ziek

Vandaag heb ik me ziek gemeld. Het gaat niet meer.

Ik had een afspraak bij de psycholoog en ik vertelde hoe slecht het afgelopen weekend met me ging, hoe down ik was, hoe zwaar mijn lichaam woog en hoe emotioneel ik was. Zij denkt dat alle opgekropte emoties en stress van de dagen ervoor, eruit kwamen.

Ik belde mijn teamleider en de afspraak is nu, dat ik 2 weken afstand van mijn werk neem en dat ga ik zeker doen. Ik ga mijn mail niet bekijken en de groepsapp heb ik op stille meldingen gezet. Ik moet mijn werk loslaten.

Ik hoop dat er in tussentijd een oplossing voor de planning gevonden zal worden, want vooral dat drukt heel erg zwaar op me. Het werk op zich, bij de cliënten doe ik graag: poetsen, praten, bakje koffie drinken... dat vind ik gewoon gezellig. Ik zeg ook altijd dat het poetsen voor mij maar bijzaak is, het contact met de cliënten staat bij mij voorop. Maar het is het tekort aan personeel en de problemen die daarbij komen kijken en het gezeur eromheen, wat me nu opbreekt. En ik heb natuurlijk een hele grote rugzak die ik mee moet torsen: de dood van mijn jongste zoon.

Dat poetsen heb ik niet altijd gedaan, daar heb ik ooit voor gekozen omdat ik geen avonden wilden werken, toen dat in mijn vorige baan verplicht werd. Manlief heeft een baan waardoor hij vaak halverwege de avond thuiskomt en ik wilde niet dat mijn kinderen 's avonds door een oppas in bed gestopt werden. Ik koos voor een baan waarbij ik veel minder ging verdienen, maar bovenal koos ik voor mijn kinderen en daar heb ik nooit een moment spijt van gehad.

Als het alleen maar bij poetsen gebleven was, dan had ik het wel kunnen volhouden, maar we zijn een zelfsturend team en iets ergers hadden ze niet kunnen bedenken! Het is een gevolg van de bezuinigingen: laat een team zelf de roosters plannen zodat er minder geld voor een teamleider nodig is. Naast het poetsen komt er computerwerk bij, breek je je hersens iedere week op een enorme puzzel, krijg je alle shit over je heen en je gaat er geen cent meer door verdienen. En zolang er genoeg personeel is, komt het wel goed, maar daar zit nu dus het probleem, want dat is er niet.

Ik heb vandaag alweer de nodige tranen gelaten. Vanmorgen bij de psycholoog en aan de telefoon met de teamleider en bij manlief en nu ik dit typ ook.

Van de psycholoog kreeg ik het advies om iets liefs voor mezelf te doen, zoals bijvoorbeeld een mooi tijdschrift of een reep chocolade te kopen. Maar dat komt wel, ik heb even geen zin om vandaag naar een winkel te gaan, niet zoals ik me nu voel. Misschien morgen...