intro

Mijn naam is...

Mevrouw W. (Bijgewerkt op 14-03-2024) Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige webl...

maandag 24 september 2018

familievakanties

Gisteren schreef ik er al over: de familievakanties. Wat ooit begon met een weekendje kamperen in eigen land, groeide uit tot vliegvakanties naar verschillende bestemmingen binnen Europa.

Mijn schoonouders waren een keer naar een minicamping in Raalte geweest en het leek ze eigenlijk wel heel erg leuk, om daar met de kinderen en aanhang en met de kleinkinderen heen te gaan en het kamperen met een dagje pretpark Hellendoorn te combineren. En zo gebeurde het dat we op een vrijdagmiddag de vouwwagen achter de auto pikten en we allemaal op eigen gelegenheid naar Raalte toe reden. Het was 2001.


Na Raalte gingen we ieder jaar ergens met de hele familie kamperen. We zijn meerdere keren naar Slagharen en Duinrell geweest. We stonden een keer in de buurt van de Efteling op een camping en ook een keer een weekend vlakbij Parijs. 

In 2011 waren mijn schoonouders 50 jaar getrouwd en ze wilden graag iets anders, iets speciaals gaan doen. Dat jaar vlogen we met 17 man naar Rome toe. Het waren geweldige dagen in deze mooie stad en we hebben ontzettend veel plezier gehad en veel gelachen.


In de jaren die volgden gingen we vaker naar verre bestemmingen toe: zo waren we in Barcelona, Lissabon, Porto en Thessaloniki. Maar we zijn ook een keer gewoon hier in de buurt wezen kamperen en we zijn een keer naar Limburg geweest en dit jaar kampeerden we in Berkhout, vlakbij Hoorn.

In de beginjaren ging altijd iedereen mee. Maar neefjes en nichtjes hadden daar niet altijd meer zin in toen ze ouder werden en die gingen dan soms een paar jaar niet mee. Later besloten sommigen dan weer wel om mee te gaan. En een broer van manlief en zijn vrouw gaan de laatste jaren ook niet altijd meer mee. 

Mijn schoonvader had Alzheimer en takelde af. Tot 3 jaar terug ging hij nog mee, wat de laatste jaren eigenlijk best wel een grote opgave voor iedereen was. De afgelopen jaren ging het niet meer en verbleef hij op een verpleegafdeling in een verzorgingshuis. In januari is hij overleden. 

Vorig jaar stond er een reisje met de familie naar Thessaloniki in Griekenland gepland. Mijn kinderen zouden voor de eerste keer niet meer meegaan. Hieronder zie je een kleine whatsapp-conversatie met onze jongste:


Hij wist het zeker: hij ging niet mee. Gelukkig wisten we toen nog niet dat hij nooit meer mee zou gaan.

We gingen naar Thessaloniki. We waren een verdrietige familie, met een grote open wond omdat Jus ons 2 maanden daarvoor ontvallen was. Manlief en ik twijfelden of we mee zouden gaan. Natuurlijk twijfelden we, maar we gingen. En het was moeilijk. Toch ontdekten we dat het anoniem rondzwerven in de stad ons goed deed, toch zeker op de momenten dat we niet samen met de rest van de groep waren. Niemand kende ons, niemand wist van ons verdriet en niemand stelde vragen. Het was heel even wij twee tussen een heleboel onbekenden. Het bracht ons rust. 


Dit jaar kampeerden we in eigen land. Het was de tweede familievakantie zonder Jus en tevens ook de eerste keer dat we zonder hem gingen kamperen. De vroegere blijdschap als we de caravan uit de stalling haalden was er niet meer. De caravan was een doos vol mooie herinneringen geworden en was voor ons gelijk ook een symbool van wat er niet meer was en nooit meer zou zijn.

Momenteel zijn we de vakantie van 2019 naar Toscane aan het plannen en we zijn maar met een heel klein groepje deze keer. Van onze grote familie zijn er 2 overleden en 10 familieleden gaan niet mee naar Italië. Er zijn er een paar die geen vrij kunnen krijgen, een neef en zijn vrouw wonen in China en die kunnen uiteraard niet mee en er zijn er een paar die niet mee willen. We zullen maar met 9 man zijn deze keer. 

Het is goed om plannen te maken. Lange tijd leefden we echt bij de dag, maar ook dat veranderde weer. 
We hebben geleerd om weer vooruit kijken.

5 opmerkingen:

  1. Dat vooruitkijken dat is toch voor iedereen anders, ik heb geleerd om juist niet te ver vooruit te kijken en te genieten van het moment. Ik zeg altijd: Morgen kan alles anders zijn. Ieder heeft zo zijn of haar manier van leven en dat is mooi, voorpret is ook al leuk. Maar ik kijk nooit langer dan een paar maamden vooruit.
    Groetjes en fijne week El

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Denk dat het goed is dat het besef van vooruitkijken er weer is. Ver hoeft niet, maar het aanvaarden van een toekomst met wat nog is, is een stap vooruit, zonder ontkenning van wat was.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi gezegd van Vlasje. En fijn voor jullie dat het weer kan, voorzichtig vooruitkijken.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Nu snap ik beter waarom jullie zo van wandelen houden, vooral op 'nieuwe' plekken.

    Wat een leuke traditie om met elkaar als familie erop uit te trekken. En wat bijzonder en fijn dat je weer durft te plannen. Alle gemaakte mooie herinneringen blijven.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat erg om een kind te moeten missen! Ik lees nog niet lang mee op je blog en wist het niet...
    Het lijkt me het ergst wat je kunt overkomen als ouders.
    Maar een warme deken van familieleden om je heen, kan troost bieden. Wat een mooie traditie hebben jullie!

    BeantwoordenVerwijderen