ochtendloopje

Vanmorgen hadden vriendin en ik afgesproken. Zij had vanmiddag om 1 uur een afspraak en daarvoor konden we mooi nog gaan wandelen. We spraken om half 10 aan de rand van een dorp in de buurt af.

We liepen over polderwegen, door weilanden met koeien, namen een kijkje in een vogelpost en vonden onderweg een bankje om de meegebrachte koffie te drinken en de meegebrachte koeken te verorberen, terwijl we dit uitzicht hadden:

Vriendin heeft in het verleden al 2 keer een burn-out gehad en zij weet als geen ander hoe ik me voel. Zij weet me ook altijd heel erg op te beuren. En niet dat we het steeds over ziektes en ellende hebben, maar gewoon door over koetjes en kalfjes te praten. We bespreken onze problemen wel met elkaar, maar er zijn ook genoeg andere dingen om over te praten.

Het overlijden van mijn zoon heeft veel narigheid met zich meegebracht. Eén van de weinig positieve dingen is dat vriendin en ik elkaar weer terug gevonden hebben. We zijn al ruim 30 jaar vriendinnen. Doordat we kinderen kregen en we niet direct bij elkaar in de buurt woonden, stond de vriendschap jarenlang op een laag pitje. We kwamen elkaar soms tegen en dan bleek altijd weer dat we elkaar nog steeds na aan het hart lagen. Na de crematie nam ze contact met me op en sindsdien spreken we regelmatig met elkaar af en zorgt zij voor een lunch en als het weer het toelaat gaan we een eind wandelen. 

Vandaag sloten we onze wandeling af met een picknick. Vriendin had boterhammen, garnalen, tomaten en druiven meegebracht. Zittend op een bankje onder een boom peuzelden we alles op. 

Het was een fijne morgen.