Voor het eerst in lange tijd zijn we niet wezen wandelen in het weekend. Het slechte weer hield ons thuis. En we zijn nou ook weer niet van die fanatiekelingen die dan gewoon maar regenkleding aantrekken en er vervolgens toch op uitgaan. Nee hoor, zo stoer zijn wij niet. Vandaag bleven we gewoon een dagje binnen.
Als we tijd hadden gehad, dan waren we misschien gistermiddag nog een eindje wezen lopen, want toen is het een paar uur droog geweest, maar we zaten op een verjaardag. En dat was best wel gezellig, maar zo druk hè... ik kan dat momenteel totaal niet hebben. Ik raak dan helemaal overprikkeld ofzo. Ik kwam de laatste weken ook tot de ontdekking dat ik de dag na de naailes ook niks speciaals moet gaan doen, want dat komt ook niet goed.
Wat deed ik dan nog meer van het weekend? Ik heb gestreken, een patroon overgetrokken, achter de laptop gezeten, televisie gekeken en dat was het zo ongeveer wel. Meer zit er gewoon niet in.
Dat achter die laptop zitten heeft onder andere met de familievakantie van volgend jaar te maken. Schoonzus is op zoek naar vluchten en accommodaties en stuurt alles naar mij door, zodat ik alles nog eens kritisch kan bekijken en kan lezen en kan vergelijken.
Die reis volgend jaar is naar Toscane in Italië en dat geeft manlief en mij toch ook weer een beetje een dubbel gevoel. Vorig jaar zouden wij samen naar Toscane gaan. Het zou de eerste langere vakantie zonder de kinderen zijn. Precies een maand voordat Jus kwam te overlijden boekte ik een accommodatie. Twee weken na zijn overlijden heb ik de vakantie geannuleerd, want wij konden het onze oudste niet aandoen om langere tijd op vakantie te gaan, vonden wij. En daarnaast hadden we er uiteraard ook totaal geen zin meer in.
Stel je het eens voor: dan moet je bellen naar de verhuurder en uitleggen waarom je annuleert...
En zo hebben we wel meer van dergelijke telefoontjes moeten plegen na zijn overlijden. Gesprekken waarbij we moesten vertellen dat Jus overleden was. En reken maar dat zoiets ontzettend moeilijk is en dat je dat niet lukt zonder een brok in je keel te krijgen of te gaan huilen. Ik krijg weer tranen in mijn ogen als ik daar aan terugdenk.
De reis naar Toscane is volgend jaar in april. Dat duurt gelukkig nog even en ik hoop dat ik tegen die tijd toch weer voldoende opgeknapt zal zijn om met de familie op stap te gaan.
De reis naar Toscane is volgend jaar in april. Dat duurt gelukkig nog even en ik hoop dat ik tegen die tijd toch weer voldoende opgeknapt zal zijn om met de familie op stap te gaan.
wow mevrouw W. wat indrukwekkend iedere keer weer om je verhaal te lezen.
BeantwoordenVerwijderenWat je burnout betreft; vindt jij het ook zo moeilijk om voor jezelf te kiezen?
Dus wat je schrijft over beetje TV kijken, lezen, laptop, patroon, kun je dat zonder schuldgevoel naar wie dan ook?
Ik weet hoe moeilijk dat kan zijn vandaar dat ik benieuwd ben of jij dat kan.
Wil je echt naar Toscane?
Zelf heb ik als het het ver is dat ik denk, o nou het is zo ver weg doe maar maar ja voordat je het weet is het zo ver en dan zit ik met iets wat ik nooit ecgt gewild heb.
Ik wens je een hele fijne rustige week toe. Zorg goed voor jezelf en elkaar. liefs
Ik voel me zeker schuldig. Ik deed altijd van alles, stond altijd voor iedereen klaar en nu doe ik bijna niks meer. Manlief zou er nooit en te nimmer iets van zeggen hoor, die is heel erg makkelijk wat dat betreft. Maar het is gewoon mijn eigen gevoel dat me in de weg zit.
BeantwoordenVerwijderenOver Toscane hebben we even moeten nadenken. De familie heeft gevraagd of we het toch echt zagen zitten omdat we daar vorig jaar al heen gegaan zouden zijn. Maar het lijkt ons zo mooi daar, dus we gaan. Het scheelt ook dat onze oudste mee zal gaan, dat vind ik wel fijn.
Bedankt en voor jou ook een fijne week xxx