indicatie

"Hallo mevrouw, hoe gaat het met u?"

"Goed hoor, ik voel me goed"

"Weet u waar ik voor kom?"

"Nee, dat weet ik niet."

Zo begon vandaag het gesprek dat een mevrouw van het CIZ (Centrum Indicatiestelling Zorg) met mijn moeder kwam voeren. Zes weken geleden had ik in gang laten zetten dat mijn moeder in een verzorgings- of verpleeghuis opgenomen gaat worden en daarvoor kwam deze mevrouw langs: om de hoogte van de indicatie vast te stellen. Deze mevrouw had al veel informatie over mijn moeder bij elkaar gesprokkeld en vandaag volgde een persoonlijke kennismaking. 

Het gesprek duurde een uur en tot drie keer toe werd, tijdens dit uur, aan mijn moeder gevraagd of ze het ziet zitten om op een gesloten afdeling in een verpleeghuis opgenomen te worden. Alle drie de keren werd ook uitgelegd wat dit inhield en waarom mijn moeder naar een dergelijke afdeling toe zou moeten. Mijn moeder zag het wel zitten. ja hoor, het lijkt haar wel gezellig. 

Na een heleboel vragen gesteld te hebben, nam de mevrouw van het CIZ afscheid en ze was de deur nog niet uit, of er trok een donderwolk over het gezicht van mijn moeder. Natuurlijk was die voor mij bedoeld, maar dat had ik al aan zien komen. Ik ben namelijk degene die zich overal mee bemoeit en ik ben degene die haar verbeterde als ze er naast zat. Misschien zou ik ook wel kwaad zijn als ik in haar positie zou zitten. Mijn moeder voelt zich vast door mij verraden. 

Later ging ik wandelen, langs de kust met mijn hoofd in de wind en met een luisterboek op mijn smartphone, want dat was even nodig. Het valt niet mee. Echt niet. Ik voel me ook best wel schuldig, hoewel ik weet dat het niet anders kan en dat dit het beste voor haar is. En ook voor mij, want ik maak me veel zorgen. Mijn moeder kan vrijwel niet meer lopen en ze valt regelmatig. En daarnaast ziet ze mijn vader maar twee keer in de week, wat ook niet goed voor haar is. Ik heb vandaag weer aangegeven dat ik wil dat ze op dezelfde locatie als mijn vader gaat wonen. Ze zal weliswaar op een andere afdeling komen, maar ze kunnen elkaar dan tenminste toch elke dag zien.

Ik vertelde aan mijn broers en zus op de familieapp wat de mevrouw van het CIZ gezegd had en mijn vader belde mij op. Mijn moeder had hem namelijk opgebeld en ze was erg in de war geweest. Hij maakte zich zorgen en ik heb hem gelukkig wat kunnen gerust stellen. Mijn oudste broer gaat vandaag nog bij mijn moeder langs en morgen kom ik er ook weer twee keer. En ik heb de verzorging ook op de hoogte gebracht, zodat zij haar ook wat extra aandacht kunnen geven. 

Mijn moeder zei tegen de mevrouw van het CIZ, dat ze niet wist waarom zij langskwam. Natuurlijk had ik van tevoren wel tegen mijn moeder gezegd waarom ze zou komen, maar toen het haar gevraagd werd wist ze het niet meer. Mijn moeder dementeert. Net zoals haar moeder en tantes lang geleden ook gingen dementeren. Mijn moeder is en blijft natuurlijk mijn moeder, maar ze is al lange tijd niet meer de vrouw die ze vroeger was. Het stomme is dat ik er eigenlijk niet zo heel veel moeite mee heb. Je groeit er in mee, want het is iets wat al jarenlang aan de gang is. Het is vervelend dat ze dingen over mij tegen anderen vertelt die niet kloppen, dat vind ik wel erg lastig, want ze kan ook best wel geloofwaardig overkomen.

 Dementie komt in de familie van manlief en in mijn familie voor en ik hoop dat wij er van gespaard zullen blijven. Maar dat wil natuurlijk iedereen, want niemand zit hierop te wachten.