Soms heeft vroeg wakker zijn ook wel voordelen. Vanmorgen was het half 5 toen ik uit mijn bed kwam en na de vaste rituelen (koffie drinken, facebook/blogger, beesten eten geven, douchen en de tafeldekken), was voor half 7 de keuken al gepoetst en hing de was buiten.
Om 7 uur trok ik de deur achter me dicht voor een wandeling. De zon stond nog laag en de schaduwen waren lang:
Ik kwam 1 auto en 1 fietser tegen en ik zwaaide naar onze bejaarde buurman, die ook al vroeg buiten bezig was. Toen ik na 5,5 km thuis kwam, was het net 8 uur geweest.
Het was een goede start van de dag.
Momenteel zorg ik voor het huis en de huisdieren van iemand die op vakantie is. Dat doe ik al jaren en vorig jaar heb ik, nog voordat ze het me kon vragen, aangegeven dat ik dat zou blijven doen. Ook al was het toen nog niet zo lang nadat Jus overleden was.
Die vrouw heeft heel veel dieren en ik ben ook altijd wel eventjes met voeren bezig. En als ze over een paar weken weer terug thuis is, dan ben ik blij dat ik het niet meer hoef te doen, maar ik vind het ook fijn dat ik haar kan helpen.
Op de route daar naartoe is de boerderijwinkel en dan kan ik daar ook gelijk even heen, zonder dat ik er expres voor om moet rijden. Dat is ook makkelijk. Ik koop daar groente en fruit. Niet alles want het aanbod is niet zo groot. Ze verkopen daar producten van hun eigen land en uit de eigen boomgaard en ook producten die van de veiling komen.
Op mijn werk heb ik aan de bel getrokken. Nou ja, figuurlijk dan. Als ik zie hoeveel invloed de werkdruk op mijn collega's en mij heeft, dan moet er echt iets gebeuren en aangezien dat blijkbaar niet van mijn teamleider uit lijkt te gaan, heb ik het hogerop gezocht. Ik voel me nu wel een beetje een klokkenluider hoor, maar ja ik trok ook aan die bel hè...
Maar... er wordt nu wel actie ondernomen. Toch blijven we cynisch, want de afgelopen 7 maanden is ons heel veel beloofd, maar bleef het voornamelijk alleen maar bij beloftes. Dus het is ook niet gek dat we niet direct razend enthousiast zijn. We wachten het nu gewoon maar weer af en die arme cliënten ook. Volgende week zijn er 17 die misschien geen huishoudelijke hulp krijgen. Zij weten dat nog niet en ik heb vorige week al tegen mijn teamleider gezegd dat ik ze niet ga inlichten. Dat mag zij doen.
In heel veel beroepen is het slecht gesteld: er is geen geld voor personeel of er is niet aan personeel te geraken. En het is allebei niks!
Goed begin, en waarschijnlijk nog relatief koeler, van je dag. Wat rot dat het nodig is om klokkeluider te zijn. Het lijkt altijd wel alsof er eerst iets heel ernstigs moet gebeuren, voordat 'men' (bestuur, directie, politiek) inziet dat het zo al jaren niet meer kan.
BeantwoordenVerwijderenDe bezuinigingen in de zorg zijn onbegrijpelijk en contraproductief (sic). Marijke.
BeantwoordenVerwijderenEerst iedereen op straat zetten en ze een paar jaar later weer terug willen, dat is vragen om moeilijkheden, toch? Maar ja, jullie en de cliënten zijn de dupe, maar desondanks toch goed dat je aan de bel getrokken hebt. Ik hoop van harte dat jouw collega's je steunen en niet alleen veranderen van mening naar de leiding/politiek toe, wat helaas nogal eens voorkomt.
BeantwoordenVerwijderenAls jullie er trouwens door de werkdruk/-last er met z'n allen aan onderdoor gaan, zijn de cliënten nog veel verder van huis.
Heerlijk, zo 's morgens vroeg al dit soort dingen doen, het is dan nog aangenaam buiten.
De mevrouw van de dieren zal reuze blij met je zijn!
'alleen' moet zijn 'met z'n allen'
VerwijderenDie paar collega's die ik nog heb, staan achter me. In de afgelopen maanden hebben we allemaal wel al eens of meerdere keren huilend bij de teamleider op kantoor gezeten omdat het niet meer ging. We zitten er allemaal totaal doorheen.
VerwijderenWat vroeg! Maar ook wel weer fijn. Ik hou er wel van.
BeantwoordenVerwijderenWat lief dat je op de beestjes past.
En wat de zorg betreft, dat zal altijd wel een zorg zijn. Personeel tekort en daardoor is de werkdruk erg hoog.
Liefs Joanne