concentratie

Na de dood van onze Jus, is het met mijn concentratie nooit meer goed gekomen. Door het trauma dat ik opliep, lukt het me niet meer om een boek te lezen. Of om zelf een patroon te tekenen. Of om mijn gedachten ergens lang bij te houden. Dat gaat allemaal niet meer. En daarnaast interesseren een heleboel dingen me ook niet meer. Zo lees ik nog wel deels de krant, maar een Libelle of Margriet niet meer. Dus even lekker onderuit met een boek op de bank, is er gewoon niet meer bij. Daar ben ik nog steeds te onrustig voor. Wat ik wel doe is televisie kijken. Naar een hoop onzin, want een serie of een film volgen is ook al een hele opgave. 

Ik ben altijd al een doe-mens geweest en dat gaat er nou niet zomaar uit. En wat voor een ander heel erg intensief lijkt, zoals een eind wandelen, is voor mij juist ontspanning. Het buiten zijn en het bewegen doen me goed. Als ik alleen ben luister ik tijdens het wandelen naar muziek en zo maak ik mijn hoofd leeg. Ben ik met manlief of mijn vriendin dan praten we en ontdekken we nieuwe routes en eten/drinken we tussendoor ergens iets en dat vind ik ook fijn. Laatst vroeg iemand of ik nu iedere dag ga wandelen nu ik ziek thuis ben, maar daar moet ik dus echt niet aan denken. Ik wandel meestal 2x in de week en dat is gewoon genoeg. En ik maak en plaats graag foto's van huisjes en koeien en bloemetjes, maar het heeft na de dood van Jus heel erg lang geduurd voordat ik ook maar weer ergens de schoonheid van kon zien. En nog hoor, kan ik nog steeds nergens echt van genieten.

Regelmatig laat ik hier iets zien wat ik genaaid heb. In naaiwerk steek je soms best wel veel tijd. Maar er zijn patronen die ik meerdere keren gebruik en waarvan ik weet dat ze goed zitten. En dat scheelt alweer in tijd. Voor de moeilijkere dingen ga ik naar naailes en nu ik me zo slecht kan concentreren is het ook wel fijn dat de docente me met sommige dingen kan helpen. Op naailes zit ik met 5 andere dames en we hebben allemaal een geweldige klik met elkaar. Eén avond in de week kletsen we 2,5 uur met elkaar en dat doet me heel erg goed. Huiswerk maken is niet verplicht, maar meestal ga ik thuis wel met een werkstuk verder. Soms maak ik naast mijn naaileswerkstuk thuis nog wel iets anders, maar eigenlijk ben ik liever niet met teveel projecten tegelijk bezig. Voor mij is kleding naaien altijd een beetje een uitlaatklep geweest: ik kom tot rust als ik ergens aan werk. En het is beslist niet zo dat iets in 1 dag af moet zijn. 

Met slapen heb ik altijd een beetje een probleem gehad en sinds Jus overleden is, is dat er niet op verbeterd. Toch ging het op een gegeven moment beter, totdat het afgelopen voorjaar de verkeerde kant opging. Het sloop er in. Met mijn moeder ging het toen helemaal niet goed en op het werk ging het steeds slechter. En alles wat ik overdag aan stress opbouwde, kwam er 's nachts weer uit. Bij mijn ouders kom ik nu minder en mijn werk laat ik echt links liggen. Ik wil ook nog steeds niets met mijn directe collega's te maken hebben, omdat ik niet over ons team wil praten. Wel sprak ik met collega's uit een ander team, maar dat ging niet over cliënten en de werkdruk in mijn eigen team.

Het slapen gaat eigenlijk wel iets beter sinds een paar weken. Misschien doordat ik nu dingen begin los te laten. In het begin was ik nog enorm veel met mijn werk bezig en dat is al heel veel verminderd. De gesprekken 's avonds aan tafel gaan ook niet meer over de problemen op mijn werk, iets wat wel maandenlang het geval geweest is omdat het zo vreselijk hoog zat bij mij. Ik slik nog steeds op vrijdagavond een slaappil en de andere nachten gebruik ik CBD-druppels. En overdag slaap ik ook nog vaak een tijd, want begin de middag heb ik altijd een dip. Want reken maar dat alles heel veel energie kost, ook al lijkt het op mijn weblog soms van niet. Jullie zien mij niet de hele dag. Ik laat graag zien wat ik maak en waar ik wandel. Ik vertel over mijn plannen en wat ik graag wil, maar dat wil niet zeggen dat het gelijk vandaag allemaal moet. Dat kan ook helemaal niet. Maar ik wil wel werken aan mijn herstel en dat doe ik sowieso door rust en afstand te nemen, maar ook door met mensen om te gaan die een positieve invloed op me hebben. De azijnzeikers ga ik al wekenlang uit de weg. 

Als iemand aan me vraagt hoe het met me gaat, dan zeg ik dat het niet goed gaat en soms dat het iets beter met me gaat. Ik ga echt niet liegen door te zeggen dat ik me goed voel, terwijl dat niet zo is. En eigenlijk schrikt niemand daarvan, want het is misschien een antwoord dat ze liever niet willen horen, maar het is wel iets wat ze verwachten.  

Maar toch... ik ben een positief mens. Een optimist. Iemand met een enorme drive. Zo is nou eenmaal mijn karakter. Dat heeft niks met stoer doen te maken. Ik ben altijd al zo geweest.

Ik schreef vorige week dat ik heel veel aan jullie reacties heb. Over heel veel dingen denk ik ook na. Zie deze post niet als een aanval, want zo zie ik jullie reacties ook niet, alhoewel ik er soms wel verdrietig van word. Het is denk ik mijn manier van schrijven waardoor jullie me af en toe op dingen wijzen.

Ik hou genoeg rust. Ik hou voldoende afstand. Alleen vind ik het wel heel erg leuk om over mijn uitstapjes (die vaak maar een paar uurtjes duren, want daarna kun je me opvegen) en mijn plannen te schrijven. Ik heb namelijk geen zin om steeds te schrijven dat ik de halve dag naar flauwekul op tv kijk. En dat ik met mijn oordoppen in een middagdutje doe. En dat ik urenlang scrabble en patience op mijn telefoon speel. En dat ik echt de hele avond gapend op de bank zit. En dat ik iedere dag huil.

 Maar zo is het wel. Dat is waar ik momenteel voornamelijk mijn dagen mee vul.