom kunnen mensen zijn . Schrijf je gevoel maar gewoon van je af steeds weer als jij dat nodig hebt .
BeantwoordenVerwijderenliefs Elisabeth
Lieve schat, het is jouw blog, en alleen jij bepaalt wat daarop geschreven wordt. Ik vind je absoluut geen zeur! En evenmin labiel, je hebt een groot verdriet, dat nooit weg zal gaan, altijd onderdeel van je leven zal blijven. En als iets je dwars zit en het helpt je of de 1 of andere manier om het hier op te schrijven, dan moet je dat beslist blijven doen!
BeantwoordenVerwijderenIk kan me nog goed herinneren dat je meedeed aan elke dag een kastje, ik volgde je toen ook, en kan me herinneren dat ik met veel plezier mee las over je opruimen.
Sterkte en een lieve groet van Anja