Een dag die eergisteren nog in vakantiestemming begon, eindigde dan toch in mineur. Het is mijn werk dat me dwarszit en waarmee ik maar niet verder kom. In mijn team lijkt het de laatste anderhalf jaar alleen maar met van alles mis te gaan en dan gaat het om ziektes, overlijdens en ontslagen. En iedere keer als je denkt dat het weer een beetje loopt, dat je alles weer op de rit hebt, gebeurt er weer iets. En o ja, dan zijn er ook nog de bezuinigingen en een reorganisatie en dat werkt ook allemaal niet mee aan een gezonde werkomgeving.
Ik ging dus lekker op het fietsje naar mijn werk toe voor een werkdag van 7 uur: eerst overleg en daarna naar de eerste cliënt, vervolgens 1,5 uur achter de computer en daarna nog een cliënt. Ik kreeg de planning er voor volgende week probleemloos in en kon zelfs een collega overuren laten opnemen. Maar hoe verder de dag vorderde, hoe slechter ik me ging voelen. Er moesten een paar dingen geregeld worden, enkele cliënten klaagden, er waren wat kleine probleempjes... Normaal zou ik daar nooit zoveel last van gehad hebben, maar waar mijn depressie tijdens de vakantie eigenlijk verdwenen bleek te zijn, kwam deze gelijk op de eerste werkdag weer terug. En ik kan het niet helpen, ik kan nog zo hard roepen van dat het allemaal wel gaat, maar mijn lichaam reageert toch anders. Dat gaat buiten mijn gedachten om. Zo zie je maar weer wat werkdruk met een mens kan doen!
Gisteren moest ik naar een teamoverleg toe. Nou ja team... we zijn nog maar met ons vijven over, waarvan 2 collega's langdurig ziek zijn. Ooit bestond ons team uit 11 personen en die uren van die collega's die ontslag genomen hebben worden nu door 3 vaste krachten en door 2 uitzendkrachten overgenomen, naast het werk wat we al hadden. Ik heb gelijk op het teamoverleg verteld hoe het mij op mijn eerste werkdag vergaan was, hoe slecht ik me weer voelde. Ik hield me goed, maar later kwamen toch de tranen.
Sinds februari zit ik in een lichte depressie en dat wordt veroorzaakt door een paar dingen: de dood van Jus, het trauma dat ik opgelopen heb, mijn werk, de zorg voor mijn ouders en het onrustige slapen dat ik doe. Nu zou je kunnen zeggen: stop met werken, dan is dat probleem alvast opgelost. Maar zo simpel is het natuurlijk niet want ik heb mijn werk nodig voor mijn inkomsten en daarnaast is het toch ook weer een goede afleiding. En het is niet altijd zo slecht geweest en ik hoop dat het na de reorganisatie beter gaat lopen. En wat ik wel al weet is dat ik van het najaar van de planning af ben en dat geeft voor mij misschien ook al een stuk minder onrust. Ik wacht dus af hoe het verder zal gaan lopen, ander werk zoeken kan daarna altijd nog.
Op 3 mei ging ik naar mijn huisarts toe omdat ik in een behoorlijke dip zat en die verwees me door naar de psycholoog. Inmiddels ben ik nog maar 2x bij de psychologe geweest. Allereerst kon ik daar pas na 5 weken voor een intakegesprek terecht en na dat gesprek moest ik een week later terug komen. Toen kreeg ik de opdracht om bij te houden hoe ik me voelde, hoe ik sliep en wat ik op een dag deed, gedurende 14 dagen. Maar de vervolgafspraak werd verzet omdat de psychologe ziek was en nu moet ik daar volgende week pas naartoe. Het schiet dus eigenlijk ook allemaal niet zo op en nu verwacht ik er ook geen wonderen van hoor, maar ik kom nu niet echt vooruit. En naar een ander gaan is ook niet echt een optie, want alle psychologen hebben het druk en ze hebben allemaal een wachtlijst.
Het is om moedeloos van te worden! Gewoon... van alles.
Update: ik had dit bericht nog maar net gepost en een uitzendkracht meldde zich ziek... Nee hè, daar gaan we weer...!
Ik ging dus lekker op het fietsje naar mijn werk toe voor een werkdag van 7 uur: eerst overleg en daarna naar de eerste cliënt, vervolgens 1,5 uur achter de computer en daarna nog een cliënt. Ik kreeg de planning er voor volgende week probleemloos in en kon zelfs een collega overuren laten opnemen. Maar hoe verder de dag vorderde, hoe slechter ik me ging voelen. Er moesten een paar dingen geregeld worden, enkele cliënten klaagden, er waren wat kleine probleempjes... Normaal zou ik daar nooit zoveel last van gehad hebben, maar waar mijn depressie tijdens de vakantie eigenlijk verdwenen bleek te zijn, kwam deze gelijk op de eerste werkdag weer terug. En ik kan het niet helpen, ik kan nog zo hard roepen van dat het allemaal wel gaat, maar mijn lichaam reageert toch anders. Dat gaat buiten mijn gedachten om. Zo zie je maar weer wat werkdruk met een mens kan doen!
Gisteren moest ik naar een teamoverleg toe. Nou ja team... we zijn nog maar met ons vijven over, waarvan 2 collega's langdurig ziek zijn. Ooit bestond ons team uit 11 personen en die uren van die collega's die ontslag genomen hebben worden nu door 3 vaste krachten en door 2 uitzendkrachten overgenomen, naast het werk wat we al hadden. Ik heb gelijk op het teamoverleg verteld hoe het mij op mijn eerste werkdag vergaan was, hoe slecht ik me weer voelde. Ik hield me goed, maar later kwamen toch de tranen.
Sinds februari zit ik in een lichte depressie en dat wordt veroorzaakt door een paar dingen: de dood van Jus, het trauma dat ik opgelopen heb, mijn werk, de zorg voor mijn ouders en het onrustige slapen dat ik doe. Nu zou je kunnen zeggen: stop met werken, dan is dat probleem alvast opgelost. Maar zo simpel is het natuurlijk niet want ik heb mijn werk nodig voor mijn inkomsten en daarnaast is het toch ook weer een goede afleiding. En het is niet altijd zo slecht geweest en ik hoop dat het na de reorganisatie beter gaat lopen. En wat ik wel al weet is dat ik van het najaar van de planning af ben en dat geeft voor mij misschien ook al een stuk minder onrust. Ik wacht dus af hoe het verder zal gaan lopen, ander werk zoeken kan daarna altijd nog.
Op 3 mei ging ik naar mijn huisarts toe omdat ik in een behoorlijke dip zat en die verwees me door naar de psycholoog. Inmiddels ben ik nog maar 2x bij de psychologe geweest. Allereerst kon ik daar pas na 5 weken voor een intakegesprek terecht en na dat gesprek moest ik een week later terug komen. Toen kreeg ik de opdracht om bij te houden hoe ik me voelde, hoe ik sliep en wat ik op een dag deed, gedurende 14 dagen. Maar de vervolgafspraak werd verzet omdat de psychologe ziek was en nu moet ik daar volgende week pas naartoe. Het schiet dus eigenlijk ook allemaal niet zo op en nu verwacht ik er ook geen wonderen van hoor, maar ik kom nu niet echt vooruit. En naar een ander gaan is ook niet echt een optie, want alle psychologen hebben het druk en ze hebben allemaal een wachtlijst.
Het is om moedeloos van te worden! Gewoon... van alles.
Update: ik had dit bericht nog maar net gepost en een uitzendkracht meldde zich ziek... Nee hè, daar gaan we weer...!
Dat je van al die verdrietige, drukke en negatieve zaken niet bepaald opkikkert, begrijp ik. De vorige regering(en) hebben heel wat teweeggebracht met al die bezuinigingen.
BeantwoordenVerwijderenVoor jou zelf is het extra vervelend dat je afhankelijk bent van de inkomsten, hoe je het ook wendt of keert, het geeft je nét wat minder vrijheid. Aan de andere kant, afleiding is altijd prettig en ik begrijp van jou dat je het werk op zich niet naar vindt, alleen de bijkomstigheden.
Hopelijk helpt de psycholoog je binnenkort een eindje op de goede weg, het is natuurlijk nogal wat waarmee je te kampen hebt.
Sterkte!
Weet maar al te goed wat te lang aan stress op het werk blootgesteld betekent. Maar wat je daarnaast ook noemt zijn de zaken in je prive-leven waar je weinig controle over hebt. Maar wel een druk leven geven en stress. Mantelzorg, de dood van je zoon. En vergeet ook niet dat jullie gezin ook weer moet wennen aan het leven met zijn drietjes.
BeantwoordenVerwijderenOch...wat gun ik je in ieder geval werkomstandigheden die wat minder druk geven. Want hoe lang je ook praat met een psycholoog, je omstandigheden blijven hetzelfde. Dat je kijk op werkdruk moet veranderen, dat snap je zelf ook allang denk ik. Alleen is dat mooi gezegd, maar als je nu met een klein team moet doen wat je voorheen met 11 deed, is dat bijna onmogelijk.
Wens je snel wat lucht in de zaak.
Ja... af en toe..... werk! Ik ken het gevoel. Dan je maar een beetje vastklampen aan de leuke dingen die je misschien dankzij dit werk kunt doen. En het even van je affietsen, zo'n rotdag...
BeantwoordenVerwijderenWat vind ik dat naar voor je. Ik heb na lezing van je stukje geen oplossing natuurlijk, maar ik denk wel dat je meer rust nodig hebt. Een langere periode. Weet niet of dat te realiseren is.
BeantwoordenVerwijderen